توجه به مفهوم رقابت پذیری ملی از منظر صادرات، رویکردی بسیار محدود به این موضوع می باشد. تخمین رقابت پذیری باید منعکس کننده تمامی تصمیمات اقتصادی خرد، مسایل سیاسی و اجتماعی و رفاه عمومی باشد و بتواند به توانایی کشور در خلق «پایدار» ارزش افزوده، کمک نماید. به همین دلیل بسیاری از صاحب نظران، رقابت پذیری را در کارآیی و به صورت بهره وری نیروی کار در نظر می گیرند. در این مطالعه برای بررسی عوامل موثر بر توان رقابتی کشور، با اتکا به کار (OECD, 1996) و عوامل رقابت پذیری موسسه بین المللی توسعه مدیریت (IMD) شاخصهای رقابت پذیری دانش محور، آموزش، تکنولوژی و زیر ساخت های اطلاعاتی، نوآوری، عملکرد اقتصادی و نهادها (مشتمل بر حکمرانی و سرمایه اجتماعی) شمرده شده اند.نتایج حاصل از تخمین مدل اقتصادسنجی، نشان دهنده روابط این متغیرها در اقتصاد ایران با رقابت پذیری می باشند که بیش از هر چیز بر لزوم افزایش آموزش های فنی - حرفه ای و علمی - کاربردی در ایران به منظور افزایش رقابت پذیری پایدار تاکید می نماید.