پژوهشی خون
سال:1397 | دوره:15 | شماره:3 |تعداد مقالات:10

سابقه و هدف: کم خونی قبل از عمل به عنوان یک فاکتور خطر برای پیامدهای بالینی ضعیف در انواع مختلف جراحی ها گزارش شده است. در این مطالعه فراوانی کم خونی قبل از عمل و ارتباط آن با انتقال خون پیرامون عمل [EK1] را در بیماران تحت جراحی قلب، در بیمارستان قلب شهید رجایی مورد بررسی قرار دادیم. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، نمونه آماری شامل 181 بیمار بزرگسال بودند که جهت انجام جراحی های قلب تحت گردش خون خارج پیکری در بیمارستان قلب شهید رجایی بستری شده بودند. جمع آوری اطلاعات بیماران در بازه زمانی آذر ماه 1394تا مرداد 1395 انجام گرفت. فراوانی بیماران کم خون قبل از جراحی محاسبه شد. هم چینن فراوانی انتقال خون در بیماران کم خون با بیماران غیر کم خون مقایسه گردید. جهت تحلیل داده ها از آزمون های آماری پیرسون، کای دو و t-test و نرم افزارل 22 SPSS استفاده شد. یافته ها: از مجموع 181 بیمار، 8/29% (54 بیمار) کم خون بودند. از مجموع بیماران کم خون، 33 بیمار(61%) کم خونی خفیف، 14 بیمار(26%) کم خونی متوسط و 7 بیمار(13%) کم خونی شدید داشتند[EK2]. فراوانی انتقال خون در بیماران کم خون به طور معناداری در مقایسه با بیماران غیر کم خون بالاتر بود(8/77% در مقابل 39%) (001/0 >p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که در بیمارستان قلب شهید رجایی، کم خونی قبل از عمل فراوانی قابل توجهی در بیماران تحت جراحی قلب داشته و با افزایش نیاز به انتقال خون همراه است. با تصحیح کم خونی بیماران قبل از انجام اعمال جراحی می توان میزان انتقال خون را کاهش داد.

سابقه و هدف: تزریق خون رایج ترین اقدام درمانی انجام شده در بخش های جراحی است. جراحی قلب از پرمصرف ترین جراحی ها در مصرف خون می باشد. آستانه تزریق بالا نشانگر مصرف نابه جای فرآورده PRBC بوده و منجر به ایجاد خطر برای بیمار می شود. لذا بر آن شدیم تا وضعیت مصرف و آستانه تزریق در جراحی قلب را در یک بیمارستان استان کردستان بررسی کنیم. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، پرونده بیماران جراحی قلب بیمارستان توحید سنندج در سال 1394 بررسی شد. Hb قبل از عمل، آستانه تزریق خون، تعداد واحدهای PRBC و بخش محل تزریق، استخراج شدند. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های شیکاگو 16 SPSS، اختلاف میانگینt-student و آنوا و برای مقایسه نسبت ها از آزمون 2χ استفاده شد. 05/0 p ≤ معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: از 105 بیمار، 37 زن(2/35%) و 68 مرد(8/64%) با میانگین سنی 7/10 ± 8/62 سال، 77 بیمار(3/77%) در یکی از مراحل بستری PRBC دریافت کردند. میانگین آستانه تزریق هموگلوبین gr/dL 9/1 ± 7/11 (در زنان 4/11 و در مردان 1/12) به دست آمد. میزان Hb پیش از عمل زنان کلاً پایین تر بود(025/0 p=) ولی در تزریق PRBC تفاوت معناداری ایجاد نکرد. میانگین مصرف در اتاق عمل 22/1 ± 00/1، در ICU 70/1 ± 26/1 و در بخش 52/0 ± 17/0 به دست آمد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که میانگین کلی تزریق خون و آستانه تزریق در مرکز مورد مطالعه بیش از مطالعه های مشابه و توصیه های دستورالعمل های مربوطه می باشد و تدوین دستورالعمل های تجویز فرآورده ها و استقرار برنامه مدیریت خون بیمار ضروری است.

سابقه و هدف: سازمان انتقال خون ایران بر پایه الزامات بین المللی به جهت حفظ سلامت اهداکننده و گیرنده خون، برای پذیرش اهداکنندگان، شرایط و معیارهایی تدوین نموده که ناگزیر تعدادی از داوطلبان اهدای خون از اهدا معاف می شوند. گرچه این فرآیند منجر به ارتقای سلامت خون می گردد اما از سوی دیگر باعث از دست دادن تعدادی از اهداکنندگان و کاهش احتمال بازگشت اهداکننده می شود. هدف از این مطالعه تعیین میزان بازگشت مجدد اهداکنندگانی که به طور موقت از اهدای خون معاف می شوند و مقایسه آن با میزان بازگشت اهداکنندگان بدون سابقه معافیت بود. مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی بوده و جمع آوری داده ها بر اساس همه شماری اطلاعات داوطلبان اهدای خون ثبت شده در برنامه نرم افزاری اطلاعات اهداکنندگان سازمان صورت گرفت. یافته ها در برنامه Excel و توسط آزمون کای دو تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: مواجه شدن اهداکنندگان با حداقل یک بار معافیت موقت طی بازه زمانی ابتدای سال1391 تا پایان سال1393، باعث شده تا بازگشت مجدد آن ها نسبت به کسانی که سابقه معافیت نداشتند، از 9/61% به 6/43% کاهش یابد. بازگشت مجدد برای اهداکنندگانی که به علت انجام رفتارهای پرخطر، معاف شده بودند(421428 اهدا)، 4/27% (115550 اهداکننده) بود. نتیجه گیری: نتیجه مطالعه حاضر نشان داد میزان بازگشت مجدد اهداکنندگان معاف شده 5/1 برابر کمتر از میزان بازگشت اهداکنندگان پذیرفته شده بود و این تفاوت برای اهداکنندگان معاف شده به علت رفتارهای پرخطر 8/1 برابر کمتر بود.

سابقه و هدف: شایع ترین عارضه اهدای خون، واکنش های وازووگال است. بروز این واکنش ها می تواند اثرات منفی بر بازگشت اهداکنندگان داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی فراوانی واکنش های وازووگال و تاثیر آن بر میزان بازگشت جهت اهدای خون مجدد در استان کردستان بود. مواد و روش ها: مطالعه از نوع توصیفی-مقطعی و جامعه مورد مطالعه، اهداکنندگان مراجعه کننده به پایگاه انتقال خون استان کردستان در سال 1394 بودند. هم چنین میزان بازگشت اهداکنندگان دارای واکنش وازوواگال در فاصله زمانی یک سال(از 94 تا 95) بررسی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها، از 16 SPSS و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته ها: از مجموع 25891 اهداکننده، 170(65/0%) نفر شامل 157 مرد و 13 زن دچار واکنش وازوواگال شدند که در 164(9/95%) مورد عوارض خفیف، در 3 (8/1%) مورد عوارض متوسط و در 4 (4/2%) مورد عوارض شدید مشاهده شد. میانگین سنی اهداکنندگان زن و مرد که دچار واکنش های ناخواسته شدند به ترتیب 4/31 و 73/30 سال بود. بیشترین تعداد عوارض مربوط به اهداکنندگان بار اول بود(2/1%). هموگلوبین کمتر از 15 gr/dL با افزایش بروز واکنش و افزایش وزن با کاهش واکنش های وازوواگال مرتبط بود(به ترتیب 004/0 p= و 008/0 p=). میزان بازگشت اهداکنندگانی که دچار واکنش شدند در مدت زمان یک سال 18% (170/32) بود. نتیجه گیری: نتایج نشان داد فراوانی واکنش های وازوواگال در مردانی که کاهش وزن بیشتری نسبت به حداقل تعیین شده برای اهدای خون دارند، بیشتر است.

سابقه و هدف: فرهنگ سازمانی، مجموعه ای از باورها و ارزش های مشترک حاکم بر سازمان است که اعضای سازمان بر اساس آن ها رفتار می نمایند. هدف از این پژوهش، شناخت فرهنگ سازمانی بود تا مدیران را قادر سازیم با شناسایی ادراک و انتظار کارکنان، اولویت بندی مسائل و مقایسه گروه های کاری، بتوانند به بهره وری بیشتری دست یابند. مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی مقطعی در سال 1394 در اداره کل انتقال خون خراسان در بین 78 زن و 146 مرد با استفاده از پرسشنامه 60 سؤالی و نمونه گیری به روش سرشماری انجام شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (توزیع فراوانی، میانگین، انحراف استاندارد) و استنباطی(t مستقل، آنووا، توکی و ضریب پیرسون) بر حسب متغیرهای دموگرافیک و از نرم افزار SPSS و اکسل 2013 استفاده شد. یافته ها: پس از جمع آوری اطلاعات، مشخص شد انتقال خون خراسان دارای فرهنگ سازمانی قوی با نمره 93/198 می باشد و بیشترین تاثیر را بعد رسالت با نمره 31/50 از بین ابعاد فرهنگ سازمانی دارد. هم چنین در شاخص های«مشتری مداری و توسعه قابلیت ها» نیازمند بهبود می باشد. نتیجه گیری: پژوهش ها نشان می دهد کارکنان به خوبی با چشم انداز و نیات استراتژیک آشنا هستند و مأموریت سازمان را درک کرده اند، لذا باید برای کار گروهی ارزش بیشتری قائل شده و به گروه ها اعتماد کرد. با توجه به نمره شاخص مشتری مداری بایستی با استفاده از دوره های بازآموزی، توانایی های کارکنان افزایش یابد. تصمیم گیرندگان باید با انگیزش پرسنل و تکریم ارباب رجوع، توسعه قابلیت ها را ایجاد نمایند.

سابقه و هدف: تالاسمی یک اختلال ارثی در تولید آلفا یا بتاگلوبین است. به کارگیری روش های درمانی مناسب در این بیماران در سال های گذشته سبب افزایش طول عمر بیماران و به تبع پدیدار شدن عوارض جدیدی هم چون هیپرتانسیون شریان پولمونری در این بیماران شده است که تا قبل از این امکان بررسی آن نبوده است. این مطالعه به بررسی فراوانی هیپرتانسیون شریان ریوی و عوامل همراه آن در این بیماران می پردازد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی، 50 بیمار بتاتالاسمی ماژور مراجعه کننده به بیمارستان دانشگاهی بعثت شهر سنندج در طی سال های 1393 تا 1394، تحت اکوکاردیوگرافی و بررسی فشار شریان پولمونری قرار گرفتند. عواملی مثل سن، وضعیت اسپلنکتومی، سطح فریتین، پلاکت و آنزیم های کبدی نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها بر معیارهای تمایل به مرکز از قبیل میانگین و انحراف معیار و 16 SPSS تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در میان بیماران فراوانی هیپرتانسیون ریوی به صورت زیر بود: 2 مورد از 13 کودک(4/15%)، 2 مورد از 37 بزرگسال(4/5%)، 1 از 19 نفر با AST غیر طبیعی(3/5%)، 1 از 18 نفر با ALT غیر طبیعی(6/5%)، 4 از 49 نفر با فریتین بیش از 200 (2/8%)، 3 از 26 نفر با ترومبوسیتوز(5/11%)، 4 از 49 نفر با برون ده قلبی طبیعی (2/8%)، 2 از 23 بیمار اسپلنکتومی شده(7/8%) و 2 از 27 بیمار اسپلنکتومی نشده(4/7%). نتیجه گیری: هیپرتانسیون شریان پولمونری در بیماران بتا تالاسمی این مطالعه از فراوانی 8 درصدی برخوردار بود. هم چنین در این مطالعه نشان داده شد که اسپلنکتومی و ترومبوسیتوز از فاکتورهای همراهی کننده در هیپرتانسیون ریوی در این افراد بودند.

سابقه و هدف: مقاومت دارویی در لوسمی میلوئیدی مزمن، یکی از چالش ها در درمان این بیماری می-باشد. در این مطالعه با هدف القای آپوپتوز در سلول های رده سلولی K562 (لوسمی میلوئیدی مزمن) و سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق از مغز استخوان رت (rBMSCs) جهت بررسی مارکر های سطح سلولی CD33 و CD34 و هم چنین درصد آپوپتوز صورت گرفته، هم کشتی این دو رده سلولی انجام شد. مواد و روش ها: در یک مطالعه تجربی، پس از جداسازی rBMSCs، این سلول ها به لحاظ تمایز به استخوان، چربی و غضروف شناسایی و هم چنین از نظر بیان مارکر های سطحی CD90، CD105، CD45 و CD56تعیین ماهیت شدند. سپس سلول های K562 جهت بررسی مارکر های سطح سلولی CD33 و CD34 و آپوپتوز با استفاده از روش فلوسیتومتری جمع آوری گردیدند. یافته ها: نتایج حاصل از ایمنوفنوتایپینگ سلول ها حاکی از بیان مثبت CD90 و CD105 و بیان منفی CD45 و CD56 بوده و بیان مارکر های سطح سلولی CD33 و CD34 در رده سلولی K562 در حضور rBMSCs به ترتیب به میزان 2/45% و 5/76% افزایش یافت. القای آپوپتوز در رده سلولی K562 به طور معنادار و به میزان 6/56% در مقایسه با گروه کنترل افزایش نشان داد(05/0 p<). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد، هم کشتی رده سلولی K562 با rBMSCs سبب افزایش معنادار در میزان بیان مارکر های سطح سلولی CD33 و CD34 و القای آپوپتوز در رده سلولی K562 می-شود. این تاثیر می تواند از طریق فاکتور ها و سیتوکاین های مترشحه از سلول های بنیادی مزانشیمی باشد. هر چند که ارزیابی بهتر این سیتوکاین ها از نظر نوع آن ها در مطالعه های آینده توصیه می شود.

سابقه و هدف: لوسمی میلوئیدی مزمن، یک اختلال کلونال سلول های بنیادی می باشد که علت آن اختلال درگیرنده تیروزین کینازی BCR-ABL است. ژن سرکوبگر تومور P16، کنترل کننده چرخه سلولی است. غیرفعال شدن این ژن با تومورزایی، پاتوژنز و پیشروی لوسمی در ارتباط می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی بیان ژن P16 در بیماران مبتلا به لوسمی میلوییدی مزمن بود تا با شناسایی تغییرات بیان این ژن بتوان نقش آن را در پاتوفیزیولوژی بیشتر این بیماری مشخص نمود. مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی، میزان بیان ژن P16 در 40 بیمار CML در فاز مزمن و 8 فرد سالم به عنوان کنترل که به آزمایشگاه تشخیص طبی پیوند مراجعه کرده بودند، با روش Real Time PCR و نرم افزار آماری REST2009 بررسی شد. یافته ها: ژن P16 در بیماران CML در 32 بیمار به طور معناداری نسبت به گروه کنترل کاهش بیان داشت و در 8 بیمار به طور معناداری نسبت به گروه کنترل افزایش بیان داشت(05/0 p≤ ). نتیجه گیری: با توجه به مطالعه های انجام شده، کاهش یا بیان بیش از حد این تومور سرکوبگر می تواند در مکانیسم مولکولی این بیماری نقش داشته باشد و در CML با پیشرفت این بیماری در ارتباط باشد، از این رو به مطالعه های بیشتری نیاز است تا عملکرد دقیق این مهارکننده تومور در سرطان مشخص شود.