پژوهش های آسیب شناسی زیستی
سال:1394 | دوره:18 | شماره:3 |تعداد مقالات:12

هدف: اگر چه چندین مطالعه ارتباط بین پلی مورفیسم ژن GNB3 و ورزش استقامتی را بررسی کرده اند، اما نتایج به دست آمده از این مطالعات ضد و نقیض است. این مرور سیستماتیک و متاآنالیز با هدف جمع بندی ارتباط بین پلی مورفیسم ژن C825TGNB3 و ورزش استقامتی انجام شد.مواد و روش ها: تمام مطالعات منتشر شده تا تاریخ 31 فوریه 2015با استفاده از بانک های اطلاعاتی PubMed، Google scholar، Embase، Medline،Science direct و SID جستجو شد. از میان 10 مطالعه ای که ارتباط پلی مورفیسم ژن GNB3 و ورزش استقامتی را گزارش کرده بودند، 3 مطالعه برای متاآنالیز انتخاب شد.نتایج: تجزیه و تحلیل آماری هیچ ارتباط معنی داری را بین پلی مورفیسم ژن GNB3 و ورزش استقامتی در مدل آللی T vs C (OR=1.11 و 1.428، CI=0.863 95 درصد و P=0.414)، مدل جمعی TT vs CC (OR=1.316 و 1.924، CI=0.900 95 درصد و P=0.157)، مدل غالب TT+ CT vs CC (OR=1.098 و 1.408، CI=0.856 95 درصد و P=0.464) و مدل مغلوب TT vs CT+CC (OR=0.760 و 1.111، CI=0.520 95 درصد و P=0.157) نشان نداد.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که پلی مورفیسم ژن GNB3 با بهبود عملکرد ورزشکاران نخبه استقامتی در ارتباط نیست. با این حال به مطالعات بیشتری در نژاد های مختلف نیاز است.

هدف: هدف از این مطالعه بررسی تاثیر انجماد شیشه ای بر ساختار تخمدان های انسانی تحریک شده در مقایسه با تحریک نشده بود.مواد و روش ها: قطعات بافت تخمدان انسانی از دو گروه تحریک شده و تحریک نشده گرفته شد و در محیط L-15 به آزمایشگاه منتقل شد. سپس به صورت نوار های کوچک بریده و در هر گروه به صورت شانسی به دو زیر گروه غیر انجمادی و انجمادی تقسیم شد. نمونه های منجمد و ذوب شده و گروه شاهد در محلول بوئن تثبیت و پس از پاساژ بافتی و برش گیری با رنگ آمیزی هماتوکسیلین- ائوزین و تری کروم ماسون رنگ شد. فولیکول ها در مراحل مختلف رشدی شمارش و همه گروه ها مقایسه شدند.نتایج: مشاهدات ریخت شناسی بیان گر حفظ ساختار طبیعی فولیکول ها و استروما بعد از انجماد-ذوب بود. میزان فولیکول های طبیعی در گروه تحریک نشده غیر انجمادی وانجمادی به ترتیب 89.22 و 84.60 درصد بود که از این تعداد در دو گروه به ترتیب 68.60±1.60 و 67.80±3.71 درصد فولیکول های بدوی، 28.60±1.72 و 29.40±3.51 درصد فولیکول اولیه و 3.60±0.66 و 2.70±1.20 درصد فولیکول ثانویه بود. در گروه تحریک شده غیر انجمادی و انجمادی نیز به ترتیب، 88.18 و 84.19 درصد فولیکول ها طبیعی بودند که از این تعداد 49.70±4.13 و 49.34±2.86 درصد بدوی، 44.50±3.83 و 44.72±2.68 درصد اولیه و 5.60±0.72 و 5.91±0.77 درصد ثانویه بود. بین دو گروه انجمادی و غیر انجمادی و بین گروه تحریک شده و نشده تفاوت معنی داری دیده نشد.نتیجه گیری: انجماد شیشه ای تاثیر منفی بر ریخت شناسی و بافت استرومای تخمدان تحریک شده نداشت و ساختار آن مشابه گروه غیر تحریکی به خوبی حفظ شده بود. این روش می تواند برای حفظ باروری مناسب باشد.

هدف: آنتی ژن راسی غشا1- یکی از آنتی ژن های امید بخش کاندید مرحله خونی برای توسعه واکسن مالاریا علیه انگل پلاسمودیوم است. تنوع ژنتیکی در آنتی ژن های حفاظتی که پدیده ای معمول در یک انگل پیچیده مانند انگل پلاسمودیوم است، باعث ایجاد چالش در توسعه واکسنی موثر علیه مالاریا شده که این پدیده، توانایی انگل برای فرار از پاسخ های ایمنی را افزایش خواهد داد. از این رو توسعه واکسن مالاریا، نیازمند ارزیابی پاسخ های ایمنی به فرم های مختلف آللی آنتی ژن های کاندید واکسن است.مواد و روش ها: در این تحقیق، دو فرم آللی آنتی ژن راسی غشا 1A- و 1B پلاسمودیوم ویواکس و در سیستم اشریشیا کلی M15-pQE30 با استفاده از DNA ژنومی جدا شده از افراد ایرانی با عفونت آشکار پلاسمودیوم ویواکس، بیان شد. پاسخ های IgG نسبت به هر دو آنتی ژن، در موش های BALB/c با پروتئین خالص امولسیون شده در ادجوانت فروند بررسی شد. علاوه بر این؛ تاخوردگی صحیح پروتئین های نوترکیب توسط آزمون IFA ارزیابی شد.نتایج: ارزیابی پاسخ های ایمنی نسبت به دو فرم آللی پروتئین نوترکیب آنتی ژن راسی غشا1- پلاسمودیوم ویواکس، نشان داد که پاسخ های IgG پس از سه بار ایمن سازی در موش ها برانگیخته شده و واکنش متقاطع، مشاهده شد. پایش پاسخ ها نشان داد که IgG حداقل تا یک سال پس از آخرین تزریق پایدار باقی مانده است. همچنین آنتی بادی های برانگیخته شده علیه هر دو فرم آللی پروتئین نوترکیب آنتی ژن سطحی اپیکال-1 پلاسمودیوم ویواکس تزریق شده به موش ها، قادر به شناسایی فرم طبیعی آنتی ژن راسی غشا1- پلاسمودیوم ویواکس روی سطح مروزوئیت پلاسمودیوم ویواکس بودند.نتیجه گیری: نتایج حاضر نشان دادند که پروتئین های نوترکیب آنتی ژن راسی غشا1- پلاسمودیوم ویواکس دارای اپی توپ های مشترکی با پروتئین طبیعی در سطح انگل است. همچنین این دو پروتئین به همراه ادجوانت فروند در موش های Balb/c ایمنی زا هستند و پاسخ های IgG پایداری را برانگیخته کردند که این پاسخ ها علیه دو فرم آللی آنتی ژن راسی غشا1- پلاسمودیوم ویواکس، تفاوت معنی داری نداشت. بنابراین واکنش متقاطع نشان داد که حضور چند ریختی در این آنتی ژن کاندید واکسن، چالشی برای توسعه واکسن مرحله خونی بر اساس آنتی ژن راسی غشا1- در پلاسمودیوم ویواکس نیست.

هدف: امروزه به استفاده از سلول های بنیادی مزانشیمی در درمان بیماری های مختلف، از جمله سکته قلبی بسیار توجه شده است. اما چالش بزرگ در این زمینه از بین رفتن این سلول ها پس از تزریق و در مواجهه با شرایط کمبود اکسیژن و التهابی است. از این رو یافتن عواملی که پیش تیمار با آن بتواند مسیرهای بقا را در این سلول ها افزایش دهد بسیار اهمیت دارد. در این مطالعه ابتدا سلول های بنیادی مزانشیمی بیان کننده ژن VEGF به عنوان عامل رگ زایی ایجاد شد و پس از آن تاثیر پیش تیمار با SDF1a در بقای این سلول ها بررسی شد. نتایج موفقیت آمیز در این زمینه، این سلول ها را به کاندید مناسبی برای مطالعات بیشتر و استفاده در مدل رتی سکته قلبی به منظور بهبود عملکرد قلب تبدیل می کند.مواد و روش ها: سلول های بنیادی مزانشیمی از مغز استخوان رت استخراج شد و پس از تایید هویت، ژن VEGF-A165 با استفاده از ناقل لنتی ویروسی به آن انتقال یافت. پس از تایید بیان و عملکرد این ژن، سلول ها در دو زمان با SDF1a تیمار شدند. پس از آن بررسی های لازم برای تاثیر این کموکاین بر سلول ها از طریق اندازه گیری میزان آنزیم لاکتات دهیدورژناز و میزان بقای سلول ها انجام شد.نتایج: سلول های جدا شده از نظر بنیادی بودن، بیان VEGF و عملکرد تایید شد. میزان لاکتات دهیدروژناز در سلول های تیمار شده با این کموکاین، کمتر از سلول های تیمار نشده بود. در صد سلول های زنده در مجاورت این کموکاین بیشتر از کنترل بود.نتیجه گیری: تیمار با SDF1a منجر به افزایش بقا در سلول های بنیادی است. احتمال می رود که این سلول ها بتوانند در سکته قلبی، از طرفی باعث افزایش رگ زایی شوند و از طرف دیگر بقای بیشتری در بافت سکته شده داشته باشند که مطالعات حیوانی برای اثبات آن نیاز است.

هدف: هدف از این مطالعه مقایسه کارآیی سه روش کشت بافت تخمدان شامل کشت در قطرات معلق، زیر روغن و روی صفحه کشت سه بعدی در راستای بهبود رشد آزمایشگاهی فولیکول های تخمدانی بود.مواد و روش ها: تخمدان ها از موش های سوری نژاد NMRI ماده هفت روزه قطع نخاع گردنی شده، جمع آوری و در محیط a-MEM حاوی 5 درصد سرم جنین گاوی به مدت 7 روز و در سه گروه شامل قطرات معلق، زیر روغن و روی صفحه کشت سه بعدی کشت شدند. ریخت شناسی و مساحت تخمدان و درصد فولیکول های طبیعی در سه گروه ارزیابی و مقایسه شد. به علت رشد بهتر تخمدان ها در گروه کشت روی صفحه کشت سه بعدی نسبت به بقیه گروه ها، فولیکول های پره آنترال آن ها جدا و به مدت 12 روز کشت شدند. سپس در پایان دوره کشت اخیر، میانگین قطر فولیکول، نرخ بقا و بلوغ تخمک های حاصل از آن ها در طول کشت ارزیابی شد.نتایج: درصد فولیکول های طبیعی پس از 7 روز کشت در گروه کشت قطرات معلق، زیر روغن و روی صفحه کشت سه بعدی، به ترتیب 51.63±3.93، 40.52±5.86 و 73.85±2.49 و بود. درصد فولیکول های پره آنترال در گروه کشت روی صفحه کشت سه بعدی از 2.1±0.44 قبل از کشت به 24.5±2.4 پس از کشت افزایش معنی داری یافت (P<0.05) ولی در دو گروه دیگر تفاوت معنی داری مشاهده نشد. سطح تخمدان ها در همه گروه هاپس از 7 روز کشت به طور معنی داری افزایش یافت (P<0.05). در گروه تخمدان های کشت شده روی صفحه کشت سه بعدی، میانگین قطر فولیکول های جدا شده پس از 12 روز کشت 410±7.07 و میزان تخمک متافاز دو 30.26 درصد بود.نتیجه گیری: کشت روی صفحه کشت سه بعدی هم از حیث رشد تخمدان و هم از حیث ریخت شناسی، ساختار و درصد فولیکول های پره آنترال در مقایسه با دو گروه دیگر مناسب تر بود.

هدف: استان ایلام منطقه مرزی و پرخطر برای لیشمانیازیس جلدی روستایی است. شناسایی گونه انگل های لیشمانیا در عفونت های بالینی، پیش نیاز طراحی اقدامات کنترلی مناسب است. در این مطالعه مشخصات دموگرافیک بیماران و اپیدمیولوژی مولکولی انگل های لیشمانیای ضایعات پوستی بیماران شهر های مختلف استان ایلام بررسی شد.مواد و روش ها: تعداد 106 مورد مشکوک به لیشمانیازیس جلدی، از طریق غیرفعال بیماریابی و از زخم فعال آن ها لام میکروسکوپی تهیه شد. 50 لام به صورت تصادفی انتخاب شد. بعد از تکثیر بخشی از ژن rDNA-ITS1، محصول PCR با آنزیم HaeIII هضم شد. 18 نمونه تعیین توالی و روابط فیلوژنی آن ها با توالی های بانک جهانی ژن مقایسه شد.نتایج: آماستیگوت های لیشمانیا در 100 لام تشخیص داده شدند. بیشترین و کمترین توزیع موارد بیماری به ترتیب مربوط به دهلران و موسیان بود. 69 درصد موارد مردان و 31 درصد موارد زن بودند. الگوی هضم آنزیمی همه نمونه ها، مشابه انگل لیشمانیا ماژور بود. بررسی روابط فیلوژنی نشان داد که توالی های مطالعه، نزدیکی زیادی با توالی های انگل های لیشمانیا ماژور جدا شده از پشه خاکی های استان های ایلام و خراسان جنوبی و میزبان انسانی اسفراین، ماهشهر و افغانستان و نیز انگل لیشمانیا مکزیکانا از منشا کشور ونزوئلا داشته و همه توالی ها در یک شاخه واقع شده اند.نتیجه گیری: به علت ریخت شناسی مشابه لیشمانیا ها، مشکلات مربوط به کشت انگل و شناسایی مولکولی دو مرحله ای، روش هضم آنزیمی rDNA-ITS1 در سال های اخیر کاربرد زیادی داشته است. این روش خیلی حساس، ساده، سریع و ارزان بود و می تواند در تشخیص گونه انگل لیشمانیا در انواع نمونه های بالینی و غیر بالینی به کار رود.

هدف: لیشمانیا ماژور یکی از عوامل مهم لیشمانیوز جلدی در بسیاری از کشور ها از جمله ایران است. در مطالعه حاضر تاثیر مصرف همزمان نانو ذرات نقره و القای جریان الکتریسته در کشندگی لیشمانیا ماژور در محیط کشت بررسی شد.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، اثر غلظت های مختلف نانو ذرات نقره در شرایط برون تنی علیه پروماستیگوت لیشمانیا ماژور بررسی شد. سپس میزان ممانعت از رشد نانو ذرات محاسبه شد. در مرحله دوم، اثر کشندگی نانو ذرات نقره به تنهایی یا در ترکیب با 3 میلی آمپر جریان الکتریسته مستقیم در محیط کشت پروماستیگوت به مدت 10 دقیقه بررسی و سپس میزان بقای پروماستیگوت ها با استفاده از آزمون MTT محاسبه شد.نتایج: پس از گذشت 24، 48 و 72 ساعت از کشت انگل، شمارش تعداد انگل نشان داد که در حضور غلظت های مختلف نانو ذرات نقره با گذشت زمان تعداد پروماستیگوت ها کاهش می یابد که تعداد آن ها در مقایسه با گروه کنترل معنی دار بود (P<0.05). میزان ممانعت از رشد نانو ذره نقره 48 ساعت پس از کشت 39.8 میکروگرم بر میلی لیتر به دست آمد. نانو ذرات نقره در غلظت 160 میکرولیتر در میلی متر پس از 10 دقیقه مصرف به تنهایی باعث مرگ و میر 33.5 درصد و همراه با القای 3 میلی آمپر جریان مستقیم الکتریسیته باعث مرگ و میر 100 درصد پروماستیگوت ها شد.نتیجه گیری: استفاده از نانو ذرات نقره گرچه سبب کشتن پروماستیگوت های لیشمانیا می شود ولی صد در صد آن ها را از بین نمی برد. ولی با استفاده همزمان جریان الکتریسته و نانو ذرات نقره، میزان مرگ و میر پروماستیگوت ها به شدت افزایش می یابد.

هدف: دارو های ضد قارچی از خانواده آزول یک روش انتخابی درمان عفونت های کاندیدا است. با این حال مقاومت به آزول ها از طریق مکانیسم های متفاوتی چون تغییر در ژن ERG11 (لانوسترول 14-آلفا ارگسترول) می تواند رخ دهد. هدف از این مطالعه، بررسی جهش های ژن ERG11 در سویه های کاندیدا آلبیکنس مقاوم به فلوکونازول جدا شده ازبیماران مبتلا به ولوواژینیت کاندیدایی (بین سال های 1391-1392 از برخی مراکز بالینی شهر رشت)، به روش PCR و توالی یابی بود.مواد و روش ها: گونه های مخمری جدا شده از بیماران با استفاده از روش های استاندارد از قبیل آزمون لوله زایا تعیین هویت شدند. حساسیت دارویی بر اساس روش مرجع CLSI مقادیرMIC90 جدایه ها اندازه گیری و حساسیت آن ها تعیین شد. سپس جدایه های مقاوم به فلوکونازول غربالگری و بعد از استخراج DNA به روش -PCR توالی یابی مورد تجزیه و تحلیل از نظر وجود جهش در ژن ERG11 قرار گرفتند.نتایج: از بین 40 جدایه کاندیدا آلبیکنس، چهار جدایه مقاوم به فلوکونازول، با میزان مقاومت بسیار بالا شناسایی شد (دو گونه دارای512 MIC90 میکروگرم/ میلی لیتر و دو گونه دارای1024 MIC90 میکروگرم/ میلی لیتر). در سه جدایه پلی مورفیسم D116E و V456G در ژن Erg11 مشاهده شد.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر برای اولین بار در دنیا سطح مقاومت کاندیدا آلبیکنس به فلوکونازول در حد بسیار بالا در 4 جدایه گزارش می شود. همچنین به نظر می رسد بین جهش های D116E و V456G و ایجاد مقاومت به فلوکونازول در این جدایه ها ارتباط وجود داشته باشد.

هدف: اینترلوکین 6، سایتوکاینی پیش التهابی است که در چاقی و اختلالات متابولیک وابسته به آن نقش مهمی ایفا می کند. همچنین ورزش و فعالیت بدنی برای پیشگیری از چاقی و بهبود سیستم ایمنی بدن پیشنهاد شده است. از این رو، هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر رژیم غذایی پرچرب و تمرین هوازی شدید بر سطوح پلاسمایی اینترلوکین 6 در موش بود.مواد و روش ها: 28 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار، به طور تصادفی به 2 گروه کنترل با تغذیه طبیعی و تغذیه پرچرب و دو گروه تمرینی با رژیم غذایی طبیعی و رژیم غذایی پرچرب تقسیم شدند. گروه های تجربی 5 روز در هفته، هر جلسه به مدت 1 ساعت، با سرعت 35 متر بر دقیقه روی تردمیل به دویدن پرداختند (75 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی). پس از 8 هفته، نمونه های خونی آزمودنی ها به منظور بررسی تغییرات سطوح پلاسمایی اینترلوکین 6 استفاده شدند. از آزمون تحلیل واریانس دو طرفه برای بررسی فرضیه های تحقیق استفاده شد (P<0.05).نتایج: رژیم غذایی پرچرب، باعث افزایش معنی دار وزن و سطوح اینترلوکین 6 آزمودنی ها شد و 8 هفته تمرین هوازی شدید، میزان اینترلوکین 6 را در گروه با رژیم غذایی طبیعی افزایش و در گروه با تغذیه پرچرب کاهش داد که در گروه با رژیم طبیعی از لحاظ آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: مصرف غذای پرچرب، احتمالا با افزایش سطوح اینترلوکین 6 باعث ایجاد شرایط التهابی می شود که تمرین هوازی شدید به مدت 8 هفته می تواند سطوح بالای اینترلوکین 6 به دنبال مصرف غذای پرچرب را به طور معنی داری کاهش دهد.