فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1389 | دوره:14 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

مقدمه: برای مطالعه تغییرات احتمالی میزان mRNA اینتگرین های بتا 1 و بتا 2 در قطعه پشتی نخاع کمری موش صحرایی به دنبال القای درد مزمن و بررسی اثر آن روی تکوین تحمل به اثر ضددردی مرفین، میزان بیان این دو ژن در حضور مهارکننده تحمل به مرفین (درد مزمن) سنجیده شد.روش ها: برای القای تحمل، مرفین با دوز 15 میکروگرم دو بار در روز به مدت چهار روز به شیوه داخل نخاعی به موشهای صحرایی نر بالغ تزریق شد. گروهی از حیوانات مرفین را 15 دقیقه بعد از القای درد مزمن، دریافت کردند. اثر ضددردی مرفین توسط آزمون Tail-Flick سنجیده شد. تغییرات بیان ژنهای اینتگرین بتا-1 و بتا-2 در بخش خلفی نخاع کمری توسط RT-PCR نیمه کمی بررسی شد.یافته ها: تزریق مرفین در گروهی که به مدت چهار روز مرفین دریافت کرده بود، بی دردی کمی ایجاد کرد (تحمل). کاربرد توام درد مزمن و مرفین مانع از تحمل به اثر ضددردی مرفین شد. القای درد مزمن به تنهایی و به همراه مرفین مکرر موجب افزایش mRNA اینتگرین بتا 1 و اینتگرین بتا 2 در بخش خلفی نخاع کمری شد.نتیجه گیری: بخشی از اثر درد مزمن که قادر به مهار روند ایجاد تحمل به اثر ضددردی مرفین می باشد، به نظر می رسد از طریق اینتگرینها اعمال شود. مرفین مکرر موجب مهار اینتگرینها و درد که افزایش دهنده میزان mRNA اینتگرینهای بتا 1 و بتا 2 است در تجویز توام با مرفین موجب افزایش بیان اینتگرینهای مذکور می شود و از تکوین تحمل به اثر ضددردی مرفین جلوگیری می کند.

مقدمه: هدف ازاین مطالعه بررسی تاثیر مهار کننده آنزیم CaMKIIa بر میزان بروز علایم سندرم محرومیت در موش های صحرایی وابسته به مرفین و تاثیر تزریق مزمن مرفین بر فعالیت آنزیم CaMKIIa در هسته لوکوس سرولئوس موش صحرایی بود.روش ها: این مطالعه در دو بخش رفتاری و ملکولی با استفاده از موش های صحرایی نژاد ویستار (300-250 گرم) انجام شد. در مطالعه رفتاری پس از کانول گذاری در هسته LC داروهای KN-93 (مهار کننده آنزیم CaMKIIa)، KN-92 (آنالوگ غیر فعال KN-93) درون هسته LC تزریق شد. گروه های کنترل نیز شامل گروه دریافت کننده مرفین و گروه دریافت کننده نرمال سالین بودند. در مطالعه ملکولی با استفاده از تکنیک وسترن بلات، میزان پروتئین pCaMKIIa در هسته LC در سه گروه کنترل، وابسته به مرفین و دریافت کننده نالوکسان مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: یافته های به دست آمده حاکی از آن است که در مطالعه رفتاری، گروه دریافت کننده KN-93 نسبت به گروه وابسته به مرفین در چهار علامت writhing freezing, jumping و head shake کاهش معنی داری را نشان داد. در مطالعه ملکولی تفاوت معنی داری در میزان فعالیت پروتئین pCaMKIIa در گروه وابسته به مرفین نسبت به گروه کنترل و نیز بین گروه مرفین با گروه نالوکسان مشاهده شد.نتیجه گیری: بنابراین می توان نتیجه گرفت تزریق مزمن مرفین سبب افزایش فعالیت آنزیم pCaMKIIa در هسته LC شده و مهار این آنزیم در کاهش برخی از علایم سندرم محرومیت از مرفین نقش دارد. به نظر می رسد با مهار این آنزیم می توان تا حدودی از ایجاد وابستگی به مرفین در افراد مصرف کننده آن جلوگیری نمود.

مقدمه: شیوع زیاد بیماری صرع و مقاومت 40 درصد از بیماران صرعی به دارو درمانی، تحقیقات زیادی برای یافتن راه های درمانی جدید را باعث شده است. از روش های جدید در درمان صرع تحریک الکتریکی با فرکانس پایین (LFS) است. یکی از مکانیسم های احتمالی اثر ضدتشنجی LFS، افزایش آدنوزین است. در این مطالعه نقش مسیر تولید آدنوزین از ATP توسط آنزیم اکتونوکلئوتیداز در ایجاد اثرات ضد تشنجی مورد بررسی قرار گرفت.روش ها: حیوانات با تحریک الکتریکی مسیر پرفورنت به روش سریع (12 تحریک در روز) کیندل شدند. هر روز در گروهی از حیوانات به دنبال تحریکات کیندلینگ اعمال LFS صورت گرفت. در گروه دیگر قبل از اعمال LFS دارویAOPCP با دوز 50 میکرومولار داخل بطن مغز تزریق گردید. گروهی از حیوانات نیز به دنبال تحریکات کیندلینگ فقط داروی AOPCP با دوز 50 و 100 میکرومولار دریافت کردند. کمیت های رفتاری تشنج و کمیت های الکتروفیزیولوژیک (شامل مدت زمان تخلیه های متعاقب و پتانسیلهای میدانی) ثبت می گردید.یافته ها: اعمال LFS همانند تحقیقات قبلی باعث کاهش معنی دار تمام کمیت های تشنجی گردید. تزریق AOPCP قبل از اعمال LFS تاثیر معنی داری بر اثرات ضد تشنجی آن نداشت اما تزریق AOPCP با دوز 100 میکرومولار در حیواناتی که فقط تحریکات کیندلینگ دریافت می کردند باعث افزایش معنی داری در کمیت های تشنجی گردید.نتیجه گیری: نتایج حاصله نشان می دهد که احتمالا تولید آدنوزین از طریق مسیر اکتونوکلئوتیداز نقش مهمی در بروز اثرات ضد تشنجی LFS ندارد اما تولید آدنوزین درون زاد از طریق این مسیر نقش مهمی بر روند کیندلینگ دارد.

مقدمه: استاتین ها می توانند با مکانیزم های مختلفی وقوع آریتمی بطنی و فوق بطنی را کاهش دهند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثرات محافظتی مستقیم سیمواستاتین در تغییر هدایت پنهان و ناحیه پنهان در مدل شبیه سازی شده فیبریلاسیون دهلیزی در گره دهلیزی بطنی جدا شده خرگوش می باشد.روش ها: خرگوشهای نیوزلندی نر (1.5 تا 2 کیلوگرم) در تمامی آزمایشات استفاده شدند. پروتکل های تحریکی (ریکاوری، ناحیه پنهان و فیبریلاسیون دهلیزی) جهت مطالعه خواص الکترو فیزیولوژیک گره دهلیزی بطنی در یک گروه بکار برده شدند (N=8). پروتکل های تحریکی در حضور و عدم حضور غلظتهای مختلف داروی سیمواستاتین (0.5-10 میکرو مولار در لیتر) تکرار گردیدند. نتایج به صورت میانگین ± خطای استاندارد گزارش شده است.یافته ها: سیمواستاتین مهار قابل توجهی در خواص پایه گره ایجاد کرد،افزایش معنی دار در نمایه ونکباخ از 138.7±5.6 به 182.1±6.9 میلی ثانیه و زمان تحریک ناپذیری کارکردی از 151.7±5.9 به 182.1±6.1 میلی ثانیه در غلظت 10 میکرو مولار در لیتر اندازه گیری شد (P<0.05). سیمواستاتین در غلظتهای 3 و 10 میکرومولار سبب طولانی شدن فاصله بین دو انقباض متوالی بطن ها و افزایش ضربانات پنهان شد. ناحیه پنهان در غلظتهای 1و 3 و 10 میکرومولار در لیتر افزایش معنی داری پیدا کرد.نتیجه گیری: این مطالعه اثرات محافظتی سیمواستاتین درطولانی کردن ضربانات بطنی در طی فیبریلاسیون دهلیزی را نشان میدهد. اثرات سیمواستاتین در افزایش زمان تحریک ناپذیری گره ای و ناحیه پنهان، مکانیسم احتمالی آنتی آریتمیک این دارو می باشد.

مقدمه: مورفین و استرس بر یادگیری و حافظه فضایی اثرات متناقض داشته اند. تاکنون اثر دوزهای بسیار کم مورفین بر حافظه پرداخته نشده اما در مطالعه حاضر، تجویز حاد دوزهای بسیار ناچیز مورفین با دوزهای متعارفش مقایسه و پاسخ ها در حضور استرس مکرر هم بررسی شدند.روش ها: موش های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار (200-250 g) بطریق زیر دسته بندی شدند، الف) مورفین حاد (تجویز داخل صفاقی دوزهای 1 mg/kg، 10 mg/kg، 100 mg/kg، 1 mg/kg و 10 mg/kg)، پس از 4 روز آموزش، 30 دقیقه قبل از سنجش حافظه در روز 5 در ماز آبی موریس تجویز شد. ب) استرس مکرر، 30 دقیقه قبل از آموزش، حیوانات تحت استرس شنای اجباری قرار گرفتند. حافظه در روز 5 سنجش شد. ج) استرس مکرر - مورفین حاد، ابتدا تیمارها مثل دسته ب و سپس دسته الف دریافت شد. در کلیه حیوانات سنجش حافظه روز دوازدهم بدون دریافت تیمار انجام شد. زمان و مسافت طی شده تا سکو حین جلسات آموزش بعنوان پارامترهای یادگیری و زمان حضور در ربع دایره هدف در روز 5 و 12 بعنوان پارامتر به یادآوری اندازه گیری شد.یافته ها: دوزهای حاد 1 mg/kg و 10 mg/kg مورفین، کاهشی معنی دار در به یادآوری ایجاد نمودند (P<0.001). استرس مکرر سبب کاهش روند یادگیری (P<0.001) و به یادآوری (P<0.05) شد. در همه گروه های استرس مکرر - مورفین حاد بجز دوز 1 mg/kg، کاهش به یادآوری مشاهده شد (P<0.001).نتیجه گیری: دوز معمول 10 mg/kg مورفین احتمالا توسط اثرات مهاری و دوز بسیار ناچیز 1 g/kgm احتمالا توسط اثرات تحریکی اپیوئیدی مخل به یادآوری می شود که نیازمند تحقیق مکانیسمی است. اختلال در به یادآوری در همه گروه های استرس مکرر - مورفین حاد، جمع اثرات این دو تیمار را پیشنهاد می کند.

مقدمه: روی یک عنصر کمیاب ضروری است که نقش مهمی در شکل پذیری سیناپسی، تعدیل فعالیت دستگاه عصبی مرکزی و یادگیری و حافظه دارد. افزایش جذب روی ممکن است از شرایطی که با کمبود روی همراه هستند مانند دیابت ها محافظت کند. در مطالعات دیده شده کمبود روی در دیابتی ها به دلیل دفع بیشتر و یا جذب کمتر آن است. بنابراین در این مطالعه، تاثیر مقادیر مختلف کلراید روی بر یادگیری احترازی غیر فعال موشهای صحرایی نر بالغ دیابتی نژاد ویستار که کمبود روی نداشتند مورد مطالعه قرار گرفت.روش ها: در این آزمایش از موش های صحرایی (200±20g) دیابتی شده با استرپتوزوتوسین استفاده گردید. موشها بطور تصادفی به گروههایی تقسیم شدند که کلراید روی (0, 30, 50, 70, 100 mg/kg/day) به روش گاواژ برای دو هفته دریافت می کردند. گروه شاهد سالم (دوز صفر) نیز به همان حجم آب دریافت کردند. هر موش یکبار در روز طی چهار روز با دستگاه استپ - دان تست می شد و حافظه گروهها (مدت زمانی که موش بر روی سکو می ماند) 24 ساعت بعد (روز پنجم) اندازه گیری شد.یافته ها: نتایج نشان می دهد کلراید روی (30, 50, 70, 100, mg/kg) طی دو هفته تاثیر قابل توجهی بر یادگیری و حافظه احترازی غیر فعال موشهای دیابتی نمی گذارد.نتیجه گیری: نتایج نشان داد به دلیل کمبود روی در موشهای صحرایی دیابتی، آنها به مقادیر بیشتری مکمل روی برای جبران از دست دادن روی در اثر هیپرزینکوریا نیاز دارند. بنابراین این مقادیر روی تاثیر قابل توجهی بر فرایند یادگیری و حافظه ندارد.

مقدمه: یکی از روشهای درمان پرخاشگری دارو درمانی است. از طرفی سیستم گاباارژیک در رابطه با پرخاشگری دخیل است. لذا، هدف از بررسی حاضر مطالعه اثر ترزیق موسیمول (آگونیست GABAA) دوزهای 250 و 500 ng/rat و پیکروتوسین (آنتاگونیست (GABAA دوزهای 1.5 و 3 ng/rat در دو هسته (ac) و (am) آمیگدال در پرخاشگری می باشد.روش ها: پنجاه و پنج موش صحرایی بالغ با وزن 180 الی 220 گرم استفاده شدند. کانول راهنما در هسته های ac و am آمیگدال با استفاده از روش استریوتاکسی قرار داده شد. بعد از تزریق، موش در دستگاه الکتروشوک قرار می گرفت. بعد از شوک الکتریکی، موش دیگر در دستگاه قرار داده شد و رفتار موش صحرایی پرخاشگر با موش صحرایی طبیعی مقایسه شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری one way ANOVA وStudent T test در سطح P<0.05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که تزریق داروی موسیمول دوز 500 ng/rat به درون هسته هایac و am، تزریق داروی پیکروتوسین دوزهای 1.5 و 3 ng/rat به درون هسته am آمیگدال و در دوز 1.5 نانوگرم ng/rat به درون هسته ac بطور معنی داری رفتار پرخاشگری را افزایش داد (P<0.05). دو هسته ac و am نیز در بعضی از رفتارهای پرخاشگری بطور معنی داری متفاوت بودند (P<0.05).نتیجه گیری: به طور کلی نتایج نشان داد که سیستم گابا در هسته ac آمیگدال از هسته am قوی تر است. علاوه بر آن، هسته های ac و am آمیگدال بر رفتار پرخاشگری از طریق گیرنده GABAA نقش تعدیل کننده دارند.

مقدمه: مطالعات نشان داده اند گرلین در پاسخ سازشی به کاهش وزن نقش دارد و میزان آن در رژیم غذایی افزایش می یابد. از طرفی، کاهش وزن با افزایش اپینفرین و کورتیزول همراه است. در این مطالعه اثر اپینفرین و کورتیزول بر ترشح گرلین القا شده توسط گرسنگی در رت های نر تغذیه شده با سطوح مختلف انرژی مورد بررسی قرار گرفته است.روش ها: 45 عدد رت نر نژاد ویستار (300-350 گرم، 15رت در هر گروه) با سطوح انرژی 100%، 50% و 25% به مدت 10 روز تغذیه شدند. سپس رت ها به مدت 48 ساعت تحت گرسنگی مطلق قرار گرفتند. حیوانات برای انجام عمل کانولاسیون در سرخرگ کاروتید به منظور تزریق و جمع آوری نمونه های خونی بیهوش شدند. رت ها در هر گروه به ترتیب (3 mg Ep/Kg BW) یا (3 mg Cor/Kg BW) و مخلوط اپینفرین و کورتیزول دریافت کردند (0.1 mg in 1 ml PBS). نمونه های خونی در زمانهای قبل، 30، 60 و 120 دقیقه بعد از تزریق جمع آوری شده و میزان گرلین و گلوکز پلاسما اندازه گیری شد.یافته ها: در رژیم های 100% و 50% سطح گرلین بعد از تزریق اپینفرین و مخلوط اپینفرین و کورتیزول کاهش پیدا کرد (P≤0.05). در مقابل، گروهی که با سطح انرژی 25% تغذیه کرده بودند پاسخ معنی داری به اپینفرین و مخلوط اپینفرین و کورتیزول نشان ندادند (P≤0.05). در حالی که سطح گرلین در این گروه بعد از تزریق کورتیزول به شدت افزایش یافت (P≤0.05).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد تزریق اپینفرین ترشح گرلین القا شده توسط گرسنگی را در رت هایی که با رژیم 100% و 50% تغذیه شدند مهار میکند. همچنین پاسخ گرلین به اپینفرین میتواند تحت تاثیر کاهش وزن قرار گیرد به طوری که دراین آزمایش سطح گرلین در رژیم 25% با تزریق اپینفرین کاهش را نشان نداد.

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات عصاره اتانولی میوه عناب بر سطح گلوکز، انسولسن، تری گلیسرید ها، کلسترول، LDL، HDL و آنزیمهای آمینو ترانسفراز سرم در رتهای دیابتی شده می باشد.روش ها: بعد از جمع آوری، میوه عناب در سایه خشک گردیده و با استفاده از دستگاه سوکسله عصاره الکلی تهیه شد. رتهای نر بالغ توسط تزریق درون صفاقی استرپتوزوسین (65 mg/kg,i.p) دیابتی شدند. رتهای دیابتی در گروههای جداگانه توسط تجویز خوراکی آب و سوسپانسیون عصاره میوه (1, 0, 0.5, 0.25 و 1.5 گرم بر کیلوگرم وزن بدن) به مدت دو هفته تیمار شدند. پس از پایان دو هفته تیمار نمونه های خون از سینوس رترو - اربیتال توسط روش «استون» به دست آمد. سطح گلوکز، انسولین، تری گلیسرید ها، کلسترول، LDL، HDL و آنزیمهای آمینو ترانسفراز سرم توسط روش آنزیمی مورد اندازه گیری قرار گرفت.یافته ها: نتایج حاصل نشان داد که عصاره الکلی میوه عناب در دوز های 0.5، 1 و 1.5 گرم باعث کاهش موثری درسطح گلوکز و تری گلیسرید های سرم رتهای دیابتی در مقایسه با گروه کنترل می شود. ولی سطح انسولین، LDL، HDL و سطح فعالیت آنزیم های آمینو ترانسفراز کبدی AST و ALT را در مقایسه با گروه کنترل تغییر معنی داری نمی دهد (p<0.05).نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان می دهد که میوه عناب حاوی ترکیبات ضد دیابت موثری می باشد و می تواند پس از آزمایشهای تکمیلی، در کنترل و درمان بیماری دیابت مورد استفاده قرار بگیرد.

مقدمه: در این تحقیق تاثیر مصرف خوراکی مورفین در موشهای باردار را بر تکوین کمپلکس آمیگدال جنین آنها بررسی کردیم.روش ها: موش های ماده (15 سر) بالغ نژاد ویستار (250-300 گرم) به دو گروه کنترل (8 سر) و آزمایش (7 سر) تقسیم شدند. حیوانات گروه آزمایش روزانه مورفین (0.05 mg/ml) خوراکی دریافت کردند. در روز 19 بارداری، جنینها (57 سر در گروه کنترل، 49 سر در گروه آزمایش) از بدن مادر خارج و در فرمالین 10% به مدت 90 روز فیکس شدند. مراحل تثبیت، پردازش بافتی، برش گیری و رنگ آمیزی (به روش هماتوکسیلین - ائوزین) انجام و نمونه ها (در هر گروه 200 نمونه) با استفاده از میکروسکوپ نوری و نرم افزار موتیک مورد آنالیز قرار گرفتند. خون مادران (0.9 CC) پس از جمع آوری در دور 3000 به مدت 5 دقیقه سانتریفوژ شد. محلول رویی برای اندازه گیری غلظت کورتیکوسترون پلاسما مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: تحقیق ما نشان داد که قد و وزن جنینهای گروه آزمایش تفاوت معنی داری با گروه کنترل نداشت. تجویز مورفین موجب کاهش ابعاد و مساحت کمپلکس آمیگدال در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل شد. اندازه سلولها در این ناحیه در گروه آزمایش کاهش ولی تعداد آنها افزایش یافته بود.تجویز مورفین سبب افزایش سطح پلاسمایی کورتیکوسترون خون موشهای مادر در گروه آزمایش نشد.نتیجه گیری: تجویز خوراکی مورفین با کاهش رشد کمپلکس آمیگدال در جنین موشهای باردار همراه است که با توجه به اهمیت ویژه آمیگدال در بروز رفتارهای مختلف، ممکن است باعث بروز ناهنجاریهای رفتاری در نسل بعد شود.

مقدمه: این امکان هست که پسران نابالیده فعال یا کم تحرک، علیرغم برخورداری از نیمرخ فیزیولوژیک اجزای چربی روتین احتمالا یک یا چند عامل تهدید کننده التهابی پنهان قلبی - عروقی داشته باشند. گزارشها پیرامون تاثیر ورزش هوازی، حجم تمرینی و سطح آمادگی بدنی بر تغییرات نشانگرهای حساس زیست شیمیایی پروتئین واکنش گر (CRP) C، هموسیستئین (HST) و فیبرینوژن (FBG) ناهمگون است.روش ها: 42 پسر 10 تا 14 ساله تهرانی در سه گروه شناگر، فوتبالیست و غیر ورزشکار در طرح شرکت کردند. فوتبالیست ها و شناگران با میانگین های سن 11.91±1.9 و 11.64±1.2 سال و (BMI) به ترتیب 17±1.45 و 18.77±2.39 (kg/m2) و گروه کنترل (11.5±0.6 سال، 17.45±0.64 kg/m2) و میزان هزینه کالری دریافتی روزانه در سه گروه تحقیق به ترتیب (2718.5±472.08، 2762.69±434.26 و 2477.71±252.86 Kcal/d) از مناطق شش و دو شهر تهران هدفمند انتخاب شدند.یافته ها: تحلیل واریانس داده ها نشان داد که غلظت HST سرم شناگران (11.14±2.08 mmol/L) بطور معناداری پایین تر از گروه فوتبالیست ها (12.01±2.08 mmol/L) بود (P=0.031, F=3.82). در حالیکه غلظت FBG سرم شناگران (351±135.6 mg/dl) بالاتر از فوتبالیست ها (298±139.2 mg/dl) بود اما معنادار نبود (F=0.44, p=0.64). (CRP) نیز در هر سه گروه تفاوت قابل ملاحظه آماری بدست نیامد (P>0.05). با این حال غلظت آن در گروه ورزشکار پایین تر بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد که عوامل الگوی فعالیت بدنی هوازی طولانی مدت (شنا)، شاخص توده بدن (BMI)، سطح نخست آمادگی فیزیولوژیک و حجم تمرین هفتگی (نه شدت کار) می توانند از مولفه های عمده اثر گذار بر تغییرات نشانگرهای التهاب زای قلبی-عروقی ورزشکاران جوان باشد.