هدف: بررسی آثار پیش درمان با ویتامین E و حفاظت از نورونهای جسم سیاه پس از القای تخریب توسط 6- هیدروکسی دوپامین در موش صحرایی.مواد و روشها: موشها به سه گروه شاهد، تخریب و درمان تقسیم شدند. برای بیهوشی از مخلوط کتامین و گزیلازین به صورت داخل صفاقی استفاده شد. حیوانات گروه تخریب 5 میکرولیتر از محلول سالین 0.9 درصد حاوی 12.5 میکروگرم 6- هیدروکسی دوپامین و 0.2 درصد اسید آسکوربیک را علاوه بر 0.8 ml/kg پروپیلن گلیکول (i.m.) دریافت نمودند و به حیوانات گروه شاهد به همان حجم از محلول سالین – آسکوربات تزریق شد. گروه درمان علاوه بر (6-hydroxydopamine) 6-OHDA محلول د- آلفا – توکوفریل اسید سوکسینات (I.U./kg, 24 i.m.) حل شده در پروپیلن گلیکول را یک ساعت قبل و هفته ای سه بار پس از تزریق نوروتوکسین به داخل استریاتوم چپ به مدت یک ماه دریافت کردند. ایمونوهیستوشیمی آنزیم تیروزین هیدروکسیلاز در دو ناحیه جسم سیاه و استریاتوم به عنوان شاخص میزان کارایی روش درمانی استفاده شد.یافته ها: نتایج حاضر نشان می دهد که 47 درصد کاهش در تعداد نورون حاوی تیروزین هیدروکسیلاز در طرف چپ بخش متراکم جسم سیاه (SNC: Substantia Nigra Pars Compacta) گروه تخریب وجود دارد (P<0.005). در گروه درمان، میزان کاهش (18 درصد) در مقایسه با طرف راست SNC کمتر است (P<0.05). به علاوه اختلاف معنی داری بین دو گروه شاهد و درمان از نظر تعداد نورون دارای (Tyrosine Hydroxylase) TH وجود ندارد. بررسی میکروسکوپی محل تزریق در استریاتوم نشان می دهد که در تمامی حیوانات پیش درمان شده، هاله متراکمی از فیبرهای TH-IR در اطراف محل وجود دارد در حالی که در مورد گروه تخریب، تراکم این فیبرها کمتر است.نتیجه گیری: پیش درمان با ویتامین E می تواند سبب افزایش مقاومت و طول عمر نورونهای نیگرال در برابر تخریبهای اکسیداتیو بر اثر سمیت 6-OHDA شود و در درمان حفاظتی بیماری پارکینسون کاربرد دارد.

در این بررسی تعداد پنجاه استرین جداشده از میزبانهای سیب، گلابی، به، گل سرخ و ازگیل از مناطق قزوین، تهران، کرج، هشتگرد، طالقان، خوی، سلماس و ارومیه مورد بررسیهای فنوتیپی و الکتروفورز پروتئین و پلاسمید و حساسیت نسبت به آنتی بیوتیکها قرار گرفت. استرین ها لوان و کاتالاز مثبت، قادر به تحریک واکنش فوق حساسیت در برگهای توتون و شمعدانی و تولید تراوشات باکتریایی بر روی میوه های نارس گلابی بودند. واکنش گرم و اکسیداز منفی بوده و قادر به احیای نیترات و یا تولید رنگ فلورسانت نبودند. همه استرین ها هوازی اختیاری، اوره آز منفی، قادر به تحمل نمک طعام 5% و دمای 35 درجه سانتی گراد بودند. واکنش تولید مواد احیا کننده از ساکارز در تمامی استرینها مثبت بود. تولید استوئین پس از دو روز مثبت و پس از پنج روز منفی ثبت گردید. ژلاتین به کندی هیدرولیز شده ولی هیچکدام از استرینها قادر به هیدرولیز نشاسته، کازئین، آرژینین، توئین80 و یا اسکولین نبودند. تولید اندول، گاز از گلوکز، فنیل آلانین دی آمیناز، لستیناز، فسفاتاز و یا تولید رنگ صورتی در محیط YDC در تمامی استرینها منفی بود. تمامی استرینها از گلوکز، ساکارز، گالاکتوز، مانیتول، تری هالوز، ریبوز، سالیسین، آرابینوز، سلوبیوز، اینوزیتول، فروکتوز، گلیسرول، سیترات، سوکسینات و فومارات استفاده کرده و تولید اسید یا قلیا نموده و اکثرا توانایی مصرف فرمات را داشتند ولی قادر به مصرف اینولین، اسید نیکوتینیک، نیکوتین، نیکوتین آمید، مالونات، تارتارات، آسکوربات، گلوکانات، گالاکتیورونات، پروپیونات، اگزالات، دی گلوتامیک اسید، لاکتات، بنزوات، استات و یا پلی پکتات سدیم نبودند. نقوش الکتروفورز پروتئین همه استرینها یکسان بود و در الکتروفورز ژل آگارز نیز تمامی آنها دارای دو نوار پلاسمیدی با وزن های مولکولی مشابه بودند. تمامی استرین ها در آزمون نشت دوطرفه در آگار در برابر سه آنتی سرم مصرفی یک باند رسوبی قوی ایجاد نمودند. واکنش غیراختصاصی مشاهده نگردید. آنتی ژن حاصل از باکتری کشته شده با حرارت، واکنش قوی تری نسبت به آنتی ژن تیمارنشده (سوسپانسیون باکتری زنده) تولیدنمود. کروماتوگرام حاصل از کروماتوگرافی لیپیدهای استرین ها روی صفحه نازک سیلیکاژل شامل سه لکه عمده بوده و تفاوتی بین استرین ها مشهود نبود. براساس نتایج حاصله، استرین های باکتری عامل آتشک سیب و گلابی جداشده از مناطق مختلف ایران در خصوصیات بررسی شده همانند (هموژن) و غیرقابل تمایز بودند.

وجود فلزات سنگین مثل کادمیوم در خاک منجر به بروز پاسخ های متعددی چون کاهش رشد ریشه، تغییر ویژگی های غشا سلولی، تغییر فعالیت آنزیم ها و میزان فعالیت آنتی اکسیدان ها در گیاه می شود. در این بررسی اثر غلظت های مختلف کادمیوم کلراید در بعضی از پارامترهای فیزیولوژیکی و رشدی گیاهک کلزا مطالعه شد. به این منظور بذرها در پتری دیش و در غلظت های مختلف کادمیوم تیمار شدند و پس از یک هفته گیاهک های یکسانی از پتری ها انتخاب شده و مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج بیانگر کاهش قابل توجه رشد بویژه کاهش رشد ریشه ها بود. در تمام غلظت های کادمیوم مقدار کلروفیل کل کاهش معنی داری نشان داد که این کاهش می تواند به علت اثر مستقیم این یون بر سنتز کلروفیل باشد. به علت حساسیت بالای پیوندهای دو گانه لپیدهای غشا به گونه های فعال حاصل از تنش یون کادمیوم و افزایش فعالیت پراکسیدازها در سلول، بویژه در غلظت های بالاتر یون، کادمیوم پراکسیداسیون لیپیدها نیز افزایش می یابد. این تغییرات همراه با کاهش نسبت دهیدرو آسکوبارت به آسکوربات در غلظت های پایین تر یون کادمیوم می باشد؛ در حالیکه در هیچکدام از تیمارها مقدار آسکوربات کل تغییر قابل توجهی نشان نمی دهد. به نظر می رسد کاهش رشد ریشه ها به دلیل اثر مستقیم یون کادمیوم بر تقسیم و رشد طولی سلول ها است که در حقیقت به دلیل تمایل زیاد این یون به گروه های سولفیدریل پروتئین ها و آنزیم ها و یا اثر غیرمستقیم آنها از طریق اثر رادیکال های فعال اکسیژن (ROS)، می باشد. قرمز - قهوه ای شدن منطقه مریستمی و طویل شدن سلول ها نیز نشان دهنده فعال شدن آنزیم های پراکسیداز می باشد که به دلیل افزایش میزان پراکسید هیدروژن در این تنش اکسیداتیو است. از طرف دیگر گزارش ها بیانگر کاهش رشد به علت اختلال در فعالیت چرخه گلوتاتیون - آسکوبارت در مقادیر بالای کادمیوم است. کاهش مقدار آسکوبارت در این غلظت ها، به خاطر ورود گلوتاتیون به خزانه گلوتاتیونی برای سنتز همبند کننده های گیاهی و در نتیجه کاهش سوبسترای کاهنده آسکوبارت می باشد؛ در حالیکه در حضور غلظت های کمتر کادمیوم سنتز آسکوبارت پراکسیداز و منو دهیدرو آسکوبارت ردوکتاز و گلوتاتیون ردوکتاز تحریک شده و باعث فعالیت شدید چرخه گلوتاتیونی و سمیت زدایی ROS حاصل از اثر فلز می شود.

به منظور بررسی تاثیر سالیسیـلیک اسید(SA) بر افزایش تحمل به سرما، دانـه رست های دو روزه تربچــه 24 ساعت با محلول SA با غلظت های مختلف(0، 5/0، 1، 5/1 و 2 میلی مولار) پیش تیمار شده اند سپس به مدت 48 ساعت تحت تنش سرما (2.5°C) قرارگرفتند. آزمایش های انجام یافته نشان داد که تحمل به سرما دراین دانه رست ها افزایش یافت. این پدیده از طریق کاهش نشت k+و قند های محلول به محیط کشت و افزایش طول ریشه دانه رست ها بالاخص در غلظت 5/0 میلی مولار نشان داده شد. این نتایج نشان دهنده آن است که بین غلظت SA و کاهش صدمه سرما رابطه مستقیمی وجود دارد. با سنجش فعالیت سه آنزیم آنتی اکسیدان، آسکوربات پراکسیــداز (APX)، گایاکول پراکسیداز (GPX) و کاتالاز (CAT) در اندام هوایی و ریشه های دانه رست های تربچه نشان داده شد که مقاومت القایی حاصل از SA به سرما در دانه رست های تربچه با افزایش فعالیت این سه آنزیم آنتی اکسیدانی همراه است.

گزارش ها نشان می دهد که آسکوربات تحمل و وابستگی به مورفین را در انسانها و جوندگان کاهش می دهد. از آنجا که اکثر داروهایی که به صورت نامتعارف مصرف می شود آزادسازی و متابولیسم دوپامین را در ناحیه پوست (shell) هسته اکامبنس افزایش می دهند اثرات آسکوربات بر روی متابولیسم دوپامین در این هسته در موش های صحرایی naïve و موشهایی که تحت تیمار حاد مورفین بودند با استفاده از متد میکرودیالیز مطالعه شد. میزان دی هیدروکسی فنیل استیک اسید (DOPAC) – متابولیت دوپامین – در نمونه های دیالیزی با استفاده از کروماتوگرافی مایع با کارکرد عالی (HPLC) و با ردیابی الکتروکمیکال اندازه گیری شد. تیمار با مورفین به صورت حاد (20 mg/kg ip) میزان DOPAC را در هسته اکامبنس به میزان تقریبا %170 سطح پایه افزایش داد. تیمار حاد با آسکوربات (500mg/kg ip) به تنهایی مقدار DOPAC را در هسته اکامبنس تغییر نداد اما پیش تیمار با آسکوربات (500 mg/kg ip) 30 دقیقه قبل از تزریق مورفین، اثرات حاد مورفین را تضعیف کرد. این نتایج پیشنهاد می کند که آسکوربات در دوز بالا در تعدیل مسیر دوپامینرژیک مزولیمبیک نقش داشته باشد.

 در این نوشتار، تغییرات فعالیت برخی آنزیم های آنتی اکسیدان ( آسکوربات پراکسیداز و کاتالاز) و غلظت هیدراتهای کربن محلول در برگهای دو گیاه اسطوخدوس و رزماری، تحت تاثیر آلاینده های جوی مورد بررسی قرار گرفت. از این رو، با بررسی اطلاعات مربوط  به ایستگاههای سنجش آلودگی هوای سازمان حفاظت محیط زیست در سطح شهر تهران، ایستگاه های با بیشترین و کمترین مقدار آلودگی، برگزیده، دو گیاه در هر دو ایستگاه کاشته شدند پس از گذشت یک سال، نمونه برداری از برگهای گیاه انجام و مورد مطالعه قرار گرفت به این ترتیب گیاهان از نظر شرایط سنی یکسان بودند.نتایج بررسی نشان داد که، فعالیت آنزیم های مورد نظر در شرایط وجود بیشترین مقدار آلودگی، نسبت به شاهد ( محیط با کمترین مقدار آلودگی) به طور معنی داری افزایش یافت.اختلاف میانگین غلظت هیدراتهای کربن  محلول نیز نسبت به شاهد، افزایش معنی داری داشت.

در این پژوهش به بررسی اثر آسکوربیک اسید (AsA) به عنوان یک آنتی اکسیدان بسیار قوی در گیاه سویا (Glycine max. L. cv Union × Elp) از نظر مقابله با تنش اکسیداتیو ناشی از نیکل پرداخته شد. دانه رست های هفت روزه ای که در شرایط هیدروپونیک رشد یافته بودند در معرض غلظت های مختلفی از  NiCl2 ,6H2O (0 و 0.5 و 1 میلی مولار) و AsA (0 و 1 میلی مولار) قرار گرفتند. تجمع نیکل در ریشه ها به مراتب بیشتر از بخش های هوایی گیاه بود. نتیجه جالب توجه در این تحقیق، کاهش شدید انتقال نیکل از ریشه به اندام های هوایی در تیمارهای دارای AsA بود. در غیاب AsA، مقادیر بالای نیکل موجب کاهش تولید زیست توده در ریشه ها و اندام های هوایی و نیز کاهش کلروفیل در برگ شد، در الی که AsA سبب برطرف شدن این اثرات گردید. تنش اکسیداتیو ناشی از تیمار Ni با افزایش تولید مالون دی آلدئید (MDA) قابل اثبات و این افزایش به فعالیت بالای آنزیم لیپوکسی ژناز (1.13.11.12 EC و LOX) مرتبط بود، در حالی که افزودن آسکوربیک اسید به همراه یون های نیکل، تقریبا به طور کامل سبب تعدیل فعالیت آنزیم LOX و کاهش تولید MDA شد. از طرف دیگر فعالیت آنزیم های آسکوربات پراکسیداز (1.11.1.11 EC و APX) و کاتالاز (1.11.1.6 EC و CAT) در ریشه ها و برگ ها به طور قابل توجهی به وسیله تنش نیکل کاهش یافته بود، ولی ASA به شدت فعالیت این دو آنزیم را در شرایط تنش نیکل افزایش داد. بنابراین آسکوربیک اسید از یک طرف با توقیف نیکل در ریشه ها و از طرف دیگر با افزایش همه جانبه فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان تا حد زیادی آسیب های اکسیداتیو ناشی از نیکل را کاهش می دهد.

سرما موجب تغییر در فرآیند های بیوشیمیایی و فیزیولوژیکی گیاه می گردد. علاوه بر این کاهش دما موجب تغییر در ساختار غشا و محتوای پروتئین می شود. همچنین این تنش با جلوگیری از واکنشهای نوری و تاریکی میزان فتوسنتز را کاهش می دهد. در گیاهان حساس به سرما که قادر به کنترل فتوسنتز نیستند، انرژی اضافی موجب تشکیل اکسیژن فعال می گردد. ترکیبات تریازول یکی از باز دارنده های رشد بوده و اثرات متعددی بر رشد و نمو گیاهان دارد. تحقیقات نشان می دهد که این ترکیبات اثرات زیانبار ناشی از تنشهای محیطی، از قبیل تنش سرما را کاهش می دهند. یکی از مهمترین ترکیبات تریازول، پاکلوبوترازول (PBZ) می باشد. هدف مطالعه حاضر تعیین تاثیر تنظیم کننده رشد و نمو، PBZ بر افزایش مقاومت به تنش اکسیداتیو و افزایش مقاومت نهالهای گوجه فرنگی در برابر تنش سرما است. PBZ در دو غلظت متفاوت (30 و 60 میلی گرم در لیتر) بر گیاهان پنج هفته ای اسپری، و سه روز پس از تیمار با PBZ، نهال ها در معرض تنش سرما قرار گرفت. سرما در انکوباتور یک درجه سانتی گراد بمدت 6 ساعت اعمال، و سرمادهی روزانه بمدت 5 روز ادامه یافت. پس از تیمار نهالها، پارامترهای بیوشیمیایی مانند مقدار آسکوربات و دهیدروآسکوربات، فعالیت آنزیمهای پراکسیداز، پلی فنل اکسیداز و آسکوربات پراکسیداز برگ اندازه گیری، و نتایج بدست آمده با نرم افزار SPSS 9 آنالیز شد. نتایج نشان داد که تنش سرما موجب افزایش مقدار آسکوربات برگ می شود، اما مقدار دهیدرو آسکوربات را کاهش می دهد. همچنین مشخص شد که PBZ مقدار دهیدرو آسکوربات را در برگ گیاهانی که در شرایط تنش قرار دارند افزایش می دهد. در شرایط غیر تنش،  PBZ مقدار آسکوربات برگ را کاهش می دهد. تنش سرما، فعالیت آنزیمهای پلی فنل اکسیداز و آسکوربات پر اکسیداز را کاهش می دهد و تیمار PBZ در شرایط تنش سرما سبب افزایش فعالیت آنزیم اسکوربات پراکسیداز گردید. نتایج حاصل بهبود علایم ناشی از تنش و آسیبها در نهالهای تیمار شده توسط PBZ را نشان می دهد، بنابراین پیشنهاد می شود که تیمار با PBZ تشکیل ترکیبات آنتی اکسیدان را تحریک نموده و باعث افزایش مقاومت به تنش اکسیداتیو در گیاه گوجه فرنگی می شود.