از خصایص ذاتی شعر اصیل و هر اثر هنری آن است که تفسیربردار است و از نظرگاه ها و زوایای دید متنوع برداشت می شود. سرزنده ماندن این آثار را در همین خصیصه باید جست. اثر هنری تا زمانی که با خواننده تعامل دارد زنده است. می توان گفت که جمهور خوانندگان اثرآفرین را در آرامگاه ابدی خود نیز آرام نمی گذارند. اثرآفرین تا لب گور و هو در دیار خاموشان از غوغای خوانندگان فارغ و در امان نیست و تلاش او برای در بستن و آرام گرفتن بیهوده است. هر زمان که این غوغا پایان پذیرد اجل اثر سررسیده و عمرش به سر آمده است. اگر شاهنامه و رباعیات خیام و منظومه های عطار و مولوی و غزلیات سعدی و حافظ پس از قرن های متمادی هنوز زنده اند و هزاران کاتب و واعظ و محقق و شارح و مجلس گرم کن و ناشر به یمن آنها به نام و نان رسیده اند تعامل ناگزیر آنها با خوانندگان از هر دوره و هر قماش و هر مرتبه و هر مقصد و مقصودی است.