مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
سال:1386 | دوره:14 | شماره:3 (مسلسل 45) |تعداد مقالات:11

زمینه هدف: در سرطان کولورکتال آسیب های ژنتیکی و عادت های غذایی نقش اصلی را دارند. پروتئین p53 که محصول ژن p53 می باشد، مهم ترین عامل سرکوب کننده تومور است. میزان جهش و بیان ژن p53 در نمونه های سرطانی کولورکتال در نواحی مختلف متفاوت گزارش شده است. در حالت طبیعی، نیمه عمر پروتئین p53 کوتاه بوده و در شکل جهش یافته، نیمه عمر پروتئین افزایش می یابد که با روش ایمونوهیستوشیمی قابل ردیابی است. هدف از این مطالعه تعیین پایداری پروتئین p53 با استفاده از شاخص های پاتولوژی در نواحی مختلف روده بزرگ در سرطان کولورکتال می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 80 نمونه سرطانی کولورکتال انجام شد که در طول سال های 82 تا 86 به بیمارستان های شهر اصفهان مراجعه کرده بودند. بعد از ثابت کردن نمونه ها در فرمالین، پاساژ بافتی و ماسک زدایی بیان ژن p53 با روش ایمونوهیستوشیمی در نمونه های فوق مشخص شد. داده ها با آزمون مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: از 80 نمونه مورد مطالعه، در 27 نمونه (34 درصد) پایداری پروتئین p53 مشاهده شد. بین پایداری پروتئین p53 با مرحله بندی تومور، درجه تمایز و نواحی مختلف روده بزرگ و رکتوم ارتباط معنی داری مشاهده نشد ولی ارتباط بین جهش و پایداری پروتئین معنی دار بود.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر پایداری پروتئین p53 در تعداد زیادی از نمونه های جهش دار مشاهده شد. بنابراین مشخص شدن پروتئین p53 را در نمونه های سرطانی می توان نشانه مهمی از جهش قلمداد نمود که در پیش آگهی و روند درمانی سرطان مهم است.

زمینه و هدف: مواد اپیوئیدی از جمله مرفین در دوران حاملگی زیاد استفاده می شود. این مواد احتمالا می توانند باعث تغییرات روانی و رفتاری طولانی مدت (از جمله اثر بر فرایند یادگیری و حافظه) در متولدینی شوند که مادران آن ها این مواد را استفاده نموده اند. هدف این مطالعه بررسی اثرات در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی بر به خاطرآوردن حافظه فضایی در موش صحرایی می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه تجربی بوده و طی آن 18 سر موش صحرایی ماده حامله در سه گروه کنترل و سالین و مرفین مورد استفاده قرار گرفتند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکردند و گروه های سالین و مرفین دوبار در روز بین روزهای 11 تا 18 حاملگی به ترتیب محلول سالین (0.5 میلی لیتر به صورت زیر جلدی) و مرفین (سه روز اول 5 و روزهای بعد 10 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم زیر جلدی) دریافت کردند. سپس به دنبال زایمان موش های معتاد، 30 سر (3 گروه 10 تایی) از بچه موش های متولد شده 90 روزه با استفاده از ماز هشت پر شعاعی تحت آموزش قرار گرفتند و میزان به خاطرآوری حافظه نهایی آن ها 48 ساعت و یک هفته بعد از آموش مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: تزریق مرفین در دوران حاملگی باعث اختلال شدید در به خاطرآوری حافظه فضایی فرزندان شد به طوری که تعداد پاسخ های صحیح در این گروه در روزهای یادآوری آزمون 48 ساعت و یک هفته بعد) به طور معنی داری بسیار کمتر از دو گروه دیگر بود.نتیجه گیری: یافته های فوق نشان می دهد که در معرض مرفین قرار گرفتن در دوران جنینی به خاطرآوری حافظه فضایی را محتل می کند.

زمینه و هدف: انسداد مادرزادی مجرای اشکی یکی از علل شایع اشک ریزش و دفع موکوئید یا موکوپرولانت در کودکان می باشد. شایع ترین محل انسداد در محل دریچه هاسنر می باشد. در حدود 20 درصد از شیرخواران اشک ریزش دارند که بیش از 90 درصد، تا قبل از پایان سال اول زندگی خود به خود بهبود می یابد. این مطالعه با توجه به این که تزریق هوا خطر آسپراسیون را ندارد، جهت مقایسه با روش تزریق سالین از تزریق هوا استفاده شد. مقایسه میزان موفقیت روش معمول (پروبینگ و تزریق سالین) با روش پروبینگ و تزریق هوا در کودکان زیر 2 سال هدف این تحقیق بوده است.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی انجام شد که در آن 61 کودک (بین 9 تا 24 ماه) (76 چشم) مبتلا به انسداد مادرزادی مجرای نازولاکریمال که به درمان های غیر جراحی پاسخ ندادند، به طور تصادفی در یکی از گروه ها تحت درمان قرار گرفتند. بیماران با استفاده از مقیاس اشک ریزش مانک (Munk) قبل و بعد از پروبینگ ارزیابی شدند. در همه کودکان بعد از پروبینگ، قطره آنتی بیوتیک و ماساژ کیسه اشکی توصیه گردید و در 3 نوبت به ترتیب 2 هفته، 1 ماه و 3 ماه بعد از عمل موفقیت هر دو روش ارزیابی شد. تعداد اندکی از بیماران به علت عدم مراجعه در پی گیری های منظم از مطالعه حذف شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری مجذور کای استفاده شد.یافته ها: از تعداد 34 چشم متعلق به جنس مذکر در پی گیری نهایی (3 ماه بعد از عمل) 33 چشم و از 42 چشم جنس مونث، 39 چشم (92.9 درصد) بهبود یافتند. از مجموع 30 بیمار (36 چشم) که تحت عمل پروبینگ و تزریق سالین قرار گرفتند، 2 هفته بعد از عمل 31 چشم (86.1 درصد) 1 ماه بعد از عمل، 34 چشم (94.4 درصد) و 3 ماه بعد از عمل 34 چشم (94.4) بهبود یافتند. از 31 بیماری (40 چشم) که تحت عمل پروبینگ و تزریق هوا قرار گرفتند، این نتایج بعد از عمل به دست آمد: 2 هفته بعد از عمل 33 چشم (82.5 درصد)، 1 ماه بعد از عمل 38 چشم (95 درصد) و 3 ماه بعد از عمل 38 چشم (95 درصد) بهبود یافتند.نتیجه گیری: با توجه به این که تزریق هوا خطر آسپیراسیون را ندارد و نتایج آن مشابه با روش معمول می باشد، پیشنهاد می گردد که به جای تزریق سالین از هوا استفاده شود.

زمینه و هدف: آنزیم آلکلین فسفاتاز (EC: 3.1.3.1) آنزیمی است که در بافت ها و ارگان های موجودات یوکاریوت مثل پستانداران و بعضی از موجودات پروکاریوتیک مثل باکتری ها ساخته می شود. از نظر ساختمانی آنزیم، یک گلیکو پروتئین دی مری بوده و شامل 4 یون روی و 2 یون منیزیم در هر دی مر است. عمل این آنزیم هیدرولیز منو استرهای فسفات به یک ترکیب آلی الکلی و یک گروه فسفات معدنی در یک محیط قلیایی است. آلکالین فسفات یک آنزیم متصل به غشا است. هدف از این مطالعه، مقایسه آنزیم آلکالین فسفاتاز با آنزیم مول هیداتی فرم انسانی است.مواد و روش ها: در این روش، آنزیم آلکالین فسفاتاز توسط رسوب با بوتانل، استن، سولفات آمونیم، سفادکس G200، کروماتوگرافی با میل ترکیبی و پره پریتو الکتروفورز خاصل گردید.یافته ها: این مطالعه نشان داد که می توان این آنزیم را 611.8 بار خالص نمود. فعالیت مخصوص آنزیم به دست آمده مساوی 201.9 واحد آنزیمی بر میلی گرم پروتئین بود. مقدار کربوهیدارت این آنزیم 5.2 درصد بوده و مشاهده گردید که دمای مناسب برای آنزیم 40 درجه سانتی گراد و pH مناسب آن مساوی 10.4 می باشد.نتیجه گیری: آنزیم مول هیداتی فرم انسانی خالص شده دارای دمای مناسب 40 درجه سانتی گراد و pH مناسب مساوی 10.4 می باشد که در مقایسه با آنزیم های آلکالین فسفاتاز جفت انسانی (دمای مناسب آن 45 درجه سانتی گراد و pH مناسب مساوی 10.5) متفاوت بوده و از این طریق می توان با مقایسه آن ها، به وجود آنزیم مول هیداتی فرم انسانی پی برد.

زمینه و هدف: بندناف یکی از مهم ترین مکان ها جهت استقرار باکتری ها بعد از تولد است. از دیرباز، روش های متفاوتی جهت مراقبت از بندناف نوزادان استفاده می شد که برخی از آن ها اثرات نامطلوبی برای نوزاد ایجاد می کنند و ممکن است حتی باعث تاخیر در افتادن بندناف شوند. این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر مصرف موضعی شیر مادر و خشک نگه داشتن بندناف بر زمان افتادن بندناف در نوزادان تازه متولد شده انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بوده و جامعه آماری آن شامل نوزادان متولد شده در بیمارستان می باشد. در این مطالعه، 150 نوزاد با سن حاملگی 42-37 هفته، تک قلو و ظاهرا سالم به صورت تصادفی در دو گروه مصرف موضعی شیر مادر و خشک نگه داشتن بندناف قرار گرفتند. به همه مادران در هر دو گروه طی سه ساعت بعد از زایمان در مورد مراقبت از بندناف به صورت چهره به چهره توسط پژوهشگر و با استفاده از جزوه آموزشی، آموزش داده شد. در گروه مصرف موضعی شیر مادر، به همه مادران توصیه شد که از سه ساعت بعد از تولد، مالیدن شیر مادر به قسمت باقیمانده بندناف و لبه بریده شده آن را شروع کرده و این کار را دوبار در روز تا دو روز بعد از افتادن بندناف ادامه دهند. در گروه خشک نگه داشتن بندناف، توصیه شد که هیچ ترکیبی در قسمت باقیمانده بندناف استفاده نکنند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس دوطرفه، مجذور کای، تی دانشجویی، آزمون دقیق فیشر، من ویتنی و مدل خطی عمومی انجام شد.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که با کنترل اثر متغیرهای مداخله گر، میانگین زمان افتادن بندناف تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه دیده شد به طوری که میانگین زمان افتادن بندناف در گروه مصرف موضعی شیر مادر (152.42±48.804) کمتر از گروه خشک نگه داشتن بندناف (175.57±59.57) بود.نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که مصرف موضعی شیر مادر در قسمت باقیمانده بندناف زمان افتادن بندناف را کاهش می دهد.

زمینه و هدف: خستگی جنبه ای شایع در زندگی زنان، باردار است و 80 درصد زنان، آن را یکی از 10 مورد نگرانی در ارتباط با سلامتی خود ذکر می کنند. ماساژ با تاثیر بر سیستم عصبی عضلانی باعث آرام سازی عضلانی، افزایش جریان خون و افزایش دفع مواد زاید از جمله اسید لاکتیک می شود که منجر به آزاد سازی انرژی نیز می گردد. لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر ماساژ بر شدت خستگی زایمان در زنان نخست باردار مراجعه کننده به زایشگاه بنت الهدی بجنورد سال 1384 انجام گردید.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 62 زن نخست باردار 18 تا 32 ساله با شرایط زایمان طبیعی انجام گردید. واحدهای پژوهش به روش مبتنی بر هدف انتخاب شدند و سپس به صورت تصادفی در دو گروه ماساژ و مراقبت های معمول قرار گرفتند. گروه آزمایش (32 نفر) ماساژ پشت، پا و یا هر دو بنا به تمایل خود دریافت می نمودند و در گروه کنترل (30 نفر) ماساژ انجام نمی شد. در دو گروه شدت خستگی قبل و بلافاصله بعد از 30 دقیقه مداخله در هر سه فاز زایمانی توسط مقیاس تطابق دیداری خستگی اندازه گیری و ثبت می گردید. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله نرم افزار آماری SPSS و آزمون های تی دانشجویی، تی زوجی، مجذور کای و آزمون خطی انجام گردید.یافته ها: شدت خستگی در فاز نهفته و انتقالی در دو گروه اختلاف معنی دار آماری داشت اما در فاز فعال، اختلاف معنی دار آماری مشاهده نگردید. اختلاف میانگین شدت خستگی قبل و بعد از انجام ماساژ در گروه ماساژ در فاز انتقالی اختلاف معنی دار آماری نشان داد.نتیجه گیری: ماساژ شدت خستگی فاز نهفته انتقالی زایمان را کاهش داده و از آن جا که بیشترین میزان خستگی در فاز انتقالی زایمان می باشد، می تواند به عنوان یک روش غیر دارویی و غیر تهاجمی در کاهش خستگی مادران و ارتقا سلامت آنان مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: پینگکولا بر زیبایی اثر گذاشته و در برخی موارد باعث پترژیوم می شود. سوزش، تحریک، آبریزش و احساس جسم خارجی در چشم، گاهی ایجاد آستیگماتیسم قابل توجه در قرنیه و ایجاد کاهش بینایی از نشانه های اصلی ایجاد شده به وسیله پترژیوم می باشند. با توجه به این که بیشتر داده های موجود در مورد پترژیوم و پینگکولا بر اساس مطالعات بیمارستانی است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع و اثر متغیرهای جمعیتی روی شیوع پترژیوم و پینگکولا در نواحی روستایی شهرستان سبزوار می باشد.مواد و روش ها: این بررسی یک مطالعه توصیفی اپیدمیولوژی و مقطعی است. جامعه آماری شامل کلیه کسانی است که در روستاهای سبزوار اقامت داشتند. نمونه گیری از نوع خوشه ای بوده که به طور تصادفی از چهل روستای سبزوار (خوشه) انتخاب شده اند. حجم نمونه 2508 نفر می باشد و زمان مطالعه طی سال های 83-1381 بود. افراد مورد مطالعه تحت مصاحبه و معاینه کامل چشم پزشکی قرار گرفتند. تشخیص پترژیوم و پینگکولا به صورت کلینیکی بود. ارتباط بین اثر متغیرهای جمعیتی و پترژیوم و پینگکولا مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمون های مورد استفاده عبارت بودند از آزمون مجذور کای، آزمون تی و آزمون رگرسیون لوجستیک.یافته ها: متوسط سن 1014 نفر مرد (40.5 درصد) و 1494 زن (59.5 درصد) مورد مطالعه به ترتیب 27.84±22.07 سال و 26.90±19.05 سال بود. از 2508 نفر معاینه شده، 396 مورد دارای پترژیوم و پینگکولا بودند. شیوع کلی توام آن ها 15.8 درصد به دست آمد. شیوع جنسیتی شامل 187 نفر مرد (18.44 درصد) و 209 زن (14 درصد) بود. شیوع در مردان بالاتر از زنان بود. توزیع پترژیوم و پیگکولا در چشم ها غیر قرنیه (آسیمتریک) بود به طوری که نسبت پترژیوم و پینگکولای چشم راست به چشم چپ 0.64 به دست آمد. توزیع پترژیوم و پینگکولا بر اساس شغل نشان داد که کشاورزان، کارگران و افراد خانه دار به ترتیب بیشترین شیوع را به صورت زیر داشتند: 39.5 درصد، 33.3 درصد و 23 درصد.نتیجه گیری: شیوع کلی پترژیوم و پینگکولا در جمعیت روستایی سبزوار 15.8 درصد است. این ممکن است مربوط به نقش فاکتورهای خطر متغیرهای جمعیتی، موقعیت جغرافیایی، شرایط آب و هوایی و نژادی و فامیلیال باشد.

زمینه و هدف: قاعدگی دردناک از مشکلات شایع زنان در سنین باردار است که مشکلات اجتماعی، روانی، جسمی و اقتصادی به بار می آورد. از آن جایی که عوامل روحی- روانی بر شرایط جسمی و بر درک درد موثر است، لذا پژوهشی با هدف مقایسه ویژگی های شخصیتی دانشجویان علوم پزشکی مشهد با و بدون درد قاعدگی اولیه انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی و مقطعی است که جامعه پژوهش آن دانشجویان دختر مشغول به تحصیل در دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1383 بودند. 200 دانشجوی دختر به روش سهمیه ای و بر اساس فرم انتخاب واحد پژوهش انتخاب شدند. واحدهای پژوهش فرم مصاحبه مشخصات فردی- خانوادگی و سبک زندگی و فرم مصاحبه حمایت اجتماعی کاسدی را نیز پاسخ دادند. سپس پرسشنامه شدت درد قاعدگی، پرسشنامه تاریخچه قاعدگی و پرسشنامه شخصیتی آیزنک در روزهای معین تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های مجذور کای، آزمون دقیق فیش، آزمون تی، من ویتنی و مدل رگرسیون لجستیک تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه با و بدون درد قاعدگی از نظر فراوانی درونگرایی تفاوت معنی دار وجود داشت. به طوری که 67 نفر (67 درصد) گروه با درد قاعدگی، درونگرا بودند، در حالی که 12 نفر (12 درصد) گروه بدون درد قاعدگی درونگرا بودند. اختلاف معنی داری بین دو گروه با و بدون درد قاعدگی از نظر فراوانی روان رنجور خوبی وجود داشت. به طوری که 52 نفر (52 درصد) گروه با درد قاعدگی روان رنجور خو بوده و 10 نفر (10 درصد) گروه بدون درد قاعدگی روان رنجور بودند. اختلاف معنی داری بین دو گروه با و بدون درد قاعدگی از نظر فراوانی روان پریش خویی وجود داشت. به طوری که 72 نفر (72 درصد) گروه با درد قاعدگی روان پریش خو و 32 نفر (32 درصد) گروه بدون درد قاعدگی روان پریش خو بودند.نتیجه گیری: زنان با درد قاعدگی اولیه در مقایسه با زنان بدون درد قاعدگی اولیه بیشتر دارای ویژگی های شخصیتی درونگرایی، روان رنجور خوبی و روان پریش خوبی بودند.