مجله جراحی استخوان و مفاصل ایران
سال:1386 | دوره:6 | شماره:2 (مسلسل 22) |تعداد مقالات:10

پیش زمینه: آسیب رباط های زانو و اثرات آن بر کارکرد و بیومکانیک این مفصل، تمایل جراحان به بازسازی یا ترمیم این رباط ها را افزایش داده است. با افزایش تصادفات، شیوع این نوع آسیب روبه افزایش است. هدف از این مطالعه گزارش نتایج کوتاه مدت بازسازی ضایعات چند رباطی زانو به روش آرتروسکوپیک در یک جلسه بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه آینده نگر، 15 بیمار مرد با آسیب مزمن چند رباطی زانو به مدت 2 سال (86-1384) در مرکز آموزشی، درمانی اختر، تحت بررسی قرار گرفتند. در تمامی بیماران پارگی، حداقل در دو رباط متقاطع جلویی (ACL) و پشتی (PCL) وجود داشت و در همگی آنها بازسازی آرتروسکوپیک این دو رباط با استفاده از تاندون های مدیال همسترینگ (semitendinosus and gracilis) و آلوگرافت تاندون آشیل انجام شد. در صورت وجود آسیب در رباط های جانبی داخلی یا خارجی، پشتی - داخلی و پشتی - خارجی، بازسازی با استفاده از آلوگرافت انجام شد. تمامی بیماران قبل و بعد از عمل مورد معاینه، ارزیابی پرتونگاری، تعیین امتیازهای مقیاس «کمیته بین المللی مستند سازی زانو» (International knee documentation committee) IKDC و «لی شلم» قرار گرفتند. همچنین قبل از انجام جراحی در تمامی بیماران ام آر آی انجام شد. بیماران به طور متوسط به مدت 9 ماه (19-4) تحت پیگیری قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی بیماران 23 سال (35-18) بود. در بررسی امتیاز IKDC، نتایج قبل از عمل در 9 بیمار غیرقابل قبول (D) و 6 بیمار قابل قبول (C)، و نتایج بعد از عمل در 1 بیمار عالی (A)، 10 بیمار خوب (B)، 3 بیمار قابل قبول (C)، و در یک بیمار غیرقابل قبول (D) گزارش شد. امتیاز «لی شلم» قبل از عمل 13±62 و بعد از عمل 5±94 بود. 13 بیمار رضایت کامل از عمل جراحی داشتند و در 2 بیمار نارضایتی از جراحی به علت ناپایداری زانو وجود داشت.نتیجه گیری: به نظر می رسد بازسازی آرتروسکوپیک همزمان ضایعات چند رباطی زانو یک روش مطمئن و کم عارضه در درمان ناپایداری زانو می باشد.

پیش زمینه: نکروزآواسکولار هیپ با تخریب استخوانی ناشی از عدم کفایت خون رسانی و تخریب سطوح مفصلی ناشی از آن، از جمله بیماری های شایع ناتوان کننده دهه های چهارم و پنجم زندگی است. آرتروپلاستی مفصل هیپ به روش گذاری فلز روی فلز از جمله روش های درمانی جدید برای رفع مشکلات ناشی از نکروز آواسکولار است و این مطالعه به منظور بررسی نتایج درمانی بیماران با روش مذکور و مقایسه آن با مبتلایان به استئوآرتریت به علل دیگر انجام شد.مواد و روش ها: مطالعه به روش کوهورت تاریخی انجام شد. بیست و هشت بیمار مبتلا به استئونکروز آواسکولار (AVN) مراحل III و IV طبقه بندی «فیکا» و «آرلت»، با 24 بیمار مبتلا به استئوآرتریت (OA) مراحل V و IV طبقه بندی «کرافت» که در بیمارستان اختر از سال 1383 تا 1385 تحت عمل جراحی به روش سطح تماس فلز روی فلز مفصل هیپ قرار گرفته بودند، با یکدیگر مقایسه شدند. بیماران دو گروه از نظر جنسیت و تیم جراحی همسان شدند. میانگین زمان پیگیری پس از عمل 41±22 ماه بود و نتایج عمل جراحی با استفاده از مقیاس هیپ «هاریس» ارزیابی شد.یافته ها: میانگین سن بیماران گروه AVN، 30.86±7.5 سال و گروه OA، 47.88±12.6 سال بود (p=0.003). در گروه AVN، 3 بیمار (10.7%) و در گروه OA، 3 بیمار (12.5%)، دچار یکی از عوارض شکستگی گردن فمور و یا اشکال در کاپ استابولوم شده بودند (p>0.05). بازسازی مجدد در 3 بیمار (10.7%) گروه AVN و 3 بیمار (12.5%) گروه OA دیده شد (p>0.05). میانگین امتیاز «هاریس» در گروه AVN، 7.2± 94و در گروه OA، 9.4±91.2 (p>0.05)، و میانگین دامنه حرکات مفصل هیپ در گروه AVN، 6.2±216 درجه و در گروه OA، 5.6±196 درجه بود (p>0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که مبتلایان به استئونکروز آواسکولار پیشرفته و استئوآرتریت هیپ، با استفاده از آرتروپلاستی به روش روکش گذاری فلز روی فلز نتایج قابل قبولی داشته و بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت. با این حال بررسی نتایج طولانی مدت این روش در درمان بیماران، به خصوص مبتلایان استئونکروز آواسکولار، جهت قضاوت نهایی ضروری به نظر می رسد.

پیش زمینه: عفونی شدن پروتز به دنبال ترشح طولانی زخم، پدیده شناخته شده است ولی مناسب ترین درمان ترشح زخم به خوبی مفهوم نگردیده است.مواد و روش ها: در یک مطالعه «هم گروهی» (کوهورت) گذشته نگر، پرونده 10325 بیمار با 11785 عمل جراحی تعویض مفصل هیپ یا زانو بررسی شدند و 300 بیمار (2.9%) دچار ترشح مزمن زخم (ترشح بیش از 48 ساعت) بعد از عمل جراحی مورد مطالعه قرار گرفتند. ترشح زخم 217 بیمار که از طریق درمان محل زخم و آنتی بیوتیک خوراکی درمان شدند، به صورت خودبه خود بین 2 تا 4 روز متوقف شد و باقی مانده بیماران که 83 نفر (28%) بودند به عمل جراحی دیگری نیاز پیدا کردند.یافته ها: یک نوبت دبریدمان، منجر به توقف ترشح بدون عفونت متعاقب آن در 63 بیمار از 83 بیمار (76%) گردید، در حالی که 20 بیمار (24%) ترشح مداوم داشتند که تحت درمان های دیگر (دبریدمان های مکرر، درآوردن مفصل یا آنتی بیوتیک خوراکی بلندمدت) قرار گرفتند. زمان جراحی و وجود سوء تغذیه نتایج اولین دبریدمان را پیش بینی می نمود. تاخیر در جراحی و سوء تغذیه عواملی بودند که عدم موفقیت درمان را تعیین می کردند. از نظر سایر عوامل مورد مطالعه (عوامل جمعت شناسی و جراحی)، بین گروه های درمانی موفق یا ناموفق تفاوتی وجود نداشت.نتیجه گیری: در بیمارانی که به طور متوسط 5 روز پس از شروع ترشح تحت عمل دبریدمان قرار می گیرند، نسبت به بیماران با تاخیر زمانی متوسط 10 روز دبریدمان، احتمال خلاصی از عفونت در یک سال بیشتر است. بیماران با سوء تغذیه احتمال بیشتری برای درگیری با عفونت عمقی داشته و نیاز به درمان هایی بیش از شستشو و دبریدمان دارند.

پیش زمینه: تریگرپوینت یک نقطه حساس به لمس در باندل های سفت از عضله است که می تواند با یا بدون درد انتشاری باشد. هدف از انجام این تحقیق، بررسی تاثیر تریگرپوینت های نهفته روی بیشترین قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، میانی و پایینی می باشد.مواد و روش ها: در یک مطالعه مورد شاهدی، 15 دانشجوی زن مبتلا به تریگرپوینت نهفته با میانگین سنی 22.53، و 15 دانشجوی زن سالم با میانگین سنی 22.46، از نظر قدرت ایزومتریک عضلات تراپزیوس بالایی، تراپزیوس میانی و پایینی توسط دستگاه مایومتر دیجیتالی مقایسه شدند.یافته ها: بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس بالایی در گروه بیمار نسبت به گروه سالم کاهش معنی داری را نشان داد (p<0.05). در حالی که در بیشترین قدرت ایزومتریک عضله تراپزیوس میانی و پایینی در دو گروه هیچگونه تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (p>0.05).نتیجه گیری: تریگرپوینت های نهفته ضایعات عصبی - عضلانی هستند و می توانند کارآیی انقباض عضله را کاهش دهند.

پیش زمینه: هدف از این مطالعه، منطبق سازی خصوصیات چند سیستم ارزیابی استئوآرتریت هیپ و زانو است که بر اساس نیازهای بیماران ایرانی تغییراتی در آن داده شده است. سوال این است که آیا با بومی کردن مقیاس های شناخته شده، می توان کارکرد و تغییرات علایم حاصل از درمان آرتروپلاستی برای استئوآرتریت هیپ و زانو را به طور واضح تر و با حساسیت بیشتری نشان داد.مواد و روش ها: سی بیمار دچار استئوآرتریت اولیه هیپ یا زانو که تحت عمل جراحی آرتروپلاستی کامل قرار گرفته بودند و شرایط لازم ورود به مطالعه را داشتند، تحت بررسی قرار گرفتند. همه بیماران در روز قبل از عمل، در فاصله زمانی 6 هفته، 3 ماه و 6 ماه پس از عمل با استفاده از مقیاس های «وومک» (WOMAC)،«لکسن» (Lequesne)، «دیل» (Doyle)، مقیاس بومی سازی شده و ارزیابی کلی بیمار و مصاحبه گر از وضعیت بیماری بررسی شدند. همچنین فاکتورهای بالینی زمان طی کردن فاصله 50 فوت و دامنه حرکت زانو در بیماران بررسی شد. نتایج با تست های پارامتریک، غیرپارامتریک و ضریب پیرسون مقایسه شدند.یافته ها: مقیاس بومی سای شده از متوسط 118 (99-136) قبل از عمل به 53.4 (68-41) در هفته ششم بعد از عمل و 31.5 (23-44) در ماه ششم پس از عمل بهبود یافته بود و تفاوت از نظر آماری معنی دار بود. مقیاس های «وومک» و «لکسن» به ترتیب از 75.6 (55-92) و 18.6 (11-24) در قبل از عمل به 18.8 (17-24) و 6.6 (3-11) در ماه ششم پس از عمل کاهش یافته بودند تفاوت هر دو از نظر آماری معنی دار بود. مقیاس دویل نیز کاهش قابل ملاحظه ای داشت. آزمون های مرجع تخمین کلی بیمار و پرسشگر به ترتیب از متوسط 3.4 و 3.9 در قبل از عمل به 1.5 و 1.9 در هفته ششم پس از عمل و 0.7 و 0.8 در ماه ششم پس از عمل بهبود یافتند. حساس ترین مقیاس پس از عمل، مقیاس بومی سازی شده و سپس «لکسن» بودند.نتیجه گیری: مقیاس بومی شده برای اندازه گیری علایم استئوآرتریت هیپ و زانو نسبت به سایر مقیاس های بین المللی، از «حساسیت» بیشتری برخوردار است.

پیش زمینه: استئوآرتریت از جمله شایع ترین بیماری های بشری است که به علت ایجاد ناتوانی نیازمند اقدامات درمانی موثر است. روش های درمانی موجود شامل استفاده از استروییدها به علت عوارض قابل توجهی که دارند و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی به علت اثرات درمانی ضعیف، چندان رضایت بخش نیستند، به همین دلیل پزشکان به دنبال روش های درمانی جدیدتری می باشند. از جمله این درمان ها تزریق داخل مفصلی اسید هیالورونیک است. در این مطالعه سعی شد نتایج درمانی تزریق اسید هیالورونیک، متیل پردنیزولون داخل مفصلی، داروهای ضد التهابی خوراکی در درمان استئوآرتریت متوسط با شدید زانو با یکدیگر مقایسه گردد.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی غیرتصادفی 40 زن مبتلا به استئوآرتریت متوسط یا شدید، تحت درمان با تزریق اسید هیالورونیک داخل مفصلی و 16 زن با سن و شدت بیماری مشابه تحت درمان با تزریق کورتیکواسترویید داخل مفصلی قرار گرفتند. نتایج درمان با 36 بیمار که از داروی ضدالتهابی ناپروکسن استفاده می کردند مقایسه شد. برای بررسی نتایج درمان از مقیاس های سنجش دیداری (Visual Analogue Scale) و «وومک» (WOMAC) استفاده گردید.یافته ها: شدت درد 6 هفته و 24 هفته پس از درمان در حالت استراحت در گروه تزریق اسید هیالورونیک به ترتیب 4.9 و 4.7، در گروه تزریق کورتیکواسترویید 1.5 و 1.6 و در گروه مصرف داروهای ضدالتهابی 6.6 و 6.9 بود (p=0.005). در حالت راه رفتن، شدت درد در گروه تزریق اسید هیالورونیک 5.2 و 4.9 و در گروه تزریق کورتیکواسترویید 3.2 و 3.3 و در گروه مصرف داروی ضدالتهابی، 6.8 و 7.6 بود (p=0.042). بیست و هشت بیمار (70%) در گروه تزریق اسید هیالورونیک و 16 بیمار (100%) در گروه تزریق کورتیکواسترویید از نتایج درمان رضایت داشتند (p=0.036).نتیجه گیری: یافته های تحقیق نشان داد اثرات ضد دردی و بهبود بیماران در مورد تزریق متیل پردنیزولون بهتر بود. اما از آنجا که این دارو گزارش هایی مبنی بر احتمال ایجاد تخریب مفصلی دارد؛ و در ضمن تزریق اسید هیالورونیک اثرات ضددردی و بهبودی نزدیک به متیل پردنیزولون دارد و اثرات تخریبی آن گزارش نشده است، توصیه می شود در روند درمان، اسید هیالورونیک به عنوان یک داروی مناسب در نظر گرفته شود. مطالعه حاضر بر اساس نتایج کلینیکی بیماران انجام شد؛ اما لازم است به منظور بررسی نتایج درمانی اسید هیالورونیک و نقش آن در ترمیم غضروف مفصلی، مطالعاتی با روش های پاراکلینیک انجام شود.

کورتیکواستروییدها به صورت موضعی و سیستمیک در بیماران ارتوپدی استفاده می شوند. استفاده نادرست این داروها به هر روش، با عوارضی همراه است. در این مطالعه بیماری که دنبال تزریق مکرر کورتیکواسترویید دچار تخریب مفصل مچ پا شد، معرفی می شود.