سلامت اجتماعی
سال:1400 | دوره:8 | شماره:3 |تعداد مقالات:11

مینه و هدف: یکی از مشکلات عمده ای که تأثیر بازدارنده ای بر کارآمدی و پویایی افراد دارد و از شکوفایی استعدادها و قوای فکری و عاطفی آنان جلوگیری می کند، مشکل اضطراب اجتماعی و ناتوانی در برقراری ارتباطات اجتماعی است. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی مهارت آموزی مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیکی بر ترس از ارزیابی منفی و مهارت های ارتباطی نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بود. روش و مواد: روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه شاهد بود. جامعه آماری این پژوهش را نوجوانان 12 تا 18 سال مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی تشکیل دادند که در سال 1398 به مراکز مشاوره منطقه شش شهر تهران مراجعه کردند. تعداد60 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفری آزمایش و شاهد قرار گرفتند. گروه آزمایش مهارت آموزی مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیکی را طی 12 جلسه 120 دقیقه­ ای به صورت هفتگی دریافت نمود، قبل و بعد از مداخله، مقیاس ترس از ارزیابی منفی و مقیاس مهارت های ارتباطی در هر دو گروه اجرا شد. داده ها از طریق آزمون کوواریانس و با استفاده از نرم افزار SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) ترس از ارزیابی منفی گروه آزمایش در پیش آزمون (2/5) 9/19 بود که در پس آزمون به (9/3) 9/16 کاهش یافت (001/0>P) اما میانگین (انحراف معیار) گروه شاهد در پیش آزمون (9/4) 7/20 بود که در پس آزمون به (7/4) 1/20 رسید که این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. میانگین (انحراف معیار) مهارت های ارتباطی گروه آزمایش در پیش آزمون (3/20) 1/88 بود که در پس آزمون به (3/20) 1/115 افزایش یافت (001/0>P). اما میانگین (انحراف معیار) گروه شاهد در پیش آزمون (5/19) 1/93 بود که در پس آزمون به (5/20) 2/88 رسید که این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که مهارت آموزی مبتنی بر رفتار درمانی دیالکتیکی موجب کاهش ترس از ارزیابی منفی و افزایش مهارت های ارتباطی نوجوانان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی شد.

زمینه و هدف روابط زوجین همواره می تواند به دلایل مختلف دستخوش مشکلاتی قرار گیرد. در پژوهش های مختلف، زمینه های متعددی را برای بروز این مشکلات برشمرده اند که کارکردهای شناختی و هیجانی اثرگذار بر چارچوب ارتباط زوجین، از مهم ترین آنها می باشند. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی طرحواره درمانی و زوج درمانی هیجان مدار به صورت گروهی بر طرحواره های ناسازگار زوجین شهر مشهد بود. روش و مواد روش پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و مرحله پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری مراجعه کنندگان به مراکز مشاوره شهر مشهد در سال 1396 بودند که تعداد 24 زوج به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده و به صورت تصادفی در گروه های آزمایش و گواه، هر گروه هشت زوج، جایگذاری شدند. ابزار به کار رفته در این پژوهش، پرسشنامه طرحواره های Young بود که در سه نوبت پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری اجرا شد. برای یکی از دو گروه آزمایش مداخله زوج درمانی هیجان محور و برای گروه دیگر طرحواره درمانی انجام شد و اعضای گروه گواه هیچ گونه مداخله ای دریافت ننمودند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS-21 تجزیه و تجلیل شدند. یافته ها در گروه زوج درمانی هیجان محور، میانگین (انحراف معیار) طرحواره های ناسازگار از (9/16) 2/140 در پیش آزمون به (6/8) 6/101 در پس آزمون و (3/8) 8/99 در مرحله پیگیری کاهش یافت (001/0>P). در گروه طرحواره درمانی نیز میانگین (انحراف معیار) طرحواره های ناسازگار از (1/17) 5/137 در پیش آزمون به (5/7) 0/95 در پس آزمون و (2/7) 9/94 در مرحله پیگیری کاهش یافت (001/0>P). میزان اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش طرحواره های ناسازگار بیشتر از زوج درمانی هیجان مدار بود (05/0>P). نتیجه گیری: مطالعه نشان داد هر دو مداخله طرحواره درمانی و زوج درمانی هیجان مدار باعث کاهش طرحواره های ناسازگار زوج ها شدند، اما اثربخشی طرحواره درمانی بیشتر از زوج درمانی هیجان محور بود.

زمینه و هدف نحوه واکنش والدین به هیجانات کودک، نقش مهمی در تحول هیجانی کودک دارد و در تعاملات هیجانی بعدی او با افراد مهم زندگی، تاثیرگذار است. هدف این پژوهش تعیین انتقال بین نسلی اجتماعی کردن هیجان در پدران دارای کودک دبستانی و نیزتعیین نقش تعدیل کننده دلبستگی به همسر در رابطه میان ادراک اجتماعی کردن هیجان از سوی پدر و مادر با اجتماعی کردن هیجان فرزند بود. روش و مواد این پژوهش، مطالعه ای توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری آن شامل تمام پدران دارای کودک دبستانی ساکن شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 بودند. تعداد نمونه 206 نفر بود که بر اساس روش نمونه گیری خوشه ای از سه منطقه تهران به شیوه در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس سازگاری با هیجان های منفی کودکان، نسخه اصلاح شده مقیاس اجتماعی کردن هیجان و پرسشنامه تجارب در روابط نزدیک جمع آوری و با نرم افزار آماری SPSS-24 و به روش همبستگی و رگرسیون سلسله مراتبی تحلیل شد. یافته ها میانگین (انحراف معیار) سن پدران شرکت کننده (2/5) 1/43 بود. با افزایش میانگین (انحراف معیار) نمرات ادراک واکنش حمایت گرانه پدر (2/1) 3/4 و مادر (1) 5/4، میانگین (انحراف معیار) نمرات واکنش حمایت گرانه به (8/0) 9/4 افزایش یافت (01/0>P). هم چنین با افزایش میانگین (انحراف معیار) نمرات ادراک واکنش غیرحمایت گرانه پدر (8/0)4/3 و مادر (8/0) 5/3، میانگین (انحراف معیار) نمرات واکنش غیرحمایت گرانه به فرزند (7/0) 1/3 در پدران افزایش یافت (01/0>P). دلبستگی اضطرابی و اجتنابی به همسر در رابطه بین ادراک اجتماعی کردن هیجان از سوی والدین (نسل اول) با اجتماعی کردن هیجان فرزند (نسل سوم) نقش تعدیل کننده نداشت. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد ادراک واکنش حمایت گرانه والدین در پدران با افزایش واکنش حمایت گرانه به هیجانات منفی فرزند و ادراک واکنش غیرحمایت گرانه والدین در پدران با افزایش واکنش غیرحمایت گرانه به فرزند همراه بود. هم چنین دلبستگی اضطرابی و اجتنابی به همسر در رابطه میان ادراک اجتماعی کردن هیجان از سوی والدین و اجتماعی کردن هیجان فرزند در پدران نقش تعدیل کننده نداشت.

زمینه و هدف: طی سال های اخیر شاخص رفاه ذهنی ملت ها، در کنار شاخص های مهم سلامت و بهداشت که برای سنجش عملکرد سیاستگذاران به صورت سنتی مورد استفاده قرار می گیرد، به عنوان یک معیار ارزیابی جدید معرفی شده است. این پژوهش با هدف مقایسه رفاه ذهنی ساکنان متن و حاشیه کلان شهر مشهد و تعیین عوامل مؤثر بر آن انجام شد. روش و مواد: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی-مقطعی و جامعه آماری آن ساکنان متن و حاشیه کلان شهر مشهد هستند که از بین آنها 300 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای انتخاب شده اند. جمع آوری داده ها با مصاحبه های ساختاریافته و با استفاده از پرسشنامه طراحی شده توسط محققان انجام شد. داده ها با استفاده از نرم افراز STATA-14. 2 و با بهره بری از تکنیک های اقتصادسنجی پرابیت ترتیبی و نیز ارائه نتایج بررسی توصیفی داده ها و مطالعه همبستگی بین آنها تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) سطح رفاه ذهنی در حاشیه نشینان (9/0) 9/2 به صورت معنادارکمتر از ساکنان مشهد (0/1) 3/3 در مقیاس هفت تایی بود (1/0>P). میزان رضایت مالی نسبی افراد، از اثرگذارترین متغیرها بر سطح رفاه ذهنی بود و هر واحد کاهش آن، سبب افزایش شش درصدی در احتمال ناراضی بودن افراد در کل نمونه شد (01/0>P). به علاوه، شاخص میزان باورهای مذهبی، دارای اثرگذاری معنا دار دو درصدی (1/0>P) بر کاهش احتمال ناراضی بودن ساکنان شهر مشهد است، در حالی که این تأثیر در بین حاشیه نشینان معنادار نیست. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که سطح رفاه ذهنی حاشیه نشینان مشهد کمتر از ساکنان این کلان شهر است. رضایت نسبی مالی افراد، جنسیت، برخورداری از تحصیلات دانشگاهی و سطح بالاتر عواطف مثبت در کل نمونه، میزان باورهای مذهبی فقط در نمونه شهرنشینان و جنسیت، تأهل و مالکیت خانه در بین حاشیه نشینان از عوامل مهم و اثرگذار بر رفاه ذهنی هستند.

زمینه و هدف: در میان انواع مختلف سرطان ها، سرطان پستان شایع ترین سرطان در زنان است که مشکلات جسمی و روان شناختی متعددی را برای این بیماران ایجاد می کند. هدف از پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و معنویت درمانی بر کاهش ترس از عود بیماری در زنان مبتلابه سرطان پستان می باشد. روش و مواد: این مطالعه به صورت نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه گواه انجام شد. جامعه آماری زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به یک کلینیک درمان بیماران مبتلا به سرطان در بهمن ماه 1398 بودند. از میان آنها تعداد 45 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، معنویت درمانی و گروه گواه، هر کدام 15 نفر قرار گرفتند. گروه آزمایش اول تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در هشت جلسه 90 دقیقه ایِ هفتگی و گروه آزمایش دوم تحت معنویت درمانی در نه جلسه 90 دقیقه ای هفتگی شرکت کردند اما گروه گواه، مداخله ای دریافت نکرد. ابزار گردآوری داده ها، نسخه کوتاه شده 12 سؤالی پرسشنامه ترس از عود بیماری بود. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره و نرم افزار SPSS-22 تحلیل شدند. یافته ها: در گروه درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش میانگین (انحراف معیار) نمره ترس از عود بیماری از (2/9) 2/40 در پیش آزمون به (3/9) 4/36 در پس آزمون کاهش یافت (001/0>P). در گروه معنویت درمانی میانگین (انحراف معیار) نمره ترس از عود بیماری از (5/12) 2/41 در پیش آزمون به (6/12) 1/39 در پس آزمون کاهش یافت (001/0>P). ولی در گروه گواه، میانگین (انحراف معیار) نمره ترس از عود بیماری در پیش آزمون (8/9) 7/37 و در پس آزمون (2/10) 1/38 بود که این تفاوت از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که درمان پذیرش و تعهد و معنویت درمانی هر دو باعث کاهش ترس از عود بیماری در زنان مبتلا به سرطان پستان شدند، اما تأثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بیشتر از معنویت درمانی بود.

زمینه و هدف: وسواس خرید، یک رفتار روبه رشد و ناکارآمد مصرف کننده و همراه با عواقب زیان بار روانی و مالی است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان پذیرش و تعهد بر خودکنترلی هیجانی، انعطاف پذیری عاطفی و ارزشمندی زندگی در زنان مبتلا به وسواس خرید انجام شد. روش و مواد: این پژوهش از نوع نیمه تجربی آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه شاهد است. جامعه آماری این پژوهش زنان 45-20 ساله مبتلا به وسواس خرید شهر رشت بودند و روش نمونه گیری هدفمند بود. ابتدا وسواس خرید با پرسشنامه Faber & O'guinn اندازه گیری شد و زنان مبتلا به وسواس خرید غربال شده و تعداد 60 نفر که شرط ورود به مطالعه داشتند، در دو گروه به صورت گمارش تصادفی قرار گرفتند. سپس پرسشنامه های خودکنترلی هیجانی، انعطاف پذیری عاطفی و ارزشمندی زندگی اجرا شد و پس از آن برنامه درمان پذیرش و تعهد طی هشت جلسه یک ساعته و هفتگی به مدت دو ماه، برای گروه آزمایش اعمال شد و گروه شاهد درمانی دریافت نکرد، بعد از آن پس آزمون اجرا شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره و نرم افزار SPSS-22 انجام شد. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) سن مشارکت کنندگان گروه آزمایش (9/6) 6/37 سال و گروه گواه، (5/7) 9/38 سال بود. در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) نمره ارزشمندی زندگی از (2/11) 4/67 در پیش آزمون به (5/13) 2/75 در پس آزمون (001/0>P) و نمره انعطاف پذیری از (2/6) 7/35 در پیش آزمون به (8/7) 2/42 در پس آزمون (001/0>P) و نمره خودکنترلی از (4/3) 28 در پیش آزمون به (1/1) 3/39 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P). اما این تغییرات در گروه شاهد معنی دار نبود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، موجب افزایش خودکنترلی هیجانی، انعطاف پذیری عاطفی و ارزشمندی زندگی زنان مبتلا به وسواس خرید شد.

زمینه و هدف: نوجوانی، یک دوره بحرانی برای رشد فرایندهای عصب زیست­ شناختی است که زیربنای کارکردهای شناختی عالی و رفتار اجتماعی و هیجانی به شمار می­ رود. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی برنامه آموزشی طرحواره درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دشواری خودتنظیمی هیجانی نوجوانان تیزهوش انجام شد. روش و مواد: طرح پژوهش حاضر کاربردی و از نوع نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، کلیه دانش آموزان تیزهوش مراکز پرورش استعدادهای درخشان دوره متوسطه اول و دوم کرمان در سال تحصیلی 99-1398 بود. روش نمونه­ گیری تصادفی طبقه­ ای بود. تعداد 36 نفر انتخاب شدند و به صورت هدفمند به سه گروه تقسیم گردیدند که از نظر سن و بهره هوشی همتاسازی شدند. یکی از دو گروه آزمایش 10 جلسه آموزش طرحواره درمانی و گروه دیگر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد دریافت کردند و گروه گواه هیچ آموزشی را دریافت نکردند. هر دو گروه قبل و بعد از جلسات آموزشی و دوره پیگیری، با پرسشنامه دشواری در تنظیم هیجان Gratz & Roemer مورد آزمون قرار گرفتند. برای تجزیه­ و­ تحلیل داده­ ها از روش اندازه­ گیری مکرر و نرم­ افزار SPSS-22 استفاده شد. یافته ها: میانگین (انحراف معیار) سن شرکت­ کنندگان در گروه درمان مبتنی­ بر پذیرش ­ و­ تعهد (4/2) 3/16، در گروه طرحواره درمانی (7/2) 7/16 و در گروه گواه (8/2) 2/16 سال بود. مطالعه نشان داد در گروه درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد میانگین (انحراف معیار) دشواری در تنظیم هیجان از (6/10) 8/141 در پیش­ آزمون به (7/7) 5/96 در پس آزمون و (1/8) 3/94 در مرحله پیگیری کاهش یافت (001/0>P). در گروه طرحواره درمانی میانگین (انحراف معیار) دشواری در تنظیم هیجان از (8/8) 9/140 در پیش آزمون به (8/6) 2/80 در پس آزمون و (5/7) 6/78 در مرحله پیگیری کاهش یافت (001/0>P) اما تغییرات در گروه گواه از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که طرحواره درمانی و درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث کاهش مؤلفه­ های دشواری در تنظیم هیجان در نوجوانان تیز هوش شد. طرحواره درمانی تأثیر بیشتری نسبت به درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر عدم پذیرش پاسخ­ های هیجانی، دشواری در انجام رفتار هدفمند، فقدان آگاهی هیجانی و عدم وضوح هیجانی داشت.

زمینه و هدف: جذابیت های متنوع محتوای اینترنت در حوزه های مختلف کارکردی سبب افزایش مصرف کاربران گردیده و در موارد حاد منجر به اعتیاد افراد به اینترنت می گردد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تنظیم شناختی هیجان بر نظم جویی هیجانی، انعطاف پذیری شناختی و شادی ذهنی دانشجویان مبتلا به اعتیاد به اینترنت است. روش و مواد: پژوهش حاضر یک پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و گواه است. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانشجویان دختر مبتلا به اعتیاد به اینترنت دانشگاه لاهیجان در سال 1396 تشکیل دادند. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 30 دانشجوی معتاد به اینترنت بود که به روش نمونه گیری تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه، هر گروه 15 نفر، قرار گرفتند. آموزش راهبردهای تنظیم شناختی هیجان به صورت گروهی در هشت جلسه برای گروه آزمایش اجرا شد اما گروه گواه، مداخله ای دریافت نکرد. پرسشنامه های انعطاف پذیری شناختی، نظم جویی هیجانی و شادی ذهنی قبل، بعد از دوره درمانی و همچنین سه ماه بعد اجرا گشت. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS-22 تحلیل شد. یافته ها: میانگین(انحراف معیار) سن گروه آزمایش (3/1) 2/25 و گروه گواه (7/1) 1/26 سال بود. در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) نمره ارزیابی مجدد شناختی از (2/3) 1/24 در پیش آزمون به (6/4) 9/30 در پس آزمون و (4/4) 1/30 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P)، میانگین (انحراف معیار) نمره سرکوبی هیجان از (8/2) 1/21 در پیش آزمون به (7/3) 4/16 در پس آزمون و (6/3) 8/16 در پیگیری کاهش یافت (001/0>P)، میانگین (انحراف معیار) نمره ادراک کنترل پذیری از (1/5) 3/26 در پیش آزمون به (9/5) 1/36 در پس آزمون و (4/5) 2/35 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P)، میانگین (انحراف معیار) نمره ادراک گزینه های مختلف از (5/5) 1/45 در پیش آزمون به (4/5) 4/51 در پس آزمون و (5/5) 1/51 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P)، و میانگین (انحراف معیار) نمره شادی ذهنی از (5/4) 2/29 در پیش آزمون به (7/4) 2/41 در پس آزمون و (2/5) 7/39 در پیگیری افزایش یافت (001/0>P) اما این تغییرات در گروه شاهد معنی دار نبود. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد آموزش تنظیم شناختی هیجان بر افزایش ارزیابی مجدد شناختی، ادراک کنترل پذیری، ادراک گزینه های مختلف، شادی ذهنی و کاهش سرکوبی هیجان دانشجویان معتاد به اینترنت مؤثر بود.

زمینه و هدف: عوامل اجتماعی و فرهنگی با توجه به اهمیت و تأثیر آن در کارکردهای اوقات فراغت می­ تواند با برنامه­ ریزی صحیح منجر به رشد و شکوفایی استعدادهای نوجوانان و جوانان شود. هدف این پژوهش تعیین عوامل اجتماعی فرهنگی مؤثر بر کارکردهای اوقات فراغت در نوجوانان و جوانان بود. روش و مواد: پژوهش حاضر از نوع توصیفی-تحلیلی و با روش مدل­ یابی معادلات ساختاری بود و در آن برای تعیین و شناخت متغیرهای دخیل در پژوهش از روش دلفی فازی استفاده شد. تعداد 300 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه­ گیری داوطلبانه و در دسترس از بین جامعه آماری کلیه نوجوانان و جوانان 13تا 21 سال مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 99-1398 استان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده­ ها از پرسشنامه­ های شایستگی اجتماعی، مهارت های ارتباطی، مسئولیت­ پذیری، سلامت جسمانی، نیاز به تفریح، شادکامی و کار داوطلبانه، اینترنت و رسانه، نظام آموزشی وآرامش استفاده شد. داده­ ها با نرم افزار SmartPLS و با روش مدل­ سازی معادلات­ ساختاری مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته­ ها نشان داد که میانگین عوامل اجتماعی فرهنگی با (انحراف معیار) (4/0) 4/3 موجب بهبود کارکردهای اوقات فراغت با میانگین (انحراف معیار) (4/0) 7/2 شدند )01/0>P). متغیرهای عوامل اجتماعی فرهنگی شامل شایستگی اجتماعی با میانگین (انحراف معیار) (9/0) 6/4، مهارت­ های ارتباطی (5/0) 4/3، مسئولیت­ پذیری (4/0) 8/2، اینترنت و رسانه (0/1) 0/3 و نظام آموزشی (7/0) 0/3و کارکردهای اوقات فراغت شامل آرامش با میانگین (انحراف معیار) (4/0) 0/1، کارداوطلبانه (8/0) 3/3، سلامتی (0/1) 5/4، شادکامی (4/0) 0/1 و تفریح (6/0) 4/3 با شاخص­ های خود دارای ارتباط معنی­ دار در الگو می­ باشند (01/0>P). همچنین بر اساس شاخص (432/0=GOF)، سطح برازش کلی مدل عالی و قابل قبول می­ باشد. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد عوامل اجتماعی و فرهنگی شامل شایستگی اجتماعی، مهارت­ های ارتباطی، مسئولیت­ پذیری، اینترنت و رسانه و نظام آموزشی باعث بهبود کارکردهای اوقات فراغت شدند.

زمینه و هدف: پرستاری از جمله مشاغل پرفشار است که می تواند برای شاغلین در این حرفه اضطراب به همراه داشته باشد و این اضطراب خدمات بهداشتی و مراقبتی را تحت تأثیر قرار می دهد. پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه سرمایه روانشناختی و حمایت اجتماعی ادراک شده با اضطراب از طریق میانجی گری تعهد سازمانی در پرستاران زن انجام شد. روش و مواد: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی و مدل یابی معادلات ساختاری بود و جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی پرستاران زن شاغل در بیمارستان های دولتی و خصوصی شهرستان رشت در سال 1398 به تعداد 700 نفر بودند. از بین جامعه پژوهش نمونه ای به تعداد 320 نفر و با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از 10 بیمارستان دولتی و خصوصی انتخاب شدند و به پرسشنامه های سرمایه روانشناختی Luthans، پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده چند بعدی Zimet، پرسشنامه تعهد سازمانی Allen & Meyer و مقیاس خود سنجی اضطراب Zung پاسخ دادند. داده ها پس از جمع آوری به کمک نرم افزارهای SPSS-22 و AMOS-22 و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: با افزایش سرمایه های روانشناختی با میانگین (انحراف معیار) (18) 9/ 100 و حمایت اجتماعی ادراک شده با میانگین (انحراف معیار) (9/12) 5/63، میزان اضطراب با میانگین (انحراف معیار) (9/8) 3/37 کاهش یافت (01/0>P). با افزایش سرمایه روانشناختی و حمایت اجتماعی میزان تعهد سازمانی با میانگین(انحراف معیار) 6/103 (9/15)، افزایش یافت (01/0>P). علاوه بر این با افزایش تعهد سازمانی میزان اضطراب کاهش یافت (01/0>P). سرمایه روانشناختی و حمایت اجتماعی با افزایش تعهد سازمانی به طور غیر مستقیم نیز باعث کاهش اضطراب پرستاران گردید. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد با افزایش سرمایه روانشناختی، حمایت اجتماعی ادراک شده و تعهد سازمانی، اضطراب پرستاران کاهش یافت. تعهد سازمانی در رابطه بین سرمایه روانشناختی و حمایت اجتماعی ادراک شده با اضطراب نقش واسطه ای داشت، به این صورت که سرمایه روانشناختی و حمایت اجتماعی موجب افزایش تعهد سازمانی شده و از این طریق باعث کاهش اضطراب پرستاران گردید.

زمینه و هدف: تغییرات روانی، اجتماعی، شناختی و بیولوژیکی در دوره نوجوانی فرصت های تحول بی شماری را برای نوجوانان فراهم می کند تا در رفتارهایی درگیر شود که به طور ضمنی در اتخاذ سبک زندگی همراه با سلامت و یا به خطر انداختن سلامت اهمیت دارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی بسته آموزشی مبتنی بر سه روش درمان متمرکز بر شفقت، هیجان و مبتنی بر پذیرش و تعهد بر میزان تحمل پریشانی نوجوانان دارای رفتارهای پرخاشگرانه انجام شد. روش و مواد: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و پیگیری سه ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهرستان رامسر در سال تحصیلی 99-1398 بود از بین آنها تعداد 30 نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه پرخاشگری و پرسشنامه تحمل پریشانی به دست آمد. گروه آزمایش طی دوازده جلسه تحت آموزش قرار گرفت اما گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکرد. داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری و نرم افزار SPSS-22 تحلیل شد. یافته ها: در گروه آزمایش میانگین (انحراف معیار) تحمل پریشانی از (3/1) 5/45 در پیش آزمون به (5/1) 8/48 در پس آزمون افزایش یافت (001/0>P) و در مرحله پیگیری (7/1) 1/49 بود که نشان می دهد تأثیر مداخله پایدار بود (001/0>P). در گروه گواه میانگین (انحراف معیار) تحمل پریشانی از (7/1) 2/44 در پیش آزمون به (1/1) 2/45 در پس آزمون و (0/1) 1/45 در پیگیری رسید که تفاوتی نشان نداد. نتیجه گیری: مطالعه نشان داد بسته آموزشی مبتنی بر روش های درمان متمرکز بر شفقت (CFT)، هیجان (EFT) و مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر افزایش میزان تحمل پریشانی نوجوانان دارای رفتارهای پرخاشگرانه مؤثر بود.