مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1384 | دوره:4 | شماره:2 (مسلسل 14) |تعداد مقالات:9

پیش زمینه: شکستگی باز تنه تی بیا، شایع ترین شکستگی باز در بین استخوان های بلند می باشد. مهم ترین عوارض این شکستگی عفونت و جوش نخوردن است. برای به حداقل رسیدن این عوارض، انتخاب روش ثابت کردن شکستگی اهمیت فراوانی دارد. یکی از روش های درمانی رایج، استفاده از میخ های اینترلاک بدون ریم تی بیا (Unreamed Tibia Nailing) می باشد. هدف از این تحقیق بررسی نتایج درمانی شکستگی های باز تی بیا با این وسیله در یک مرکز درمانی می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه 53 بیمار با 54 شکستگی باز تنه تی بیا شامل 22 مورد گرید I، 19 مورد گرید II و 13 مورد گرید IIIA گاستیلو- آندرسون، با استفاده از UTN درمان به طور میانگین به مدت 11.5 ماه پی گیری شدند.یافته ها: در پیگیری کوتاه یک ساله، 14 بیمار (26%) دچار تاخیر در جوش خوردن شکستگی، 2 بیمار (3.6%) دچار جوش نخوردگی شکستگی بدون عفونت، و دو مورد (3.6%) دچار عفونت ساق پا شدند که یک مورد عفونت سطحی و یک مورد استئومیلیت بود. هر دو بیماری که دچار جوش نخوردگی شدند، شکستگی باز نوع IIIA داشتند و شایع ترین محلی که دچار تاخیر در جوش خوردگی استخوان شد ثلث انتهایی استخوان بود. متوسط زمان جوش خوردن شکستگی 17.5 هفته بود که طولانی ترین زمان مربوط به شکستگی های نوع IIIA در ثلث انتهایی استخوان ساق پا بود.نتیجه گیری: UTN، یک وسیله مناسب برای درمان شکستگی های باز تنه تی بیا از نوع I تا IIIA می باشد جوش خوردگی بالا و عوارض آن به ویژه عفونت پایین است.

پیش زمینه: آسیب های دست جز شایع ترین آسیب های بدن می باشدند و حدود 28% تروماهای آسیب های اسکلتی- عضلانی را تشکیل می دهند و می توانند باعث ناتوانی و محرومیت دایمی از کار شوند. این ضایعاتی در افراد جوان شایع تر بوده و بیشتر در طی فعالیت های صنعتی رخ می دهند. نوع ضایعه و نحوه درمان آن نقش مهمی در ناتوانی ایجاد شده دارد. به همین دلیل بررسی علل ایجاد چنین آسیب هایی می تواند در پیشگیری آنها در کشور ما نقش مهمی داشته باشد.مواد و روش ها: یک مطالعه مقطعی به عنوان طرح مقدماتی به مدت سه ماه در دو مرکز درمانی تهران که مراجعین بیشتری در رابطه با مشکلات دست دارند، انجام گرفت. در این مقطع زمانی، تمام آسیب های صنعتی دست توسط 6 دانشجوی سال آخر پزشکی تحت بررسی قرار گرفتند. اطلاعات کاملی در بدو ورود به اورژانس در ارتباط با نوع وسیله ایجاد کننده آسیب، وجود یا عدم وجود وسایل ایمنی در هنگام کار، نوع آسیب، نوع و سرعت دریافت کمک های اولیه، زمان دریافت معالجات تخصصی و غیره گردآوری شد. نوع و شدت آسیب از معاینات متخصص جراحی دست جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از روش های آماری تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: 128 بیمار پیاپی با آسیب صنعتی دست بررسی شدند. میانگین سنی 28.9 سال (15-77) بود. همگی به جز یک بیمار مرد بودند. کلیه بیماران آسیب های ایزوله )فقط مربوط به دست) داشتند. از این تعداد فقط 40.6% (52 نفر( پانسمان مناسب داشتند؛ 90.7% (116 نفر( با دستگاه های فشاری و برنده ایجاد شده بودند. 82% (105 نفر( در شیفت کاری صبح و %47.6 (61 نفر( در میانه شیفت کاری به وجود آمده بودند. آسیب های ایجاد شده شامل؛ شکستگی (33%، 43 نفر(، ضایعه تاندونی (40%، 52 نفر(، قطع انگشت یا عضو (%17.2، 22 نفر(، و له شدگی متوسط (20%، 26 نفر( بود. 70.3% (90 نفر( خدمات درمانی را کمتر از 6 ساعت پس از ورود به بیمارستان دریافت کرده بودند. افراد آسیب دیده به طور متوسط 13.5 ماه سابقه کار با آن دستگاه داشتند.نتیجه گیری: تقریبا همه آسیب های صنعتی دست در مراکز بررسی شده در مردان و در ساعات اولیه کار به وجود می آیند. وسایل ایمنی کار فقط در حدود یک سوم موارد به کار گرفته شده بود. مراجعه به مراکز تخصصی دست با تاخیر انجام پذیرفته و درصد قطع انگشت یا عضو بالا بود و تجربه کاری کارگر از نظر زمانی تاثیر چندانی در ایجاد آسیب نداشت.

پیش زمینه: شکستگی های دیستال متافیز استخوان های ساعد از شایع ترین شکستگی ها در بچه ها می باشد که اکثرا با جااندازی بسته و گچ بلند درمان می شوند؛ ولی درصدی از آنها در مراجعات بعدی دچار جابه جایی شده ونیاز به مداخله پیدا می کنند. عوامل تعیین کننده متعدد در این جابه جایی نقش دارند. هدف از این مطالعه تعیین علل و عوامل موثر بر این جابه جایی در بیماران بستری بود که از سال 1374 تا 1383 در یک مرکز درمانی تهران انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به روش گذشته نگر انجام شد. 95 بیمار (18 دختر و 77 پسر) با میانگین سنی 10.5 سال (6-14) با شکستگی دیستال متافیز استخوان های ساعد که در بیمارستان شفا یحیاییان بستری بودند و شکستگی آنها به روش بسته تحت بیهوشی عمومی جااندازی و گچ بلند دست گرفته شده بود مورد مطالعه قرار گرفتند. عکس پرتونگاری آنها بعد از جااندازی، یک هفته و 6 هفته بعد بررسی شد. میزان جابه جایی برحسب درجه در هر ویزیت اندازه گیری و با میزان دفورمیتی قابل قبول در آن سن مقایسه و تحلیل گردید.یافته ها: نتایج نشان داد از مجموع 95 بیمار، پس از 6 هفته پیگیری، 29 بیمار دچار جابه جایی مجدد شدند (30.5 درصد(. از این تعداد 20 نفر بالای 11 سال و 9 نفر زیر 11 سال بودند. 79 نفر شکستگی با جابه جایی کامل داشتند که 28 نفر از آنها دچار جابه جایی مجدد در پیگیری شده بودند، حال آنکه از 16 بیمار که در ابتدا جابه جایی کامل نداشتند فقط یک نفر در پیگیری دچار جابه جایی شده بود.نتیجه گیری: کودکان بالای 11 سال که با شکستگی دیستال متافیز رادیوس و اولنا مراجعه می کنند و جابه جایی کامل اولیه دارند، در معرض خطر جابه جایی به دنبال گچ گیری می باشند. جنس بیمار و آناتومیک ریداکشن عوامل تعیین کننده برای جابه جایی بعدی نیستند و فیکساسیون اضافی شبیه گذاشتن پین پس از جااندازی بسته احتمال این واقعه را کاهش می دهد.

پیش زمینه: شکستگی سوپراکندیلار آرنج در بچه ها شایع ترین نوع شکستگی در اطراف این مفصل می باشند؛ که شامل دو نوع «اکستنشن» و «فلکشن» می باشند. در صورت نیاز به عمل جراحی باز، از رویکردهای مختلفی می توان استفاده کرد. این مطالعه بررسی نتایج درمان و مقایسه دو رویکرد پشتی و خارجی می باشد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت آینده نگر در مدت 3 سال در دو مرکز درمانی انجام شد. بیماران دچار شکستگی سوپراکندیلار بازو در کودکان زیر 14 سال که کاندید عمل جراحی بودند به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در گروه اول (30 بیمار) از رویکرد پشتی و در گروه دوم (30 بیمار) از رویکرد خارجی استفاده شد. اطلاعات لازم شامل میزان محدودیت حرکتی در هفته های 3 و 6 و 12 بعد از عمل جراحی، میزان بدجوش خوردگی، آسیب عصبی میوزیت اسیفیکان و عفونت محل پین ها بررسی، ثبت و مقایسه گردید.یافته ها: در پایان مطالعه در هفته 12 بین دو گروه اختلاف معنی دار آماری دیده نشد. دو مورد آسیب عصب اولنا بعد از عمل جراحی و یک مورد میوزیت اسیفیکان در گروه اول مشاهده گردید. آسیب عصبی بعد از 60 هفته برگشت کامل داشت. در گروه اول 2 مورد و در گروه دوم 3 مورد عفونت محل پین دیده شد. بعد از 12 هفته هیچ موردی از جوش خوردگی دیده نشد.نتیجه گیری: رویکرد خارجی از نظر درمان جراحی و ثابت کردن شکستگی های ناپایدار سوپراکندیلار بازو یک رویکرد بی خطر محسوب می شود و نتایج قابل مقایسه با رویکرد رایج پشتی دارد.

پیش زمینه: سندروم ایم پینجمنت از جمله شایع ترین اختلالات شانه می باشد که 65%-44% کلیه موارد دردهای شانه را شامل می شود. این عارضه به دلایل مختلفی ایجاد می شود. تغییر شکل های آناتومیک قوس کوراکواکرومیون یا سر استخوان بازو، یا فرسایش تاندون های روتیتورکاف، سفتی کپسول پشتی، تغییر کینماتیک شانه و تغییرات وضعیتی و کنترل حرکتی نامناسب کتف از جمله عوامل ایجاد کننده این سندروم می باشند. هدف از این تحقیق بررسی مقایسه ای پاسچر نواحی گردن و شانه و کتف بیماران مبتلا به سندروم ایم پینجمنت نسبت به افراد سالم می باشد.مواد و روش ها: در این مطالعه 17 بیمار مبتلا به سندروم ایم پینجمنت با میانگین سنی 43.82 و 17 فرد سالم با میانگین سنی 44.05 مورد بررسی قرار گرفتند. برای اندازه گیری وضعیت استراحت کتف )پروترکشن و چرخش کتف) از روش «دایوتا» (Diveta) و عدم تقارن کتف از تست لغزش جانبی «کیبلر» (Kibler) استفاده گردید. با استفاده از خط کش انعطاف پذیر انحنای میانی پشت و همچنین فتوگرافی در روی عکس فرد میزان جلوآمدگی سر تعیین گردید.یافته ها: میزان لغزش جانبی کتف در زوایای 90 درجه و دامنه حرکتی کامل بازو در گروه بیمار افزایش معنی داری نسبت به افراد سالم نشان داد (p<0.05). همچنین بیماران مبتلا به سندروم ایم پینجمنت دارای جلوآمدگی بیشتری در سر (p<0.05) بودند. به دنبال عدم تعادل عضلانی در اطراف کمربند شانه ای، کنترل عصبی- عضلانی تغییر نمود بطوری که الگوهای حرکتی در هنگام بالا بردن اندام، غیرطبیعی شد.نتیجه گیری: با اختلال در مکانیک طبیعی مجموعه شانه، این مفصل مستعد ضایعاتی از جمله سندروم ایم پینجمنت می شود، بنابراین توجه به پاسجر نواحی گردن و شانه و کتف در برنامه فیزیوتراپی این بیماران توصیه می گردد.

پیش زمینه و هدف: کمردرد شغلی یکی از علل مهم بیماری زایی در دنیا می باشد. تاکنون مطالعات زیادی برای مشخص کردن ویژگی های همراه این بیماری انجام شده است و نتایج مختلفی نیز در برداشته است. تعداد زیادی از مطالعات موجود، کمردرد مزمن و حاد را از یکدیگر متمایز نکرده اند و اگر هم افتراقی گذاشته شده است، کلیه موارد کمردرد (با هر شدتی) وارد مطالعه شده اند. در مطالعه حاضر جهت نمایان شدن تفاوت های آماری از معیارهای ورود به مطالعه مشخص تری استفاده شده است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی بر روی کارگران داوطلب با کمردرد (گروه مورد= 45 نفر) و بدون کمردرد (گروه شاهد = 72 نفر) در یک کارخانه فولادسازی انجام شد. در هر دو گروه پس از اخذ شرح حال و انجام معاینه، اطلاعات دموگرافیک با استفاده از پرسشنامه گرد آوری گردید.یافته ها: میانگین سن (انحراف معیار) در گروه مورد و شاهد به ترتیب (5±) 41.3 و (5.3±)  39.9سال بود. کمردرد با سنگین تر بودن کار، فشارهای عصبی و عدم رضایت از درآمد همراه بود.نتیجه گیری: این بررسی نشان داد که بین کمردرد مزمن (طول مدت حداقل سه ماه) متوسط تا شدید و کار سنگین، فشار عصبی ناشی از کار و رضایت از درآمد ارتباط معنی داری وجود دارد. در این مطالعه رابطه ای بین کمردرد و مصرف سیگار، رضایت شغلی و سابقه کار مشاهده نشد.

شکستگی دیستال هومروس با انتشار خط شکستگی به سطح مفصلی یا همان شکستگی T کوندیلار در کودکان یک بیماری نادر است. تعداد موارد گزارش شده آن بسیار کم می باشد ولی با توجه به روش های درمانی متفاوت آن از شکستگی سوپراکوندیل که شکل شایع شکستگی دیستال هومروس در این سنین می باشد، نیاز به تشخیص دقیق دارد. در این مقاله یک مورد از این نوع شکستگی را در یک پسر 3 ساله شرح می دهیم که با درد و ترومای آرنج به یک بیمارستان در مشهد مراجعه کرد.

کهنه شدن دررفتگی شانه به دلیل ایجاد اسکار در داخل و خارج مفصل به ویژه روتاتورکاف و کوتاه شدن عضلات و محدودیت حرکت و پوکی ثانویه استخوان، درمانی بس مشکل دارد. بنابراین تشخیص و درمان زود هنگام دررفتگی حاد ضروری می باشد. در ضربه های شانه همیشه باید به فکر دررفتگی پشتی شانه بود، در غیر این صورت به راحتی دور از چشم می ماند. پرتونگاری استاندارد و با کیفیت خوب همیشه ضرورت دارد. در موارد مشکوک سی تی اسکن را باید به کار گرفت. درماه های پیشنهاد شده هر کدام در جای خود باید به دقت انجام شوند. پس از انجام هر روش درمانی لازم است که از پایدار بودن مفصل اطمینان حاصل کرد. اگر ناپایداری وجود دارد علت آن را باید شناخت و بلافاصله آن را برطرف نمود.