پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1382 | دوره:6 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

هدف: در این تحقیق اثر محرومیت از خواب REM بر آثار ضد تشنجی ناشی از فعالیت گیرنده های آدنوزینی A1 قشر انتورینال در کیندلینگ آمیگدال مورد بررسی قرار گرفت.مواد و روشها: حیوانات با تحریک الکتریکی روزانه آمیگدال، کیندل شدند. در آزمایش اول حیوانات به سه گروه تقسیم شدند: گروه اول روی سکوی کوچکی با قطر 7cm به فاصله 1cm بالاتر از سطح آب، گروه دوم روی سکوی بزرگ با قطر 16cm و گروه سوم در داخل قفس بدون سکو قرار می گرفتند. همزمان EEG و EMG آنها ثبت و 15 دقیقه بعد، حیوانات تحریک شده و کمیتهای تشنجی اندازه گیری می شد. در آزمایش دوم همانند آزمایش اول، حیوانات به سه گروه تقسیم شدند اما در هر گروه 15 دقیقه قبل از تحریک، داروی -N6 سیکلوهگزیل آدنوزینی با غلظت 10µM به صورت دو طرفه به قشر انتورینال تزریق می شد.نتایج و بحث: در آزمایش اول حیوانات گروه اول در مقایسه با حیوانات گروه دوم و سوم مدت زمان امواج تخلیه متعاقب (ADD) و مدت زمان مرحله 5 تشنج  (S5D)به طور معناداری افزایش و مدت زمان تاخیری بین تحریک و شروع مرحله 4 تشنج  (S4L)به طور معناداری کاهش یافت. این یافته نشان می دهد محرومیت از خواب REM باعث افزایش شدت تشنج می شود. آزمایش دوم نتایج نشان داد که در زمان 15 دقیقه پس از محرومیت از خواب REM در گروه اول در مقایسه با گروه دوم و سوم، کمیتهای تشنجی ADD و D5S به طور معناداری افزایش و کمیت S4L به طور معناداری کاهش می یابد.نتیجه گیری: محرومیت از خواب REM آثار ضد تشنجی داروی CHA برگیرنده های آدنوزینی A1 قشر انتورینال را کاهش می دهد.

هدف: به منظور بررسی فون پشه ها (دوبالان کولیسیده) در استان گیلان، مطالعاتی از فروردین ماه تا آذرماه 1379 انجام شد.مواد و روشها: طی این تحقیق پشه های بالغ با استفاده از آسپیراتور، کاپتوراتور و تله نوری و لارو پشه ها با استفاده از ملافه و قطره چکان از زیستگاههای مختلف جمع آوری شدند. مجموعا 2478 پشه بالغ از 64 زیستگاه و 6656 لارو از 127 لانه لاروی در استان گیلان، جمع آوری شدند.نتایج و بحث: در این تحقیق مجموعا هشت گونه آنوفل شامل آنوفل کلاویژر، آنوفل هیرکانوس، آنوفل ماکولی پنیس، آنوفل ملانون، آنوفل مسیه، آنوفل پلومبئوس، آنوفل پزودوپیکتوس، آنوفل سوپرپیکتوس، به صورت لارو و بالغ و همچنین بر اساس نقوش تخم شناسایی شد. گونه پشه آنوفل سوپرپیکتوس - که گزارش رسمی مبنی بر وجود آن در استان گیلان در دسترس نبود - در این مطالعه برای اولین بار جمع آوری، شناسایی و گزارش شد. در تحقیق حاضر آنوفل ماکولی پنیس و آنوفل پزودوپیکتوس و آنوفل هیرکانوس بترتیب بیشترین پراکندگی و فراوانی را نشان دادند.

سابقه و هدف: شایعترین آسیب ناشی از فعالیتهای ورزشی کشیدگی لیگامانهای مچ پاست. هزینه درمان و توانبخشی آن در ایالات متحده سالیانه بیش از دو بیلیون دلار می باشد. کاهش بروز آسیبهای لیگامانی مچ پا به شناخت عوامل محیطی و فردی و همچنین موقعیتهای بروز آن بستگی دارد. حدود 73% کشیدگیهای لیگامانی در کسانی بروز می کند که سابقه آن را داشته اند. در نتیجه در مچ پاهایی با سابقه کشیدگی عواملی وجود دارد که موجب تسهیل تکرار آسیب می شود. تعداد زیادی از محققان اختلال حس عمقی را از عوامل دیگر موثرتر دانسته اند. میزان اختلال حس عمقی را می توان از طریق آزمونهای مربوط به سنجش تعادل تعیین کرد. هدف از این مطالعه تعیین میزان اختلال تعادل ناشی از کشیدگی لیگامانی ضربه ای مچ پا در ورزشکاران بود.مواد و روشها: نمونه ها 30 نفر بودند که از بین بیماران مراجعه کننده به کلینیک فیزیوتراپی فدراسیون پزشکی ورزشی انتخاب شدند. در این مطالعه از آزمونهای تعادلی بالینی استاتیک و دینامیک و همچنین از سیستم تعادلی بیودکس استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که این بیماران دچار اختلال تعادل استاتیک و دینامیک شدند. اختلال تعادل در حالت چشمان بسته از حالت باز بیشتر بود. میزان وزن گذاری روی اندام سالم و مبتلا در ایستادن روی دو اندام اختلاف معنادار نداشت اما تمام بیماران مدت زمان بیشتری روی اندام مغلوب خود، وزن تحمل می کردند.نتیجه گیری: از کل نتایج می توان دریافت در آسیبهای ضربه ای لیگامانی مچ پا، جنبه ناخودآگاه (رفلکسی) حس عمقی نسبت به جنبه خود آگاه (ارادی) آن اختلال بیشتری پیدا می کند.

هدف: بررسی میان کنش دو جز مهم زعفران ایران از خانواده آلدئیدهای تک ترپنی (پیکروکروسین و سافرانال) که با DNA به منظور شناسایی مکانیزم مولکولی اثرات ضد سرطانی زعفران.مواد و روشها: پیکروکروسین و سافرانال از کلاله خشک زعفران ایران و DNA از تیموس گوساله جدا و خالص سازی شد. سپس میان کنش پیکروکروسین و سافرانال با DNA در بافرتریس M 0.05،pH  برابر 7.4 و دمای 25˚C با روشهای مختلف مطالعه شد.نتایج و بحث: طیفهای جذبی DNA در حضور غلظتهای مختلف هر یک از لیگاندهای فوق نشان داد که DNA با پیکروکروسین یا سافرانال میان کنش می کند و با تشکیل کمپلکس، جذب در طول موج 260nm افزایش می یابد. تغییرات جذب DNA تحت اثر لیگاندها نشان دهنده تغییرات ساختاری در آن است. کمپلکس -DNA سافرانال در 315nm نیز جذب دارد. همچنین با استفاده از اطلاعات به دست آمده از فرونشانی نشر کمپلکس DNA با اتیدیوم برماید توسط هر یک از لیگاندهای فوق و آنالیز اسکاچارد، مشخص شد که مکانیزم فرونشانی نشر از طریق مهار غیررقابتی است؛ یعنی اتصال پیکروکروسین یا سافرانال به DNA با مکانیزم غیرفروروندگی و احتمالا از طریق اتصال به شیار کوچک صورت می گیرد. مطالعات پایداری DNA با استفاده از دودسیل تری متیل آمونیوم برماید (DTAB) به عنوان ره نشان و محاسبه انرژی آزاد غیرطبیعی شدن یا ΔG (H2O) در غلظت صفر DTAB نشان داد که اتصال هر یک از این دو ترکیب به DNA موجب ناپایدار شدن ساختاری آن و غیرطبیعی شدن DNA در حضور غلظتهای کمتری از DTAB می گردد. یعنی انرژی آزاد غیرطبیعی شدن DNA در حضور پیکروکروسین یا سافرانال نسبت به عدم حضور هر یک از این دو لیگاند، کمتر است. این کاهش، مهمترین دلیل کاهش پایداری DNA پس از تشکیل کمپلکس است.

هدف: هدف این پژوهش، بررسی اثر تمرینات کشتی در شدتهای 90%-95%HRR و 80%- 85%HRR در فصل پیش از مسابقه و فصل مسابقه بر درصد سلولهای CD8+ وCD4+، نسبت CD4/CD8 و مقدار کورتیزول سرم کشتی گیران جوان بود.مواد و روش: بدین منظور 37 کشتی گیر سبک آزاد جوان با میانگین سنی 2±19.5 سال، قدر (175.9±6.8) cm، (69.6±7.5)kg، درصد چربی 0.71± 9.6%، حداکثر اکسیژن مصرفی 3.4± 55.4 ml/kg/min و شاخص توده بدنی (22.4±1.9)kg/m2، با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون در فصل پیش از مسابقه (12 هفته) و فصل مسابقه (4 هفته) تمرینات معینی را انجام دادند. گروه شاهد در برنامه تمرینات مورد نظر شرکت نکردند. از هر دو گروه در وضعیت استراحت، پایان فصلهای پیش از مسابقه، مسابقه و پایان دو هفته دوره بازیافت ورید بازویی خونگیری به عمل آمد و شاخصهای یاد شده در خون آنها مورد بررسی قرار گرفت.نتیجه و بحث: در وضعیت استراحت، دو گروه از نظر شاخصهای منتخب ایمنی سلولی و کورتیزول سرم یکسان بودند. در فصل پیش از مسابقه در گروه آزمون لنفوسیتهای T CD4+ و نسبتCD/4CD8  کاهش و لنفوسیتهای T CD8+ افزایش معناداری (P<0.05)  داشت. در همین دوره، کورتیزول سرم در گروه آزمون افزایش معناداری نشان داد (P<0.001). در فصل مسابقه، در گروه آزمون در مقایسه با گروه شاهد، زیر رده های لنفوسیتی CD4+ و نسبتCD4/CD8  همچنان کاهش و درصد لنفوسیتهای CD8+  افزایش معنادار داشت. در همین فصل، افزایش معنادار کورتیزول سرم مشاهده شد. در دوره بازیافت، در گروه آزمون سلولهای CD4+ و نسبت CD4/CD8  با وجود افزایش نسبت به فصل مسابقه، همچنان کمتر از مقادیر سطح استراحت بود اما درصد سلولهای CD8+ نسبت به وضعیت پایه افزایش داشت. همچنین غلظت کورتیزول با توجه به کاهش معنادار نسبت به فصل مسابقه، بالاتر از مقادیر استراحت بود. نتایج این پژوهش نشان می دهد که شاخصهای ایمنی سلولی و کورتیزول سرم کشتی گیران جوان تحت تاثیر تمرینات شدید قرار می گیرد. بنابراین، دستگاه ایمنی احتمالا با تضعیف و مهار روبرو می شود.

هدف: از این تحقیق بررسی تاثیر فعال سازی گیرنده های بتا-2 آدرنرژیک بر جریان خون مفصل زانوی موش صحرایی ضمن التهاب حاد بود.مواد و روشها: التهاب حاد با تزریق کاراگینان (3%) در داخل مفصل زانوی موش صحرایی ایجاد شد. تغییر جریان خون در پاسخ به سالبوتامول (آگونیست بتا-2) در گروههای کنترل و التهابی در طول پنج و نیم ساعت به وسیله تکنیک جریان سنج لیزری (LDF)  مطالعه شد.نتایج: تزریق محلول التهاب زا به مفصل پای راست باعث افزایش قطر آن گردید. این افزایش قطر در ساعات اول تا پنجم اندازه گیری و حداکثر افزایش قطر، چهار ساعت و سی دقیقه پس از تزریق مشاهده شد (P<0.001). در گروههای کنترل استفاده موضعی از غلظتهای 10-3، 10-7، 10-9،  10-11مول سالبوتامول در کپسول مفصل زانو جریان خون آن را افزایش داد. در حیوانات التهابی، در پای ملتهب سالبوتامول باعث افزایش بیشتری در جریان خون (3.88 ±36.83) نسبت به پای مقابل (2.88±22.8%) شد (P<0.01). برای جلوگیری از اثر گیرنده های آلفا و بتا-1، پانزده دقیقه قبل از تاثیر موضعی سالبوتامول، فنوکسی بنزامین آنتاگونیست آلفا (10mg/kg.ip) و آتنولول آنتاگونیست بتا-1 (1mg/kg.ip) تزریق شد. هیچیک از آنتاگونیستها به تنهایی اثر معناداری بر جریان خون پای ملتهب و غیرملتهب نداشتند، اما حضور پروپرانولول (آنتاگونیست بتا -1 و بتا-2) همراه سالبوتامول سبب کاهش معنادار جریان خون نسبت به سالبوتامول شد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق، فعال سازی گیرنده های بتا-2 در التهاب حاد مفصل زانوی موش سبب افزایش معنادار جریان خون نسبت به حالت کنترل می شود. البته برای روشن شدن مکانیسم افزایش جریان خون در التهاب به تحقیق بیشتری نیاز است.

هدف: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی از نوع کارآزمایی بالینی است؛ این پژوهش با هدف بررسی تاثیر لمس درمانی قبل از تزریق وریدی بر میزان اضطراب کودکان سن مدرسه در سال 1378 در مرکز آموزشی درمانی علی اصغر (ع) شهر بوشهر انجام شده است.مواد و روشها: این مطالعه در سه گروه مورد، پلاسبو و شاهد اجرا شد و طی پژوهش 60 کودک سن مدرسه به روش نمونه گیری غیراحتمالی و در دسترس با توجه به مشخصات نمونه (سن، جنس و...) مورد مطالعه قرار گرفتند. قبل از تزریق وریدی، در گروه مورد به مدت 10 دقیقه لمس درمانی، در گروه پلاسبو به مدت 10 دقیقه تلقین گفتاری و رفتاری اجرا شد؛ برای گروه شاهد طی 10 دقیقه بجز حضور پژوهشگر هیچ مداخله ای صورت نگرفت. داده ها با استفاده از فرم ثبت علایم حیاتی (نبض، تنفس، فشار خون سیستول و دیاستول و درجه حرارت دهان)، چک لیست علایم رفتاری مشتمل بر 9 مقوله با شدت درجه 0 تا 3 و آزمون تصویری سنجش اضطراب به کمک همکار پژوهشگر، قبل و بعد از مداخله به دست آمدند.نتایج و بحث: آزمون آماری کای دو ارتباط معناداری بین سه گروه از نظر اطلاعات دموگرافیک نشان نداد. آزمون آماری آنالیز واریانس اختلاف معناداری در میانگین تغییرات میزان اضطراب قبل و بعد از لمس درمانی بین گروه مورد و شاهد با P<0.0001 نشان داد؛ به عبارت دیگر لمس درمانی در گروه مورد توانسته است میزان اضطراب را نسبت به گروه شاهد کاهش دهد. بنابراین فرضیه اول پژوهش با عنوان "میزان اضطراب کودکان سن مدرسه در گروه مورد بعد از لمس درمانی نسبت به گروه شاهد کاهش می یابد" تایید می شود. همچنین آزمون آماری آنالیز واریانس در مقایسه بین گروه مورد و پلاسبو، اختلاف معناداری در میانگین تغییرات میزان اضطراب قبل و بعد از لمس درمانی P<0.0001 نشان داد، یعنی لمس درمانی در گروه مورد توانسته است میزان اضطراب را نسبت به گروه پلاسبو کاهش دهد. بنابراین فرضیه دوم پژوهش نیز با عنوان" میزان اضطراب کودکان سن مدرسه در گروه مورد بعد از لمس درمانی نسبت به گروه پلاسبو کاهش می یابد" تایید می شود. به علاوه نتایج حاصل از اندازه گیری و مقایسه علایم حیاتی بعد از مداخله در سه گروه نشان دهنده کاهش تعداد نبض و تنفس در گروه مورد نسبت به گروه پلاسبوست، همچنین میزان فشار خون سیستول و دیاستول در گروه مورد نسبت به گروه شاهد کاهش نشان داد اما درجه حرارت دهان بین گروه مورد با گروههای پلاسبو و شاهد اختلافی نشان نداد. با توجه به نتایج فوق، پیشنهاد می شود که از لمس درمانی به عنوان یک روش مراقبتی در کاهش اضطراب قبل از تزریقات وریدی در کودکان استفاده شود.

هدف: ظهور سویه های مقاوم دارویی باکتری اشریشیاکلی (E.coli) یک معضل مهم در درمان عفونتهای به وجود آمده به وسیله این میکروب در بیمارستانها به شمار می آید. در این راستا انتقال ژنهای مسوول مقاومت از سویه های مقاوم به حساس از طریق پلاسمیدهای کانژوگاتیو در بروز این پدیده نقش مهمی را بر عهده دارد.مواد و روشها: در این تحقیق، بیش از 50 سویه E.coli در طول یکسال (1378-1379) از نمونه های مختلف بالینی (خون، ادرار و مدفوع) از آزمایشگاههای بیمارستانهای کرمان ایزوله شدند. حساسیت و مقاومت سویه های ایزوله شده به آنتی بیوتیکهای مختلف به وسیله متد MIC و انتشار دیسک در آگار انجام شد. کانژوگاسیون به وسیله متد فیلتر غشایی صورت گرفت و پلاسمیدها از سویه های مقاوم به کمک متد لیز قلیایی جدا گردیدند. الکتروفورز به صورت افقی در 0.7% آگارز ژل انجام شد. از نمونه های جمع آوری شده 45% به مدفوع، 35%  به ادرار و 20% به خون مربوط بودند.نتایج: بررسی MIC آنها نشان داد که همه ایزوله ها نسبت به داروهای آموکسی سیلین، تتراسیکلین و سفازولین مقاوم بودند. در میان ایزوله ها، تنها سویه 3 قادر به انتقال ژنهای مقاوم آمپی سیلین و آموکسی سیلین به سویه استاندارد E.coli k12 SG 2003.1 (مقاوم به ریفامپسین) به وسیله پروسه کانژوگاسیون بود. بررسی انتقال همزمان ژنهای مقاوم، نشان دهنده انتقال همزمان مارکرهای مقاومت آمپی سیلین و آموکسی سیلین بود. مشاهده DNA پلاسمیدی در ژل آگارز نشان داد از میان ایزوله ها، سویه های 2، 3 و 7 حاوی پلاسمید بودند اما تنها سویه 3 قادر به انتقال آن به باکتری گیرنده بود. مقایسه منحنی رشد باکتری دهنده (سویه 3) و E.coli SG2003.1 ترانس کانژوگانت تفاوت خاصی را در فازهای مختلف رشد باکتری نشان نداد، فقط هنگام ورود آنتی بیوتیک به محیط کشت، فاز تاخیری مقداری افزایش یافت.بحث و نتیجه گیری: از نتایج بالا چنین استنباط می شود که پلاسمیدهای کانژوگاتیو در میان سویه های E.coli در بیمارستانهای کرمان ممکن است نقش مهمی را در انتقال ژنهای مقاوم به آنتی بیوتیکها داشته باشند.

هدف: ژنوم ویروس واریسلا زوستر (VZV) مشابه هر هفت ژن لازم برای همانند سازی in vitro از منشا OriS ویروس هرپس سیمپلکس (HSV-1) برخوردار است. این هفت ژن VZV در پلاسمیدهای جدا کلون شده اند، اما نتوانسته اند همانند سازی وابسته به منشا را نشان دهند. برای مطالعه احتمال نیاز به این ویروس به ژنهای دیگر دخیل در همانند سازی، نخست باید از بیان ژنهای کلون شده اطمینان حاصل شود.مواد و روشها: در این بررسی یکی از ژنهای بررسی نشده یعنی ژن 52 ویروس، که مشابه U18 در HSV-1 می باشد و یک زیر واحد از کمپلکس سه زیر واحدی هلیکاز - پریماز را کد می کند، انتخاب شد. برای بررسی بیان این ژن بعد از کلونینگ به دلیل نداشتن آنتی بادی اختصاصی از روش DNA واکسن استفاده شد تا در صورت بیان ژن کلون شده درin vivo ، بر ضد آنتی بادی تولید شود و در in vitro بتواند بیان ژن را نشان دهد.نتایج و بحث: پس از تزریق اول و دوم DNA به موشهای Balb/c، احتمالا به دلیل غیر ترشحی بودن پروتئین، میزان آنتی بادی تولید شده در سرم موش به اندازه کافی نبود. اما با تزریق سرم، میزان آنتی بادی به مقدار زیاد، افزایش یافت و توانست تولید پروتئین را با توجه به وزن پیشگویی شده به وسیله برنامه های کامپیوتری، 87KD، در ایمنوبلاتینگ نشان دهد. به منظور اطمینان از صحت و طبیعی بودن پروتئین 52 بیان شده به وسیله پلاسمید، آنتی بادی پلی کلونال تولید شده، بر ضد یکی از چهار کاسمید VZV  در بردارنده کل ژنوم ویروس تست شد. علاوه بر این، توانایی آنتی بادی برای تشخیص پروتئین  U1-8نیز ثابت شد که نشان دهنده شباهت ساختمانی و فضایی بین این دو پروتئین است.

هدف: اوریون یک بیماری عفونی حاد بسیار واگیردار است که بیشتر در کودکان و نوجوانان دیده می شود. IgG اختصاصی علیه ویروس اوریون فرد را در برابر عفونت مجدد محافظت می کن. به منظور بررسی سطح آنتی بادی، تعیین گروههای سنی حساس برای واکسیناسیون، شناسایی دقیق افراد مبتلا به اوریون و نیز تعیین میزان ایمنی زایی واکسنهای ضد اوریون، وجود روشهای آزمایشگاهی عملی و سریع با حساسیت ویژگی مناسب ضروری است. این پژوهش به منظور طراحی و راه اندازی یک روش الیزای غیرمستقیم به منظور تعیین عیار IgG ضد ویروس اوریون انجام شد.مواد و روشها: آنتی ژن ویروسی در سلولهای Vero آلوده به سویه واکسن اوریون تهیه و سپس تغلیظ و تخلیص گردید. 400 نمونه خون بندناف تهیه شده از دو بیمارستان در تهران به منظور وجود IgG اختصاصی ویروس اوریون مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه ها همچنین برای وجود آنتی بادی خنثی کننده به وسیله آزمایش خنثاسازی ویروس (VNT) ارزیابی شدند.نتایج: به دست آمده نشان داد که 91.7% افراد مثبت و 8.3 % منفی بودند. با مقایسه نتایج الیزای طراحی شده با آزمایش استاندارد خنثاسازی ویروس نشان داده شد که حساسیت و ویژگی الیزا بترتیب 97% و 100%  است.

هدف: محققان در زمینه انتقال جنین در تلاشند تا با به دست آوردن محیط کشتهای جدیدتر و کاملتر و فراهم نمودن پیش نیازهای تغذیه ای جنینها، قابلیت زنده ماندن آنها را در شرایط آزمایشگاه افزایش دهند. تحقیقات اخیر مشخص کرده است که بسیاری از فاکتورهای رشد و سایتوکاینها دارای نقش اساسی و مهمی در تکامل اولیه و فرایند لانه گزینی می باشند. در این بین، فاکتور رشد اپیدرمال (EGF) یکی از شاخصترین فاکتورهای رشد محسوب می شود که با خواص میتوژن قوی سلولهای اپی تلیالی و مزانشیمی در تکامل جنینهای قبل از لانه گزینی موثر است. هدف پژوهش حاضر بهبود تکوین جنینهای موش پس از انجماد شیشه ای با افزودن EGF به محیط کشت آنها بود.مواد و روشها: موشهای ماده بالغ نژاد NMRI تحریک تخمک گذاری شدند؛ 78 تا 80 ساعت پس از تزریق hCG جنینهای مورولا با فلاش کردن لوله رحمی و رحم به دست آمدند. برای مطالعه تاثیر EGF بر جنیهای مورولای منجمد، جنینهای جمع آوری شده در چهار گروه: شاهد 1 (جنینهای مورولای غیرمنجمد در محیط کشت T6)، شاهد 2 (جنینهای مورولای غیرمنجمد در محیط کشت T6+EGF10ng/ml)، آزمون 1 (جنینهای مورولای منجمد در محیط کشت T6)، آزمون 2 (جنینهای مورولای منجمد در محیط کشت T6+EGF10ng/ml) قرار گرفتند. جنینهای گروههای آزمون به روش انجماد شیشه ای با استفاده از روش کاسائی و با محلول انجمادی  EFS40منجمد شدند؛ مراحل تکامل جنینها، طی 96 ساعت پس از کشت بررسی و ثبت شد. نتایج حاصل با استفاده از تست آماری مجذور کای مقایسه شد.نتایج: نتایج حاصل نشان داد اختلاف میزان تکامل جنینها در گروه آزمون 2 (64%) نسبت به گروه آزمون 1 (70.5%) معنادار نبود، اما در گروه شاهد 2، افزودن EGF به محیط کشت باعث افزایش معنادار میزان جنینهای در حال خروج یا خارج شده از زونا گردید. در قسمت بعد با استفاده از روش تارکووسکی، تعداد 10 عدد جنین پس از 48 ساعت، از هر گروه در تکرارهای مختلف، خارج و با رنگ آمیزی گیمسا شمارش بلاستومری صورت گرفت؛ سپس نتایج حاصل با استفاده از تست آماری آنالیز واریانس یک طرفه تجزیه و تحلیل شد. اختلاف میزان بلاستومرها در گروه شاهد 2 با تعداد 21.66± 97 نسبت به گروه شاهد 1 (20.20±72.5)، گروه آزمون (2.55 ±79.1) و آزمون 2(20.12±72.7) معنادار بود.بحث و نتیجه گیری: در مجموع با توجه به نتایج پژوهش حاضر، غلظت EG10ng/ml نمی تواند باعث بهبود رشد تکامل جنینهای مورولای موش حاصل از انجماد شیشه ای شود؛ اما در عوض در جنینهای غیر منجمد غلظتEGF10ng/mlمی تواند علاوه بر افزایش سرعت تکامل، باعث افزایش تعداد بلاستومرهای بلاستوسیستهای آنها شود.

هدف: این بررسی در سال 1377 با توجه به نبود مطالعه کافی در مورد شیوع توکسوپلاسموز و عوارض ناشی از آن در مناطق شهری و روستایی شهرستان اسلامشهر و به منظور تعیین شیوع آلودگی به توکسوپلاسماگوندی ای در شهرستان مذکور انجام شد.مواد و روشها: مطالعه به روش توصیفی و در 17 مرکز بهداشتی - درمانی شهری و روستایی روی 1552 نفر در گروههای سنی متفاوت که به نسبت جمعیت هر مرکز به طور تصادفی انتخاب شده بودند، صورت گرفت. ابتدا مشخصات افراد مورد بررسی در پرسشنامه ای ثبت و از هر فرد 3 لوله میکروهماتوکریت هپارینه خون از سرانگشت تهیه شد. با استفاده از روش IFA و در رقتهای 1/20 و 1/100 و  1/200آنتی بادیها موجود در سرم بررسی و سرمهایی که در رقت 1/200 مثبت بودند، برای تعیین رقت نهایی تیتراسیون شدند. ملاک تعیین آلودگی، تیتر 1/200مثبت بودند، برای تعیین رقت نهایی تیتراسیون شدند. ملاک تعیین آلودگی، تیتر 1/20، با حدود اطمینان 95% برای مناطق شهری و روستایی پذیرفته شد.نتایج و بحث: شیوع آلودگی (تیتر 1.20 و بالاتر) در نزد افراد تحت مطالعه در منطقه مورد نظر 606 نفر (39%) تعیین شد. در این مطالعه 54 نفر (3.5% نمونه ها) عیار 1.200 و بالاتر را نشان دادند. بنابراین بررسی با افزایش سن، میزان آلودگی نیز افزایش می یابد و اختلاف آماری معناداری بین افراد سرم مثبت از نظر آنتی بادی توکسوپلاسما، جنس، سن، شغل، تماس با گربه و سقط جنین مشاهده گردید. میزان شیوع عفونت نشان دهنده وجود شرایط مساعد در برقراری چرخه انگل در منطقه است.