مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان
سال:1388 | دوره:14 | شماره:3 (مسلسل 53) |تعداد مقالات:13

زمینه و هدف: در این مطالعه، بهبودی عملکردی ناشی از –(-) دپرنیل در مدل ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت ماده بررسی شد.روش بررسی: تعداد 18 رت ماده سالم نژاد Sprague Dawley وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی و مساوی (n=6) به گروههای کنترل، شم و –(-) دپرنیل تقسیم شدند. همه حیوانات در سطح مهره T13 لامینکتومی شدند. در گروههای کنترل و –(-) دپرنیل، ضایعه کنتوزیون بر اساس تکنیک weight dropping ایجاد گردید. –(-) دپرنیل با دوز 0.1 mg/kg/day در گروه –(-) دپرنیل و در گروه کنترل به همان میزان نرمال سالین به صورت داخل صفاقی به مدت 14 روز تزریق گردید. تست حرکتی BBB، در روز اول بعد از ایجاد ضایعه و در آخر هر هفته تا پایان هفته هشتم در همه گروها انجام شد. حجم بافت باقیمانده و تعداد نورونهای حرکتی در محل ضایعه محاسبه و با هم مقایسه گردیدند.یافته ها: توانایی حرکتی گروه دریافت کننده –(-) دپرنیل در مقایسه با گروه کنترل در همه زمانها غیر از روز اول، به طور معنی داری افزایش نشان داد. در بررسی بافت باقیمانده نخاع و تعداد متوسط نورونهای حرکتی هم افزایش معنی داری در گروه –(-) دپرنیل نسبت به کنترل مشاهده شد (P<0.05).نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که تجویز دپرنیل احتمالا با حفظ نورونهای حرکتی و ماده سفید نخاع باعث بهبودی حرکتی در مدل ضایعه نخاعی کنتوزیون در رت ماده می شود.

زمینه و هدف: زایمان زودرس یک علت اصلی مرگ و میر و ناتوانی نوزادی در سرتاسر جهان است. مراقبت ویژه از این افراد سبب افزایش هزینه های درمانی مامایی و نوزادی می گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثر شیاف پروژسترون در جلوگیری از زایمان زودرس و عوارض آن در حاملگی های با عوامل خطر زایمان زودرس می باشد.روش بررسی: این مطالعه 150 خانم حامله تک قلو، بدون علایم و نشانه های زایمان زودرس که در خطر بالا برای زایمان زودرس بودند را شامل شد. این افراد به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. این دو گروه از نظر سن حاملگی و عوامل خطر زایمان زودرس مشابه بودند. بین هفته 24-34 حاملگی به یک گروه، روزانه 100 میلی گرم شیاف واژینال پروژسترون داده شد و گروه دیگر به عنوان گروه کنترل تحت نظر قرار گرفتند. به افراد آموزش های لازم داده شد که در صورت انقباضات منظم و ریتمیک به بیمارستان مراجعه کنند و با استفاده از توکودینامومتر برای 60 دقیقه مونیتورینگ انقباضات رحمی به عمل آمد و در صورت واقعی بودن انقباضات، بیمار تحت درمان با داروهای توکولیتیک رایج قرار گرفت و در بیمارانی که علیرغم درمان با توکولیتیک زایمان متوقف نشد، اطلاعات ثبت و جمع آوری شد. پس از جمع آوری داده ها و وارد کردن آن در نرم افزار آماری SPSS نتایج با استفاده از آزمونهای مناسب آماری مانند کای اسکوار، تی تست، تست فیشر و تست من - ویتنی، تجزیه و تحلیل شدند و نتایج در سطح اطمینان 95 درصد گزارش شد.یافته ها: میانگین سن حاملگی در گروه دریافت کننده پروژسترون 38.62±2.08) هفته) و در گروه کنترل 35.88±3.5) هفته) بود (P<0.01). زایمان زودرس در کمتر از 37 هفته حاملگی در 31.9 درصد خانم های گروه کنترل و در 11.6 درصد گروه دریافت کننده پروژسترون دیده شد (P<0.01). زایمان زودرس در کمتر از 34 هفته در 22.2 درصد خانم های گروه کنترل و 2.9 درصد گروه دریافت کننده پروژسترون دیده شد (P<0.01). سندرم زجر تنفسی، وزن کم تولد، وزن زمان تولد، نیاز به دستگاه مکانیکی، نیاز به بستری در NICU، نیاز به اکسیژن حمایتی و آپگار نوزاد هنگام تولد به طور معناداری بین دو گروه متفاوت بود (P<0.01).نتیجه گیری: درمان با شیاف پروژسترون، تناوب انقباضات رحمی را کاهش می دهد و به این وسیله موجب کاهش زایمان زودرس در خانم های با عوامل خطر زایمان زودرس می شود.

زمینه و هدف: اختلالات قاعدگی سبب مشکلات زیادی برای خانم ها در مقاطع مختلف می شود و گاهی اوقات تشخیص و درمان این مشکلات به عنوان معضلی در طب بالینی جلوه می نماید. تشخیص زودهنگام و درمان اختلالات قاعدگی و وضعیت های بالینی همراه آنها و شناخت علل زمینه ای آنها و چگونگی ارتباط آنها با یکدیگر، امری بسیار مهم در تشخیص و درمان این اختلالات می باشد. این مطالعه با هدف تعیین شیوع اختلالات قاعدگی و برخی علل احتمالی در دختران دانش آموز دبیرستانی 17 و 18 ساله شهر سنندج در سال 84 انجام شد.روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه توصیفی تحلیلی (مقطعی) بود که بر روی 511 نفر از دختران دانش آموز 17 و 18 ساله شهر سنندج در سال تحصیلی 84-85 انجام شد. پس از اخذ اطلاعات اولیه در صورت وجود اختلال در فرد، نمونه مورد نظر جهت انجام بررسی های بیشتر به نزد متخصص زنان معرفی می شد و در صورت تایید، نمونه ها جهت انجام سونوگرافی و یا آزمایشات هورمونی معرفی می گردیدند. داده ها پس از ورود به رایانه با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آمار توصیفی و تحلیلی و با استفاده از آزمون آماری X2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: شیوع اختلالات قاعدگی در جمعیت مورد مطالعه 43.25 درصد بود. شایعترین اختلال، هایپرمنوره (%13.9) و پلی منوره (%3.31) و نادرترین، هیپومنوره (%3.13) بود. میزان شیوع دیسمنوره، سندروم پیش از قاعدگی (PMS) و لکه بینی در این مطالعه به ترتیب %78.1، %72.4 و %8.2 بود. ارتباط معنی داری بین اختلالات قاعدگی و علایم آن با وجود شواهد PCOS در سونوگرافی وجود نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: شیوع بالای اختلالات قاعدگی در دانش آموزان دبیرستانی باید مدنظر باشد و آموزشهای لازم در این زمینه جهت کاهش تنش های روحی احتمالی به آنها داده شود و در صورت تداوم آن بررسی های هورمونی و سونوگرافیک جهت ارزیابی علل و بررسی بیماری های مزمن در آنها انجام شود.

زمینه و هدف: سرطان تیروئید شایع ترین بدخیمی غدد درون ریز می باشد. به دلیل ناهمگونی بالای ندول های توموری و غیرتوموری تیروئید از نظر ویژگی های آسیب شناسی و فقدان مارکرهای مولکولی مناسب، تلاش های گسترده ای برای معرفی یک مارکر مولکولی جهت تشخیص این ضایعات توموری در حال انجام است. Survivin عضو جدیدی از خانواده ی پروتئین های مهارکننده مرگ برنامه ریزی شده سلولی می باشد که در بررسی های اخیر بر روی سرطان به عنوان یک مارکر مولکولی جدید مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات، بیان متمایز Survivin و واریانت پیرایشی آن را در سلول های سرطانی در مقایسه با سلول های بالغ نرمال نشان می دهند. در این تحقیق بیان واریانت پیرایشی Survivin-2a از جدیدترین انواع واریانت های Survivin به عنوان مارکر مولکولی در تومورهای تیروئید مورد بررسی قرار گرفته است.روش بررسی: 77 نمونه بافتی تیروئید شامل 49 نمونه توموری، 14 نمونه غیرتوموری و 14 نمونه حاشیه تومور جمع آوری و بیان این واریانت توسط روش Hemi-Nested RT-PCR بررسی شد.یافته ها: بررسی نشان داد که میزان بیان واریانت پیرایشی Survivivn-2a، در گروه حاشیه تومور نسبت به گروه غیر توموری و توموری افزایش می یابد و کمترین میزان بیان در گروه توموری مشاهده می شود.نتیجه گیری: این نتایج برای اولین بار بیان 2a در این سلول ها را تایید می نماید، هر چند بیان واریانت 2a در سلول های توموری نسبت به حاشیه تومور کاهش نشان داده است، اما این اختلاف چشمگیر نیست، بنابراین ظاهرا در پیشروی تومور و طبیعت غیرطبیعی سلول ها دخالت نمی کند. در کل می توان چنین بیان نمود که اختلاف در میزان بیان واریانت 2a در گروههای مختلف مورد بررسی نمی تواند ملاک مناسبی جهت تمایز بیماری های توموری از انواع غیرتوموری محسوب شود.

زمینه و هدف: این مطالعه با هدف مقایسه یافته های سونوگرافی ساده (gray scale) و داپلر در مبتلایان به رد پیوند کلیه انجام گرفته است.روش بررسی: نوع مطالعه مقطعی، که بر روی 60 بیمار 37) مرد و 23 زن) در مرکز آموزشی درمانی هاشمی نژاد (تهران) انجام گردید. ابتدا برای بیماران سونوگرافی ساده و سپس سونوگرافی داپلر و همچنین سطح سرمی کراتنین اولیه و در صورت نیاز گراتنین متوالی بیماران چک شده است. این مطالعه با استفاده از دستگاه سونوگرافی AU4 و پروب های 7.5 و MHz3.5 صورت گرفته است.یافته ها: شایعترین علامت مورفولوژیک سونوگرافی ساده افزایش قطر قدامی خلفی کلیه با 19 مورد (%31.7) بود. علایم شایع بعدی به ترتیب شامل؛ افزایش اکوی کورتکس 18 مورد (%30)، برجسته بودن و یا هایپواکوشدن پیرامیدها 12 مورد (%20)، کاهش اکوی سینوس کلیه پیوندی 7 مورد (11.7) و در نهایت نادرترین علامت، وجود نواحی هایپواکوی فوکال در پارانشیم 2 مورد (%3.3) بود. 31 بیمار (%51.7) یافته های سونوگرافی ساده آنها مثبت بود. در 47 مورد (%78.3) بیماران دارای RI≥0.8 بوده و 13 مورد (%21.7) دارای RI≥0.9 می باشند. گروه سنی 51-65 سال با %43.4 بیشترین فراوانی را داشتند که علایم سونوگرافی ساده و داپلر در آنها دیده شد. در %23.4 میزان کراتنین نرمال بود. 46 نفر (%76.6) بیماران مبتلا به رد زود هنگام و 14 مورد دیگر (%23.4) دچار رد دیر هنگام بودند.نتیجه گیری: بهترین و حساس ترین روش غیرتهاجمی در تشخیص دقیق و زود هنگام رد کلیه پیوندی سونوگرافی داپلر RI (Resistive index) می باشد. RI≥0.8 استفاده از بیوپسی را مرتفع نموده است. یافته های سونوگرافی ساده دارای حساسیت بسیار کمتری نسبت به داپلر می باشد.

زمینه و هدف: با توجه به افزایسش میزان سزارین و به دنبال آن افزایش میزان عفونت بعد از عمل و این فرضیه که جدا کردن جفت با دست، با میزان عفونت بیشتری در مقایسه با روش خروج خودبخودی جفت همراه است. هدف این مطالعه تعیین اثر روش خروج جفت در زمان زایمان سزارین بر روی خونریزی و تب بعد از عمل سزارین انجام شده است.روش بررسی: در این مطالعه 600 بیمار با حاملگی ترم در حین عمل سزارین به شکل تصادفی به دو گروه خروج جفت به روش خودبخودی 300) بیمار) و روش خروج جفت با دست 300) بیمار) تقسیم شدند. تمام اعمال سزارین توسط یک نفر انجام و بعد از خروج نوزاد و کلامپ بند ناف، یا جفت توسط جراح با دست خارج می شد و یا جراح همزمان با ماساژ دادن رحم و کشش ملایمی بر روی بند ناف خارج شده اجازه می داد که جفت خودبخود خارج می شد. میزان خونریزی حین عمل جراحی با جمع آوری و اندازه گیری خون ساکشن شده و توزین گازها و شان های شکمی قبل و بعد از سزارین محاسبه می شد. هماتوکریت 24 و 48 ساعت بعد از عمل جراحی اندازه گیری شده و افت هماتوکریت بیشتر از %3 معنی دار تلقی می شد. درجه حرارت بدن بیماران در طول مدت بستری هر 4 ساعت به روش دهانی اندازه گیری و تشخیص آندومتریت بر اساس وجود دو نوبت تب بالای 38 درجه سانتیگراد و وجود تندرنس رحمی و تغییر در کیفیت و کمیت لوشیا داده می شد. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11 و آزمونهای تی و کای دو مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی کل افراد بررسی شده 24.56±5.56 سال بود. دو گروه، از نظر میزان افت هماتوکریت (بیش از (%3 قبل و بعد از عمل جراحی در 24 ساعت و 48 ساعت اول بررسی و مقایسه شدند که اختلاف ین دو گروه معنی دار بود (p<0.001). از نظر بروز تب بعد از عمل جراحی در دو گروه مقایسه و بروز تب بعد از عمل در 27 نفر از گروه خروج خود به خودی جفت (%9) و 44 نفر از گروه خارج کردن جفت با دست (%14.7) وجود داشت که اختلاف بین دو گروه معنادار بود (p<0.05). حجم خونریزی حین عمل بر اساس میانگین، حداقل و حداکثر وزن گازهای مورد استفاده و حجم مایع خونی ساکشن شده در دو گروه مقایسه و اختلاف بین دو گروه معنی دار بود (p<0.001). طول مدت زمان عمل سزارین در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت.نتیجه گیری: با توجه به افزایش بروز خونریزی و تب بعد از عمل سزارین در روش خروج جفت با دست در مقایسه با خروج خود بخودی جفت، پیشنهاد می شود که برای کاهش این دو عارضه در حین عمل سزارین از روش خروج خودبخودی استفاده شود.

زمینه و هدف: تالاسمی یکی از شایعترین هموگلوبینوپاتی های کمی در دنیا بخصوص در ایران است. بیماران مبتلا به نوع ماژور در تمام طول عمر نیاز به تزریق خود و دسفرال دارند لذا با توجه به ارتقای کیفیت زندگی بیماران تالاسمی، باید کاهش شنوایی در این بیماران مورد توجه بیشتری قرار گیرد. این مطالعه به تعیین فراوانی اختلالات شنوایی و گوشی، حنجره ای و عوامل مرتبط با آن در بیماران مبتلا به تالاسمی تحت درمان با دفروکسامین می پردازد.روش بررسی: 84 بیمار بتا تالاسمی در مطالعه ای توصیفی - تحلیلی جهت مشخص کردن فاکتورهای وابسته به کاهش شنوایی بررسی شدند. همه بیماران تحت معاینه گوش - حنجره ای قرار گرفتند و بصورت استاندارد ادیومتری و معاینه ادیولوژی گردیدند. سطح فریتین اندازه گیری شد و بیماران به دو گروه با تزریق خون مناسب و نامناسب و از نظر دریافت دسفرال به دو گروه منظم و نامنظم تقسیم شدند.یافته ها: از 84 بیمار مورد بررسی 40) پسر، 44 دختر) میانگین سنی 5.7 ← 12.8 سال، 10 بیمار (%11.9) دارای کاهش شنوایی حسی - عصبی و 8 بیمار (%9.5) دارای کاهش شنوایی هدایتی و 8 بیمار (%9.5) دچار کاهش شنوایی مختلط بودند. ارتباط مشخصی بین سن، جنس، سطح فریتین با کاهش شنوایی وجود نداشت، اما ارتباط معنی داری بین کاهش شنوایی با مدت زمان و مقدار دفروکسامین مصرفی با کاهش شنوایی وجود داشت (p<0.01). همچنین هیچ ارتباط معنی داری بین منظم و نامنظم بودن تزریق خون و دسفرال با کاهش شنوایی دیده نشد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که دوز بالای دفروکسامین عامل اصلی پاتوژنز کاهش شنوایی در بیماران تالاسمی است. در برخورد با این بیماران لازم است که دوز مناسب دفروکسامین و تزریق خون متناسب با سطح آهن بدن و هموگلوبین داده شود. بنابراین بررسی های دوره اتولارنگولوژی و ادیومتری در بیماران تالاسمی جهت تشخیص زودرس تغییرات شنوایی و پیشگیری از کاهش شنوایی دایمی لازم است انجام شود.

زمینه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریه (Chronic Obstructive Pulmonary Disease) COPD بوسیله سازمان جهانی (Global Initiative For COPD) GOLD به عنوان بیماری تعریف شده است که با محدودیت جریان هوا مشخص می شود که بطور کامل برگشت پذیر نیست. COPD یکی از زیرمجموعه های بیماری های انسدادی ریه می باشد که فیبروز سیستیک، برونشیت و آسم را نیز در بر می گیرد. آنزیم ADA به شماره (E.C.3.5.4.4) باعث تبدیل آدنوزین به اینوزین می شود. این آنزیم دارای دو ایزوآنزیم ADA1 و ADA2 می باشد. در بیماران مبتلا به COPD افزایش سطح آدنوزین مشخص شده است. این افزایش می تواند ناشی از کاهش فعالیت آنزیم آدنوزین دآمیناز باشد. در این طرح سطح سرمی آنزیم ADA و ایزوزیم های آن در افراد مبتلا به COPD و افراد سالم مورد بررسی گرفته است.روش بررسی: این مطالعه از نوع مورد - شاهدی بوده و روی 30 بیمار COPD که محدوده سنی آنها بین 20 تا 60 سال قرار داشته و بیماری آنها توسط پزشک متخصص مورد تایید واقع شده و در بخش ریه بیمارستان اکباتان همدان بستری شده اند، انجام گردید. جهت بررسی فعالیت آنزیم ADA در افراد شاهد 60 فرد سالم انتخاب شدند که شامل 30 نفر کنترل غیرسیگاری و 30 نفر کنترل سیگاری بودند. برای اندازه گیری فعالیت ADA از روش Giusti استفاده گردید. اطلاعات حاصل از اندازه گیری سطح ADA با استفاده از نرم افزار آماری SPSS 13 و آزمونهای آماری کروسکال والیس و two-way ANOVA tests مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: فعالیت آنزیم آدنوزین دآمیناز کاهش معنی داری را در گروههای بیمار و کنترل سیگاری نسبت به گروه کنترل غیرسیگاری نشان می دهد (بترتیب 18.99±7، 19±9.1 و 22.99±6.7 واحد بر لیتر). اختلاف بین گروه بیمار و کنترل غیرسیگاری در مورد آنزیم ADA2 نیز از لحاظ آماری معنی دار بود (p<0.05). فعالیت ایزوآنزیم ADA1 در گروه های مورد مطالعه اختلاف معنی داری را نشان نداد.نتیجه گیری: در مجموع فعالیت ADA در بیماران COPD کاهش یافت. کاهش فعالیت آنزیم همراه با افزایش میزان آدنوزین ممکن است در ایجاد آسیب های ریوی در بیماران مبتلا به COPD تاثیرگذار باشد.

زمینه و هدف: کودکان مبتلا به سرطان دارای علایم افسردگی شدید هستند که می تواند در روند درمان مشکلات متعددی را بوجود آورد. هدف بازی درمانی کاهش میزان افسردگی و علایم آن و ایجاد پیامدهای مثبتی در وضعیت سلامت این کودکان می باشد.روش بررسی: این پژوهش یک مطالعه مداخله ای بود. جامعه پژوهش در این تحقیق شامل کلیه کودکان 6-15 ساله مبتلا به سرطان بود که در مرکز درمانی - رفاهی محک در سال 1386 بستری بودند. شیوه نمونه گیری در پژوهش حاضر بر اساس نمونه های در دسترس بود. بعد از محاسبه نمره افسردگی با استفاده از ابزار CDS-A، 24 نفر که برابر با جامعه آماری بود، نمره 84 به بالا را کسب کرده و افسرده بودند که به طور تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار داده شدند. سپس جلسات بازی درمانی 7) جلسه 2 ساعته) در اتاق بازی بر روی گروه مداخله اجرا شد و در پایان نامه بازی درمانی دوباره بر روی هر دو گروه تست بررسی افسردگی بعد از یک هفته اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها به کمک روش های آمار استنباطی، مانند آزمونهای من ویتنی U، کروسکال والیس و ویلکاکسون انجام شد.یافته ها: یافته های پژوهش میانگین نمره افسردگی را در گروه مداخله و کنترل قبل از بازی درمانی به ترتیب 95.21) و (91.75 نشان داد و از طرفی میانگین نمره افسردگی در گروه مداخله و کنترل بعد از بازی درمانی به ترتیب 74.33) و (94.08 بود که تفاوت معنی دار بوده (p=0.002).نتیجه گیری: در این مطالعه بازی درمانی به طور معنی داری موجب کاهش افسردگی گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل شد. بازی می تواند به عنوان یک مداخله موثر به وسیله اعضا تیم بهداشتی برای کمک به کودکان بستری استفاده شود تا آنها را برای انجام روش های درمانی دردناک و تنش ناشی از بستری شدن آماده و سازگار نماید.

زمینه و هدف: این پژوهش با هدف بررسی تفاوت میزان آلودگی کفش های دو محیط استریل و نیمه استریل و نیز لزوم تعویض کفش ها در بین دو محیط در اتاق عمل بیمارستان توحید سنندج انجام شد.روش بررسی: جامعه آماری مورد پژوهش کلیه کفش های مورد استفاده در اتاق عمل بیمارستان توحید سنندج بود. کلیه کفش ها به صورت سرشماری در مطالعه وارد شدند. در پایان چهار روز کاری از همه کفش ها نمونه گیری انجام و کشت تهیه شد. در مجموع 160 نمونه از محیط استریل و 160 نمونه از محیط نیمه استریل گرفته شد. محیط های کشت 24 ساعت بعد بازبینی شده و تعداد کلونی های رشد کرده شمارش شدند. تست های آماری مورد استفاده t تسبت مستقل و کای دو بودند.یافته ها: در محیط استریل %73.8 و در محیط نیمه استریل %74.9 کفش ها آلوده بودند. میانگین تعداد کلونی های رشد کرده در محیط استریل 22543.97±41865.67 و در محیط نیمه استریل 29494.36±45614.32 بود که اختلاف معنی داری نداشتند (p>0.05). شدت آلودگی دو محیط اختلاف معنی داری با هم داشتند (p=0.014).نتیجه گیری: با توجه به میزان آلودگی زیاد کفش ها در هر دو محیط، بنظر می رسد که نحوه شست و شو و یا محلول شوینده بکار رفته فاقد توان گندزدایی قابل توجه است و باید مورد تجدید نظر و اصلاح قرار گیرد. با وجودی که میانگین کلونی های رشد کرده در دو محیط با هم اختلاف معنی داری نداشتند، ولی با توجه به اختلاف معنی دار شدت آلودگی دو محیط، نمی توان با قاطعیت ادعا کرد که تعویض کفش در بین دو محیط استریل و نیمه استریل کاملا بی تاثیر است.

زمینه و هدف: این مطالعه گزارشی از بروز ادم ریه به دنبال عمل جراحی سزارین تحت بی حسی نخایی است که در زمینه بیماری دریچه قلبی ایجاد شده است.معرفی مورد: بیمار خانم مولتی گراوید 38 ساله بدون تاریخچه بیماری قلبی بود که تحت بی حسی اسپاینال مورد عمل جراحی قرار گرفت. بیمار در طی عمل ثبات همودینامیکی داشت اما بعد از عمل جراحی در اتاق ریکاوری دچار دیسترس تنفسی شد. تنها یافته در EGC بیمار تاکیکاردی سینوسی بود و گرافی قفسه سینه نشان دهنده ادم ریوی دوطرفه بود. اکوکاردیوگرافی انجام شده در بیمار تنگی متوسط تا شدید دریچه میترال را نشان داد. تشخیص آمبولی ریه بوسیله اسکن پرفیوژن رد شد. بیمار با تشخیص ادم ریه تحت درمان قرار گرفت و بعد از 2 ساعت علایم بهبودی در بیمار مشاهده شد. نتیجه اکوکاردیوگرافی در روز بعد مجددا تشخیص را تایید کرد.نتیجه گیری: انجام معاینه کامل فیزیکی برای کلیه بیماران باید به دقت انجام شود تا بتوان بر اساس نتایج، روش مناسب بیهوشی را طراحی نمود. همچنین بی حسی نخاعی در بیمار مبتلا به تنگی دریچه میترال، خصوصا در دوران بارداری ممکن است به خوبی تحمل نشده و باید با احتیاط انجام گردد.