استرنژیلوئیدس استرکورالیس یک انگل روده ای است که تعداد زیادی از مردم دنیا به آن آلوده اند. داروی مناسب برای درمان این انگل تیابندازول است اما این دارو دارای عوارض جانبی زیادی است. در این بررسی تاثیر داروی آلبندازول در درمان استرنژیلوئیدیازیس مورد بررسی قرار گرفته است. در این مطالعه که از نوع کلینیکال ترایال است 80 بیمار آلوده به استرنژیلوئیدیس استرکورالیس به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (50 بیمار) با آلبندازول درمان شد و گروه دوم (30 نفر) با تیابندازول مورد درمان قرار گرفت. بیمارانی درمان شده تلقی شدند که آزمایش مدفوع انها پس از درمان با داروهای فوق از نظر آلودگی به استرنژیلوئیدیس استرکورالیس منفی بود. نسبت درمانی 92% (Cure rate) و 100% به ترتیب برای آلبندازول و تیابندازول به دست آمد، اگرچه از نظر آماری اختلاف معنی داری بین اثر درمان دو دارو در گروه های مورد درمان وجود نداشت. با توجه به نتایج مطالعات مشابه در این خصوص می توان اثر درمان آلبندازول که عوارض جانبی ان از تیابندازول کمتر است را بهبود بخشید . در نتیجه آلبندازول می تواند به عنوان داروی انتخابی در درمان آلودگی استرنژیلوئیدیس استرکورالیس تلقی شود.

زمینه: انگل های روده ای در ایران و منطقه همدان از شیوع بالایی برخوردار هستند. به همین دلیل دستیابی به یک داروی مناسب با طیف وسیع جهت درمان افراد آلوده از اهمیت زیادی برخوردار است.هدف: این پژوهش به منظور مقایسه اثر درمانی دو داروی آلبندازول و مبندازول بر روی آسکاریس و تریکوریس و همچنین مقایسه عوارض جانبی این دو دارو انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه که به روش کارآزمایی بالینی سه سوکور انجام شد، 162 دانش آموز مقطع ابتدایی روستا های چشین و ابرو که آلوده به آسکاریس و یا تریکوریس تشخیص داده شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند.دانش آموزان به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و تحت درمان با داروی آلبندازول و مبندازول قرار گرفتند. پس از درمان نیز آزمایش به طور مجدد انجام شد. یافته های به دست آمده با آزمون های آماری t، کای دو و فیشر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میزان بهبودی ناشی از آلبدازول در مورد آسکاریس و تریکوریس به ترتیب 96.3 و 83.2 درصد در مورد داروی مبندازول به ترتیب 98.7 و 100 درصد بر آورد گردید که اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. شدت آلودگی در مورد انگل آسکاریس بعد از مصرف آلبندازول و مبندازول کاهش یافته بود و در مورد تریکوریس در تنها فرد آلوده پس از مصرف آلبندازول، تعداد تخم های انگل افزایش یافته بود. در 89 و 90 درصد افرادی که به ترتیب با دارو های آلبندازول و مبندازول درمان شده بودند، هیچ گونه عارضه ای مشاهده نگردید.نتیجه گیری: برای تجویز آلبندازول نسبت به تجویز تک دوز 500 میلی گرمی مبندازول جهت درمان آلودگی به نماتودهای روده ای ارجحیت خاصی وجود ندارد.

این بررسی بر روی پنج راس گوسفند نر 6 ماهه از نژاد بختیاری با وزن میانگین 30 کیلوگرم انجام شد. گوسفندان به مدت 2 هفته تحت نظر بودند و برای اطمینان از سلامتی آنها داروی ضدانگلی (آلبندازول) نیز دریافت داشتند. همچنین 12 ساعت پیش از ایجاد مسمومیت، آب از دسترس گوسفندان دور شد و تا زمان آخرین نمونه گیری ادامه داشت. پیش از آغاز بررسی، چندین نمونه خون و مایع مغزی نخاعی به عنوان شاهد از گوسفندان گرفته و الکترولیت های سدیم، پتاسیم، کلسیم، منیزیوم، کلر و فسفر اندازه گیری شدند. برای ایجاد مسمومیت تحت حاد، به هر گوسفند 2.5 لیتر محلول نمک 5 درصد بوسیله لوله معدی خورانده شد. سپس در زمانهای 30، 60، 90، 120، 150 و 180 دقیقه پس از خوراندن محلول نمک، نمونه های خون و نیز یک نمونه مایع مغزی نخاعی پس از آخرین نمونه گیری از خون گرفته شد و غلظت الکترولیتهای یاد شده همانند نمونه های شاهد اندازه گیری شدند. نتایج بدست آمده در این بررسی، نشان می دهند که غلظت های سدیم و کلر سرم، متعاقب ایجاد مسمومیت، افزایش معنی داری داشتند. در حالیکه غلظت های پتاسیم، کلسیم، منیزیوم و فسفر سرم پس از مسمومیت، کاهش معنی داری نسبت به مقادیر پیش از مسمومیت نشان دادند. تغییرات غلظت الکترولیتهای مایع مغزی نخاعی نیز همانند سرم بود که نشان دهنده همبستگی مستقیم بین غلظت این الکترولیتها در مایع مغزی نخاعی و سرم می باشد.

ریزش مو به دنبال مصرف مبندازولنادر است و خودبه خود بهبود می یابد.این عارضه در چهار بیمار از کل 63 بیماری که طی یک دوره نه ساله از سال 1368 تا سال 1376 با میندازول و آلبندازول درمان شده اند دیده شد . موی بیماران رویش مجدد پیدا کرد ولی رنگ و قوام آن تغییر یافت و در دو بیمار حداقل به مدت یکسال به همان شکل باقی ماند .بیمار سوم بدلیل آگرانولوسیتوزیس فوت نمود.  

مقدمه. آلبندازول از دسته داروهای بنزایمیدازول است که با مهار جذب گلوکز توسط سلولهای انگل باعث انهدام انگل می شود. جدیدا این دارو و در درمان کیست هیداتیک به کار می رود.روشها. در یک مطالعه مقدماتی آینده نگر که به مدت دو سال در مرکز پزشکی فیض وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد 10 بیمار مبتلا به کیست هیداتیک که جمعا بیش از 39 کیست در قسمتهای مختلف بدن (کبد، ریه، طحال، پریکارد، جدار قفسه سینه) با آلبندازول به مقدار 10 mg/kg تا 15 درمان شدند. 6 نفر از بیماران سابقه عمل جراحی قبلی کیست هیداتیک داشته اند.نتایج: در بررسی میکروسکوپی کیست در حین عمل جراحی که در تمام موارد انجام شد عوامل انگلی زنده مشاهده نشد. در یک بیمار تغییر رادیولوژیک دال بر تقلیل اندازه کیست مشاهده شد. در دو بیمار تست ایمونوفلورسانس منفی شد. در یک بیمار کیست زیرجلدی کاملا محو شد و در یک بیمار کیست های داخل شکمی با سونوگرافی کاملا محو شدند. عوارض دارویی سیستمیک قابل توجه در بیماران مشاهده نشد و بیماران درمان را خوب تحمل کردند. عوارض موضعی به صورت التهاب و حساسیت موضعی و پارگی کیست عارضه اصلی درمان دارویی بیماران ما بود. اندازه گیری متابولیت های آلبنداوزل در سرم و مایع کیست که از اهداف اولیه تحقیق بود میسّر نگردید. بحث: پیشنهاد می شود داروی آلبندازول در درمان کیست هیداتیک بیش از پیش مد نظر باشد و در بیمارانی که خطر عمل جراحی در آنها زیاد است و یا تعداد و محل کیست درمان جراحی را مشکل می کند از این دارو استفاده شود.

اگر چه هنوز درمان انتخابی کیست هیداتید عمل جراحی می باشد ولی در بعضی بیماران بنابر دلایل متعددی انجام عمل جراحی مقدور یا به صلاح نمی باشد. از طرف دیگر گزارش های موفقیت آمیز متعددی از درمان کیست هیداتید یا آلبندازول خوراکی در سالهای اخیر منتشر شده است. 25 بیمار مبتلا به کیست هیداتید که به دلایل مختلف، عمل جراحی برای درمان بیماری آنها امکان پذیر نبود، تحت درمان با آلبندازول خوراکی به مقدار 15 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به مدت 4 ماه قرار گرفتند. بیماران را 14 مرد و 11 زن تشکیل می دادند میانگین سنی بیماران 43.7 سال با محدوده سنی 12 تا 71 سال بود. محل کیست در این بیماران به قرار زیر بود: 14 مورد در کبد، 5 مورد در کبد و شکم به صورت همزمان، 4 مورد در ریه و 2 مورد در ریه و کبد به صورت همزمان. نتایج: 6 نفر (24%) با درمان دارویی بهبودی کامل یافتند (رفع علایم بالینی و محو شدن مورفولوژیک کیست در بررسی های تصویری)، 15 نفر (60%) با درمان دارویی بهبودی نسبی پیدا کردند (کاهش یا از بین رفتن علایم بالینی و تغییرات موروفولوژیک نظیر چروکیده شدن، کلسیفیه شدن، کور شدن و دکولمان). در 4 نفر با درمان دارویی هیچ تغییری در علایم بالینی یا مورفولوژیک ایجاد نشد. نتیجه گیری: درمان دارویی با آلبندازول خوراکی در 25 بیمار مبتلا به کیست هیداتید که عمل جراحی در آنها امکان پذیر نبود با نتایج قابل قبولی بکار گرفته شد.

برای درمان کیست هیداتیک روش رایج، جراحی می باشد که با عوارض بعد از عمل و گاهی مرگ و میر همراه است. وجود پاره ای از بیماریهای زمینه ای سبب اشکال در عمل جراحی و یا افزایش عوارض و مرگ و میر می گردد. کارایی و مفید بودن درمان های دارویی هنوز مورد بحث است ولی در میان داروهای موجود آلبندازول از سایر داروها موثرتر میباشد. بنابراین زمینه تحقیق در خصوص درمان کیست هیداتیک تا دستیابی به یک شیوه درمانی مؤثر و کم عارضه ادامه دارد. دراین مطالعه توصیفی و آینده نگر بدنبال ده روز درمان با آلبندازول از تخلیه مایع کیست هیداتیک محیطی کبد از راه پوست با هدایت سونوگرافی و تزریق مایع اسکولکس کش و تخلیه مجدد آن به عنوان یک روش درمانی استفاده شده است. 10 مورد کیست هیداتیک تک حفره ای محیطی در 7 بیمار (4 زن و 3 مرد) انتخاب شدند. وجود کیست ها به روش سونوگرافی تایید شده بود. کلیه بیماران به مدت 10 روز قبل از تخلیه تحت درمان با آلبندازول خوراکی به میزان 10 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن قرار گرفتند. این درمان تا 20 روز بعد از درناژ نیز ادامه یافت. با هدایت سونوگرافی نزدیکترین نقطه کیست به پوست مشخص و کیست تا حد امکان تخلیه و معادل 50% حجم مایع تخلیه شده مایع اسکولکس کش تزریق و پس از 20 دقیقه تخلیه می شد. مایع اسکولکس کش انتخابی در نیمی از کیست ها نمک هیپرتونیک 20% و در نیمی دیگر الکل اتیلیک مطلق (95%) بود. حجم مایع کیست ها بین 350-12 سانتی متر مکعب مایع اسکولکس کش تزریقی بین 150-6 سانتی متر مکعب بود. سن بیماران بین 44-18 سال و ابعاد کیست ها بین 9-3 سانتی متر بود شایعترین علت مراجعه بیماران درد شکم بود. در پیگیری 2 کیست کلا ناپدید شدند و 4 کیست بصورت هیپواکو بانمای تومور کاذب (پسودو تومور) کوچکتر از قبل درآمدند در 4 کیست کاهش اندازه همراه با نواحی اکوی داخلی و شناور شدن و جدا شدگی لایه ژرمینال مشاهده شد. هیچگونه واکنش حساسیتی عمومی و پوستی مشاهده نشد و تغییری نیز در آنزیمهای کبدی در حین درمان پدید نیامد. در پیگیری 2 ساله عود کیست مشاهده نشد. لذا تخلیه کیست از راه پوست می تواند به عنوان یک روش درمانی در کیست هیداتیک تک حفره ای محیطی کبد مطرح بوده و مورد استفاده قرار  گیرد.