علوم کشاورزی
سال:1385 | دوره:12 | شماره:1 (ویژه نامه) |تعداد مقالات:22

منابع ژنتیکی یکی از پرارزش ترین و حیاتی ترین منابع طبیعی هستند و تنوع ژنتیکی پایه و اساس کار اصلاح نباتات را تشکیل می دهد. در این پژوهش پنج گونه از گونه های بومی آگروپیرون در ایران به نام های Ag.tirchophorum Ag.tauri, Ag.elongatum, Agropyron. Deserorum و Ag.Cristatum جمع آوری گردید و پس از مطالعه مورفولوژیک گونه ها بررسی کاریولوژیک آنها به روش اسکواش انجام گرفت، از تثبیت کننده فارمر، پیش تیمار کلشیسین (0.1 گرم در لیتر) به مدت 30 تا 60 دقیقه و رنگ استواورسیین 1% یا محلول فوشین برای مطالعه تقسیم میتوز و رنگ استوکارمن جهت مطالعه تقسیم میوز استفاده شد. از پنج گونه مذکور دو گونه تتراپلویید (2n=4x=28)، دو گونه اکتاپلویید (2n=8x=56) می باشد که گونه اخیر برای اولین بار شناسایی گردید.

جوانه زنی یکی از مهم ترین مراحل رشد است که نیاز اولیه و اساسی برای داشتن تراکم مناسب گیاه در مزرعه محسوب می شود. هدف این تحقیق ارزیابی واکنش ژنوتیپهای مختلف بومی و اصلاح شده نخود دیم به تنش رطوبتی در مرحله جوانه زنی و تعیین پارامتر و پتانسیل مناسب جهت گزینش ارقام متحمل به خشکی بود. تیمارها شامل 10 رقم نخود دیم (7 رقم بومی خراسان MCC288, MCC259, MCC235, MCC37, MCC44, MCC28, MCC13 و سه رقم اصلاح شده ILC533, ILC482, FLIP 84-480 و پنج سطح پتانسیل آب (0، 3-، 6-، 9-، 12- بار) به صورت اسپلیت پلات در قالب بلوک های کامل تصادفی به اجرا درآمد. بذرها در داخل پتری دیش و در ژرمیناتور تحت شرایط کنترل شده جوانه زدند. نتایج  نشان داد که با کاهش پتانسیل اسمزی (صفر به 12- بار) درصد جوانه زنی پس از پنج روز، درصد جوانه زنی نهایی، سرعت جوانه زنی، طول ریشه چه و طول ساقه چه به طور معنی داری (p<0.05) کاهش یافتند. این کاهش در تمامی صفات مورد ارزیابی در تغییر پتانسیل از صفر به 3- بار حداکثر بود. در کاهش پتانسیل از 3- به 6- بار، بیشترین اختلاف در بین ارقام مشاهده شد. در میان ارقام مورد آزمایش فقط رقم ILC533 در پتانسیل های 9- و 12- جوانه زنی مناسبی نشان داد و از این جهت بر سایر ارقام برتری معنی داری داشت. از پارامترهای مورد ارزیابی، طول ساقه چه بیشترین واکنش را به تغییر پتانسیل آب نشان داد. در بین سطوح تنش رطوبتی، پتانسیل های 3- و 6- بهترین سطوح جهت ارزیابی مقاومت به خشکی بودند.

به منظور بررسی اثر تراکم بوته بر عملکرد و اجزا عملکرد ارقام سورگوم دانه ای تحقیقی در سال 1383 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه آزاد اسلامی بیرجند به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار انجام گردید. عوامل مورد مطالعه عبارت بودند از رقم، شامل چهار رقم سپیده، محلی سراوان، پیام و کیمیا و تراکم شامل سه سطر 100، 180 و 260 هزار گیاه در هکتار بودند. نتایج حاصل از تجزیه واریانس نشان دادند که ارقام از نظر صفاتی مانند عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، تعدد دانه در پانیکول، وزن هزار دانه و شاخص برداشت تفاوت آماری معنی داری داشتند به طوری که بالاترین عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در پانیکول و وزن هزار دانه در رقم محلی سراوان و بالاترین شاخص برداشت در رقم  سپیده مشاهده شد. تراکم، صفاتی مانند عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و تعداد دانه در پانیکول را تحت تاثیر قرار داد و افزایش آن باعث افزایش عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک و کاهش تعداد دانه در پانیکول شد ولی روی صفاتی مانند وزن هزار دانه و شاخص برداشت تاثیر نکرد. همچنین اثر متقابل رقم و تراکم بر تعداد دانه در پانیکول معنی دار بود. باتوجه به نتایج این آزمایش برای دستیابی به حداکثر عملکرد دانه می توان از رقم محلی سراوان با تراکم 260 هزاربوته در هکتار استفاده کرد.

به منظور تعیین تاثیر تراکم تاج خروس (Amaranthus retroflexus) و قدرت رقابتی تاج خروس بر صفات مورفولوژیکی، عملکرد و اجزا عملکرد سویا (Glycine max) تحقیقی در سال زراعی 1381 در مزرعه تحقیقاتی چهارصد هکتاری موسسه تحقیقات، اصلاح و تهیه نهال و بذر کرج به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی انجام گردید. فاکتورهای آزمایش شامل ارقام سویا (L11، کلارک و سحر)، کشت مخلوط سویا با تاج خروس (صفر (شاهد)، 4، 8، 16 و 32 بوته تاج خروس در متر ردیف) و کشت خالص تاج خروس (4، 8، 16 و 32 بوته تاج خروس در متر ردیف) بودند. نتایج نشان دادند که بین ارقام سویا از نظر صفات اندازه گیری شده تفاوت وجود دارد. با افزایش تراکم تاج خروس، عملکرد اقتصادی، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، تعداد غلاف در بوته سویا و تعداد شاخه های فرعی در سویا کاهش یافتند. اما تعداد دانه در غلاف، وزن 100 دانه و ارتفاع بوته ارقام سویا تحت تاثیر تراکم تاج خروس قرار نگرفتند. بیشترین درصد کاهش عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک نسبت به شاهد به ترتیب در ارقام سحر و کلارک و کمترین آنها به ترتیب در L11 و رقم سحر رخ داد. افزایش تراکم تاج خروس، بیوماس تک بوته تاج خروس را کاهش داد. وزن خشک اندام هوایی تاج خروس تحت تاثیر ارقام سویای رقیب قرار گرفت به ترتیبی که میزان این صفت در رقم سحر به طور معنی داری کمتر از دو رقم دیگر بود.

در سال 1377 تعداد ده رقم خارجی از دو گونه تتراپلویید Gossypium hirsutum L. و G.barbadense L. با دو رقم تجارتی ورامین و ساحل به روش لاینx  تستر تلاقی گردیدند، دو رقم تجارتی ورامین و ساحل به عنوان پایه مادری و تستر در تلاقی بکار رفتند. 32 ژنوتیپ (20 دو رگ و 12 والد خود گشن شده) در قالب یک طرح بلوک های کامل تصادفی به سه تکرار در سال 1378 مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از تجزیه واریانس صفاتی که تفاوت آماری آنها معنی دار گردید مورد تجزیه لاینx  تستر قرار گرفتند. سپس قابلیت ترکیب پذیری خصوصی و عمومی هر یک از ژنوتیپ ها و میزان هتروزیس برای هر تلاقی در مورد صفات مذکور محاسبه شد، نتایج حاصل نشان داد که هتروزیس برای عملکرد در تلاقی های بین گونه ای به مراتب بیشتر از تلاقی های درون گونه ای است و در بین تلاقی های درون گونه ای بیشترین میزان هتروزیس برای عملکرد در تلاقی ورامین x B-557 به میزان 30.68 درصد بر اساس میانگین والدین و 13.01 درصد بر اساس والد برتر بوده است. در مورد قابلیت ترکیب پذیری عمومی رقم ورامین برای صفات عملکرد و درصد زودرسی و رقم ساحل برای صفات تعداد قوزه در بوته و میانگین وزن وش قوزه قابلیت ترکیب پذیری خوب و معنی داری با سایر ارقام از خود نشان داده اند. همچنین در مورد قابلیت ترکیب پذیری خصوصی برای عملکرد رقم ورامین در تلاقی درون گونه ای با رقم B-557 و در تلاقی بین گونه ای با رقم T-14 بیشترین قابلیت ترکیب پذیری خصوصی را نشان داد. و رقم ساحل در تلاقی درون گونه ای با ارقام Coker-312 و Beliizovar، قابلیت ترکیب پذیری خصوصی خوبی را نشان داده، ولی در هیچکدام از تلاقی ها معنی دار نگردید. در بررسی اجزا واریانس ژنتیکی هر چهار صفت عملکرد، درصد زودرسی، تعداد قوزه در بوته و میانگین وزن وش قوزه، واریانس غالبیت به مراتب بیش از واریانس افزایشی بوده است.

به منظور بررسی روش های مختلف کنترل علف های هرز در گلرنگ دیم و تاثیر این روش ها بر عملکرد، اجزا عملکرد، درصد روغن دانه، وزن خشک علف های هرز، و تحمل گلرنگ به علفکش های به کار برده شده، این آزمایش در سال زراعی 81-1380 در مزرعه ایستگاه تحقیقات دیم سرارود کرمانشاه به صورت آزمایش فاکتوریل مخلوط (Mixed Factorial) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار به اجرا درآمد. فاکتور A، علفکش در چهار سطح شامل تریفلورالین به میزان 960 گرم ماده موثر در هکتار، پندیمتالین به میزان 660 گرم ماده موثر در هکتار، اتال فلورالین به میزان 1172.5 گرم ماده موثر در هکتار و ایمازامتابنز به میزان 625 گرم ماده موثر در هکتار، فاکتور B، شامل بدون هیچگونه کنترل مکانیکی، یکبار وجین دستی در مرحله 6 برگی محصول، یکبار کولیتواتور در مرحله 6 برگی محصول، کولیتواتور در مرحله 6 برگی+ وجین دستی در مرحله 12 برگی همراه با شاهد بدون علف هرز و با علف هرز. نتایج بر اساس جدول تجزیه واریانس نشان داد که کنترل شیمیایی علف های هرز تاثیر معنی داری بر عملکرد گلرنگ نداشت اما روش های مکانیکی در سطح 1% اثر معنی داری بر عملکرد دانه و عملکرد بیولوژیک داشتند و اثر متقابل دو روش کنترل شیمیایی و مکانیکی بر عملکرد و سایر صفات زراعی گلرنگ معنی دار نشد همچنین تاثیر تیمارهای کنترل علف های هرز بر درصد روغن دانه نیز معنی دار نشد. از بین روش های مکانیکی به کار برده شده بیشترین میزان عملکرد متعلق به روش وجین دستی در مرحله 6 برگی بود. بر اساس روش استاندارد EWRS میزان خسارت علفکش های خاک مصرف برای علف های هرز موجود در محل آزمایش در مرتبه ضعیف و علفکش ایمازامتابنز در مرتبه کمی مطلوب قرار گرفت. از بین علفکش های به کار برده شده با توجه به ارتفاع بوته، تعداد غوزه و تعداد دانه در بوته متحمل ترین علفکش ها برای گلرنگ تریفلورالین و ایمازامتابنز بودند.

به منظور تعیین اثر آرایش کاشت بر صفات زراعی چغندرقند، آزمایشی در سال زراعی 1382 در مزرعه تحقیقاتی کلوان شهرستان اقلید، به صورت طرح اسپلیت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا شد. کرت اصلی شامل دو فاصله ردیف کاشت (50 و 60 سانتیمتر) کرت فرعی تلفیقی از دو رقم (Brl و افشاری) و سه فاصله بوته روی ردیف (15، 20 و 25 سانتیمتر) بود. با کاهش فاصله ردیف کاشت از 60 سانتیمتر به 50 سانتیمتر عملکرد ریشه، درصد خلوص شربت خام و عملکرد شکر سفید به طور معنی داری افزایش و درصد قند ملاس به طور معنی داری کاهش یافت. درصد قند و قند قابل استحصال در فاصله بوته 15 سانتیمتر به طور معنی داری نسبت به دو فاصله بوته دیگر بیشتر بود. آرایش کاشت 15x50 با بیشترین عملکرد ریشه، قند قابل استحصال، شربت خام و عملکرد شکر سفید اختلاف معنی داری با آرایش کاشت 25x60 نشان داد. ناخالصی های ریشه (ازت مضره، سدیم و پتاسیم) تحت تاثیر آرایش کاشت های اعمال شده قرار نگرفت.

این بررسی به منظور ارزیابی اثر شش تیمار دمایی مختلف بر درصد جوانه زنی و میزان رویش لوله گرده هفده لاین ذرت دانه ای در سال 1380 انجام شد. جهت تامین دانه های گرده، لاین های مورد نظر در چهار تاریخ کاشت مختلف در مزرعه کشت گردیدند. دانه های گرده مورد نیاز در ساعت 10-9 صبح از نمونه های مزرعه ای برداشت و در ظروف پتری 1.5×6 سانتیمتر حاوی محیط اصلاح شده فرالی و فاهلر کشت گردید بلافاصله پس از کشت گرده ها ظروف پتری تحت تیمارهای دمایی قرار گرفتند و جوانه زنی و رشد گرده ها مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور ارزیابی میزان جوانه زنی با استفاده از چهار تا پنج میکروسکوپ درصد جوانه زنی حدود 200 دانه گرده تعیین شد برای اندازه گیری میزان رشد نیز طول 20 لوله گرده اندازه گیری شد. نتایج حاصل از بررسی اثر تیمارهای دمایی نشان داد که برخی از لاین ها از مقاومت بیشتری در مقابل تنش گرما برخوردار بوده و میزان افت دو پارامتر مورد بررسی، از دماهای بهینه (20 و 25 درجه) تا دماهای بالا (4 تا 45 درجه) در لاین های مختلف متفاوت است که گویای توان متفاوت آنها از نظر مقاومت در برابر تنش گرما می باشد. بر طبق نتایج به دست آمده از این آزمایش مشخص شد که دمای بهینه برای جوانه زنی دانه های گرده ذرت کمتر از دمای بهینه برای رشد لوله گرده می باشد. همچنین تفاوت مشاهده شده میان جوانه زنی و رشد دانه های گرده در لاین های مختلف نشان داد که این صفات توسط عوامل ژنتیکی کنترل می شوند و با استفاده از این ویژگی می توان هیبریدهایی با مقاومت بالاتر در برابر تنش گرما به وجود آورد. با توجه به نتایج به دست آمده بیشترین درصد جوانه زنی در لاین شماره 11 و بیشترین طول لوله گرده در لاین شماره 8 مشاهده گردید همچنین بیشترین میزان جوانه زنی در دمای 20 درجه سانتیگراد و بیشترین طول لوله گرده در دمای 25 درجه سانتیگراد مشاهده شد.

به منظور بررسی تاثیر تراکم و نسبتهای مختلف کاشت مخلوط دو رقم گندم بر عملکرد و اجزای عملکرد، در سال 1377 آزمایش در قالب طرح فاکتوریلی در ایستگاه تحقیقات کشاورزی اردبیل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با استفاده از رقم پا کوتاه MV-17 به ارتفاع تقریبی 65 سانتی متر و رقم پا بلند الوند به ارتفاع تقریبی 110 سانیتمتر با شش سطح نسبت کاشت MV-17 به الوند 0:100، 20:80، 40:60، 60:40، 80:20، 100:0، و سه سطح تراکم، پایین تر از مطلوب، مطلوب و بالاتر از مطلوب (450، 500، 550 بذر در مترمربع) در سه تکرار اجرا شد. بر اساس مقایسه میانگین ها با استفاده از روش LSD در کشت های مخلوط، اجزای عملکرد رقم MV-17 در مقایسه با کشت خالص آن به طور معنی داری کاهش و اجزای عملکرد الوند به جز ارتفاع بوته و طول اولین میانگره در مقایسه با کشت خالص آن افرایش یافت. از میان کلیه اجزای مورد بررسی، تعداد سنبله در واحد سطح بیشترین تاثیر را بر عملکرد در واحد سطح داشت. مدل های رقابتی عکس عملکرد تک بوته در کشت های خالص با استفاده از معادله کایرا و در مخلوط با استفاده از بسط معادله شینوزوکی و کایرا و معادلات پیشنهادی وات کینسون مورد برازش قرار گرفتند. در کشت های خالص، عکس عملکرد تک بوته هر دو رقم با تراکم رابطه خطی داشت. نتایج حاصل از مدل های برازش شده نشان دادند که هر بوته رقم الوند معادل 1.21974 بوته رقم MV-17 و هر بوته MV-17 معادل 0.8732 بوته الوند است. علاوه بر آن، رقابت درون رقمی در رقم الوند بیشتر از رقابت برون رقمی است، در صورتی که رقم MV-17، بیشتر تحت تاثیر رقابت برون رقمی قرار می گیرد. در ضمن، اختلاف عکس عملکرد تک بوته الوند در کشت خالص و مخلوط بسیار ناچیز و در مورد MV-17 بسیار چشمگیر است. این امر حاکی از این واقعیت است که رقم الوند رقابت گر قوی تری نسبت به رقم MV-17 است.

به منظور بررسی تاثیر تنش کم آبی بر عملکرد و اجزای عملکرد سه رقم آفتابگردان روغنی طی سال های 1382 و 1383 درخوی آزمایشی به صورت طرح کرت های یکبار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرار گردید. سطوح آبیاری به عنوان عامل اصلی در شش سطحی (شامل 70-70-90، 70-90-110، 90-110-90، 110-70-110، 90-70-110 و 90-90-110 میلیمتر تبخیر از تشت تبخیر کلاس A به ترتیب از مرحله استقرار بوته تا رویت طبق تا شروع زرد شدن طبق و شروع زرد شدن طبق تا رسیدگی فیزیولوژیکی اعمال گردید) و رقم به عنوان عامل فرعی در سه سطح (شامل رکورد، های سان 33 و آرماویرسکی) انتخاب شدند. مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که بالاترین مقادیر وزن صد دانه، تعداد دانه در طبق، درصد مغز به کل دانه و شاخص برداشت در تیمارهای آبیاری 70-70-70 و 90-90-90 میلیمتر تبخیر به دست آمد. حداکثر قطر طبق با 17.2 سانتیمتر و عملکرد دانه و روغن به ترتیب با 5125.4 و 2382.6 کیلوگرم در هکتار متعلق به تیمار آبیاری 70-70-70 میلیمتر تبخیر بود. تیمار آبیاری 90-70-90 میلیمتر اختلاف معنی داری با سطح 70-70-70 میلیمتر از لحاظ عملکرد دانه و روغن نشان نداد. در تیمار 110-100-110 میلیمتر کمترین مقادیر عملکرد دانه و روغن و اجزا عملکرد به دست آمد ولی درصد پوکی دانه در این تیمار بیشتر از بقیه بود. تعداد دانه در طبق در بین اجزا عملکرد بیشترین همبستگی (r=0.711) را با عملکرد دانه نشان داد ارقام رکورد و های سان 33 از لحاظ صفات مورد مطالعه نسبت به رقم آرماویرسکی برتر بودند و اختلاف معنی داری با آن نشان دادند. مقایسه میانگین های اثر متقابل دو فاکتور نشان داد دو رقم رکورد و های سان 33 با سطح آبیاری 70-70-70 میلیمتر حداکثر قطر طبق، تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه و روغن را داشتند. نتایج کلی این تحقیق نشان می دهد که کشت ارقام روغنی آفتابگردان (های سان 33 و رکورد) با فاصله آبیاری 90 میلیمتر تبخیر در اوایل و اواخر فصل رشد برای منطقه خوی مناسب می باشند. ولی به دلیل حساسیت به کم آبی زمان آبیاری در مرحله رویت طبق تا زرد شدن آن بایستی بر اساس 70 میلیمتر تبخیر تنظیم گردد.

عنایت به محدودیت منابع آبی در نیمه دوم اردیبهشت که مصادف با مرحله دانه بندی گندم در استان آذربایجان غربی می باشد ضرورت داشت تا آزمایشی را برای مشخص نمودن نیاز آبی گندم و حذف یک یا دو آبیاری در پایان فصل رشد در ارقام گندم بررسی شود. هدف از این تحقیق حذف یک یا دو آبیاری در پایان فصل رشد گندم بود. این تحقیق در قالب طرح کرت های یکبار خرد شده در بلوک های کامل تصادفی اجرا شد که در آن عامل کم آبیاری به عنوان عامل اصلی و در 4 سطح (ساقه دهی+ خوشه دهی، ساقه دهی+ گلدهی، ساقه دهی+ خوشه دهی+ گلدهی و ساقه دهی+ خوشه دهی + گلدهی + مرحله شیری دانه ها به عنوان شاهد) و ارقام C- 73-20, C-73-5، دوروم سیمینه و زرین گندم به عنوان سطح فاکتور فرعی مورد مطالعه قرار داشتند.آزمایش در ایستگاه تحقیقات کشاورزی شهرستان خوی و طی دو سال زراعی 81 و 82 اجرا گردید نتایج تجزیه مرکب داده ها نشان داد که کلیه صفات مورد بررسی تحت تاثیر تیمار کم آبیاری و رقم قرار گرفتند، لیکن دو صفت تعداد پنجه و عملکرد دانه تحت تاثیر رقم مورد کاشت قرار نگرفت. با افزایش دفعات آبیاری ارتفاع بوته، تعداد دانه در سنبله، طول سنبله، وزن هزاردانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت بیشتر شدند. عملکرد دانه سطح آبیاری چهارم نسبت به سطوح اول و دوم تقریبا 2 برابر بیشتر بود و علت آن تسهیل و ایجاد شرایط مناسب جهت انتقال کربوهیدرات ها و سایر فرآورده های فتوسنتزی به دانه تلقی شد. نهایتا با عنایت به اینکه جهت نیل به هدف کشت رقم C-73-20 و آبیاری آن در سه مرحله ساقه دهی+ خوشه بستن+ گلدهی در منطقه و اقلیم مورد مطالعه مناسب تشخیص داده شد. به این ترتیب با اجرای این طرح ممکن است سطح زیر کشت محصولات آبی کشور افزوده شده و به تبع آن عملکرد محصول در واحد سطح بیشتر گردد.

به منظور بررسی رژیم های مختلف کم آبیاری (تنش آبی)، بر روی عملکرد و اجزای عملکرد ذرت دانه ای، هیبرید سینکل کراس (S.C 704) 704، در سال 1380 آزمایشی به صورت طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار در ایستگاه تحقیقات کشاورزی میاندوآب به اجرا درآمد. فاکتور اصلی شامل سه رژیم آبیاری 100، 130 و 160 میلیمتر تبخیر از طشتک کلاس A و فاکتور فرعی سطوح مختلف نیاز آبی شامل 100، 75 و 50 درصد، نیاز آبی کامل محاسبه شده گیاه ذرت بود. نتایج تجزیه آماری نشان داد که میزان عملکرد دانه (12.72 تن در هکتار) در رژیم رطوبتی 100 میلیمتر از دو رژیم (130 میلیمتر) و (160 میلیمتر) بیشتر است. همچنین در صورت تامین نیاز آبی به مقدار 100 درصد میزان عملکرد نسبت به تیمارهای با نیاز آبی 75 و 50 درصد مقادیر بیشتری را دارا بود. کمتر بودن تعداد دانه در بلال و نیز ریزتر شدن دانه ها در تیمار (160 میلیمتر) باعث گردید تا میزان عملکرد دانه در آن تیمار حدود 27 درصد کمتر از تیمار (100 میلی متر) گردد. کاهش طول و قطر بلال در تیمارهای با نیاز آبی 50 درصد باعث کاهش تعداد دانه و ریزتر شدن آنها از یک سو و کاهش درصد پوشش سبز از سوی دیگر گردید. بیشترین میزان کاهش عملکرد در شرایط کم آبی مربوط به مرحله رشد زایشی ذرت بود. ضرایب همبستگی فنوتیپی، رگرسیون گام به گام و تجزیه علیت نشان داد که صفت (فاصله گرده افشانی تا کاکل دهی) بزرگ ترین اثر مستقیم منفی (P=-0.547) را بر روی عملکرد داشته است. پس هر چه در شرایط تنش آبی ASI کوتاه تر شود، عملکرد بیشتر شده و اجزای عملکرد از جمله صفات وزن هزار دانه و تعداد دانه در ردیف افزایش می یابد. به طور کلی از این بررسی مشخص شد که صفات وزن هزار دانه و ASI از عوامل مهم تعیین کننده صفت عملکرد دانه در شرایط تنش خشکی می باشد.

به منظور شناسایی لاین های تحمل به خشکی و غربال کردن شاخص های کمی تحمل به خشکی تعداد شانزده لاین اصلاح شده جو به همراه دو شاهد (سرارود یک و محلی) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با دو تکرار در دو شرایط آبی و دیم در ایستگاه تحقیقات دیم سرارود کرمانشاه مورد آزمایش قرار گرفتند. بر مبنای عملکرد آبی (Yp) و دیم (Ys) شاخص های کمی تحمل به خشکی از قبیل: میانگین بهره وری (MP)، شاخص تحمل (TOL)، میانگین هندسی بهره وری (GMP)، میانگین هارمونیک (HM)، شاخص حساسیت به تنش (SSI) و شاخص تحمل تنش (STI) به دست آمدند نتایج حاصل از تجزیه واریانس، اختلاف معنی دار را بین لاین ها از نظر عملکرد آبی و غیر معنی داری از نظر عملکرد دیم نشان داد. نتایج حاصل از مقایسه میانگین نشان داد که بیشترین میانگین عملکرد در شرایط آبی و دیم متعلق به لاین شماره 14 می باشد. بیشترین میانگین هارمونیک، میانگین هندسی بهره وری، میانگین بهره وری و شاخص تحمل تنش متعلق به لاین شماره 14 و بیشترین شاخص حساسیت به تنش و شاخص تحمل مربوط به لاین شماره 17 بود. نتایج حاصل از تحلیل همبستگی بین شاخص ها و میانگین عملکرد در شرایط آبی و دیم نشان داد که مناسب ترین شاخص ها برای غربال کردن لاین ها در دو شرایط آبی و دیم چهار شاخص میانگین هندسی بهره وری (GMP)، میانگین بهره وری (MP)، میانگین هارمونیک (HM)، و شاخص تحمل به تنش (STI) هستند با توجه به این چهار شاخص و عملکرد بالا در دو محیط آبی و دیم، بهترین لاین های متحمل به خشکی که دارای عملکرد بالا در دو محیط آبی و دیم نیز بودند، لاین های شماره 14 و 11 تشخیص داده شدند.

زردآلو (Prunus armeniaca L.) از جمله گونه های مستعد در تشکیل نامنظم میوه می باشد. که موارد متعددی از جمله رشد و نمو دانه گرده در این بی نظمی می توانند دخالت داشته باشند. بدین منظور، دانه گرده از بساک های گل های باز نشده ارقام زردآلوی شصتی، نصیری، حسینی کریمی، نخجوان، شاهرودی، میرزایی، 35 شاهرود، شمسی، نوری، اردوباد و قیسی اصفهان جمع آوری و در دسیکاتور با دمای 3-5 oC نگهداری شد. برای کشت دانه گرده، از ظروف پتری دیش یکبار مصرف استریل و محیط کشت حاوی 15% ساکارز، 100 ppm اسید بوریک و 0.6% آگار استفاده گردید. این پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل با طرح پایه کاملا تصادفی در سه تکرار با دو فاکتور رقم در یازده سطح و زمان در سه سطح (10، 24 و 48 ساعت) انجام شد. نتایج محدوده وسیعی برای جوانه زنی و رشد طولی لوله گرده در بین ارقام نشان داد. 24 ساعت برای حصول حداکثر جوانه زنی کافی بود و میانگین کلی درصد جوانه زنی گرده ارقام با اختلاف کاملا معنی داری در دامنه 61.23- 18.51% (میانگین 48.28%) قرار گرفت. رشد لوله گرده بین ارقام نیز اختلاف کاملا معنی داری داشت. بلندترین و کوتاهترین لوله گرده به ترتیب در رقم 35 شاهرود (1278 mm) و رقم فیسی اصفهان (717.9 mm) مشاهده شد. بین درصد جوانه زنی و رشد لوله گرده هیچ گونه ارتباط معنی داری پیدا نشد.

به منظور ارزیابی تاثیر اندازه غده بذری بر عملکرد و رشد سیب زمینی رقم مورن، آزمایشی در 1378 در منطقه میانه واقع در استان آذربایجان شرقی انجام گرفت. این آزمایش در قالب طرح آماری بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. در این بررسی از 5 غده بذری متفاوت (35-45، 45-55، 55-65، 65-75 و 75-85 گرم) استفاده گردید. عملکرد غده، مراحل فنولوژیکی رشد گیاه و بسیاری از صفات دیگر به طور معنی داری تحت تاثیر اندازه غده بذری قرار گرفت. وقتی که اندازه غده بذری افزایش یافت، تعداد روز تا بستر شدن و تا غده بندی کاهش پیدا کرد ولی وزن خشک قسمت های هوایی، درصد پوشش زمین، تعداد ساقه در واحد سطح افزایش یافت. نتایج این آزمایش نشان داد که عملکرد غده با افزایش اندازه غده بذری افزایش یافت اما بهترین غده بذری برای تولید محصول خوب از نظر اقتصادی، غده بذری با وزن 55-65 گرم بود.

در این مطالعه قابلیت پرآوری و ریشه زایی رز مینیاتور در شرایط درون شیشه ای بررسی گردید. ریز نمونه های تک گره در شرایط گندزدایی شده روی محیط کشت موراشیک و اسکوگ (MS) که به آن غلظتهای متفاوتی از بنزیل آدنین (BA) و نفتالین استیک اسید (NAA) افزوده شده بود، کشت شدند. همچنین نسبتهای آمونیوم به نیترات مختلف در ترکیب باهورمون ها در مراحل استقرار، افزونش و ریشه زایی به کار گرفته شدند و اثرات آنها بر طول و تعداد شاخساره و ریشه زایی بررسی شد. در مرحله افزونش ترکیب 0.5 میلی گرم در لیتر BA به همراه 0.05 و 0.1 میلی گرم در لیتر NAA غلظت بهینه بود. در مرحله استقرار نتایج مشابه مرحله افزونش بود. در آزمایشات دیگر در مرحله استقرار نسبت درصدی آمونیوم به نیترات 37.63 به همراه یک میلی گرم بر لیتر BA برای پرآوری و طول شاخساره بهترین ترکیب بودند. در مرحله افزونش نتایج متفاوت بود. برای ریشه زایی رز هفت رنگ غلظت 30 میلی مول نیتروژن نسبت به 60 میلی مول (غلظت MS) میزان ریشه زایی و تعداد ریشه بالاتری بدست آمد و در ریشه زایی درون شیشه ای به شیوه فروبردن سریع 500 میلی گرم در لیتر NAA نسبت به سایر غلظت های NAA برای ریشه زایی مناسبتر یافت شد. نسبت های آمونیوم به نیترات بر میزان ریشه زایی اثر معنی دار نداشتند. گیاهک ها یک هفته بعد از کشت روی محیط ریشه زایی به محیط های مشابه ولی بدون تنظیم کننده رشد برای طویل شدن ریشه ها منتقل شدند.

برخی از باکتری ها از عوامل بیولوژیک تشکیل هسته یخ بوده که با فعالیت و افزایش جمعیت خود به وقوع سرمازدگی گیاهان در دماهای بالاتر از معمول کمک می نمایند. در این تحقیق چهار شامل: ژنوتیپ 36 (متوسط زود گل)، 5 (خیلی زود گل)، 26 (متوسط دیر گل)، 8 (خیلی دیر گل) بادام از ژنوتیپ های کلکسیون بادام مرکز تحقیقات کشاورزی زرقان انتخاب شد در طول دوره فنولوژی درختان بادام باکتری های مولد هسته یخ با روشهای استاندارد ز روی جوانه، شکوفه، چغاله، چغاله کاملا رسیده و برگ ها جداسازی و شناسایی شدند و میزان نوسانات جمعیت باکتری های جدا شده در ماه های بهمن، اسفند، فروردین و اردیبهشت سال های 1380 تا 1381 بررسی شد. دراین بررسی گونه های Pantoea agglomerans, Pseudomonas fluorescens, Pseudomonase syringae و Xanthaomonas spp به عنوان باکتریهای مولد هسته یخ شناسایی شدند. P.syringae بیشترین فعالیت هسته یخ و P.fluorescens, P.agglomerans و Xanthomanas spp به ترتیب در مرتبه دوم تا چهارم قرار گرفتند. نوسان جمعیت باکتریها کاملا وابسته به دوره فنولوژی گیاه و دمای محیط بود. در هوای معتدل در زرقان فارس طی ماههای بهمن و اسفند باعث شکوفه دهی ژنوتیپهای زود گل بادام می شود. دما و مواد غذایی مناسب باعث افزایش جمعیت باکتریهای مولد هسته یخ روی سطح درختان بادام شد بنابراین با کمترین کاهش دما سرمازدگی درختان بادام تشدید خواهد شد ولی زمان کاهش دهی ژنوتیپ ها دیر گل با گرم شدن هوا همزمان بوده و افزایش جمعیت این باکتری ها در تشدید سرمازدگی اثر نداشت. از این رو ژنوتیپ های انتخابی و دوره فنولوژی آنها، شرایط آب و هوایی و میزان جمعیت باکتریهای مولد هسته یخ از عوامل موثر وقوع عارضه سرمازدگی تلقی شدند.

در این بررسی، مجموعا 186 جدایه باکتریایی از ریزوسفر، ریشه، ساقه و برگ و آب مزارع برنج آلوده و سالم استان مازندران در تابستان 1379 جدا شد. نخست با استفاده از روش کشت متقابل و روش پارک، توانایی آنتاگونیستی جدایه های باکتریایی، علیه قارچ Rhizoctonia solani بررسی شد. نتایج اولیه نشان داد 47 جدایه از باکتریهای گرم مثبت و پسودومونادهای فلورسانت مثبت دارای خاصیت آنتا گونیستی می باشند. از این تعداد ابتدا 8 جدایه برای آزمایش اول گلخانه ای و سپس از میان آنها 4 جدایه که اثر بیشتری روی R.solani داشتند، برای آزمایشهای بعدی انتخاب شدند. باتوجه به نتایج بدست آمده از آزمون های فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و مرفولوژیک، جدایه های 24، 29، 120 به ترتیب B.cereus و دو گونه B.subtilis شناسایی شدند در حالیکه جدایه های 5، 93، B29 Ifu و T42 به Pseudomonas fluorescens تعلق داشتند. در بررسی های گلخانه ای، مشخص شد که جدایه های 5 و T42 بیشترین اثر را در کنترل بیماری دارند. در آزمایش اول (آغشته سازی بذور+ اسپری پاشی) جدایه های 5، 24، 93، 120 و T42 به ترتیب، 87، 47، 72، 38 و 93 درصد از بیماری را کنترل کردند در حالیکه قارچکش تیلت موجب 74 درصد کنترل بیماری شد. و جدایه های B29 ,IFU, 29 اثری بر کنترل بیماری نداشتند. در آزمایش دوم، (آغشته سازی بذور+ اسپری پاشی) جدایه های 5، 24، 93 و T42 که در آزمایش اول اثر بیشتری در کنترل کنندگی داشتند انتخاب شدند که به ترتیب 84.3، 54.7، 73.5 و 81.7 درصد  بیماری را کنترل کردند در حالیکه قارچکش تیلت توانست 66.9 درصد بیماری را کنترل کند. در این بررسی ها مشخص شد تفاوت معنی داری بین آزمایش اول و دوم وجود ندارد و به نظر می رسد فقط ضدعفونی بذور برای کنترل بیماری کافی باشد که همه جدایه ها در آزمایش اول و دوم موجب افزایش ارتفاع بوته شدند. همچنین جدایه های T42, 5 موجب افزایش پنجه زنی و جدایه T42 موجب افزایش طول ریشه شد. جدایه های 5، 24، 93، T42 باعث افزایش وزن خشک ریشه و ساقه شدند.

این تحقیق در سال 1379 در مزرعه تحقیقاتی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی قزوین انجام گرفت. هدف از این تحقیق استفاده از موادی است که منشا طبیعی داشته و کمترین تاثیر را بر روی عوامل بیولوژیک داشته باشد. در این تحقیق تاثیر شبه هورمون جوانی پیروکسی فن با چهاردز 0.5، 1، 1.5 و 2 در هزار بر روی پوره هایی که در اواخر سن چهارم و اوایل سن پنجم پورگی بودند با استفاده از طرح بلوک های کامل تصادفی در آزمایشگاه و مزرعه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که در آزمایشگاه در اثر تاثیر این شبه هورمون 100 درصد پوره ها در هنگام تبدیل به حشره کامل دچار تغییرات مورفولوژیک شدند. تجزیه و تحلیل آماری نتایج حاصل از تیمار پوره ها در مزرعه نشان داد که در تغییرات مورفولوژیکی در سطح 95 درصد تیمار شاهد با سایر تیمارها تفاوت معنی دار دارد. علاوه بر این در مزرعه از هر تکرار تعداد 5 دسته گندم به طور تصادفی انتخاب و درصد سن زدگی آنها محاسبه گردید. در هر تکرار بیشترین درصد سن زدگی مربوط به تیمار شاهد بود و در سایر تیمارها با افزایش دز، درصد سن زدگی کاهش یافت. به طوری که کمترین درصد سن زدگی مربوط به دز 2 در هزار بود.

در این تحقیق تاثیر آنتاگونیستی باکتری های جداسازی شده از باغات توت استان گیلان علیه قارچهای F.oxysporum, Fusarium solani و Lasiodiplodia theobromae عوامل پوسیدگی طوقه و ریشه توت در شرق استان گیلان مورد بررسی قرار گرفت. 5 جدایه منتخب قادر به ایجاد هاله بازدارندگی به میزان 1 تا 5 میلی متر روی هر سه قارچ بودند. چهار جدایه باکتریایی H-24, H-16, H-1 و H-25 متعلق به جنس Bacillus و جدایه H-4 متعلق به جنس Pseudomonas fluorescens تشخیص داده شد. در آزمون مربوط به تاثیر ترکیبات فرار، قدرت بازدارندگی باکتری ها از رشد رویشی قارچ های F.oxysporum, F.solani و L.theobromae به ترتیب به میزان 25 الی 35، 36.11 الی 47.35 و 25.18 الی 76.66 درصد بود. جدایه H4 روی محیط کشت King’s B محتوی 5، 50، 100 میکرومول کلرید آهن تولید سیدروفور نموده و از رشد قارچ Geotrichum candidum ممانعت بعمل آورد. ترشحات خارج سلولی جدایه های آنتاگونیستی انتخابی در غلظت های مختلف سبب بازداری رشد رویشی قارچ های مذکور شد و اغلب با افزایش غلظتها بازداری رشد قارچ ها نیز افزایش یافت. همه جدایه های آنتاگونیست ها قادر به تولید آنتی بیوتیک بودند و بخوبی از رشد قارچهای عامل بیماری ممانعت کردند.