مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1387 | دوره:6 | شماره:3 (مسلسل 23) |تعداد مقالات:7

مقدمه: شکستگی های پروگزیمال تی بیا غالبا شکستگی های پیچیده هستند و عوارض زیادی دارند. هدف از این تحقیق، بررسی استفاده از سیستم پلاک گذاری «قفل شونده» (LCP) در تثبیت داخلی شکستگی های پروگزیمال ساق و مقایسه آن با روش پلاک « T باترس» (T_buttress) است. موارد و روش ها: مطالعه روش مورد- شاهدی و آینده نگر انجام شد. از  62بیمار 51) مرد و  11زن) که با شکستگی پروگزیمال ساق به مرکز ترومای دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه نمودند،  35بیمار با پلاک T و  27بیمار با پلاک «قفل شونده» تحت عمل جراحی تثبیت داخلی قرار گرفتند. بیماران به مدت زمان میانگین 24 ماه 18-36) ماه) تحت پیگیری کلینکی و پرتو نگاری قرار گرفتند.یافته ها: در گروه LCP، 3 مورد محدودیت حرکت در زانو، 1 مورد بد جوش خوردگی و  1مورد عفونت دیده شد و همگی جوش خوردند. در گروه پلاک T، 4 مورد محدودیت حرکت زانو، 6 مورد «بدجوش خوردن»،  2مورد جوش نخوردن و 4 مورد عفونت مشاهده شد. بنابراین محدودیت حرکت مفصل زانو در هر دو حالت وجود داشت، لیکن عفونت و بدجوش خوردن در ثابت کردن با پلاک  Tشایع تر بود.نتیجه گیری: به نظر می رسد در شکستگی های پروگزیمال ساق، ثابت کردن به روش پلاک گذاری  LCPنسبت به پلاک T، محکم تر و با آسیب کمتر بافت استخوانی همراه است؛ و عوارض بعد از عمل در این بیماران کمتر از بیماران عمل شده با پلاک  Tمی باشد.

پیش زمینه: استئوآرتریت زانو در بیماران بالای 50 سال بسیار شایع می باشد. روش های درمان غیر جراحی شامل تجویز دارو های ضد التهابی، فیزیوتراپی، تزریق استرویید و اسید هیالورونیک داخلی مفصلی؛ و روش های درمانی جراحی شامل تعویض مفصل، استئوتومی تی بیا و دبریدمان از طریق آرتروسکوپی می باشد و لازم است بیماران جهت این درمان ها به دقت انتخاب شوند.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر،  88بیمار 43) زن و  31مرد) که بین فروردین  1380تا اردیبهشت 1383 به یک بیمارستان آموزشی- درمانی و یک درمانگاه خصوصی شیراز مراجعه کردند مورد بررسی قرار گرفتند. بیمارانی که طبق تعریف جامعه روماتیسم آمریکا دچار ساییدگی زانو و کلیه روش های درمانی غیر جراحی را تجربه کرده بودند ولی همچنان از درد و تورم شکایت داشتند، فاصله مفصلی آنها بین  3-4میلی متر بود، محدودیت صاف شدن زانو بیش از ده درجه نبود، واروس و والگوس آنها کمتر از  10درجه بود و دامنه حرکتی بین  0-100درجه داشتند، انتخاب شدند و سپس از طریق آرتروسکوپی دبریدمان انجام شد. بیماران به مدت سه سال به طور سالانه، با مقیاس «لی شلم» تحت پیگیری قرار گرفتند. در نهایت 74 بیمار به مدت 24, 12 و36  ماه پیگیری شدند. میانگین سنی بیماران55.28  سال51-63) سال) بود.یافته ها: میانگین نمره «لی شلم» در بیماران قبل از عمل37.2 (26-55)  بود و به ترتیب در سال های اول، دوم و سوم به (70-90) 81.9،(70-95) 82.9  و(60-90) 78.5  افزایش یافت(p<0.001).  دامنه حرکتی مفصل و فاصله مفصلی در بیماران قبل و بعد از عمل تغییر نکرد. درد و تورم در تمام بیماران کاهش یافت.نتیجه گیری: دبریدمان زانو از طریق آرتروسکوپی در گروه خاصی از بیماران استئوآرتریت زانو که انحرافات یا خشکی عمده در مفصل ندارند و هنوز مقداری فاصله مفصلی در پرتونگاری ساده دیده می شود، نتایج رضایت بخش را در محدوده سه سال نشان خواهد داد.

پیش زمینه: اصولا درمان های متعددی برای شکستگی های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار(AC)  معرفی شده اند که از آنها می توان به ثابت کردن با پین، بازسازی رباط های کوراکوکلاویکولار و ثابت کردن با پین و وایر اشاره کرد. ثابت کردن با «پلاک قلاب دار» (hook plate) روشی نوین است و در این مقاله نتایج ثابت کردن شکستگی های دیستال کلاویکل و دررفتگی مفصلAC  با این پلاک و عوارض احتمالی آن بررسی شد.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر، 81 بیمار که با شکستگی ناپایدار دیستال کلاویکل و یا دررفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار بین سال های1380  تا 1386 به سه مرکز درمانی شهر تهران مراجعه کرده و با استفاده از «پلاک قلاب دار» تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. در این مطالعه قابلیت اعتماد تثبیت با این پلاک و تاثیر آن روی فضای ساب اکرومیال، نتایج بالینی از نظر کارکرد شانه، دامنه حرکت و وجود درد مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: تمام موارد شکستگی دیستال کلاویکل جوش خورند. در آخرین پیگیری، میانگین نمره 93.6 constant از100  بود. از لحاظ عوارض در 16 مورد(%19.7)  دامنه حرکت ایجاد شده با درد خفیف همراه بود و از لحاظ نمرهconstant  نیز دامنه حرکتی کامل داشتند. در 2 مورد جا اندازی ناکامل در مفصلAC  وجود داشت که مجددا عمل شدند. علیرغم تاکید، فقط 18 بیمار 8 تا 12 ماه بعد از عمل برای درآوردن پلاک مراجعه نمودند.نتیجه گیری: این روش ثابت کردن، جهت شکستگی های ناپایدار دیستال کلاویکل و نیز نوعV  در رفتگی مفصل آکرومیوکلاویکولار کاملا مناسب است، اما در رفتگی های نوع III برای درآوردن پلاک بایستی بر اساس نیاز بیمار و با توجه به عوارض احتمالی و نیاز به عمل مجدد تصمیم گیری نماییم.

پیش زمینه: شکستگی ترقوه، یکی از شایع ترین شکستگی های انسان است. اگرچه بیشتر شکستگی های ترقوه را می توان با روش های غیر جراحی درمان نمود، اما مواردی مانند جابه جایی زیاد شکستگی، شانه مواج، آسیب عصبی عروقی، عدم جوش خوردن و ... نیازمند عمل جراحی می باشند. اگر چه روش های متعددی برای تثبیت داخلی ترقوه وجود دارد، اما هنوز در مورد بهترین روش اختلاف نظر وجود دارد. در این مطالعه، نتایج تثبیت داخلی ترقوه با یک روش داخل مدولا بررسی شد.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر توصیفی، از بیمارانی که به علت شکستگی ترقوه در فاصله زمانی فروردین85  تا اسفند 1386 به یک مرکز درمانی اصفهان مراجعه نمودند،20  بیمار ( 13مرد و7  زن) با میانگین سنی32  سال (20-55 سال) تحت عمل جراحی قرار گرفتند و شکستگی ها با شکاف کوچک و پیچ کانوله، ثابت و نتایج جراحی از نظر زمان جوش خوردن، دامنه حرکت شانه، میزان عوارض و رضایت بیمار بررسی شد. میانگین زمان پیگیری6  ماه4-10)  ماه) بود. یافته ها: میانگین زمان جوش خوردن10  هفته بود. در %95 موارد، جوش خوردن کامل و بدون عارضه بود و در%5  موارد، به دلیل ترومای مجدد، پیچ کانوله در ماه سوم خم شد که با پیچ قطورتر جایگزین گردید. عارضه خاصی بعد از عمل مشاهده نشد. تمام بیماران از نتیجه عمل رضایت داشتند.نتیجه گیری: به نظر می رسد که تثبیت داخلی ترقوه با پیچ کانوله، یک روش موثر و کم عارضه می باشد. مطالعات تکمیلی در این زمینه توصیه می شود.

پیش زمینه: گزارش های اندکی در مورد نتایج دراز مدت قطع اندام ناشی از جنگ وجود دارد، و مطالعات موجود نیز محدود به افراد با قطع اندام تحتانی می شود. این مطالعه، مشکلات ساختاری موجود در اندام فوقانی و عوارض استامپ را مورد بررسی قرار داد.مواد و روش ها: در یک مطالعه مقطعی بر روی98  جانباز با قطع دو طرفه اندام فوقانی، وضعیت استامپ توسط یک نفر متخصص ارتوپدی بر اساس یک پروتکل واحد، مورد بررسی قرار گرفت. مشخصات جمعیت شناسی بیماران شامل جنس، سن، قد، وزن، تاریخ مجروحیت، وضعیت استفاده از پروتز ثبت شد و سپس معاینه ارتوپدی شامل تعیین سطح قطع اندام و بررسی وضعیت استامپ از لحاظ طول استامپ، نوع عمل جراحی، وضعیت بافت نرم انتهای اندام، وجود عوارضی از قبیل چسبندگی پوست به استخوان و نروما صورت گرفت و اطلاعات در برگه خاصی ثبت گردید 97 نفر از جانبازان مرد بودند. میانگین سنی جانبازان37.2±9.7  سال15-82) سال) و میانگین زمان سپری شده از مجروحیت16.9±5.9  سال بود.یافته ها: قطع جزیی انگشتان یا قطع از مفصل مچ در %54.5، قطع زیر آرنج%34.2  و قطع بالاتر از آرنج در%11.3  مشاهده شد. %41.8 از جانبازان بعد از مجروحیت تحت عمل جراحی قرار نگرفته بودند؛ در %24.5 موارد یک بار و در %33.2 بیش از یک بار جراحی صورت گرفته بود (میانگین 3.5±4.6؛ بین1  تا33  بار). %40.9 استامپ ها، طول غیر استاندارد داشتند؛ کم بودن بافت نرم استامپ (%22)، چسبندگی پوست و زخم(%24.2)  و نروما(%37)  از دیگر عوارضی بودند که گزارش شدند. در مجموع 69 مورد از استامپ ها (%35.2)، نیاز به جراحی مجدد داشتند. تنها%7.1  اندام های قطع شده از پروتز استفاده کردند. بین وجود یکی از عوارض ارتوپدی در استامپ و استفاده از پروتز، سطح قطع اندام و تعداد عمل جراحی رابطه معنی داری مشاهده نگردید (p≥0.05).نتیجه گیری: وجود عوارض ارتوپدی در استامپ به همراه عدم به کارگیری فیزیوتراپی اندام، عدم آموزش صحیح در استفاده از پروتز و آتروفی عضلات اندام می تواند در عدم به کارگیری پروتز اندام فوقانی در این بیماران نقش داشته باشد.

مقدمه: روش شایع در وسیله گذاری در اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان استفاده از تثبیت باهوک در چندین مهره در تمامی طول انحنا است. هدف از این مطالعه بررسی نتایج کوتاه مدت استفاده از تثبیت دوگانه به کمک پیچ های پدیکولار در ناحیه لومبار و هوک در بالای قوس های اسکولیوز نوع ایدیوپاتیک نوجوانان است.مواد و روش ها: در یک مطالعه گذشته نگر،34  بیمار28) دختر و6 پسر) که در دانشگاه علوم پزشکی شیراز تحت عمل جراحی فیوژن پشتی ستون فقرات با روش هیبرید قرار گرفته بودند، بررسی شدند. میانگین زمان پیگیری33.6  ماه24-72) ماه) و میانگین سن بیماران در زمان جراحی14.4  سال11-27) سال) بود. زاویه انحنای اصلی و فرعی، زاویه اولین مهره و اولین دیسک بعد از اتمام فیوژن، انحراف از خط وسط و چرخش مهره آپیکال انحنای اصلی و همچنین وضعیت قسمت های مختلف ستون فقرات در محور ساژیتال، در عکس های پرتو نگاری قبل از عمل، سه تا پنج روز بعد از عمل و در آخرین مراجعه اندازه گیری و میزان های مختلف با یکدیگر مقایسه شدند. در مراجعه آخر، بررسی کلینیکی با پرسشنامهSRS-24  انجام شد.یافته ها: میانگین اندازه زاویه انحنانی اصلی، از 63.2 درجه قبل از عمل به27.1  بعد از عمل کاهش یافت و این میزان با میزان تصحیح انحنای اصلی در عکس های «خم شدن به طرفین» قبل از عمل قابل مقایسه بود. میزان تصحیح چرخش مهره آپیکال 60 درصد و میزان تصحیح انحراف از خط وسط آن55  درصد بود. زاویه اولین مهره بعد از اتمام فیوژن 51 درصد و زاویه اولین دیسک بعد از اتمام فیوژن70  درصد تصحیح نشان داد. تغییر لومبار بر اساس تقسیم بندی «لنک» (Lenke) بهبود قابل ملاحظه داشت. زاویه در محور ساژیتال ناحیه تراکولومبار از +1.1 درجه قبل ازعمل به -8.9 درجه بعد از عمل تغییر یافت.نتیجه گیری: پیچ پدیکول در ناحیه لومبار که در سیستم هیبرید به کار گرفته می شود می تواند تصحیح بهتری ایجاد کند. نگهداری تصحیح و همچنین تصحیح در ناحیه وسیله گذاری نشده پایین فیوژن نیز در این سیستم بهتر است.

دررفتگی ولار مفصل رادیو اولنار تحتانی بدون شکستگی همزمان رادیوس و اولنا یک آسیب نادر است که ممکن است به آسانی از نظر دور بماند. این گزارش مربوط به خانم 44 ساله ای است که با شکایت محدودیت حرکات چرخشی ساعد4  ماه بعد از آسیب اولیه مراجعه کرد. پرتونگاری و سی تی اسکن انجام شده، در رفتگی ولار مفصل رادیواولنار تحتانی را بدون شکستگی در این ناحیه نشان داد. به علت گذشت زمان طولانی از آسیب اولیه، جااندازی بسته ممکن نبود و بیمار با جا اندازی باز و باز سازی رباط با گرافت تاندونی با موفقیت درمان شد.