ارمغان دانش
سال:1395 | دوره:21 | شماره:3 (پی در پی 110) |تعداد مقالات:12

 زمینه و هدف: اخیرا نشان داده شده است که مسیر پیام رسانی در گیرنده های نیکوتینی α7 منجر به ایجاد شرایط ضد التهابی در ماکروفاژها و لنفوسیت های T می شود. از طرفی ماکروفاژها و لنفوسیت های T نقش مهمی را در اسکلروز متعدد (MS) بازی می کنند. در این مطالعه اثرات درمانی نیکوتین بر روند آنسفالومیلیت خود ایمن (EAE، مدل تجربی MS) و پاسخ های لنفوسیت های T کمکی مورد ارزیابی قرار گرفته است. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، آنسفالومیلیت خود ایمن تجربی به وسیله نخاع هموژنیزه شده خوکچه هندی و ادجوانت کامل فروند در موش های صحرایی نژاد ویستار القا شد. سپس رت ها در دو گروه 7 سری قرار گرفتند. درمان با نیکوتین (2.5 میلی گرم بر کیلوگرم روزانه) از زمان بروز علایم درمانگاهی در گروه درمانی (روز 12) آغاز گشت. هم زمان، گروه شاهد، تنها حلال دارو را با همان برنامه دریافت نمودند. علایم تا زمان کشتار موش ها یعنی روز 36، روزانه ثبت گردید. میزان تکثیر لنفوسیتی به وسیله آزمون MTT و میزان تولید سایتوکاین ها به وسیله ELISA در بین سلول های طحالی سنجیده شد. میزان نیتریک اکساید سرم هم به شیوه گریس سنجیده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های من ویتنی یو و تی دانشجویی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: تجویز نیکوتین در گروه درمان پس از بروز علایم به طور معنی داری موجب تخفیف شدت علایم بالینی گشت. هم زمان با کاهش سطح نیتریک اکساید سرمی، نیکوتین موجب کاهش معنی دار تولید سایتوکاین پیش التهابی اینترلوکین 17 و IFN-γ شد. سطح سایتوکاین ضد التهابی اینترلوکین 10 تغییر معنی داری نیافت. شدت تکثیر لنفوسیتی نیز در موش های گروه تیمار نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری یافت. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که نیکوتین اثرات تعدیل کننده سیستم ایمنی را دارد و می تواند برای کنترل بیماری MS مورد استفاده قرار گیرد.

 زمینه و هدف: با توجه به این که شیرین بیان یکی از گیاهان دارویی بومی ایران بوده که ریزوم آن از زمان های گذشته برای درمان اسپاسم روده و اسهال استفاده می شده است، لذا در تحقیق حاضر تاثیر عصاره آبی و الکلی ریزوم شیرین بیان بر حرکات کولون ایزوله موش صحرایی نر بررسی شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، بافت کولون تعداد 10 سر موش صحرایی نر بالغ جدا و به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند که هر گروه شامل 10 قطعه بافت بوده است. سپس فعالیت مکانیکی قطعات بافت گروه آزمایش به وسیله دستگاه پاورلب در حالت پایه، در پاسخ به فنیل افرین، اپی نفرین و پروپرانولول در حضور و عدم حضور عصاره ریزوم شیرین بیان (با دوز موثر 0.036 میلی گرم بر میلی لیتر) ثبت شد. هم چنین فعالیت مکانیکی قطعات بافت گروه کنترل در شرایط مشابه در حضور حلال عصاره (اتانول 70 درصد) ثبت شد. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در حضور توام عصاره و اپی نفرین فعالیت مکانیکی بافت در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری (p<0.05) داشته است. در حالی که فعالیت مکانیکی بافت در گروه آزمایش در حضور توام عصاره و پروپرانولول در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی دار (p<0.05) داشته است، ولی فعالیت مکانیکی بافت در حضور توام عصاره و فنیل افرین بین دو گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی داری نشان نداد. نتیجه گیری: با توجه به تحقیق حاضر میتوان نتیجه گرفت که ممکن است عصاره آبی الکلی ریزوم شیرین بیان از طریق اثرات همسو با گیرنده های بتا آدرنرژیک موجب اثر تعدیل کنندگی بر حرکات کولون شده است که این اثر مستقل از گیرنده های آلفا آدرنرژیک بوده است.

 زمینه و هدف: یکی از مهترین نروتروفین ها عامل نروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) می باشد که افزایش آن منجر به توسعه سندرم متابولیک می گردد. عامل نروتروفیک مشتق از مغز رابطه مستقیمی با بیماری هایی از قبیل، صرع، آلزایمر و افسردگی دارد. هدف از این تحقیق بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی بر عامل نروتروفیک مشتق از مغز، انسولین و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 24 سر رت اسپراگوداولی نر با سن 8 هفته و میانگین وزن 31.43±280.72 گرم به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی (تمرین استقامتی) تقسیم شدند. هم چنین قبل از شروع تحقیق، رت ها دوره یک هفته ای جهت سازش پذیری با محیط جدید و نحوه فعالیت روی نوارگردان را طی کردند. در طی هشت هفته موش های گروه تمرین استقامتی روی دستگاه نوارگردان بدون شیب (شیب صفر درصد) با سرعت هشت تا 20 متر در دقیقه و به مدت 60 دقیقه در هر جلسه و سه جلسه در هفته دویدند. موش های گروه کنترل در طول این مدت هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین در پایان هفته هشتم، موش های صحرایی جهت اندازه گیری پارامترهای مورد مطالعه قربانی شدند تا تغییرات بیوشیمیایی ناشی از تاثیر تمرین های استقامتی مورد بررسی قرار گیرد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: هشت هفته تمرین استقامتی اثر معنی داری بر عامل نروتروفیک مشتقل از مغز موش های صحرایی نداشت (0.11= p) با وجود این هشت هفته تمرین استقامتی باعث کاهش معنی دار انسولین (0.005=p) و مقاومت به انسولین (0.001=p) در موش های صحرایی می شود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق استنباط می شود که تمرین استقامتی (پروتکل تمرینی مورد استفاده) برای کاهش انسولین و مقاومت به انسولین مناسب، ولی برای افزایش عامل نروتروفیک مشتق از مغز مناسب نمی باشد.

 زمینه و هدف: دیابت بارداری به عنوان تشخیص عدم تحمل گلوکز، برای اولین بار، در طول بارداری تعریف شده است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه اثر برنامه تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح قند خون ناشتا، انسولین و مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت بارداری بود. روش بررسی: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تعداد 34 نفر از زنان مبتلا به دیابت بارداری، به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. 12 آزمودنی (با میانگین سن 3.60±28.92) در گروه تمرین هوازی در آب (3 جلسه در هفته، 45-30 دقیقه در روز، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه)، 11 آزمودنی (با میانگین سن 4.14±30.27) در گروه تمرین مقاومتی (3 جلسه در هفته و به صورت 2 تا 3 ست، 15 تکرار، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه و میزان درک تلاش) شرکت کردند و11 نفر (با میانگین سن 4.23±29.18) گروه کنترل در طول دوره پژوهش هیچ گونه فعالیت بدنی نداشتند. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون جهت برآورد میزان سطح قند خون و انسولین، خونگیری به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کوواریانس و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج این تحقیق تفاوت معنی داری در سطوح پلاسمایی انسولین (0.031= p)، شاخص مقاومت به انسولین (0.008= p) و حساسیت به انسولین در بین گروه ها را نشان داد. نتایج آزمون تی زوجی کاهش معنی داری را در قند خون ناشتا در گروه مقاومتی (012= p) و کاهش غیر معنی داری را در گروه هوازی (0.31= p) نشان داد، در سطح انسولین، مقاومت به انسولین و حساسیت به انسولین در گروه های تمرینی تغییرات معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد، احتمالا تمرین های مقاومتی در مقایسه با تمرینات هوازی در کاهش سطح گلوکز ناشتا در زنان مبتلا به دیابت بارداری موثرتر است.

زمینه و هدف: مصرف مکمل های خوراکی جهت از بین بردن آسیب های اکسیداتیو ناشی از تمرین ورزشی در بین ورزشکاران متداول می باشد. مطالعه های گذشته نشان داده اند که کلستروم (آغوز) گاوی دارای خاصیت آنتی اکسیدانی می باشد، اما تاکنون مطالعه ای که اثربخشی آنرا بر استرس اکسایشی و ظرفیت آنتی اکسیدانی مورد ارزیابی قرار داده باشد یافت نشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثرات مصرف مکمل آغوز گاوی به همراه تمرین هوازی و بی هوازی بر پراکسیداسیون لیپیدی و ظرفیت آنتی اکسیدانی موش های صحرایی نر ویستار انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی 48 موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به شش گروه مساوی تقسیم شدند (کنترل، مکمل آغوز، تمرین هوازی، تمرین بی هوازی، مکمل آغوز و تمرین هوازی، مکمل آغوز و تمرین بی هوازی). گروه های دریافت کننده آغوز روزانه به مدت ده هفته دوز 300 میلی گرم بر کیلوگرم پودر آغوز گاوی را به صورت خوراکی دریافت نمودند. گروه های تمرینی سه جلسه تمرین در هفته به مدت 10 هفته روی تریدمیل مخصوص جوندگان انجام دادند. خون گیری پس از 24 ساعت پس از انجام آخرین جلسه تمرین در شرایط ناشتایی از تمام موش ها انجام شد. سپس دو شاخص مالون دی آلدئید (MDA) و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون های کلموگروف اسمیرنوف، آنالیز واریانس یک طرفه و تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: مقادیر پلاسمایی شاخص استرس اکسایشی (MDA) در تمام گروه ها به جز گروه مکمل آغوز و تمرین بی هوازی به طور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل معنی داری پیدا کرد (0.05> p). ظرفیت آنتی اکسیدانی تام (TAC) نیز در تمام گروه ها بجز گروه تمرین بی هوازی در مقایسه با گروه کنترل با افزایش معنی داری همراه بود (0.05>p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد، ده هفته مصرف مکمل آغوز به همراه تمرین هوازی اثربخشی بهتری در کنترل استرس اکسایشی و بهبود ظرفیت آنتی اکسیدانی نسبت به گروه تمرین بی هوازی دارد.

 زمینه و هدف: سرطان سینه 10 درصد از کل سرطان های موجود در دنیا را شامل می گردد و از زنان مبتلا به انواع سرطان ها 30 درصد مبتلا به سرطان سینه هستند. RNA های غیرکدکننده بلند (lncRNA)، گروه جدیدی از ژن های شناخته شده در ژنوم انسان هستند که از بخش وسیعی از ژنوم یوکاریوت ها رونویسی شده و در تنظیم فرآیندهای متنوع زیستی نقش های مهمی ایفا می کنند. هدف از این مطالعه مقایسه میزان بیان lncRNA های GAS5 و NEAT1 درنمونه های توموری و نرمال افراد مبتلا به سرطان سینه به روش RT-qPCR بود. روش بررسی: در این مطالعه مورد شاهد از بافت توموری 40 فرد مبتلا به سرطان سینه و هم چنین 40 نمونه بافت غیر توموری از همان افراد تحت نظارت مستقیم متخصص پاتولوژیست و با توجه به علایم بالینی و یافته های آزمایشگاهی از بیمارستان شهید فقیهی شیراز جمع آوری شدند. پس از استخراج RNA از بافت های توموری و نرمال، ساخت cDNA طبق پروتوکل و روش RT-qPCR به وسیله SYBR®Premix Ex TaqTM II kit انجام شد. سطح بیان lncRNA ژن های GAS5 و NEAT1 با استفاده از روش ΔΔCT محاسبه گردید. داده ها با استفاده از آزمون تی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج ارزیابی های Real Time Reverse transcription-PCR نشان داد میانگین میزان بیان نسبی lncRNA از ژن GAS5 در نمونه های توموری نسبت به نرمال، کاهش بیان، و میانگین میزان بیان نسبی lncRNA از ژن NEAT1 در نمونه های توموری نسبت به نرمال افزایش بیان دارد. این تغییرات بیان درباره lncRNA از ژن مربوط به GAS5 حدود 1.5 برابر و برای lncRNA از ژن NEAT1 در حدود 2 برابر مشاهده گردید. نتیجه گیری: با توجه به این که ای دو lncRNA انتخاب شده به عنوان ژن مهار کننده تومور در سرطان سینه بیان آنها نسبت به سلول های اپیتلیوم نرمال سینه به طور معنی داری تغییر می یابد، پتانسیل این lncRNA ها به عنوان بیومارکر برای تشخیص بیماری بالا می رود. هم چنین تغییرات بیان این lncRNA ها در بیماران با نژادهای مختلف و ساب تایپ های متفاوت سرطان سینه، اهمیت استفاده از این مولکول ها را به عنوان بیومارکر برای تشخیص و پیش آگهی بیماری تشدید می کند.

 زمینه و هدف: کودکان کم توان ذهنی نیازمند مراقبتهای بیشتری در مراحل زندگی هستند که خانواده نقش مهمی در کیفیت آن دارد، اما نتایج مطالعات حاکی از سطوح پائین کیفیت زندگی این کودکان و خانواده های آنان است. پژوهش حاضر با هدف سنجش کیفیت زندگی در مادران دارای دختر کم توان ذهنی آموزش پذیر با انگیزه ارایه یک مدل به منظور سنجش کیفیت زندگی و شناخت مولفه های موثر بر آن طراحی شده است و سعی برآن شده تا توصیف مفهوم کیفیت زندگی خانواده معلول و شاخص های تاثیرگذار بر آن، نحوه ارتباط این شاخص ها و نحوه سنجش آنها درخانواده دارای فرزند کم توان ذهنی بررسی شود.روش بررسی: روش تحقیق حاضر روش توصیفی تحلیلی است. حجم نمونه شامل 75 نفر از مادران دارای دختر کم توان ذهنی که از طریق نمونه گیری سر شماری در این مطالعه شرکت کرده اند. با بررسی ادبیات پژوهشی و متون مرتبط با کیفیت زندگی معیارهای مورد نظر استخراج گردید و اطلاعات مطالعه به دنبال کسب رضایت آگاهانه از شرکت کنندگان و به کمک پرسشنامه های استاندارد جمع آوری شد و با استفاده از تکنیک های تحلیلی همبستگی، همبستگی تک متغیره، تحلیل رگرسیون لجستیک وتحلیل مسیر معادلات ساختاری مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج مبین این مطلب است که عملکرد خانواده (تعامل خانوادگی، والدگری، سلامت روانی وجسمی)، قابلیت های مادر (تاب آوری و پرخاشگری)، باورهای شخصی کیفیت زندگی خانواده دارای فرزند معلول را تحت تاثیر خود قرار می دهد. باورهای شخصی تعیین کننده مهمی در کیفیت زندگی است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج الگوسازی معادلات ساختاری و شاخصهای مربوطه می توان استدلال نمود که مدل ارائه شده بر اساس داده های تجربی از برازش مناسبی برخوردار بود و به صورتی مطلوب با مدل مفهومی انطباق دارد.

زمینه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین (MRSA)، از پاتوژن های مهم بیمارستانی است و باعث بیماری های شدید و کشنده در سراسر جهان می شود. کواگولاز یک فاکتور بیماری زایی مهم برای این باکتری محسوب می شود و در تمام ایزوله های استافیلوکوکوس ارئوس وجود دارد. در سال های اخیر مطالعه های در رابطه با اثرات گیاهان دارویی، نانوذرات بر علیه باکتری ها و هم چنین بیان ژن های بیماریزای باکتری ها انجام شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر ضد باکتریایی عصاره مرزه سفید و نانوذره اکسید روی بر بیان ژن کواگولاز در باکتری استافیلوکوکوس ارئوس مقاوم به متی سیلین بود. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی با استفاده از روش میکروبراث دایلوشن و روش MTT، میزان حداقل غلظت مهارکنندگی (MIC) عصاره هیدروالکلی مرزه سفید و نانوذره اکسید روی برعلیه سویه های MRSA بررسی و تعیین شد. در مرحله بعد با استفاده از روش رونوشت برداری و واکنش زنجیره ای پلی مراز (RT- PCR) بیان ژن coa در تیمارهایی که تحت تاثیر عصاره مرزه سفید و نانوذره اکسید روی قرار گرفتند، به صورت کیفی مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های آماری کروسکال والیس و تست تعقیبی شفه، فیشر، آنالیز واریانس و کولموگروف اسمیرنف تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: میزان MIC عصاره هیدروالکلی گیاه مرزه سفید برای سویه استاندارد و بالینی استافیلوکوکوس ارئوس به ترتیب 3000 و 1500 میکروگرم در میلی لیتر بود هم چنین MIC نانوذره اکسید روی بر ایزوله های استانداد و بالینی به 40 و 20 میکروگرم بر میلی لیتر بود. عصاره مرزه سفید در علظت های MIC دارای اثر مهاری بر بیان ژن coa بود در حالی که نانوذره اکسید روی تاثیری بر بیان ژن مورد نظر نداشت. نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده کاهش بیان ژن coa در شرایط آزمایشگاهی به روش RT- PCR به وسیله مرزه سفید می باشد، ولی تاثیری بر بیان ژن Housekeeping arcC ندارد. هم چنین نانوذرات اکسید روی دارای اثر مهاری بر رشد باکتری بوده، ولی اثر مهاری بر بیان ژن coa نداشت.

 زمینه و هدف: سندرم چدیاک هیگاشی، یک اختلال اتوزومال مغلوب نادر است که با نقص ایمنی، استعداد به خونریزی، عفونتهای باکتریایی مکرر، آلبینیسم متغیر و اختلال نورولوژیک پیش رونده و هم چنین ارتشاح لنفوسیتی ارگان های اصلی بدن مثل کبد و طحال مشخص می شود. هدف از این مطالعه گزارش یک مورد با تظاهر ناشایع از این بیماری است. معرفی بیمار: بیمار دختر بچه ای 4 ماهه که بعد از تزریق واکسن دو ماهگی دچار تب های متناوب شده که با تب و ضعف همراه بوده که این تب بیش از یک هفته به طول انجامیده و پس از انجام آزمایش های خونی، سونوگرافی و بررسی سلول های خونی تشخیص چدیاک هیگاشی داده شد. از لحاظ سلول های خونی پان سیتوپنی بوده که جهت جلوگیری از خون ریزی برای بیمار پلاکت و پلاسمای تازه منجمد شده تزریق شد. بیمار بعد از عفونت ناحیه باسن، دچار سپی سمی و به دنبال آن دچار شوک سپتیک گردید و با ایست قلبی تنفسی و عدم پاسخ به احیاء فوت شد. نتیجه گیری: در این بیمار تمام علایم سندرم چدیاک هیگاشی از جمله تب های طولانی، بی اشتهایی، عفونت های مکرر، آلبینیسم متغیر و اختلال نرولوژیک متعدد دیده شد. سندرم چدیاک هیگاشی با تشخیص سریع و پیوند مغز استخوان قابل درمان است.