مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1388 | دوره:8 | شماره:1 (مسلسل 30) |تعداد مقالات:10

پیش زمینه: استفاده از چسب های فیبرینی، پیشینه گسترده ای در پزشکی و ترمیم اعصاب محیطی دارد. ویژگی های فیزیکی این نوع چسب ها استفاده از آنها را محدود ساخته است. در این مطالعه، کارآیی و ویژگی فیزیکی چسب فیبرینی تهیه شده از پلاسمای خون یک دهنده انسانی در ترمیم عصب تیبیال پشتی موش صحرایی بررسی گردید.مواد و روش ها: در یک مطالعه آزمایشگاهی - حیوانی، عصب تیبیال پشتی 40 موش صحرایی قطع گردید. موش ها به 5 گروه تقسیم شدند: در گروه «الف» هیچ گونه ترمیمی صورت نگرفت. در گروه «ب» دو سرعصب با یک بخیه و در گروه «ج» دو سر عصب به وسیله سه بخیه به هم نزدیک شدند. در گروه «د» ترمیم با یک بخیه و چسب فیبرینی، و در گروه «هـ» ترمیم به وسیله چسب فیبرینی به تنهایی صورت گرفت. در طول 8 هفته پیگیری، شاخص عملکردی عصب تیبیال اندازه گیری شد. در پایان مطالعه نیروی چسبندگی، التهاب و میزان تشکیل اسکار سنجیده شد.یافته ها: میزان بهبود عملکرد در هفته هشتم در گروه های «الف» و «هـ» نسبت به گروه های «ب» و «ج» به میزان قابل توجهی پایین تر بود (P=0.03) هیچ یک از حیواناتی که به وسیله چسب فیبرینی ترمیم شدند، جداشدگی نداشتند و نیمی از حیوانات گروه «الف» دچار جداشدگی کامل شدند که به میزان قابل توجهی بیشتر از سایر گروه ها بود (P=0.002) از نظر میزان التهاب و بافت اسکار بین گروه ها تفاوت معنی داری وجود نداشت.نتیجه گیری: چسب فیبرینی تولید شده، استحکام لازم را دارد و می تواند در درازمدت، دو سر عصب را در کنار هم نگاه دارد.

پیش زمینه: شکستگی اینترتروکانتریک جزء شکستگی های شایع در افراد سالمند بالای 70 سال می باشد. با وجود آن که تثبیت شکستگی، بهترین درمان است، ولی عوارض آن به دلیل سن بالا و مشکلات همراه بسیار بالا می باشد. هدف از این مطالعه، گزارش نتایج درمان جراحی شکستگی اینترتروکاننتریک هیپ بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی آینده نگر، کلیه بیمارانی که به علت شکستگی اینترتروکانتریک طی دو سال در دو بیمارستان آموزشی اهواز تحت عمل جراحی تثبیت داخلی با روش پیچ و پلاک دینامیک (DHS) قرار گرفته بودند، بررسی شدند. 84 بیمار با میانگین سنی 73.4 سال (98 - 59 سال) تحت مطالعه قرار گرفتند که از این تعداد 34 (40.5%) مرد و 50 (59.5%) زن) بودند. بیماران حداقل به مدت یک سال مورد پیگیری قرار گرفتند.یافته ها: هشت بیمار (9.5%) کوتاهی اندام بیش از 2 سانتی متر داشتند. 4 بیمار (4.7%) دچار عارضه بیرون زدگی وسیله شدند. 8 بیمار (9.5%) دچار بدجوش خوردن شکستگی به صورت بدشکلی واروس، 1 بیمار (1.1%) دچار نکروز آواسکولار سرفمور، 13 بیمار (15.4%) عفونت عمل، و 2 بیمار (2.3%) دچار بدجوش خوردگی شکستگی محل شدند. 9 بیمار (10.7% ) طی 24 هفته فوت کردند. 10 بیمار (11.9%) تحت عمل جراحی و تثبیت مجدد قرار گرفتند. میانگین زمان برگشت به فعالیت قبل از عمل 5 هفته بود.نتیجه گیری: عوارض شکستگی های اینترتروک هیپ، حتی پس از تثبیت با پیچ و پلاک بالا می باشد. به جز درصد بالاتر عفونت، سایر یافته ها با مطالعات مشابه در پیشینه تحقیق، هسمو است.

مقدمه: شکستگی های هیپ در افراد مسن بسیار شایع و پرهزینه هستند. یکی از مشکلات اساسی در این شکستگی ها، میزان پایین بازگشت بیمار به سطح فعالیت قبل از عمل می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج درمانی بیماران دچار شکستگی های اینترتروکانتریک بود.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت توصیفی گذشته نگر انجام شد و بیمارانی که بین سال های 1373 تا 1383 به دلیل شکستگی اینترتروکانتریک به مرکز آموزشی درمانی اختر مراجعه و تحت جراحی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. بیماران پس از تکمیل برگه رضایت نامه کتبی معاینه شدند و برای آنها «نمره هیپ هاریس» (Harris hip score) و توانایی انجام فعالیت روزانه(Activity of Daily Living)  تعیین شد. سپس از هیپ آسیب دیده پرتونگاری مجدد انجام و با عکس های قبلی مقایسه گردید.یافته ها: از مجموع 293 بیمار، 194 مورد (66.2%) مرد و 99 مورد (33.9%) زن بودند. میانگین سنی 65±6.67 سال و مدت زمان پیگیری یک سال بود. در بررسی های پرتونگاری در 252 بیمار (86%) جوش خوردگی کامل و در 158 بیمار (54%) راستای مناسب دیده شد. در مقیاس نمره دهی هیپ هاریس، 222 بیمار (75.8%) نمره بالای 60 داشتند و فقط 90 بیمار توانایی انجام فعالیت روزانه قبل از عمل را دوباره به دست آوردند.نتیجه گیری: درمان جراحی شکستگی اینترتروکانتریک در سنین بالا با عوارض نسبتا زیاد و نتایج نامناسب و موفقیت پایین بازگرداندن بیمار به حالت قبل از شکستگی همراه است.

پیش زمینه: درمان سندرم توراسیک اوت لت به دو روش غیرجراحی و جراحی صورت می گیرد. در مواردی که درمان غیرجراحی موثر نباشد، استفاده از روش های جراحی ضرورت دارد. در این مطالعه دو روش جراحی بالای ترقوه ((supraclavicular و زیربغلی(transaxillary) با یکدیگر مقایسه شدند.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، تعداد 69 بیمار مبتلا به سندرم توراسیک اوت لت که از سال 1379 تا 1387 تحت جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در 26 بیمار این سندرم به صورت دوطرفه بود. 63 مورد با روش بالای ترقوه برای بار اول، 32 مورد با روش زیر بغلی برای بار اول و 7 بیمار با روش بالای ترقوه برای بار دوم جراحی شدند. عوارض جراحی به مدت 24 ماه پیگیری شدند.یافته ها: عوارض بعد از عمل در دو گروه جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. ضایعاتی نظیر پنوموتوراکس، هموتوراکس، ضایعات عروقی در دو روش جراحی شبیه هم بودند ولی ضایعات موقت و دایم در شبکه بازویی در روش زیربغلی بیش از روش بالای ترقوه بود.نتیجه گیری: روش جراحی بالای ترقوه به علت دید مستقیم جراح و دسترسی مناسب به محل فشردگی روی شبکه بازویی و به علت کاهش عدم موفقیت بعد از عمل جراحی، نسبت به روش زیر بغلی ارجحیت دارد.

پیش زمینه: دررفتگی مفصل هیپ به دلایل مختلف اتفاق می افتد. جهت نامناسب استابولوم یکی از علل شایع این عارضه است. این تحقیق به منظور بررسی تاثیر زاویه تمایل استابولوم بر وقوع دررفتگی این مفصل انجام شد.مواد و روش ها: تحقیق به روش مقطعی انجام شد. تمامی بیمارانی که طی دو سال در یک بیمارستان آموزشی درمانی تهران تحت عمل جراحی تعویض کامل مفصل هیپ قرار گرفتند، به مدت 18.1 ماه (25 - 3 ماه) بعد از عمل پیگیری شدند و بروز دررفتگی در آنها تعیین گردید. میزان زاویه تمایل استابولوم با استفاده از پرتونگاری رخ لگن اندازه گیری و رابطه بروز دررفتگی با متغیرهای سن و جنس بررسی شدند.یافته ها: تعداد 132 مورد تعویض کامل مفصل هیپ طی مدت پیگیری وارد مطالعه شدند. چهار بیمار (3%) دچار دررفتگی شدند و در همه آنها، زاویه تمایل بیشتر از 50 درجه بود. متغیر جنس در بروز دررفتگی نقش زیادی ندارد، اگرچه سن بالا، خطر بروز دررفتگی را افزایش می دهد.نتیجه گیری: زاویه تمایل بیشتر از 50 درجه جزء استابولوم، یکی از عواملی است احتمال دررفتگی مفصل هیپ پس از آرتروپلاستی را افزایش می دهد.

پیش زمینه: شکستگی های استابولوم جزو شکستگی های شایع می باشند و چالش های زیادی در استفاده از دو روش جراحی و غیرجراحی برای درمان وجود دارد. با توجه به اینکه درمان نادرست این شکستگی ها می تواند عوارض زیادی برای بیمار داشته باشد، هدف از این مطالعه، مقایسه نتایج درمان شکستگی های بی ثبات استابولوم به دو روش جراحی و غیرجراحی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 40 بیمار با شکستگی بی ثبات استابولوم که طی سال های 86 - 1384 در یک مرکز آموزشی درمانی مشهد درمان شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 34.5 سال (50- 20 سال) بود. بیماران به دو گروه 20 نفره جراحی و غیرجراحی تقسیم شدند. سن، جنس، نوع و مکانیسم شکستگی، صدمات همراه، زمان جوش خوردن رادیولوژیک، ترومبوز وریدهای عمقی، استخوان سازی نابجا، آسیب های عصبی، آمبولی چربی، دامنه حرکتی مفصل هیپ، هزینه و رضایت مندی بیماران با سیستم نمره دهی «هاریس» بررسی گردید.یافته ها: نتایج نشان داد بین عملکرد دو گروه درمان جراحی و غیرجراحی تفاوت معنی داری وجود نداشت. اگرچه میزان استخوان سازی نابجا و آسیب های عصبی بعد از عمل در گروه جراحی بیشتر بود ولی تفاوت آنها معنی دار نبود. در مرحله پیگیری زمان جوش خوردن رادیولوژیک در گروه غیرجراحی کمتر، و هزینه ها در گروه غیرجراحی به طور معنی داری بیشتر بود (P<0.01).نتیجه گیری: درمان جراحی شکستگی های استابولوم به شرایط خاصی نیاز دارد. وجود جراح با تجربه، تجهیزات لازم، اتاق عمل مناسب و ... جهت حصول جااندازی آناتومیک بدون جابه جایی مفصل هیپ، و نیز برای اعمال بازسازی بعدی و افزایش عملکرد بیمار ضروری است.

شکستگی منفرد توبروزیته کوچک هومروس بی نهایت نادر است. در این مقاله یک مورد شکستگی منفرد توبروزیته کوچک که به شکل حاد تشخیص و با جااندازی باز و تثبیت داخلی درمان شده بود گزارش شده است.

در این گزارش یک پسر 16 ساله با عفونت محل زخم جراحی که در اثر تصادف اتومبیل دچار شکستگی استخوان پا و از بین رفتن بافت نرم ساق پا شده بود، معرفی می شود. پس از کشت از محل زخم، باکتری اسینتوباکتر بومانی جداسازی و شناسایی شد و چندین بار تلاش درمانی امپریکال بیمار با آنتی بیوتیک های متعدد، بی نتیجه ماند.