مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1387 | دوره:6 | شماره:4 (مسلسل 24) |تعداد مقالات:7

پیش زمینه: یکی از عوارض عمده بعد از آرتروپلاستی کامل زانو، تغییر در موقعیت پاتلا نسبت به مفصل تیبیوفمورال است که تحت عنوان پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب نامیده می شود و هر کدام علل مختلفی دارند. این عوارض باعث درد و محدودیت حرکت زانو بعد از جراحی می شوند. هدف این مطالعه بررسی بروز پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال تعویض مفصل زانو است.مواد و روش ها: یک مطالعه گذشته نگر بر روی 60 بیمار (49 زن، 11 مرد) که در فاصله سال های 1371 تا 1381 در بیمارستان اختر شهر تهران تحت آرتروپلاستی کامل زانو قرار گرفته بودند، انجام شد. در هنگام مطالعه، حداقل یک سال و حداکثر یازده سال از زمان عمل جراحی بیماران می گذشت. همه اندازه گیری ها توسط یک فرد انجام شد. بیماران به روش حفظ رباط متقاطع پشتی و رویکرد مدیال پارا پاتلار و بدون جزء پاتلا جراحی شدند. میانگین سن بیماران زمان مطالعه 5/62 سال و میانگین زمان پیگیری 5/27 ماه بود. در این مطالعه از سیستم درجه بندی انجمن زانو استفاده گردید. پرتونگاری زانوی بیماران از نظر وجود پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب بررسی شد.یافته ها: پپاتلا باجای کاذب در 15 بیمار و پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب هر دو با هم در 2 بیمار وجود داشت. از نظر آماری بین این عوارض و درجه بندی زانو ارتباط معنی داری وجود نداشت، اما بین درد و محدودیت دامنه حرکتی و این عوارض رابطه معنی دار بود.نتیجه گیری: پاتلا باجا و پاتلا باجای کاذب به دنبال آرتروپلاستی زانو ممکن است باعث درد یا محدودیت زانو شود. توجه به برداشتن استخوان به میزان صحیح و دقت در بررسی حرکت کشکک در زمان عمل الزامی است.

پیش زمینه: کمردرد در جامعه شیوع بالایی دارد و تعداد زیادی از بیماران با کمردرد حاد به کلینیک های ارتوپیدی مراجعه می کنند. به علت عدم پاسخ درمانی بسیاری از کمردردها به درمان های رایج غیرجراحی، و به منظور تلاش در برگرداندن فعالیت کاری و بدنی بیماران، نتایج تزریق استرویید اپیدورال به عنوان یک روش کمتر تهاجمی در بیماران با درد حاد رادیکولار کمری مورد ارزیابی قرار گرفت.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، چهل بیمار (25 مرد و 15 زن) که طی یک سال با درد کمری حاد رادیکولار به درمانگاه های دو مرکز درمانی مشهد مراجعه نموده بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران با تشخیص کمردرد حاد، که بیش از 6 هفته از بیماری آنها نگذشته و به درمان طبی پاسخ نداده بودند، انتخاب شدند. پرتونگاری ساده و ام آر آی ستون فقرات در تمامی بیماران انجام شد. بیماران طبق سیستم طبقه بندی «پرولو» درجه بندی شدند. چهل میلی گرم تریامسینولون همراه با لیدوکایین 2% سه نوبت در فضای اپیدورال کمری بیماران تزریق گردید. پیگیری بیماران قبل، پس از تزریق، سه ماه و شش ماه بعد با ثبت در پرسشنامه انجام پذیرفت.یافته ها: کاهش درجه مثبت بودن تست SLR قبل و بعد از تزریق سوم معنی دار بود (p<0.05). کاهش درد و به دنبال آن کاهش مصرف دارو بعد از تزریق اپیدورال به طور چشمگیری رخ داد و در پیگیری دوم و سوم از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). اما از نظر عملکرد و تاثیر معنی دار نبود. به طور کلی بعد از تزریق 5/27% بیماران کاملا راضی و 5/62% بیماران نسبتا راضی بودند.نتیجه گیری: بهبود وضعیت جسمی و عملکرد بیمار بعد از تزریق استرویید در دردهای سیاتیک مختصر بود. اما با توجه به کاهش قابل توجه درد در کوتاه مدت، این روش در کسانی که در چند هفته اول جواب خوبی به درمان های ساده تر نداده اند، توصیه می شود.

پیش زمینه: شکستگی های بی ثبات لگن شکستگی هایی هستند که به صورت عمودی و یا چرخشی امکان جابه جایی دارند. محل بی ثباتی پشتی می تواند ساکروم، ایلیوم و یا مفصل ایلیوساکرال و محل شکستگی جلویی می تواند سمفیز پوبیس یا راموس ها باشند. اتصال دو بال استخوان ایلیوم از پشت روشی است که برای ایجاد ثبات می تواند جای پیچ ایلیوساکرال باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 11 بیمار با شکستگی بی ثبات لگن با کارگذاری 2 میله و مهره در وضعیت دمر به دنبال جااندازی شکستگی با تراکشن اسکلتال تحت درمان قرار گرفتند. سپس بسته به نوع شکستگی، برای ثبات قسمت جلوی لگن از پلاک روی سمفیز پوبیس یا ثابت کننده خارجی برای تثبیت قسمت جلویی استفاده شد.یافته ها: در پیگیری 6 ماهه، هیچ موردی از عفونت، جوش نخوردن یا از دست رفتن تثبیت مشاهده نشد ولی اندکی اختلاف طول اندام وجود داشت که از زمان جراحی به خاطر جااندازی ناکامل باقی مانده بود.نتیجه گیری: پایدار کردن قسمت پشتی لگن به وسیله اتصال بال های ایلیوم در موارد ضایعه حاد و بی ثبات لگن می تواند در شرایط خاصی نجات دهنده باشد.

پیش زمینه: آرتریت روماتویید شایع ترین بیماری التهابی مزمن مفصلی است. در سیر این بیماری ممکن است کیست پوپلیتئال ایجاد و با افزایش فشار داخل مفصلی به پشت ساق پا کشیده شده و کیست بیکر حجیمی ایجاد نماید. علایم فشار، دیسکسیون یا پارگی کیست گاهی منجر به تابلوی بالینی مشابه ترومبوفلبیت می گردد. هدف از این مطالعه، بررسی علایم بالینی عارضه کیست بیکر حجیم، عوامل تشدید کننده، روش های تشخیصی، سیر و درمان کیست بیکر حجیم در مبتلایان به آرتریت روماتویید بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر کوهورت، از 993 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید که در طی 20 سال در بخش روماتولوژی بستری بودند، 23 بیمار (12 زن و 11 مرد) با عارضه کیست بیکر حجیم مورد بررسی قرار گرفتند. کیست بیکر حجیم بر اساس علایم بالینی و تایید روش های تصویربرداری در مواردی که کیست از حفره پوپلیتئال به پایین تر و به پشت ساق پا کشیده شده بود، تشخیص داده شد. یافته ها: میانگین سن بیماران 48 سال (71-24) بود و میانگین سابقه بیماری روماتویید در هنگام تشخیص کیست بیکر حجیم 8/6 سال (20-1 سال) بود. در 13 مورد زانوی راست و 10 مورد زانوی چپ مبتلا بود. علاوه بر علایم بیماری زمینه ای، تظاهرات بالینی شامل درد و حساسیت پشت ساق پای مبتلا در 8 بیمار (8/34%) و علایم مشابه ترومبوفلبیت در 15 بیمار (2/65%) مشاهده شد. یک بیمار انسداد وریدی عمقی ساق پای مبتلا نیز داشت. علایم پارگی کیست بیکر در 5 بیمار (7/21%) وجود داشت. درمان عموما طبی و نگهدارنده و سیر رضایت بخش بود. دو بیمار با عود کیست بیکر حجیم و علایم پارگی کیست تحت عمل جراحی حذف کیست و سینووکتومی زانوی مبتلا قرار گرفتند.نتیجه گیری: کیست پوپلیتئال در آرتریت روماتویید لازم است مورد توجه خاص قرار گیرد و قبل از توسعه و تبدیل آن به کیست بیکر حجیم و ایجاد عوارض موضعی، پارگی کیست، و سندرم پسودوترومبوفلبیت، اقدامات پیشگیری و درمانی انجام گیرد.

پیش زمینه: آسیب رباط متقاطع جلویی یکی از شایع ترین صدمات مفصل زانو می باشد. گرچه روش های متعددی برای ثابت کردن رباط بازسازی شده در تی بیا معرفی شده ولی ثابت کردن هیبرید گرافت همسترینگ یک روش مقبول و مناسب در بازسازی رباط متقاطع جلویی می باشد. این مطالعه به منظور مقایسه خصوصیات بیومکانیک تثبیت جزء تی بیال گرافت همسترینگ با استفاده از دو روش مختلف ثابت کردن انجام شد.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، 22 بیمار با پارگی ایزوله رباط متقاطع جلویی که به روش ثابت کردن دوبل بخش تی بیا تحت بازسازی اولیه قرار گرفته بودند، با 24 بیمار که به روش ثابت کردن منفرد در قسمت تی بیا با پیچ اینترفرانس قابل جذب ثابت شده بودند، مقایسه شدند. برای گرافت جزء فمورال، از اندوباتون استفاده شد. در این روش جدید ما، باقی مانده گرافت همسترینگ بعد از ثابت کردن در کانال تی بیا با پیچ اینترفرانس قابل جذب از تونل استخوانی در تی بیا عبور داده شد و ادامه گرافت با نخ اتی باند بخیه شد. در گروه شاهد برای ثابت کردن گرافت در کانال تی بیال فقط از پیچ اینترفرانس قابل جذب استفاده شد. سپس بیماران دو گروه در یک پیگیری یک ساله با استفاده از مقیاس درجه بندی «سین سیناتی» (Cincinnati knee scale) و دستگاه «KT-2000»  ارزیابی و مقایسه شدند.یافته ها: میانه امتیاز نشانه ها (symptoms) در گروه مورد 8 و در گروه شاهد 9 بود. با استفاده از ابزار «KT-2000» در گروه مورد، 11 بیمار نتیجه عالی و 11 بیمار خوب؛ و گروه شاهد 4 بیمار نتیجه عالی و 20 بیمار نتیجه خوب داشتند (p=0.01).نتیجه گیری: در بازسازی رباط متقاطع جلویی با استفاده از گرافت هامسترینگ، ثابت کردن قسمت تی بیای گرافت به صورت دوبل در مقایسه با ثابت کردن جزء تی بیا با پیچ، از نظر علایم ناراحت کننده و همچنین بر اساس ارزیابی با سیستم «KT-2000» نتایج بهتری نشان می دهد.

پیش زمینه: در اسکولیوز مادرزادی شیوع بالایی از ضایعات پنهان ستون فقرات و سایر اندام ها گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع ناهنجاری های همراه در گروهی از بیماران بود که در طی 15 سال به دو مرکز درمانی در تهران مراجعه کرده بودند.مواد و روش ها: با انجام یک مطالعه از نوع (بررسی موردها)، در 381 بیمار مبتلا به اسکولیوز مادرزادی، ضایعات نخاعی با استفاده از ام آر آی و میلوگرافی، ضایعات کلیوی با سونوگرافی وIVP  و مشکلات قلبی با به کار گیری اکوکاردیوگرافی ارزیابی و بررسی شد.یافته ها: در 83 بیمار (21%) ضایعه و ناهنجاری در نخاع مشهود بود که از این تعداد فقط 26 بیمار در معاینه مشکلات عصبی داشتند. شایع ترین ناهنجاری نخاعی، «تترد» کورد در 38 بیمار (8/45%) بود. در 155 بیمار ناهنجاری در سایر اندام های بدن مشاهده شد که در 121 مورد با معاینه بالینی و 34 مورد با بررسی های پاراکلینیک مشخص گردید. شیوع ناهنجاری دنده ها و قفسه صدری در 84 بیمار، ضایعه سر و گردن در 37 بیمار، اندام تحتانی 23 مورد، دستگاه ادراری- تناسلی 14 مورد، مشکلات قلبی 10 مورد، دستگاه گوارش 8 مورد، ناهنجاری صورت 7 بیمار و درگیری اندام فوقانی 3 مورد بود.نتیجه گیری: ناهنجاری های همراه با اسکولیوز مادرزادی، غیر از نخاع و ستون فقرات، در سایر قسمت های بدن نیز شایع می باشند. ضایعات نخاعی اکثرا فاقد علامت بالینی می باشند. ناهنجاری های کلیوی و قلبی شیوع ناچیزی دارند و در موارد وجود علایم بالینی و نیاز عمل جراحی ارزیابی دقیق الزامی است.

تظاهر بیماری های روان تنی در دست نادر می باشد و تشخیص و درمان آن بسیار مشکل است. ما در این گزارش یک بیمار را ارایه و موارد گزارش شده قبلی را مرور کردیم.