پژوهش زبان های خارجی
سال:1383 | دوره:- | شماره:20 (ویژه نامه انگلیسی) |تعداد مقالات:10

پژوهش حاضر به بررسی میزان آگاهی فراگیران انگلیسی از تأثیر «نقش پذیرنده ها» به عنوان یک عامل مهم در ساختار جملات انگلیسی می پردازد. در زبان انگلیسی آرایش جملات به گونه ای است که نقش پذیرنده های «عامل» و «تجربه گر» بر دیگر نقش پذیرنده ها تقدم دارند و این مسأله به نوبۀ خود بر توالی واژه ها در جمله اثر می گذارد. بدین معنا که یک انگلیسی زبان ترجیح می دهد این دو نقش پذیرنده را در جایگاه فاعل جمله بکار ببرد. این الویت تا حدی است که حتی یک انگلیسی زبان ترجیح می دهد جملۀ معلوم را مجهول کرده و به این وسیله نقش پذیرنده های «عامل» و «تجره گر» را به عنوان فاعل جمله بکار ببرد. جهت بررسی این امر در زبان دوم، اطلاعات مربوطه از طریق چهار آزمون از فراگیران انگلیسی که زبان مادری ایشان فارسی و دارای بسندگی زبان پیشرفته ای می باشند جمع آوری شد. نتایج حاصله حاکی از آن است که این فراگیران از تأثیر نقش پذیرنده ها بر آرایش جملات آگاه می باشند. در پایان، این مقاله به بررسی ارتباط این یافته ها با دیدگاه های مختلفی که در مورد دست آورد نهایی در فراگیری زبان دوم وجود دارد می پردازد.

اکثر معلمان و استادان در تحلیل نتایج یک آزمون معمولاً نمرۀ یک آزمون دهنده را به عنوان بازتابی از دانش کسب شده توسط فراگیر در طی یک دورۀ آموزشی تلقی می کنند. اما واقعیت این است که دانش آموزان/ دانشجویان اغلب از مهارت هایی تحت عنوان «راهبردهای آزمون» بهره می گیرند تا کنش بهتری در یک آزمون داشته در نتیجه نمرۀ بالاتری کسب نمایند. تحقیق حاضر بر آن است تا تأثیر استفاده از این راهبردها را در کنش آزمونی دانشجویان مقطع کارشناسی رشته زبان انگلیسی بکاود. داده های این تحقیق از 90 نفر دانشجوی دختر و پسر دورۀ کارشناسی زبان و ادبیات انگلیسی یا مترجمی زبان انگلیسی دانشگاه های مختلف بدست آمده است. ابزار این تحقیق عبارت است از یک آزمون زبان 60 سؤالی در زمینه های دستور زبان، لغت، و خواندن و درک مفاهیم. علاوه بر آن دانشجویان میزان اطلاع و میزان استفاده خود را از راهبردهای آزمون با پاسخ دادن به یک پرسشنامه نشان دادند. تحلیل داده های بدست آمده حاکی از آن است که همبستگی بالایی بین نمرات دانشجویان در تست زبان و امتیازهای آنان در پرسشنامه وجود دارد. به علاوه مشخص گردید دانشجویان در قسمت های گوناگون یک تست به میزان یکسانی از راهبردهای تست استفاده نمی کنند.

در این نوشتار کارآیی پروتکل کلامی در بررسی روایی سازه یک تست کلوز که بر اساس یک نظریه ساختار بلاغی تهیه شد، مورد بررسی قرار گرفته است. منظور از روایی سازه تست دلایلی است که طراح تست برای حذف کلمات از متن داشته است. از افراد شرکت کننده در این پژوهش خواسته شد تا آنچه را که در هنگام انجام تست مورد توجه قرار می دهند، بیان کنند. مشاهده این افراد در جریان اجرای تست نشان داد تمام آنچه را که آنها هنگام انجام تست مورد توجه قرار داده بودند، در پروتکل کلامی آنان بیان نشد. از این رو جهت تکمیل داده ها از رویکرد مصاحبه استفاده شد. پس از اجرای پروتکل کلامی از شرکت کنندگان در این پژوهش خواسته شد تا در مورد کلماتی که برای تکمیل متن پیشنهاد کردند، توضیح بدهند. تحلیل پروتکل کلامی و مصاحبه شرکت کنندگان نشان داد که بیان تمام فرآیندهای ذهنی آنان در هنگام انجام تست در پروتکل کلامی ممکن نبوده است. با این وجود، با توجه به کیفیت داده های پروتکل کلامی که امکان دستیابی به آنها در رویکردهای دیگر وجود ندارد، پژوهش حاضر پروتکل کلامی را یک رویکرد مناسب برای بررسی روایی سازه تست های زبان معرفی می کند.

آزمون توفل به طور گسترده ای به عنوان وسیله ای جهت تعیین سطح دانش عمومی زبان مورد استفاده قرار می گیرد و مردم دنیا با اعتماد کامل از این آزمون استفاده می کنند. اما شواهدی در مورد آسیب پذیری این آزمون در قبال آموزش شیوه های پاسخگویی به این نوع آزمون ها وجود دارد. هدف از این مقاله ارائه شواهد تجربی در مورد اثر کلاس های آمادگی توفل می باشد که ممکن است نتایج این آزمون را به عنوان معیاری برای سنجش توانایی آزمون دهندگان زیر سؤال ببرد. به منظور بررسی این فرضیه به 75 نفر از دانشجویان که در کلاس های آمادگی توفل شرکت کرده بودند، آزمون توفل و آزمون دیگری از نوع کاربردی داده شد و مهارت زبان آنان در این دو آزمون مورد مقایسه قرار گرفته است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که تدابیر آماده سازی برای آزمون توفل، منجر به نمرات غیر واقعی می شود که عملاً نتایج حاصله از این آزمون را کم اعتبار می سازد. از نظر تئوری، ادعا شده است که آماده سازی دانشجویان جهت پاسخگویی به آزمون های کاربردی، آسیبی به آموزش و یادگیری وارد نخواهد کرد. زیرا توانایی آزمودنی ها در چنین آزمون هایی در واقع نشانه ای از فعالیت هایی است که از یادگیرنده ها انتظار انجام آنها در زندگی روزمره می رود. در نتیجه لازم است سازندگان این آزمون ها به سمت استفاده از ارزشیابی هایی که مبتنی بر مطالب واقعی و متکی بر محتوای طبیعی و عملی می باشند حرکت نمایند تا به تدریس، یادگیری و فرآیند تصمیم گیری آسیب کمتری وارد شود. در پایان رابطه آماده سازی دانشجویان در جهت فعالیتی ویژه، در محدوده ای معین، و یا در مورد رشته ای بخصوص به منظور افزایش پیشرفت دانش آموزان از یک طرف، و روائی آزمون از طرف دیگر مورد بحث قرار گرفته است.

مطالعات بسیاری نشان داده اند که ارائه بازخورد از طریق تعامل موجب تسهیل در فراگیری زبان می شود. ولی علیرغم انتظار، به گفتۀ بعضی محققین بازخورد نوشتاری در کلاس های نگارش چندان مثمر ثمر نمی باشد. از این رو پژوهش حاضر به بررسی دیدگاه های دانشجویان نسبت به بکارگیری بازخورد گفتاری همچنین تغییر حاصله در کیفیت نوشتار آنها می پردازد. لذا از 17 دانشجوی دختر و پسر رشته زبان انگلیسی که در حال گذراندن درس مقاله نویسی بودند خواسته شد تا بعد از شرکت در یک دورۀ تعلیمی بازخوردهای خود را دربارۀ نگارش همکلاسی هایشان ارائه دهند. رویهم رفته دانشجویان دیدگاه های مختلفی در رابطه با استفاده از این نوع بازخورد داشتند. و نیز استفاده از این روش که 7 هفته به طول انجامید، همانند نتایج تحقیقات قبلی، پیشرفتی در نگارش دانشجویان به دنبال نداشت.

تحقیق حاضر با هدف ارزیابی «تعارفات» زبان فارسی در ارتباط با «جهانی های منظور شناسی» انجام گرفت. برای این منظور 45 نفر مشاهده گر به مشاهده و گزارش 566 مورد تعارف و 607 مورد دعوت پرداختند. همچنین در نتیجۀ مصاحبه با 34 نفر دانشجوی دورۀ کارشناسی، 68 مورد تعارف و 68 مورد دعوت به دست آمد. به علاوه، 41 (زوج) دوست نیز در مصاحبه ای 41 مورد تعارف را در اختیار محقق قرار دادند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون های آماری چندی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. مقایسۀ نسبت ها با هدف دستیابی به تفاوت های احتمالی انواع تعارف و دعوت انجام شد. نتایج این تحقیق مبین این نکته بود که تعارف در زبان فارسی از هنجارهای جهانی کنترل کننده کُنش زبانی تبعیت می کند.

هم رمان بوف کور و هم خشم و هیاهو دارای درونمایه های همسانند. دلیل این شباهت این نیست که یک نویسنده از کار نویسندۀ دیگر گرته برداری کرده، بلکه با کشف «ناخودآگاه همگانی» بوسیله کارل گوستاو یونگ، تحقیقاتی که ولادیمیر پراپ روی داستان های عامیانۀ روسی انجام داده و آن چه کلود لوی استروس دربارۀ کارکرد زبان و اسطوره گفته، کاملاً روشن است که این شباهت ها بوسیله ناخودآگاه همگانی هنرمندان به وجود می آیند. اگر چه هر دو رمان عاشقانه به شمار می آیند ولی به خاطرِ چند معنایی بودن، در ابعاد گوناگون قابل تجزیه و تحلیل هستند. در رمان بوف کور چشم اندازی تاریخی می بینیم که طی آن فرهنگ ایرانی دگردیسی پیدا می کند و آن هم به صورت استعاری در پیکر و ویژگی های درونی یک زن در گذر جوانی به میانسالی نشان داده می شود. در رمان خشم و هیاهو هم، جامعه آمریکا به صورت نمادین، از جامعه ای کشاورزی به صنعتی (در آغاز سده بیستم) دگرگون می شود. سوگ هر دو نویسنده برای این دگرگونی که در نتیجه آن بسیاری از ارزش ها از میان می روند، درونمایۀ اصلی هر دو رمان است.

این مقاله که به نوعی در پاسخ به کتاب های «شرق شناسی» و «فرهنگ و استعمار» ادوارد سعید است، نگرش های دیالکتیکی نسبت به «شرق» در تعدادی از متون ادبیات انگلیسی را مورد مطالعه قرار می دهد. با انجام یک تحلیل «کانترا پانتال» متن علائمی از یک شرق کلیشه ای و یکنواخت در چارچوب گفتمان غالب ظاهر می شود. به نظر می رسد گفتمان های مشابه، تعداد زیادی از اساتید و منتقدین معاصر در زمینۀ ادبیات انگلیسی را نیز تحت تأثیر قرار می دهند. این مسئله دربارۀ یک «تضاد جفتی» و یا به قول «بابا» دربارۀ یک رابطه «جاذبه و دافع» میان «غرب» و «غیر» پرسش های بسیاری را برمی انگیزد. آیا تصویر شرق نسبتاً ثابت و یکنواخت است؟ و آیا شرق به خاطر تبادل فرهنگی و اختلاط فرهنگی همیشه تهدید بالقوه ای به شمار می رود؟ پاسخ این پرسش ها را می بایست در بطن موضعگیری ایدئولوژیکی خود نویسندگان و نیز شرق شناسی منتقدان و نظریه پردازان دنبال کرد.

دورۀ رنسانس بیش از هر دورۀ دیگری با خشونت، جرم و تنبیه سروکار دارد، در بیشتر نمایشنامه های این دوره، به ویژه نمایشنامه های مربوط به حکومت جیمز نخست (سال 1603 تا 1625 میلادی) دو نوع مجرم وجود دارد. نوع نخست «حاکم ستمگر» است که عطش او برای قدرت او را به پیش می راند و دیگران را استثمار می کند. او همچنین توانایی آن را دارد که رفتار رذیلانه اش را زیر ردای خوش نامی پنهان کند. مجرم نوع دوم «انتقام گیرنده» است. فردی که توسط «حاکم ستمگر» قربانی و استثمار شده است. Bosola شخصیت منفی نمایشنامه «دوشس مالفی» که در این گزارش به او پرداخته شده است، فردی است که قربانی شده و فکر می کند از او به اندازه کافی سپاسگزاری نشده است. به عنوان یک انتقام گیرنده Bosola عدالت و قانون را خود اجرا می کند چرا که مرکز برقراری عدالت خود فاسد است. در روند انتقام گیری خود Bosola به یک ابلیس تبدیل می شود و هویت راستینش را از دست می دهد. او فکر می کند برای اینکه با سیستم فاسد مبارزه کند باید قسمتی از آن شود.

شهر کوچک سلماس در شمال غرب ایران در اثر زلزلۀ ویرانگر سال 1930 در قعر زمین فرو می رود. فقط یک نوجوان به نام یوسف در حومۀ آن باقی می ماند. یوسف در این پریشانی و تنهایی به یاد یک هم کلاسی دورۀ کودکی به نام لوسیک می افتد که در یروان ارمنستان در همان نزدیکی ها زندگی می کند. بی درنگ به کمک خودروهای باربری خود را به یروان می رساند و با شگفتی لوسیک را در حال آب دادن به گل ها می یابد. دوستی قدیمی با خوشحالی تمام تجدید می شود و به مرحله ای می رسد که یوسف به فکر ازدواج و زندگی مشترک با وی می افتد. ولی از آنجایی که لوسیک پیرو دین مسیح و ارمنی است و او یک مسلمان متدین، امکان چنین زندگی وجود ندارد. در چنین شرایطی پدر و مادر لوسیک با تصمیمی ناگهانی و برخلاف میل لوسیک، او را به عقد شوهری ارمنی در می آورند. با چنین اتفاقی، یوسف یکبار دیگر تنها می ماند و با ناراحتی و نگرانی به یاد از دست رفتگان و زمین لرزه می افتد. او تصمیم می گیرد به کوه آرارات برود، به قلۀ آن صعود کند و با شوق و شور در کشتی نوح پناه بگیرد. او مسافت هایی از کوه را بالا می رود، ولی نمی تواند به قلۀ آن دست یابد. در حالی که بسیار خسته و گرسنه شده و دیگر قدرت حرکت هم ندارد، در تاریکی کامل شب به زمین می افتد، لاله ای را که را چیده بود تا به کشتی ببرد، هنوز به دست دارد و لبخندی بر لب هایش نقش بسته، پاها را به نشانۀ پیروزی از هم باز می کند و در برابر عظمت بی پایان خداوند سر تعظیم فرود می آورد.