با پیدایش جهانی سازی و گسترش ارتباطات، تاثیر فرهنگ بر ابعاد روان شناختی و رفتاری همچون خود پنداشت مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در ایران که از جمع گرایی فرهنگی نسبتا بالا برخوردار است، پیدایش رویکردهای جدید در زمینه فرآیندهای تعلیم و تربیت ضروری به نظر می رسد. در این پژوهش رابطه بین جمع گرایی فرهنگی، خود پنداشت وابسته و تفکر انتقادی در بین دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی با روش همبستگی و علی - مقایسه ای مورد بررسی قرار گرفت. روش نمونه گیری هدفمند و حجم نمونه از 350 نفر تشکیل شده است. برای جمع آوری داده ها پرسشنامه بکار رفته است. پژوهش حاضر رابطه همبستگی مثبت بین جمع گرایی فرهنگی، خود پنداشت وابسته و تفکر انتقادی را مشخص کرد. تحلیل واریانس دو راهه تفاوت معنادار بین سه دانشکده از لحاظ متغیرهای جمع گرایی فرهنگی، خود پنداشت وابسته و تفکر انتقادی را نشان داد و همچنین مشخص کرد که دانشجویان غیر تهرانی از خود پنداشت وابسته تری در مقایسه با تهرانی ها برخوردارند. همچنین تفاوت معنی داری بین دو جنس از نظر جمع گرایی فرهنگی، خود پنداشت وابسته و تفکر انتقادی مشخص نکرده است.