گوارش
سال:1389 | دوره:15 | شماره:4 (پیاپی 73) |تعداد مقالات:10

کنگره دهم به مدت 4 روز شامل 1 روز دوره تکمیلی بیماری های گوارش وِیژه متخصصین داخلی و 3 روز برنامه علمی از تاریخ 18 لغایت 21 آبان ماه 1389 برگزار شد. در این کنگره 600 نفر از پزشکان رشته های مختلف از سراسر کشور حضور داشتند. در روز اول دوره تکمیلی برگزار شد که در این مطالب کاربردی و جدید در زمینه بیماری های کبدی شامل نارسایی حاد کبدی و هپاتیت Bو C و ارائه شد. مباحث این روز شامل بیماری های کبدی و دستگاه گوارش بود و لذا در ادامه برنامه، بیماری های مربوط به سرطان های دستگاه گوارش فوقانی و تحتانی و عوارض مربوط به جراحی های دستگاه گوارش و کبد و درمان و کنترل آنها مورد بحث قرار گرفت.

زمینه و هدف:در حال حاضر درمان سرکوبگر ایمنی برای بیماران مبتلا به هپاتیت اتوایمیون شامل پردنیزولون و آزاتیوپرین است. دوزهای بالای پردنیزولون که برای القای رمیشن در بیماران استفاده می شود باعث ایجاد عوارض جدی می گردد. برخی محققان استفاده از سیکلوسپورین (نئورال) را برای جلوگیری از عوارض پردنیزولون در درمان کودکان مبتلا به هپاتیت اتوایمیون پیشنهاد کردند. مطالعات انجام شده روی گروه های کوچکی از بیماران نشان داده که استفاده از سیکلوسپورین برای کاهش عوارض کورتون ها می تواند مفید باشد. این مطالعه برای بررسی عوارض و میزان تاثیر سیکلوسپورن در القای رمیشن در کودکان مبتلا به هپاتیت اتوایمیون انجام گرفته است.روش بررسی:این مطالعه به صورت Case series و مداخله ای انجام شد. 10 بیمار با سن 14-5.5 ساله که بر اساس معیارهای گروه بین المللی هپاتیت اتوایمیون، مبتلا به «هپاتیت اتوایمیون تعریف شده» بودند، مشمول مطالعه گردیدند. سیکلوسپورین به تنهایی به میزان 5-3.5 میلی گرم/کیلوگرم/ روز به مدت 5 ماه و سپس همراه با پردنیزولون به میزان 0.3 میلی گرم/کیلوگرم/ روز و بعد از آن آزاتیوپرین 1.5 میلی گرم/کیلوگرم/ روز تجویز گردید. و از شروع ماه 8 درمان سیکلوسپورین قطع شد و درمان با پردنیزولون و آزاتیوپرین با مقادیر فوق الذکر ادامه یافت. رمیشن بیوشیمیایی بیماری از طریق پیگیری سطح ترانس آمینازهای سرم، بررسی گردید. پارامترهای رشد و عوارض جانبی درمان ثبت شدند.یافته ها:از 10 بیمار باقی مانده در طرح، در 7 بیمار، بهبود بیوشیمیائی و پاراکلینیک از ماه 4 درمان آغاز گردید و در ماه هشتم در همه بیماران مورد مطالعه مارکرهای بیوشیمیایی بهبود یافت. عوارض جانبی سیکلوسپورین اندک و به خوبی قابل تحمل بود و تماما پس از اتمام دوره درمان با سیکلوسپورین و قطع آن، ناپدید شد.نتیجه گیری:سیکلوسپورین در کودکان دچار هپاتیت اتوایمیون باعث القاء رمیشن در فرآیند التهابی بیماری می شود و عوارض جانبی آن خفیف و گذرا و به خوبی قابل تحمل است. پیگیری طولانی مدت بیماران به منظور بررسی عوارض طولانی مدت سیکلوسپورین پیشنهاد می شود.

زمینه و هدف:سرطان کولورکتال یکی از شایع ترین سرطان های تهاجمی و مسوول ایجاد ناراحتی های جسمی و روانی اجتماعی می باشد؛ بنابراین کیفیت زندگی در این بیماران پیامدی مهم است. بر خلاف پیشرفت هایی در درک مفهوم کیفیت زندگی، اکثر مطالعات تحقیقی موجود مربوط به مراکز شهری می باشند. از این رو هدف از مطالعه حاضر مقایسه کیفیت زندگی اختصاصی در بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال شهری و روستایی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، 110 بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال (79 شهری و 31 روستایی) مراجعه کننده به بیمارستان رازی از طریق مصاحبه و مرور پرونده پزشکی آنان بررسی شدند. کیفیت زندگی اختصاصی با استفاده از پرسشنامه ارزیابی عملکردی درمان سرطان کولورکتال (FACT-C) ارزیابی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و آزمون های آماری تی مستقل و کای دو تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها:میانگین مجموع امتیازات کیفیت زندگی بیماران شهری نسبت به روستاییان بالاتر بود ( (p<0.05که این اختلاف در ابعاد رفاه جسمی ((p<0.02 و رفاه عملکردی ( (p<0.01از نظر آماری معنی دار بود. میانگین امتیازات فقط در بعد رفاه اجتماعی/خانوادگی به طور جزیی در روستاییان نسبت به بیماران شهری بالاتر بود اما این اختلاف معنی دار نبود (0.59>p).نتیجه گیری:کیفیت زندگی اختصاصی بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال برحسب محل سکونت متفاوت می باشد. بیماران مبتلا به سرطان کولورکتال ساکن در شهر نسبت به روستاییان کیفیت زندگی اختصاصی بالاتری را گزارش کردند؛ که این مساله به انجام مداخلاتی به منظور ارتقای سطح سلامت و کیفیت زندگی بیماران در نواحی روستایی تاکید می نماید.

زمینه و هدف:دیورتیکول های اطراف پاپیلا ضایعات اکتسابی هستند که عموما در افراد بالای 40 سال مشاهده می گردد. هدف این مطالعه بررسی ارتباط میان این ضایعات و میزان بروز عوارض متعاقب انجام ERCP در این بیماران نسبت به بیماران بدون دیورتیکول می باشد.روش بررسی:در این مطالعه مقطعی توصیفی تمامی بیماران مراجعه کننده به بخش اندوسکوپی بیمارستان شریعتی (تعداد 718 نفر) که از این تعداد 685 مورد ERCP قرار گرفتند، وارد مطالعه و میزان شیوع انواع دیورتیکول تعیین و میزان عوارض آن با سایر بیماران فاقد دیورتیکول مقایسه گردید.یافته ها:از تعداد 685 نفر تعداد 47 نفر (6.9%) دارای دیورتیکول بودند که به ترتیب %25.5 Type A، Type B %46.8، %12.8 Type Cو %14.9 Type D را شامل می شد، میزان بروز سنگ و میزان بروز کولانژیت به طرز معنی داری در گروه دارای دیورتیکول بالاتر از گروه نرمال بود. گروه دارای دیورتیکول با میانگین سنی 15.02 ± 68.04 نسبت به گروه بدون دیورتیکول با میانگین سنی 17.48 ± 58.52 دارای اختلاف معنی داری واضحی بودند (.(p<0.001نتیجه گیری:این مطالعه ارتباط قابل توجه آماری را در گروه بیماران دارای دیورتیکول و میزان بروز سنگ های مجاری صفراوی و کولانژیت متعاقب ERCP را نشان داد. هم چنین به طور متوسط سن این گروه از بیماران بیشتر از گروه بیماران بدون دیورتیکول بود.

زمینه و هدف:حفظ، اعاده و ارتقای عادلانه سلامت جامعه وظیفه دولت هاست. برای اتخاذ تصمیم های صحیح و هدایت درست منابع محدود بخش سلامت، نیاز به شاخصی است که زیان های ناشی از مرگ های زود هنگام به هر علت و ناشی از ناتوانی های حاصل از پیامدهای غیر کشنده بیماری را کنار هم قرارداده و بر اساس یک واحد مشترک بیان کند و شاخص سال های از دست رفته به علت مرگ زودرس یا ناتوانی دارای این ویژگی است. سرطان مری سومین سرطان شایع دستگاه گوارش و از میان انواع سرطان ها، سرطان مری به عنوان سومین عامل مرگ و میر در استان گلستان می باشد. و از طرفی میزان بروز آن در استان گلستان بالاترین میزان در کشور است. این مطالعه در نظر دارد با محاسبه بار این سرطان ضمن تعیین اهمیت این بیماری در استان، زمینه ارزیابی علمی و موثر برنامه های مبارزه با این سرطان را نیز فراهم آورد.روش بررسی:در این مطالعه توصیفی مقطعی بار سرطان مری مربوط به سال 1387 در استان گلستان محاسبه و برآورد شد. اطلاعات لازم برای ورود به نرم افزار شامل جمعیت استان ، میزان مرگ و میزان بروز ناشی از سرطان مری به ترتیب از سرشماری سال 1385، نظام ثبت مرگ، نظام ثبت سرطان و اطلاعات مربوط به بیماران موجود در پایگاه اطلاعاتی کلینیک اترک جمع آوری شد.یافته ها:بار سرطان مری در استان گلستان 2992.48 سال در کل جمعیت این استان است که 1533.65 سال در مردان و 1408.46 در زنان به علت مرگ زودرس و 25.54 سال در مردان و 24.84 سال در زنان به علت ناتوانی می باشد. بار سرطان مری در هر هزار نفر جمعیت استان گلستان در زنان برابر 1.76 سال و در مردان 1.88 سال می باشد. پیک سنی بار سرطان مری در گروه سنی 60 تا 80 سال و 80 سال به بالا می باشد.نتیجه گیری:بالاتر بودن بار سرطان مری در استان گلستان نسبت به کشور با توجه به میزان بالاتر بروز آن در استان قابل توجیه است. به نظر می رسد سرطان مری از اولویت های نظام سلامت استان است، ولی قضاوت قطعی مستلزم محاسبه بار سایر سرطان ها، بیماری ها و آسیب ها در سطح استان و رتبه بندی آنها می باشد.

زمینه و هدف:ارتباط بین ژنوتیپ های مشخص از ژن های cagA و vacA و خطر بالای زخم و سرطان معده نشان داده شده است. این ژن ها الگوهای اللی متفاوتی را از نظر جغرافیایی نشان می دهند. هدف از این مطالعه آنالیز توالی این ژن ها به منظور شناسایی الگو های تنوع ژنتیکی و ارتباط با پی آمد بالینی بیمار می باشد.روش بررسی:نواحی انتهای آمینی ژن cagA و مرکزی هر دو ژن از 147 سویه جدا شده از منابع جغرافیایی و قومیتی مختلف در ایران تعیین توالی شدند. روش های فیلوژنتیکی برای مطالعه تنوع این ژن ها و ارتباط بین دودمان های تکاملی و پی آمد های بالینی استفاده شدند.یافته ها:آنالیز فیلوژنتیکی با استفاده از توالی های ژن cagA و vacA به ترتیب چهار و دو دودمان مجزا را نشان داد. دودمان 2 ژن cagA در مقایسه با دودمان 1 تنوع ژنتیکی بسیار گسترده ای را نشان داد. دودمان های 3 و 4 دارای نیای مخلوط با نوکلئوتیدهای نوترکیب بودند و خاستگاه نیایی نوکلئوتیدها از دودمان های 1 و 2 بود. سویه های با ژنوتیپ دودمان 2 از ژن vacA به طور معنی داری +cagA بوده (p=0، (>%90 و با میزان بالای بیماری زخم گوارشی (زخم معده و دوازدهه) در افراد آلوده مرتبط بودند ( .(p=0.003بیشتر سویه ها در دودمان 1 از ژنcagA ، ژنوتیپ دودمان 2 از ژن vacA را نشان دادند ( (p=0.003و به طور معنی داری با خطر بالای بیماری زخم گوارشی در افراد آلوده مرتبط بودند (0.022=p). سویه های با ژنوتیپ دودمان 2 از ژن cagA به طور معنی داری با گاستریت مرتبط بودند (.(p=0نتیجه گیری:تعداد بالای الگوهای تنوع اللی در ژن های بیماری زا روند تکاملی قوی را نشان داد که موجب ظهور دودمان های کلونال جدید از ژن cagA در ایران شده است. دودمان های مشخصی از ژن های cagA و vacA با بیماری زخم گوارشی مرتبط بودند.

بروزمسمومیت کبدی ناشی از دارو بین 1.1000 و 1.10000 در بیماران دریافت کننده دوزهای درمانی داروها برآورد شده است. آسیب کبدی ناشی از دارو یک علت عمده بیماری کبدی حاد و مزمن است و شدت این آسیب از تغییرات غیر اختصاصی در ساختار کبد تا نارسایی حاد کبد، سیروز و سرطان کبد متغیر است. شایع ترین علل دارویی آسیب کبدی عبارتند از: استامینوفن، آنتی بیوتیک ها، استاتین ها، ایزونیازید و داروهای گیاهی. هپاتوتوکسیسیتی ناشی از دارو بر اساس الگوی اختلال آنریم های کبدی (هپاتوسلولار، کلستاتیک و ترکیب این دو حالت)؛ مکانیسم سمیت کبدی (مستقیم، به واسطه سیستم ایمنی، ایدیوسنکراتیک) یا بر اساس یافته های هیستولوژیک در بیوپسی کبد (استئاتوز، سندرم انسداد سینوزوئیدی) تقسیم بندی می شود. درمان آسیب کبدی ناشی از دارو عبارتست از قطع فوری عامل ایجاد کننده، درمان حمایتی، علامتی و ارجاع بیمار جهت پیوند کبد در صورت بروز نارسایی حاد کبد به ویژه در بیمارانی مبتلا به آسیب کبدی با علتی غیر از استامینوفن.

بیماری سلیاک با اختلال جذب گلوتن در روده باریک در افراد مستعد از نظر ژنتیک ایجاد می شود و موجب سوء جذب و اسهال می شود. در این بیماری خطر بسیاری از بدخیمی ها افزایش می یابد که مهم ترین آنها لنفوم روده باریک است. پس از آن می توان از آدنوکارسینومای روده باریک، و سرطان سلول سنگفرشی مری نام برد. اما بر اساس تحقیقات ما تنها یک مورد سرطان سلول سنگفرشی در ناحیه هیپوفارنکس قبلا گزارش شده است. در این مقاله بیمار مبتلا به سلیاک که دچار سرطان سلول سنگفرشی هیپوفارنکس شده است معرفی می گردد. بیمار شیمی درمانی و رادیوتراپی شد اما متاسفانه با پیشرفت بیماری فوت شد. در بیماران مبتلا به سلیاک شناخته شده باید به فکر برخی از بدخیمی ها بود و یا زمانی که بدخیمی ها با علایم سندرم سوء جذب همراه هستند باید به سلیاک هم فکر کرد.