مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1389 | دوره:8 | شماره:4 (مسلسل 33) |تعداد مقالات:10

پیش زمینه: هدف از این مطالعه بررسی نتایج بالینی موزاییک پلاستی آرتروسکوپیک در بیماران دچار آسیب های غضروفی پیشرفته زانو و نیز بررسی عوامل موثر بر نتایج درمان بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی به روش قبل و بعد از مداخله درمانی، 56 بیمار مبتلا به آسیب غضروفی درجه 4 (طبقه بندی (Outer-bridge طی  4سال (1388-1385) در یک مرکز درمانی در شهر تهران تحت عمل جراحی موزاییک پلاستی آرتروسکوپیک قرار گرفتند. میانگین زمان پیگیری 4±21 ماه (32-16 ماه) بود. برای ارزیابی، از معیارهای نمره گذاری «لی شلم» و «کمیته بین المللی مستندسازی زانو» (IKDC) استفاده شد. همچنین تاثیر متغیرهای سن، کندیل مبتلا، تعداد پلاگ ها، وجود آسیب های همراه، میزان فعالیت قبل از عمل، مدت زمان تورنیکه و عوارض جراحی بررسی شدند. به منظور مشاهده مستقیم محل ترمیم، در 3 بیمار آرتروسکوپی مجدد انجام شد.یافته ها: بر اساس معیار IKDC، 78.6% نتایج عالی و 21.4% نتایج خوب به دست آمد. نمره «لی شلم» قبل از عمل (17.6±67.1) و بعد از عمل 6.5±93.2 بود (p=0.0004). نتایج درمان در بیماران با آسیب های مفصلی همراه، آسیب های کندیل خارجی، ورزشکاران حرفه ای و بیماران جوان تر؛ و همچنین در موارد با تعداد پلاگ کمتر و در آسیب های ورزشی بهتر بود (0.05>p). در 2 بیمار عارضه زودرس بعد از عمل مشاهده شد که با درمان مناسب بهبود یافت.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهند موزاییک پلاستی آرتروسکوپیک روش مناسب برای آسیب های غضروفی پیشرفته زانو می باشد، به ویژه اگر در بیماران جوان تر و همراه با درمان سایر مشکلات زانو انجام شود.

پیش زمینه: یکی از نگرانی ها در بازسازی رباط متقاطع جلویی، قرارگیری نادرست تونل های تی بیا و فمور نسبت به وضعیت طبیعی است که می تواند بر نتیجه نهایی تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی میزان صحت محل تونل های تی بیا و فمور در بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تصاویر سی تی اسکن محل تونل های فمور و تی بیا در 40 بیمار که تحت بازسازی آرتروسکوپیک رباط متقاطع جلویی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. پارامترهای محل قرارگیری تونل تی بیا در برش آگزیال و ساژیتال، محل قرارگیری تونل فمور در برش آگزیال، ضخامت کورتکس پشتی در ناچ فمور و محل قرارگیری «نقطه خروج گرافت در فمور» ارزیابی شدند.یافته ها: وضعیت صحیح تونل تی بیا، وضعیت صحیح تونل فمور، ضخامت مناسب کورتکس پشتی و وضعیت صحیح «نقطه خروج گرافت در فمور» به ترتیب در 60%، 52.5%، 70% و 67.5% موارد دیده شد. به طور کلی وضعیت تونل های تیبیال و فمورال در 37.5% بیماران صحیح بود.نتیجه گیری: اگرچه در مطالعه حاضر درصد مواردی که تونل های تی بیا و فمور به طور جداگانه در محل مناسبی قرار گرفته بودند، در حد قابل قبولی بود، اما در بررسی هر دو تونل به طور همزمان نتایج رضایتبخش دیده نشد. لذا جراحی بازسازی رباط مقاطع جلویی مستلزم توجه و مهارت بیشتر، از نظر انتخاب محل گرافت می باشد.

پیش زمینه: رباط متقاطع جلویی، ساختمان اولیه ای است که جا به جایی جلویی تی بیا را کنترل می کند. بازسازی این رباط می تواند عمکرد طبیعی زانو را بازگرداند. هدف از این مطالعه مقایسه سه روش تثبیت فمور در بازسازی رباط متقاطع جلویی زانو می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، 120 بیمار به صورت تصادفی در 3 گروه 40 نفره قرار گرفتند. هر گروه با یکی از سه روش تثبیت فمور «آپرفیکس»، «رجیدفیکس»، و «اندوباتون» تحت درمان قرار گرفتنند. بیماران قبل و 12 ماه پس از جراحی، معاینه و بر اساس میزان جا به جایی جلویی تی بیا به کمک KT-1000 و نمره بندی «لی شلم» مقایسه شدند.یافته ها: در روش تثبیت با «اندوباتون»، نمره «لی شلم» از 18.59±63.21 قبل از بازسازی رباط به 9.47±90.64 بعد از بازسازی، در تثبیت با روش «آپرفیکس» از 18.74±65.72 به 5.35±96.22 و در تثبیت با «رجیدفیکس» از 17.45±69.21 به 9.47±90.64 افزایش یافت. شش مورد شکست در روش «اندوباتون»، 4 مورد در «رجیدفیکس»، و 1 مورد در روش «آپرفیکس» وجود داشت. میزان جا به جایی جلویی تی بیا در روش «اندوباتون» 1.58±3.96 میلی متر، در روش «رجید فیکس» 1.48±4.28 میلی متر و در روش «آپرفیکس» 1.79±4.03 میلی متر بود. از نظر طول زمان جراحی، بین سه روش تثبیت فمور اختلاف معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: از نظر قدرت پیوند در ابتدای کار و نتایج کلی، روش «آپرفیکس» نتایج بهتری نسبت به دو روش دیگر نشان داد. تحقیقات بیشتر با تعداد بیشتر بیماران و دوره پیگیری طولانی تر در این زمینه توصیه می گردد.

پیش زمینه: درمان شکستگی جا به جا شده گردن فمور در سنین بالا معضل عمده است و نکات مبهمی وجود دارد. هدف این مطالعه مقایسه روش تعویض اولیه مفصل ران با تثبیت داخلی در درمان این شکستگی ها می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه «کارآزمایی بالینی»، 80 بیمار سنین 60 تا 70 سال که طی 15 ماه به بیمارستان های آموزشی-درمانی شهر اصفهان مراجعه کرده بودند، تحت مطالعه قرار گرفتند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه اول به روش جااندازی و ثابت کردن با پیچ، و گروه دوم با تعویض مفصل ران درمان شدند. شدت درد، کارآیی مفصل ران، کیفیت زندگی و عوارض بیماران در مدت دو سال پس از عمل جراحی، با استفاده از مقیاس دیداری درد، سیستم امتیازبندی «هاریس» و معیار SF36 تعیین و مقایسه گردید.یافته ها: شدت درد و میزان عوارض و نیاز به عمل جراحی مجدد در بیمارانی که به روش تعویض مفصل درمان شدند نسبت به گروه دیگر به طور قابل ملاحظه ای کمتر بود. در گروه اول نمره درد 4.5 (از 10)، SF36=68، امتیاز «هاریس» 61؛ و در گروه دوم نمره درد 3.38، SF36=92، امتیاز «هاریس» 86 بود. کارآیی مفصل ران و کیفیت زندگی در روش تعویض مفصل نسبت به روش جااندازی و تثبیت بهتر بود. عوارض مختلف جراحی در گروه 1 در 12 بیمار (40%) و در گروه 2 در 3 بیمار (7%) مشاهد شد.نتیجه گیری: درمان شکستگی های جا به جا شده گردن فمور در سنین 60 تا 70 سال با روش تعویض اولیه مفصل هیپ، در دو سال اول با کارآیی بهتر، درد و عوارض کمتری نسبت به تثبیت اولیه با پیچ همراه خواهد بود.

پیش زمینه: عفونت محل جراحی جدی ترین عارضه در بیماران جراحی شده و دومین علت شایع عفونت های بیمارستانی در بیماران بستری می باشد. وضعیت تغذیه بیمار یکی از عوامل خطر عفونت محل جراحی می باشد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح آلبومین خون و کم خونی (آنمی) قبل از عمل با ایجاد عفونت محل جراحی در بیماران با شکستگی باز ساق می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، 56 بیمار با شکستگی باز ساق در یک مرکز درمانی مشهد بررسی شدند. از بیماران در بدو پذیرش، آزمایش های پروتئین توتال، آلبومین و هموگلوبین خون و نیز اندازه گیری های آنتروپومتریک به عمل آمد. تمامی بیماران به مدت یک سال پس از عمل پیگیری شدند و ابتلا به عفونت محل جراحی ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تحلیل شدند.یافته ها: در پیگیری ها پس از عمل جراحی، 19 بیمار (33.9%) مبتلا به عفونت محل جراحی شدند. ضریب عوامل خطر سه متغیر کم خونی 1.83 (p=0.032)، هیپوآلبومینمی 2.35 (p=0.018) و نوع شکستگی 3.53 (p=0.002) به دست آمد و بین هر سه متغیر با بروز عفونت زخم محل جراحی در بیماران رابطه معنی داری وجود داشت.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر متغیرهای هیپوآلبومینمی و کم خونی قبل از عمل باعث افزایش بروز عفونت محل جراحی در بیماران شد.

پیش زمینه: یکی از درمان های نگهدارنده در استئوآرتریت کمپارتمان داخلی زانو، بریس اعمال کننده نیروی والگوس است. هدف از مطالعه حاضر، بررسی کارایی ارتزهای رایج زانو با استفاده از بررسی برخی پارامترهای راه رفتن بیماران بود.مواد و روش ها: در این مطالعه که به صورت قبل و بعد انجام شد، مقدار مولفه داخلی-خارجی نیروی واکنش زمین و مقدار جا به جایی داخلی-خارجی مرکز فشار کف پا در 10 بیمار دچار آرتروز کمپارتمان داخلی زانو، قبل و بعد از پوشیدن بریس، با استفاده از دستگاه force plate اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری بررسی شدند.یافته ها: پس از انجام آزمایش مشاهده شد که میانگین میزان جا به جایی قبل از بستن بریس 25 میلی متر، و پس از آن 5 میلی متر بود. این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (p³0.05). مقدار نیرو قبل از بستن بریس 28.17 و پس از آن 22.45 نیوتن به دست آمد و این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود (p=0.000).نتیجه گیری: بریس اعمال کننده نیروی والگوس می تواند مقدار مولفه داخلی-خارجی نیروی واکنش زمین را که گشتاور نزدیک کننده (اداکتوری) از آن ناشی می شود و نیز میزان جا به جایی داخلی-خارجی مرکز فشار کف پا (COP) را کاهش دهد و احتمالا بدین ترتیب در کاهش درد، ناتوانی و بی ثباتی ناشی از بیماری موثر می باشد.

استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز یکی از بیماری های نادر استخوانی است که تظاهر اولیه آن مشابه تومورهای استخوانی می باشد. طبق بررسی ما، تنها 3 مورد از این بیماری در جهان گزارش شده است. در این گزارش، بیمار 22 ساله ای با درد ران راست، تب و کاهش وزن قابل توجه به همراه نمای پرتونگاری سارکوم یووینگ و با تشخیص استئومیلیت گزانتوگرانولوماتوز طبق بررسی آسیب شناسی، معرفی شده است. بیمار تحت درمان آنتی بیوتیکی وسیع قرار گرفت و کاملا بهبود یافت.