پژوهش کشاورزی
سال:1380 | دوره:3 | شماره:1 |تعداد مقالات:7

آزمایشی جهت مقایسه تاثیر تغذیه سطوح مختلف دو نوع پروبیوتیک بر عملکرد جوجه های گوشتی به مدت 45 روز انجام گردید. در این آزمایش از 625 قطعه جوجه نر و ماده استفاده شد. آزمایش دارای پنج گروه آزمایشی بود. هر گروه آزمایشی دارای پنج تکرار و هر تکرار دارای 25 قطعه جوجه بود که در قالب طرح کاملا تصادفی اجرا گردید. گروه آزمایشی یک فقط جیره پایه را دریافت کرد. گروه های آزمایشی دو و سه طی دوره های 1-10 و 16-25 روزگی به ترتیب جیره پایه بعلاوه 80% مقدار توصیه شده از پروبیوتیک ایمونوباک (4 میلی گرم به ازا هر جوجه در روز) و جیره پایه بعلاوه مقدار توصیه شده از پروبیوتیک ایمونوباک (5 میلی گرم به ازا هر جوجه در روز) و طی دوره 31-40 روزگی به ترتیب جیره پایه بعلاوه 80% مقدار توصیه شده از پروبیوتیک ایمونوباک (8 میلی گرم به ازا هر جوجه در روز) و جیره پایه بعلاوه مقدار توصیه شده از پروبیوتیک ایمونوباک (10 میلیگرم به ازا هر جوجه در روز) را دریافت کردند. گروه های آزمایشی چهار و پنج طی دوره 1-10 روزگی به ترتیب جیره پایه بعلاوه 80% مقدار توصیه شده از پروبیوتیک استرپتوبیفید (40 میلی گرم به ازا هر جوجه در روز) و جیره پایه بعلاوه مقدار توصیه شده از پروبیوتیک استرپتوبیفید (50 میلی گرم به ازا هر جوجه در روز) و طی دوره های 16-25 و 31-40 روزگی به ترتیب جیره پایه بعلاوه 80% مقدار توصیه شده از پروبیوتیک استرپتوبیفید (80 میلی گرم به ازا هر جوجه در روز) و جیره پایه بعلاوه مقدار توصیه شده از پروبیوتیک استرپتوبیفید (100 میلی گرم به ازا هر جوجه در روز) را دریافت کردند. در این آزمایش پروبیوتیک ها طی دوره های 11-15، 26-30 و 41-45 روزگی از جیره پایه حذف گردیدند. نتایج نشان داد که ضریب تبدیل در تمام گروه هایی که پروبیوتیک ایمونوباک مصرف کردند و نیز در گروه هایی که پروبیوتیک استرپتوبیفید در سطح توصیه شده دریافت کردند در مقایسه با گروه شاهد، در کل دوره آزمایش (1-45 روزگی) به طور معنی داری بهبود یافت(P<0.05) . همچنین مقدار دان مصرفی در 1-30 روزگی با مصرف پروبیوتیک استپتوبیفید در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05). نتایج کلی این آزمایش نشان می دهد که اثر پروبیوتیک های مورد استفاده در افزایش راندمان مواد غذایی اثر مثبت داشته است.

به منظور بررسی اثر اندازه غده بذری و فاصله بوته روی ردیف، بر خصوصیات عملکرد ارقام مورن و مارفونا آزمایشی در سال زراعی 78-1377 در مزرعه تحقیقاتی کبوتر آزاد اصفهان به صورت کرت های دوبار خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار اجرا گردید. فاکتور اصلی شامل دو رقم مورن و مارفونا، فاکتور فرعی دو فاصله بوته 18 و 25 سانتی متر روی ردیف و فاکتور فرعی ـ فرعی شامل اندازه شامل اندازه غده بذری به شرح زیر بود: 1- غده های ریز کوچکتر از 35 میلی متر با احتساب تراکم 75000 و 104000 ساقه اصلی در هکتار جهت فواصل 25 و 18 سانتی متری بوته ها، 2- غده های با اندازه بذری 35 تا 55 میلی متر با احتساب تراکم 160000 و 222000 ساقه اصلی در هکتار جهت فواصل 25 و 18 سانتی متری بوته ها، 3- غده های حاصل از نصف شدن غده های بزرگتر از 55 میلی متر با احتساب تراکم 150000 و 208000 ساقه اصلی در هکتار جهت فواصل 25 و 18 سانتی متری بوته ها و 4- غده های حاصل از چهار قطعه شدن غده های بزرگتر از 55 میلی متری با احتساب تراکم 75000 و 104000 ساقه اصلی در هکتار جهت فواصل 25 و 18 سانتی متری بوته ها. نتایج نشان داد که از میان چهار اندازه غده کاشته شده غده های بذری 35 تا 55 میلی متر که دارای تراکم بالاتر بودند. از نظر عملکرد کل، عملکرد غده های درشت (بزرگتر از 55 میلی متر) و عملکرد غده های بذری (35 تا 55 میلی متر) برتر بودند و غده های کاشته شده در اندازه ریز (کوچکتر از 35 میلی متر) در تمام موارد کمترین میانگین عملکرد را از نظر آماری تولید نمود. به عبارت دیگر بالاترین عملکردها در تراکم بیشتر و در غده های برش نخورده با اندازه 35 تا 55 میلی متر تولید شده است. میانگین عملکردهای کل، غده های درشت، بذری و ریز در فاصله بوته 18 سانتی متر (تراکم بالاتر) نسبت به 25 سانتی متر (تراکم کمتر)، از نظر آماری بیشتر شد البته عملکرد کل رقم مارفونا نسبت به مورن در سطح آماری بالاتری قرار گرفت و بین عملکرد غده های درشت و ریز دو رقم تفاوت معنی داری وجود نداشت اما مقایسه میانگین های عملکرد کل و عملکرد غده های بذری ارقام در دو فاصله کشت نشان داد که رقم مورن در فاصله کشت 18 سانتی متری می تواند عملکردی مشابه رقم مارفونا تولید کند.

به منظور بررسی اثرات تاریخ کاشت بر کیفیت الیاف و درصد روغن ارقام پنبه آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در ایستگاه تحقیقات پنبه هاشم آباد گرگان انجام شد. عامل اصلی شامل چهار تاریخ کاشت (4 و 19 اردیبهشت، 4 و 19 خرداد) و عامل فرعی شامل سه رقم پنبه (ساحل، سای اکرا و دلتاپاین( بود. نتایج بدست آمده نشان داد که تاریخ کاشت بر روی برخی صفات کیفی الیاف اثر بارزی دارد و واکنش ارقام به تاریخ کاشت متفاوت است. با تاخیر در کاشت طول الیاف کاهش یافت که بیشترین شیب کاهش در رقم دلتاپاین مشاهده شد. یکنواختی الیاف، استحکام الیاف و درصد کشش چندان تحت تاثیر تاریخ کاشت قرار نگرفتند، در حالی که ظرافت الیاف تحت تاثیر تاریخ کاشت قرار گرفت و ارقام (P<0.01)  و اثرات متقابل تاریخ کاشت و رقم (P<0.05) اختلاف معنی داری از خود نشان دادند. ظریف ترین الیاف و بیشترین درصد کشش الیاف متعلق به رقم ساحل بود. رقم سای اکرا دارای طول الیاف بلندتر و درصد یکنواختی بیشتری نسبت به دو رقم دیگر بود. تاریخ کاشت، رقم و اثرات متقابل تاریخ کاشت و رقم از نظر درصد روغن بذر اختلال معنی داری نداشتند، ولی بطور کلی با تاخیر در کاشت درصد روغن بذر در کلیه ارقام کاهش یافت و رقم سای اکرا با 28.9 درصد بیشترین و رقم دلتاپاین با 25 درصد کمترین درصد روغن را در بذر داشتند.

کاشت گیاه آفتابگردان به منظور تولید روغن در مناطق معتدل مرطوب از بازده بالایی برخوردار است. همچنین امکان کشت آن در مناطق تحت تنش رطوبتی نیز وجود دارد. وسعت اراضی حاشیه رودخانه ای در اراضی دیم با شرایط توپوگرافی خاص، آبیاری تکمیلی را جهت رفع تنش های رطوبتی طلب می کند. به منظور گزینش بهترین رقم و مناسب ترین زمان آبیاری تکمیلی، آزمایشی به صورت فاکتوریل با دو عامل آبیاری (در سه سطح، شاهد یعنی بدون آبیاری، یکبار آبیاری تکمیلی در زمان گلدهی، و یکبار آبیاری تکمیلی در زمان دانه بندی) و عامل ارقام (در سه سطح، آرما ویرسکی، آرماویرس و رکورد) در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در 4 تکرار در منطقه قروه اجرا گردید. نتایج تجزیه واریانس تاثیر معنی داری آبیاری تکمیلی را بر روی کلیه صفات مورد مطالعه نشان داد (P<0.01) ارقام از لحاظ صفات قطر دانه و وزن هزار دانه به ترتیب در سطح 5% و 1% اختلاف معنی داری داشتند. بین ارقام از لحاظ بقیه صفات مورد بررسی تفاوت معنی داری مشاهده نشد. اثر متقابل رقم و زمان آبیاری فقط از لحاظ صفات قطر دانه و وزن هزار دانه به ترتیب در سطح آماری 1% و 5% معنی دار بود. مقایسه میانگین صفات، با آزمون دانکن در دو سطح 1% و 5% انجام شد. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که دو رقم آرماویرس و رکورد به ترتیب بیشترین عملکرد دانه با یکبار آبیاری در مرحله گلدهی را به خود اختصاص دادند.

آغوز گاو حاوی مواد مغذی ضروری مختلف، آنتی بادیها، هورمونها، عوامل رشد، سیتوکسین ها و پپتیدهای ضد باکتری (لاکتوفرین و لاکتوپراکسیدزها) می باشد که برای تامین مواد مغذی، تکامل سیستم ایمنی، رشد و سازگاری گوساله با شرایط بعد از تولد بسیار مهم هستند. در این آزمایش، اثرات مصرف مقادیر مختلف آغوز بر روی علایم حیاتی، سطوح پلاسمایی هورمون رشد (GH) و برخی متابولیت های پلاسمایی گوساله در طول هفته اول تولد مورد بررسی قرار گرفت. 18 راس گوساله نر هلشتاین بطور تصادفی در سه گروه (تیمار) قرار گرفتند. گروه GrC6 در سه روز اول بعد از تولد، روزی دو بار آغوز و بعد از آن تا روز هفتم روزی دو وعده جانشین شیر مصرف کردند. گروه GrC1 فقط یکبار و آن هم به عنوان اولین غذای بعد از تولد آغوز خوردند و بعد از آن تا روز هفتم روزی دو بار جانشین شیر مصرف نمودند. گروه GrM از روز اول تا روز هفتم فقط روزانه دو وعده جانشین شیر مصرف نمودند و به آنها آغوز داده نشد. مقدار خوراک مصرفی در طول آزمایش برای هر سه گروه به لحاظ حجمی یکسان، اما از نظر میزان ترکیبات دریافتی متفاوت بود. غلظت هورمون رشد در بین سه گروه تفاوت معنی داری نداشت. از روز دوم به بعد، غلظت گلوکز پلاسما برای گروه GrC6 بیشتر از دو گروه دیگر بود(P<0.05) . غلظت اوره پلاسما در گروه GrC6 در طول هفت روز آزمایش بطور معنی داری کمتر از دو گروه دیگر بود (P<0.05). غلظت کراتینین پلاسما در طول هفت روز آزمایش در بین سه گروه تفاوت معنی داری نشان نداد. در گروه GrC6 تعداد تنفس، ضربان قلب و دمای راست روده بیشتر از دو گروه دیگر بود. در مجموع شاخصهای فوق نشان می دهند که در بدو تولد، محور هیپوتالاموس ـ هیپوفیز گوساله اگر چه به بلوغ کامل نرسیده ولی بصورت بالقوه فعال است و تحت تاثیر سطح و نوع تغذیه، بویژه سطوح مختلف آغوز مصرفی قرار می گیرد و مصرف آغوز باعث بهبود وضعیت متابولیکی و هورمونی گوساله می شود و متابولیسم بدن را در جهت افزایش روند آنابولیک سوق می دهد.

در شرایط اقلیمی خشک و نیمه خشکی مثل کشور ایران، آب مهمترین عامل محدود کننده بر عملکرد گندم محسوب می شود. در این تحقیق اثر آبیاری تکمیلی در دفعات آبیاری متفاوت و با استفاده از سه سیستم آبیاری تحت فشار بر روند رشد و اجزا عملکرد سه رقم گندم دیم در منطقه کبودرآهنگ همدان مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح کرت های دوبار خرد شده (اسپلیت اسپلیت پلات) در سه تکرار انجام شد که در آن سیستم آبیاری به عنوان عامل اصلی، دفعات آبیاری به عنوان عامل فرعی و رقم به عنوان عامل فرعی فرعی قرار گرفتند. هر کرت آزمایشی با توجه به استفاده از سیستمهای آبیاری تحت فشار به ابعاد 10×10 متر در نظر گرفته شدند. بذور با استفاده از عمیق کار با فاصله 25 سانتی متر و عمق 7 سانتی متر کشت شدند کلیه عملیات کاشت، داشت بر اساس توصیه های منطقه اجرا گردید. صفات مورد مطالعه عبارت از وزن هزار دانه، وزن خشک کاه، وزن خشک دانه، و عملکرد دانه بودند. نتایج نشان داد که اجرای کلیه موارد دفعات آبیاری (بدون آبیاری، یکبار و دوبار آبیاری) در مرحله جوانه زدن و به خوشه رفتن بر روی صفات فوق اثر معنی داری داشته که تاثیر دو نوبت آبیاری در مرحله جوانه زنی و خوشه رفتن بیشتر بود (P<%1). در بررسی اثر سیستم های مختلف آبیاری تحت فشار، سیستم کلاسیک بعلت داشتن مشخصات خاص توزیع آب، اختلاف بسیار معنی داری در مقایسه با سایر سیستم ها در افزایش وزن هزاردانه، عملکرد دانه، کل وزن ماده خشک، و اثر رقم بر وزن هزاردانه و عملکرد دانه داشت. در بررسی اثرات متقابل مشخص شد که رقم سرداری با دو نوبت آبیاری و با استفاده از سیستم کلاسیک بهترین نتیجه را دارد.