ارمغان دانش
سال:1397 | دوره:23 | شماره:2 (پی در پی 127) |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: مهندسی بافت روش جدیدی برای جایگزینی اجزاء بافت تخریب شده به وسیله پلیمرهای زیست تخریب پذیر می باشد که به صورت داربستی سه بعدی برای رشد و تکثیر سلول های بنیادی تهیه می گردد. به این منظور در این مطالعه از داربست کیتوزان استفاده شد تا در حضور هیالورونیک اسید، میزان تکثیر سلول های فیبروبلاست مورد ارزیابی قرار گیرد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از پودرکیتوزان، داربستی جهت رشد سلول های فیبروبلاست تهیه گردید. سپس جهت مطالعه های بعدی گروه های زیر طراحی شدند؛ گروه1: داربست کیتوزان با هیالورونیک اسید، گروه 2: داربست کیتوزان بدون هیالورونیک اسید، گروه 3(کنترل1): سلول فیبروبلاست با هیالورونیک اسید و گروه 4 (کنترل2): سلول فیبروبلاست بدون هیالورونیک اسید. پوست ختنه گاه انسان تهیه و سلول های فیبروبلاست موجود در لایه درم آن پس از انجام مراحل تکنیک های آزمایشگاهی، جداسازی و سلول ها به همراه محیط کشت DMEM به فلاسک های کشت منتقل ودر انکوباتور CO2 دار نگهداری شدند. پس از چند بار پاساژسلولی، ده هزارسلول در چاهک های 96 خانه ای حاوی محیط کشت DMEM منتقل و با استفاده از روش MTT و رنگ آمیزی DAPI، تکثیر سلول های فیبروبلاست بر روی داربست کیتوزان بررسی گردید. نتایح به دست آمده پس از بررسی یکنواختی داده ها با استفاده از آزمون های آنوا و تست تعقیبی توکی نرم افزارگراف پد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: میانگین تست MTT در داربست کیتوزان بدون هیالورونیک اسید در 24 ساعت در مقایسه با گروه های کنترل با و بدون هیالورونیک اسید و گروه کیتوزان با هیالورونیک اسید افزایش آماری معنی دار نشان داد(012/0p<) مقدار Pیقا نوشته شود. میانگین تست MTT در گروه کنترل بدون هیالورونیک اسید در 48 ساعت در مقایسه با گروه داربست کیتوزان با و بدون هیالورونیک اسید و گروه کنترل با هیالورونیک اسید افزایش آماری معنی دار نشان داد(004/0p<) مقدار Pیقا نوشته شود. میانگین بقاء در داربست کیتوزان با و بدون هیالورونیک اسید در 72 ساعت در مقایسه با گروه های کنترل با و بدون هیالورونیک اسید از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که داربست های کیتوزان با استفاده از خواص هیدروفیلیک خودزیست سازگاری بهتری با سلول های فیبروبلاست داشتند، اما حضور اسید هیالورونیک با کیتوزان روند رشد فیبروبلاست را کاهش داد. به احتمال زیاد، کیتوزان به تنهایی در ساختارهایی که برای احیای مناطق آسیب دیده پوست استفاده می شود، یک داربست مناسب برای تکثیر سلول های فیبروبلاست آسیب دیده است.

زمینه و هدف: جنتامایسین یک آنتی بیوتیک از گروه آمینوگلیکوزید است که در درمان طیف وسیعی از عفونت های باکتریایی به خصوص باکتری های گرم منفی مورد استفاده قرار می گیرد، اما سمیت کلیوی و آسیب اکسیداتیو ناشی از مصرف جنتامایسین کاربرد بالینی طولانی مدت آن را محدود می کند. عصاره چای سبز با دارا بودن فلاونوئیدهای کاتچین اثرات آنتی اکسیدانی و ضد التهابی دارد. AQP1 پروتئین سازنده یک کانال آبی واقع در توبول های کلیوی است که در انتقال آب از عرض غشاهای توبولی نقش دارد. هدف این مطالعه ارزیابی اثر عصاره چای سبز بر روی بیان ژن AQP1 در سمیت کلیوی ناشی از جنتامایسین در رت نر نژاد ویستار بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 30 رت نر 64 هفته ای نژاد ویستار با وزن 200160 گرم استفاده شد، که به 5 گروه 6 تایی تقسیم شدند و شامل گروه کنترل(بدون تیمار)، گروه شم(تزریق درون صفاقی سرم فیزیولوژی)، گروه تجربی1( تزریق درون صفاقی 20 میلی گرم بر کیلوگرم جنتامایسین)، گروه تجربی 2 (تزریق درون صفاقی چای سبز با دوز 200 میلی گرم بر کیلوگرم)، گروه تجربی 3 (تزریق درون صفاقی جنتامایسین و 200 میلی گرم بر کیلوگرم چای سبز). تمامی تیمارها به صورت درون صفاقی و به مدت 10 روز انجام شد و تغییرات بیوشیمیایی خون شامل سطوح کراتینین و اوره بر اساس واکنش برتولت و کلرومتریک و روش ژافه صورت گرفت و نیز تغییرات کلیه با روش های هیستوشیمی و ایمونوهیستوشیمی بررسی شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه تجز یه وتحلیل شدند. یافته ها: میانگین سطح سرمی اوره و کراتینین در گروه یک در مقا یسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود(001/0=p) و میانگین سطح سرمی اوره و کراتینین در گروه سوم نیز در مقا یسه با گروه کنترل به طور معنی داری افزایش یافته بود(001/0=p). نکروز و التهاب بافتی کلیه، تجمع مواد هیالینی ائوزینوفیلی در برخی لوله های کلیوی، نفوذ سلول های التهابی منونوکلئر و کاهش بیان ژن AQP1 در توبول پروکسیمال ناشی از جنتامایسین با دوز مصرفی200 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره چای سبز بهبود نیافت. نتیجه گیری: عصاره چای سبز در دوز 200 میلی گرم بر کیلوگرم و مدت زمان مذکور نمی تواند اثر حفاظتی در برابر سمیت کلیوی ناشی از جنتامایسین اعمال نماید.

زمینه و هدف: پروتئین ویژه بافت چربی27 (Fat-Specific Protein 27) یکی از پروتئین­ هایی است که در تنظیم و متابولیسم قطره چربی نقش دارد. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر شدت­ های مختلف تمرین استقامتی بر بیان پروتئین ویژه بافت چربی(FSP27 ) احشایی و مقاومت به انسولین در موش های صحرایی دیابتی­ شده با STZ بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به پنج گروه هشت­ تایی شامل گروه دیابتی و تمرین استقامتی با شدت کم(DLE)، گروه دیابتی و تمرین استقامتی با شدت متوسط(DME)، گروه دیابتی و تمرین استقامتی با شدت زیاد (DHE)، گروه کنترل دیابتی(DC) و کنترل سالم (HC) تقسیم شدند. پس از دیابتی کردن با تزریق داروی استرپتوزوسین، تمرین استقامتی با شدت­ های کم، متوسط و زیاد به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقیقه انجام شد. سطوح سرمی گلوکز از طریق گلوکومتر، انسولین با کیت الایزا ویژه موش، بیان نسبی پروتئینFSP27 با روش وسترن بلات و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد. از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی و گیمز هاول جهت تعیین تفاوت بین گروه­ ها استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد­ تمرین استقامتی با سه شدت (کم، متوسط و زیاد) بر سطوح سرمی گلوکز، انسولین و مقادیر مقاومت­ به انسولین تأثیر معنی داری داشت(05/0≥ p). کاهش سطوح سرمی انسولین و گلوکز در گروه­ های تمرین با شدت زیاد و تمرین با شدت متوسط در مقایسه با کنترل دیابتی و تمرین با شدت پایین معنی­ دار بود(05/0p≤ ). مقادیر مقاومت به انسولین بین گروه تمرین با شدت زیاد و متوسط در مقایسه با گروه­ تمرین کم­ شدت(001/0p=)، گروه کنترل دیابتی(001/0p=) و گروه کنترل سالم(001/0p=) معنی دار بود. بیان پروتئین FSP27 در گروه­ های تمرین استقامتی با سه شدت با کنترل دیابتی و کنترل سالم تفاوت معنی داری نداشت. هرچند نتایج نشان داد محتوایFSP27 در گروه­ های تمرینی با افزایش شدت تمرین نسبت به گروه کنترل دیابتی تمایل به افزایش داشت. نتیجه گیری: اگر چه در این مطالعه هیچ کدام از مداخله های تمرین استقامتی تفاوت معنی داری درFSP27 ایجاد نکرد، با توجه به تمایل به افزایش FSP27 همراه با افزایش شدت تمرین استقامتی به نظر می رسد تمرین استقامتی با شدت مناسب بتواند از طریق افزایشFSP27 و به دنبال آن کاهش اسیدهای چرب آزاد در دسترس از یک طرف و افزایش برداشت گلوکز از طرف دیگر باعث افزایش حساسیت به انسولین و بهبود مقاومت به انسولین در موش­ های دیابتی شود.

زمینه و هدف: سازگاری زناشویی یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار بر عملکرد خانواده است. مطابق با رویکردهای ارتباطی، وجود و آموزش مهار­ ت های ارتباطی نقش بسزایی در افزایش سازگاری زناشویی و کاهش مشکلات روابط صمیمانه دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر کاربرد عملی مهارت های ارتباط صمیمانه(PAIRS) بر افزایش سازگاری زناشویی بود. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع نیمه تجربی و طرح آن از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری زنانی بودند که در سال 1395 به دلیل ناسازگاری و مشکلات زناشویی به مرکز مداخله در بحران های فردی، خانوادگی و اجتماعی شهر بجنورد مراجعه کرده بودند. نمونه پژوهش 26 نفر بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 13 نفر) جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپاینر بود که قبل و بعد از مداخله به وسیله هر دو گروه تکمیل گردید. گروه آزمایش در 8 جلسه دو ساعته آموزش کاربرد عملی مهارت های ارتباط صمیمانه شرکت کردند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده­ های پژوهش با استفاده از آزمون های آماری تحلیل کوواریانس تک متغیری (آنکوا) و تحلیل کوواریانس چند متغیری(مانکوا) تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ ها: یافته­ های پژوهش نشان داد کاربرد عملی مهارت های ارتباط صمیمانه بر افزایش سازگاری زناشویی(05/0p<) مؤثر است. همچنین، کاربرد عملی مهارت های ارتباط صمیمانه ابعادِ رضایت زناشویی(05/0p<)، همبستگی زناشویی (05/0p<)، توافق زناشویی (05/0p<)و ابراز محبت زناشویی (05/0p<) را نیز افزایش داد. نتیجه­ گیری: آموزش کاربرد عملی مهارت های ارتباط صمیمانه سازگاری زناشویی را افزایش می­ دهد. بر این اساس، در مشاوره و مداخلات زناشویی می­ توان از آموزش مهارت های ارتباط صمیمانه به منظور بهبود روابط زوجین و افزایش سازگاری آن ها استفاده کرد.

زمینه و هدف: زنجبیل با داشتن خواص آنتی اکسیدانی باعث اصلاح شاخص های اکسیداتیو می شود. استفاده از رژیم غذایی پرچرب و کم تحرکی، از دلایل شیوع بیماری کبد چرب می باشد، لذا این مطالعه با هدف بررسی اثردرمانی عصاره زنجبیل و فعالیت بدنی بر تغییرات بافتی ناشی از رژیم پرچرب و بر میزان سرمی آنزیم های کبدی در موش های صحرایی نر بالغ انجام شد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی از 56 سر موش صحرایی نر بالغ در گروه های کنترل (فاقد تیمار)، شاهد(تیمار با رژیم غذایی پرچرب10 میلی لیتر بر کیلوگرم) و 5 دسته تجربی دریافت کننده رژیم غذایی پرچرب(10 میلی لیتر بر کیلوگرم) به همراه دوزهای200 و100 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره زنجبیل به تنهایی و همراه با فعالیت بدنی بر روی نوارگردان استفاده گردید. تجویزها 28 روزه و به صورت گاواژ انجام گرفت. در پایان پس از بیهوش نمودن حیوانات و خون گیری از قلب آنها جهت اندازه گیری آنزیم هایAST، ALT وALP، کبدآنها خارج و پس از تهیه مقاطع بافتی، نتایج حاصل از اندازه گیری آنزیم های کبدی به وسیله آزمون های آنوا و دانکن آنالیز و معنی داری اختلاف داده ها در سطح 05/0>p در نظر گرفته شد. یافته ها: رژیم غذایی پرچرب باعث افزایش آنزیم هایAST، ALT وALP در سطح 001/0>p و آسیب بافتی کبد نسبت به گروه کنترل می شود و تیمار با زنجبیل و فعالیت بدنی به تنهایی و یا با یکدیگر باعث کاهش معنی دار آنزیم هایAST وALT در سطح 01/0>p و ALP در سطح 001/0>p و بهبود ساختار بافتی کبد نسبت به گروه تحت تیمار با رژیم غذایی پرچرب تنها می شود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد فعالیت بدنی و عصاره زنجبیل به تنهایی و همراه با هم مانع آسیب رژیم پرجرب بر ساختار بافتی کبد می شود و از این طریق باعث کاهش میزان آنزیم های ALT، AST و ALP می گردد.

زمینه و هدف: با توجه به این که اختلال در سیستم گردش خون بیضه و متعاقباً کم خونی عضو می­ تواند موجب اختلال در باروری گردد. در این پژوهش اثر محافظتی سلول های مزانشیمی مغزاستخوان بر هیستومورفومتری بافت بیضه متعاقب پیچش واپیچش Tursion-Detursion (T-D) بند بیضه به طور مقایسه ای مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این مطالعه تجربی تعداد 30 سر موش سفید کوچک آزمایشگاهی بالغ به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند؛ گروه کنترل شم، در این گروه فقط حفره شکم باز و سپس بسته شد. گروه پیچش واپیچش(T-D)، در این گروه در بند بیضه چپ عمل پیچش واپیچش انجام شد و پس از برقراری مجدد گردش خون در شبکه بیضه ای موش­ ها، بافر فسفات به میزان 10 میکرولیتر تزریق شد. گروه سلول مزانشیمی(T-D+Msc)، پس از عمل پیچش واپیچش در موش­ های این گروه سلول­ های مزانشیمی به تعداد نیم میلیون در حجم، 10 میکرولیتر داخل شبکه بیضه­ ای تزریق شد. در پایان دوره درمان (35 روز) بعد از نمونه برداری از بافت بیضه طرف چپ و تثبیت نمونه, مقاطع پارافینی به وسیله هماتوکسیلین ائوزین و ماسون تری کروم(برای شمارش تعدادعروق) رنگ آمیزی شدند, سپس پارامترهای بافتی مورد بررسی قرارگرفت. داده­ های حاصل شده با استفاده از آزمون آماری آنوا و تست تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: گروه درمان با مزانشیم(T-D+MSc) افزایش معنی­ داری در میانگین ضرایب اسپرماتوژنز، سلول های سرتولی فعال و لایدیگ، قطر لوله های منی ساز، ضخامت اپیتلیوم و کپسول بیضه در مقایسه با گروه پیچش واپیچش(T-D) داشتند(05/0P<). در بررسی تعداد عروق نیز در گروه پیچش واپیچش(T-D) کاهش معنی داری نسبت به گروه تحت درمان با مزانشیم(T-D+MSc) مشاهده گردید(05/0P<). نتیجه گیری: استفاده از سلول های مزانشیمی در روند بهبود آسیب ناشی از پیچش واپیچش بند بیضه از طریق افزایش آنژیوژنز و ترمیم بافتی می­ تواند مؤثر واقع شود.

زمینه و هدف: دیابت به عنوان شایع ترین اختلال غددی متابولیکی شناخته شده است که به وجود آورنده عوارض ناتوان کننده چشمی، کلیوی، عصبی و قلبی است و پیامدهای زیستی، روانی، اجتماعی و اقتصادی جبران ناپذیری به بار می آورد. هدف از این مطالعه تأثیر تمرین های ورزشی در آب بر سطح هموگلوبین گلیکوزیله و پروتئین واکنشگر سی در زنان دیابتی نوع 2 بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه تجربی است که30 زن دیابتی نوع 2 به صورت هدفمند انتخاب و در دو گروه کنترل(15نفر) و آزمایش(15نفر) به صورت تصادفی اختصاص یافتند. گروه آزمایش به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 70 60 دقیقه پروتکل تمرین ورزشی را در استخر سرپوسیده انجام دادند. در طول این پژوهش هیچ مداخله ای بر روی گروه کنترل صورت نگرفت. داده ها به منظور مقایسه درون گروهی از تی همبسته و مقایسه بین گروهی از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 05/0>p تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد بر اثر تمرین های ورزشی در آب در گروه آزمایش، شاخص توده بدن(015/0>p)، نسبت دور کمر به باسن (022/0>p) و درصد چربی بدن(04/0>p) آزمودنی ها کاهش معنی داری پیدا کرده است. هم چنین نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که در مقایسه بین دو گروه شاخص مقاومت به انسولین(HOMA-IR)(013/0=p)، CRP (001/0=p)، HbA1C (001/0=p) در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری را نشان داده است. نتیجه گیری: به طور کلی می توان عنوان کرد می توان پیشنهاد کرد که هشت هفته فعالیت های ورزشی در آب با کاهش شاخص های آنتروپومتریک، سطوح CRP، هموگلوبین گلیکوزیله و هم چنین شاخص مقاومت به انسولین می تواند از دیابت نوع 2 و عوارض متابولیکی ناشی از آن جلوگیری نماید.

زمینه و هدف: اعتیاد به مواد منجر به کاهش بهره وری و عدم کارایی در مسایل روانشناختی از جمله بهزیستی روانشناختی در سوء مصرف کنندگان به مواد گردیده است. هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی هیپنوتراپی شناختی به شیوه گروهی بر بهزیستی روانشناختی در افراد مراجعه کننده به مراکز اقامتی و نیمه اقامتی ترک اعتیاد در شهر یاسوج بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل می باشد. جامعه آماری شامل کلیه بیماران وابسته به مواد مخدر مراجعه کننده به مراکز اقامتی و نیمه اقامتی ترک اعتیاد شهر یاسوج بوده است. تعداد 40 بیمار به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل گمارده شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف بود. مداخله گروهی هیپنوتراپی شناختی بر روی گروه آزمایش طی 8 جلسه یک ساعته ونیم و به صورت یک بار در هفته اجرا گردید، اما هیچ گونه مداخله ای بر روی گروه کنترل صورت نگرفت. پس از پایان مداخله از هر دو گروه (آزمایشی و کنترل) پس آزمون به عمل آمد. به منظور تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره پیش آزمون بهزیستی روانشناختی در گروه آزمایش 42/3± 80/37 و در گروه کنترل 86/2± 25/39 بود. هم چنین میانگین و انحراف معیار نمره پس آزمون بهزیستی روانشناختی در گروه آزمایش61/15± 45/66 و در گروه کنترل 73/2± 15/39بود. یافته ها نشان داد هیپنوتراپی شناختی به شیوه گروهی، منجر به افزایش بهزیستی روانشناختی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل در سطح معنی داری (001/0=p) گردید. نتیجه گیری: هیپنوتراپی شناختی به شیوه گروهی توانسته است به بهبود علایم روانشناختی در بیماران وابسته به مواد در افراد مراجعه کننده به مراکز اقامتی و نیمه اقامتی ترک اعتیاد مؤثر بوده است. به طوری که به افزایش بهزیستی روانشناختی در بیماران وابسته به مواد منجر گردیده است.

زمینه و هدف: تب مالت یک بیماری قابل انتقال بین انسان و دام بوده و به عنوان مشکل اساسی در بسیاری از مناطق جهان از جمله ایران که دام منبع درآمد و اشتغال می باشد، به شمار می رود. هدف این مطالعه، بررسی اپیدمیولوژیک موارد گزارش شده تب مالت در کودکان و نوجوانان استان کهگیلویه وبویراحمد بود. روش بررسی: در این مطالعه که از نوع مقطعی(توصیفی تحلیلی) بوده کلیه کودکان ونوجوانان1 تا 18 سال که در طی سال های 1394 1388 تب مالت در آن ها تشخیص داده شده و اطلاعات آن ها در مرکز بهداشت استان کهگیلویه وبویراحمد موجود بوده است، وارد مطالعه شدند، داده ها با استفاده از آزمون های آماری مربع کای و من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها تعداد کل افراد مبتلا به تب مالت81 نفر بود که تعداد40 نفر (4/49 درصد) مرد و بقیه (6/50 درصد ) زن بودند. 67 نفر(7/82 درصد) از بیماران ساکن روستا و عشایر و 14 نفر دیگر(3/17 درصد) ساکن شهر بودند. میانگین سن مبتلایان در زمان تشخیص73/4± 30/11 سال و شایع ترین گروه سنی1811سال با 7/61 درصد بوده است. بیماری در بین دانش آموزان(1/48 درصد) و در شش ماهه اول سال شایع تر بود(79 درصد). شایع ترین راه انتقال بیماری مصرف محصولات لبنی مشکوک و تماس همزمان با دام بترتیب با (2/85 درصد) و (5/81 درصد) بوده است. حدود 8/82 درصد از کل بیماران زمان تشخیص تا درمان آنها بین صفر تا سه ماه(بروسلوز حاد) و حدود 2/17 درصد بین سه ماه تا یکسال (بروسلوز تحت حاد) بوده است. بیشترین علایم بالینی مشاهده به ترتیب شامل دردعضلانی، استخوانی با 1/74 درصد، تب با 58 درصد، کمردرد با 6/55، ضعف و بی اشتهایی با 42 درصد، کاهش وزن 1/32 درصد، ضعف و بی حالی 5/2 درصد وافسردگی 2/1 درصد بوده است. بین سال های بروز و سابقه واکسیناسیون دام ها نیز از لحاظ آماری اختلاف معنی داری مشاهده شده است(001/0p<). درآزمایش رایت 4/ 28 درصد بیماران تیتر داشته اند و در مورد تست های کومبس رایت و تست دو ام ای بدون در نظر گرفتن موارد انجام نشده به ترتیب 9/4 درصد و 3/12 درصد دارای تیتر و بوده اند. نتیجه گیری: با توجه به شیوع بیماری در کودکان و دانش آموزان مناطق روستایی و عشایری کنترل و تشخیص به موقع و زود هنگام بیماری در این گروه که جزء گروه های فعال جامعه می باشند، ضروری است. هم چنین علاوه بر واکسیناسیون دام ها، آموزش این قشر از جامعه در رابطه با عدم تماس دام های آلوده و عدم مصرف لبنیات غیر پاستوریزه محلی می تواند کمک کننده باشد.

زمینه و هدف: مدل طرح واره های درمانی بر نقش طرح واره های ناسازگار اولیه در اختلالات روانشناختی تأکید زیادی دارد. هدف این مطالعه تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر شدت افسردگی و افکار خودکشی در بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح تحقیق پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. از میان بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان در بخش روانپزشکی بیمارستان های نفت و صدوقی اصفهان، 30 نفر بر اساس ملاک های ورود و خروج به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه برابر آزمایش(15 نفر) و گواه(15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 12 هفته تحت طرح واره درمانی قرار گرفت. در این مدت برای گروه گواه هیچ گونه مداخله درمانی صورت نگرفت. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های افسردگی بک(BDI-II) و سیاهه افکار خودکشی بک(BSSI) بود که در پیش آزمون و پس آزمون مورد استفاده قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیری انجام شد. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین نمرات افسردگی و افکار خودکشی در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون در مقایسه با گروه گواه به طور معنی داری کاهش بیشتری پیدا کرده است(0001/0>p). به عبارت دیگر، جلسه های طرح واره درمانی باعث کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی بیماران مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان شده بود. نتیجه گیری: نتایج حاکی از آن است که طرح واره درمانی می تواند به عنوان مداخله ای مؤثر برای کاهش شدت افسردگی و افکار خودکشی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان مورد استفاده قرار بگیرد. بنابراین، پیشنهاد می شود روانشناسان و روان پزشکان از طرح واره درمانی برای کاهش مشکلات روان شناختی افراد مبتلا به افسردگی مقاوم به درمان استفاده کنند.