مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1383 | دوره:3 | شماره:1 (مسلسل 9) |تعداد مقالات:8

دلایل خارج کردن فلزاتی که در بدن کودکان کار گذاشته شده است، لزوم و چگونگی در آوردن آنها در طول قرن گذشته به طور چشمگیری تغییر یافته است، اما به ندرت این موضوع در نشریات، کنگره ها و یا دوره های آموزشی مورد بحث قرار می گیرد. لذا دستیارها درباره این موضوع فقط به صورت موردی آموزش می بینند. این مقاله نگاهی است به جنبه های مختلفی که نگهداری و یا درآوردن وسیله فلزی را موجه جلوه می دهد و نکات مثبت یا منفی هر کدام را به بحث می کشد.

پیش زمینه: ناهنجاری اشپرینگل شایع ترین ناهنجاری مادرزادی شانه می باشد. روش های درمان جراحی گوناگون در درمان این ناهنجاری بیان شده است اما هیچکدام از آنها به عنوان روش کامل مورد قبول همه مولفین نمی باشد. این مطالعه به منظور تعیین نتایج بالینی و پرتونگاری درمان جراحی ناهنجاری اشپرینگل با روش «استئوتومی عمودی اصلاحی کتف» طی سالهای 1382-1366در بیمارستان شفا یحیاییان انجام گرفته است. مواد و روش ها: این مطالعه به روش توصیفی انجام شد. تمامی بیمارانی که با روش فوق تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند و حداقل 6 ماه پیگیری داشتند وارد مطالعه شدند که تعداد 23 بیمار (19 دختر و 4 پسر) با میانگین سنی هنگام عمل جراحی 7.5 (13-2) و میانگین زمان پیگیری 30 ماه (حداقل 6 ماه و حداکثر 16 سال) بودند. اطلاعات با بررسی پرونده، پرتونگاری و معاینه بیماران بدست آمد. نتایج بالینی براساس دامنه حرکات و شدت ظاهری ناهنجاری و نتایج پرتونگاری براساس دو زاویه کتفی فوقانی (SSA) و کتفی تحتانی (ISA) مشخص شدند.یافته ها: نتایج نشان داد در 15 مورد (65%) ابتلا در سمت راست، 6 مورد (27%) ابتلا در سمت چپ و 2 مورد (8%) ابتلا دو طرفه بود. محدودیت حرکتی در بیمارانی که زائده استخوانیOmovertebra  داشتند شدیدتر و اصلاح ابداکسیون در این گروه بیشتر بود. اصلاح چرخش کتف در موارد شدید با برداشت قطعه گوه از استخوان اصلی خارجی گره گشا می باشد. تمام 23 مورد جوش خوردند و زاویه SSA و ISA به ترتیب 15.82 و 20.69 درجه بهبودی یافتند و حرکت خم کردن شانه و آبداکشن شانه به ترتیب 30.13 و 35.66 درجه بهبودی پیدا کردند.نتیجه گیری: به علت برش کوتاه و دستکاری ناچیز بافت نرم خونریزی کم، عوارض جراحی کمتر و رضایت بیماران از شکل ظاهری بیشتر می باشد. اصلاح چرخش کتف در کم کردن محدودیت حرکتی شایان توجه است.

پیش زمینه: شکستگی های شفت فمور در اطفال با روش های مختلفی مانند کشش، گچ اسپایکا، پلاک، فیکساتور خارجی و میله گذاری درمان می شوند. در سالهای اخیر استفاده از نوع خاصی از میله داخل کانال استخوان به نام «میله الاستیک داخل کانال» (ESIN) مورد بررسی قرار گرفته و نتایج رضایت بخشی از آن گزارش شده است. این مقاله گزارشی از تجربه ما در مرکز دانشگاه علوم پزشکی لرستان است.مواد و روش ها: از سال 1382 تعداد 32 بیمار 10 - 5 ساله با شکستگی شفت فمور در بیمارستان شهدای خرم آباد با میله های تیتانیوم درمان شدند. خصوصیات شکستگی ها، نتایج درمان جراحی و عوارض آنها با یک پیگیری 7 ماهه بررسی شد. هر هفته تا پیدا شدن کال، پرتونگاری از ران مبتلا جهت بررسی کال و راستای قطعات شکسته شده صورت گرفت.یافته ها: 32 بیمار درمان شده، یک هفته پس از عمل جراحی راه رفتن با عصا را شروع کردند. با مدت متوسط چهار روز بستری شدن در بیمارستان، پس از 6 هفته عضو شکسته وزن کامل بدن را تحمل می نمود. متوسط زمان جوش خوردن 10 هفته بود و همه موارد جوش خوردند و حرکات زانو در 8 هفته کامل بود. سه مورد اشکال در نحوه جوش خوردن به صورت انحراف در راستای پا و به اندازه 1 تا 2 سانتی متر کوتاهی به وجود آمد. شایع ترین شکایت، درد در اطراف زانو در محل ورود میله ها در دو هفته اول پس از عمل بود.نتیجه گیری: روش فیکساسیون شکستگی های تنه استخوان فمور با میله های قابل انعطاف تیتانیوم برای سنین 5 تا 10 سالگی روشی است مناسب که زمان بستری، طول درمان و عوارض جانبی کمی را همراه داشته و برای شکستگی های دو قطعه ای توصیه می شود.

پیش زمینه: شکستگی دیستال رادیوس یک صدمه شایع است که همه روزه در اورژانس های ارتوپدی مشاهده می شود. علی رغم شیوع بالا، در مورد چگونگی درمان شکستگی های ناپایدار هنوز اختلاف نظر وجود دارد. روش پین و پلاستر یکی از روش هایی است که علی رغم قدیمی بودن، هنوز هم جایگاه خود را در درمان این شکستگی ها حفظ کرده است. در این تحقیق نتایج درمانی دو تکنیک مختلف پین و پلاستر بر روی بیماران مراجعه کننده به سه مرکز دانشگاهی در سالهای 81 و 82 بررسی شد.مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی  بالینی از نوع مقایسه دو روش درمانی با پین و پلاستر انجام شد. 54 بیمار بین سنین 40 تا 67 سال با 57 شکستگی دیستال رادیوس از نوع ناپایدار به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند، یک گروه پین در پروگزیمال اولنا و در گروه دیگر در دیستال رادیوس، و در هر دو گروه پین های پایین در متاکارپ ها گذاشته شدند. نتایج درمان براساس معیارهای آناتومیک جااندازی در پرتونگاری یعنی جهت گیری رادیال، جهت گیری سمت قدام، اختلاف طول اولنا و نیز وجود فاصله یا اختلاف سطح با هم بلافاصله بعد از عمل و در هفته های 3 و 8 و 16 مقایسه شدند. ضمنا وجود عوارض در دو گروه بررسی و با هم مقایسه شد.یافته ها: از نظر حفظ جاانداری، هردو روش به طور مشابه موثر بودند. سه مورد فلج موقت در شاخه سطحی عصب رادیال در گروه شانز رادیوس دیده شد. شل شدن شانز در گروه رادیوس در 8 مورد و در گروه اولنا در دو مورد مشاهده شد. این دو عارضه هیچ کدام تاثیر قابل توجهی در نتیجه نهایی نداشتند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که استفاده از هر دو روش پین و پلاستر در درمان شکستگی های دیستال رادیوس که با ترومای با شدت کم ایجاد شده باشند، به یک اندازه موثر بوده و انتخاب مناسبی برای درمان می باشند.

پیش زمینه: ضایعات عصب سیاتیک همراه با شکستگی های استابولوم در 10% شکستگی های استابولوم گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی پیش آگهی ضایعات عصب سیاتیک همراه با شکستگی های استابولوم می باشد.مواد و روش ها: از مهر ماه سال 1375 تا شهریور 1380 تعداد 18 بیمار (16 مرد و 2 زن) با ضایعات عصب سیاتیک همراه با شکستگی های استابولوم به مدت متوسط 3 سال (بین 30 تا 41 ماه) پیگیری شدند. شدت ضایعات اولیه برای هر شاخه از عصب سیاتیک با استفاده از جدول طبقه بندی استاندارد برای هر بیمار در روز اول بستری مشخص شد. از کل بیماران در 2بیمار، ضایعه عصب سیاتیک ایاتروژنیک ایجاد گردید. چگونگی بهبودی عصبی و نتایج نهایی کارآیی عضوی با استفاده از جدول نمره دهی «کلاوسون و سدان» انجام شد. در آخرین معاینه، بهبودی عصبی و کارآیی عضوی به دو گروه رضایت بخش و غیر رضایت بخش تقسیم شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری انجام گردید.یافته ها: براساس سیستم نمره دهی این تحقیق نتایج برگشت عصبی 45% و کارآیی عضوی 78% رضایت بخش ارزیابی شد. در بیمارانی که ضایعه خفیف عصب پرونئال داشتند پیش آگهی خوب بود و در بیمارانی که دچار ضایعه اولیه و شدید عصب پرونئال بودند، چه همراه با ضایعات عصب تی بیا و چه به صورت ضایعه منفرد، پیش آگهی رضایت بخش نبود.نتیجه گیری: پیش آگهی ضایعات عصب سیاتیک همراه با شکستگی های استابولوم از نظر بهبودی کارآیی عضوی رضایت بخش می باشد، در حالی که نتایج از نظر بهبود فیزیولوژی عصبی برای عصب پرونئال ضعیف است.

پیش زمینه: حس عمقی شامل حس وضعیت و حرکت مفصل می باشد. گیرنده های آن مکانورسپتورهای موجود در عضله، کپسول مفصلی، تاندون ها، لیگامان ها و پوست می باشد که می توانند تغییر شکل های مکانیکی را به سیگنال های عصبی تبدیل نمایند.در بیماران مبتلا به ناپایداری یا در رفتگی شانه نشان داده شده است که این بیماران دارای دقت کمتری در حس وضعیت و حرکت شانه سمت درگیر می باشند. هدف این تحقیق بررسی مقایسه ای حس عمقی شانه بیماران مبتلا به سندروم ایم پینجمنت نسبت به افراد سالم می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه 14 بیمار مبتلا به سندروم ایم پینجمنت با میانگین سنی 44.70 و 14 فرد سالم با میانگین سنی 42.57 با دستگاه شیب سنج الکترونیکی مورد بررسی قرار گرفتند.ابتدا در وضعیت نشسته دامنه حرکتی چرخش خارجی به دست آمده و 50 درصد آن تحت عنوان زاویه هدف تعیین می شد.از بیمار خواسته می شد با چشم های بسته اندام را به زاویه مورد نظر ببرد. میانگین سه بار خطای بازسازی زاویه، تحت عنوان خطای بازسازی مطلق، اندازه گیری می شد.یافته ها: میانگین خطای بازسازی بیماران با درگیری سمت راست و چپ، و سمت راست و چپ افراد سالم به ترتیب 2.83، 2.49، 6.38، 4.76 محاسبه شد. بین سمت درگیر بیماران و همان سمت افراد سالم تفاوت معنی داری بدست آمد.نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که دقت حس بازسازی زاویه مفصل بیماران مبتلا به سندروم ایم پینجمنت نسبت به افراد سالم کاهش می یابد که می تواند حاصل اختلال یا کاهش پیام های حسی گیرنده های مفصلی و عضلانی باشد.

پیش زمینه: آسیب های تجمعی(CTDs) در نوازندگان شایع هستند و شیوع آن در بیشتر کشورهای غربی بررسی شده است. براساس تجربه مولفین، شیوع این ضایعات در نوازندگان غیر حرفه ای ایرانی، از شیوع گزارش شده در سایر کشورها بیشتر بود. مطالعه حاضر در درجه اول برای اثبات این فرض و سپس بررسی علت آن طراحی شده است. مواد و روش ها: هفتاد و هشت هنرجوی غیر حرفه ای ایرانی که دف یا سه تار می نواختند مورد معاینه فیزیکی قرار گرفتند و دوازده هنرجوی دیگر که هنوز نواختن ساز را شروع نکرده بودند به عنوان گروه کنترل انتخاب و معاینه شدند. برخی از هنرجویان، تحت بررسی الکترودیا گنوستیک نیز قرار گرفتند. یافته ها: پنجاه و سه درصد از نوازندگان دچارCTDs بودند که از تعداد گزارش شده در نوازندگان غیر حرفه ای و نیمه حرفه ای سازهای کلاسیک در کشورهای غربی بیشتر بود. هیچ یک از هنرجویان معاینه شده دچار سندروم تونل کارپال نبودند. مطالعه ما نشان داد که شیوع CTDs در نوازندگان غیر حرفه ای ایرانی، در حد غیر قابل قبول بالاست. این یافته را نمی توان با شدت تمرین، تفاوت در نوع ساز یا تکنیک نواختن توجیه کرد. نتیجه گیری: ایرانیان دارای استعداد بیشتری برای ابتلا به CTDs هستند که شاید به علت موارد ژنتیکی باشد و نیاز به بررسی های بیشتر می باشد.