زمینه و هدف: سیستم گلوتامینرژیک در بروز علایم سندرم ترک اعتیاد به مرفین نقش داشته و منیزیم دارای اثر مهاری بر گیرنده های NMDA گلوتامانی می باشد. در این تحقیق، اثر تزریق منیزیم بر علایم سندرم ترک مرفین در موش صحرایی نر و ماده مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی از 48 موش صحرایی نر و ماده بالغ با وزن حدود 200 الی 250 گرم استفاده شد. ابتدا موش ها به 6 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه های مورد مطالعه عبارت بودند از دو گروه کنترل نر و ماده و چهار گروه متشکل از رت های نر و ماده که منیزیم سولفات با دوز 150 یاMg/kg/ip 300 دریافت کردند. همه گروه ها به روش خوراکی (مرفین Mg/ml 0.4 به همراه ساکارز 3 درصد به مدت 21 روز) معتاد شدند. در هنگام آزمون به حیوانات منیزیم یا سرم نمکی تزریق شد و پس از نیم ساعت هم نالوکسان تزریق گردید. سپس علایم سندرم ترک مورد مشاهده و ثبت قرار گرفت. نتایج حاصله از گروه ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آنالیز واریانس و آزمون های تعقیبی مقایسه گردید وP<0.05 تفاوت معنادار تلقی گردید. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که تزریق منیزیم با دوز 150 میلی گرم/کیلو، علایم مهم سندرم ترک را در موش های صحرایی نر ]پرش 62.96 درصد (1.14±2.5)، روی دو پا ایستادن 45.4 درصد (1.45±6.62) [ و در موش های صحرایی ماده معتاد ]پرش 77.75 درصد (0.54±1.25)، صعود 24.51 درصد (1.65±8.87)، ایستادن 52.57 درصد (1.26±5.75) [ به طور معناداری کاهش داد. همچنین منیزیم با دوز 300 میلی گرم/کیلو نیز این علایم را در موش های صحرایی نر ]پرش 87.03 درصد (1.66±6.75)، صعود 34.34 درصد (1.27±12.87)، ایستادن 56.12 درصد (1.72±12.125) [و ماده ]پرش 84.43 درصد (0.25±0.875)، صعود 36.17 درصد (1.08±7.5)، ایستادن 69.07 درصد (0.64±3.75)[ را به طور چشمگیری کاهش بخشید. تجویز منیزیم در هر دو دوز موجب تخفیف معنادار بسیاری از علایم ترک شد و میزان تاثیر آن در هر دو جنس تقریبا مشابه بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تجویز منیزیم به هنگام ترک مصرف مرفین قادر است تا حد قابل ملاحظه ای علایم سندرم ترک را در موش های صحرایی کاهش دهد.