امروزه بیس فنا آ (BPA) به طور گسترده ای در تولید پلاستیک های پلی کرناته و رزین های اپ.گسی به کار می ورد. حضور این ماده در فاضلاب شهری و پساب های صنعتی و ورود به اکوسیستم های آبی تاثیر زیان باری برروی موجودات آبرزی می گذارند. در این مطالعه، اثر BPAبر القای ناهنجاری های هسته ای (روش تست MN) و تخریب DNA کبدی (روشDNA Unwinding Assay ) در جنس نر ماهی شانک زردباله (Acanthopagrus latus) مورد بررسی قرار گرفته است. ماهیان طی دو هفته و به صورت تزریق درون صفاقی، غلظت های 10، 50، 100 و 150 میکروگرم بر گرم وزن بدن ماهیان از BPA را به صورت محلول در روغن نارگیل دریافت نمودند. گروه کنترل حلال، تنها روغن نارگیل را دریافت کردند در حالیکه برروی ماهیان کنترل هیچگونه تزریقی صورت نگرفت. از ماهیان در روزهای 0، 7 و 14 نمونه برداری به عمل آمد. جهت بررسی سمیت سلولی BPA، تعداد ناهنجاری های هسته ای موجود در اریتروسیت های خون ماهیان شانک زردباله مورد ارزیابی قرار گرفت. BPA باعث القای میکرونوکلئوس در اریتروسیت های ماهیان تیمار شده در مقایسه با گروه کنترل و در روندی وابسته به دوز گردید. بعلاوه، میزان آسیب DNA کبدی ماهیان شانک زردباله به روش واسرشته کردن DNA تحت محیط قلیایی بررسی گردید. نتایج حاصل نشان دهنده کاهش میزان یکپارچگی DNA کبدی ماهیان تیمار شده با غلظت های مختلف BPA پس از 7 و 14 روز از در معرض قرار گیری در مقایسه با ماهیان کنترل بود. این روند معنی داری در هفته دوم آزمایش نیز به طور چشمگیری ادامه یافت. نتایج مطالعه حاضر موید پتانسیل بالای ژنوتوکسیک BPA می باشد. علاوه بر آن می توان اذعان نمود که تستهای بکار رفته در مطالعه اخیر (آزمایش میکرونوکلئوس و شکستگی رشتهDNA ) بیومارکرهای سلولی و مولکولی حساس و مناسبی جهت سنجش BPA محسوب می شوند.

مواد و روش ها: در این تحقیق از موش های صحرایی نژاد NMRI با وزن بین 250 تا 320 گرم استفاده شد. حیوانات بطور تصادفی به دو گروه کنترل و کیندل تقسیم شدند. به منظور ایجاد کیندلینگ از ماده پنتیلن تترازول (PTZ) با دوز 45 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن حیوان استفاده شد. به گروه کنترل به جای PTZ با همان حجم محلول سالین تزریق شد. 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ حیوانات با دوز g/kg 1.2 داروی اورتان بی هوش شده و در دستگاه استریوتاکسی قرار داده می شدند. سپس سوراخی به قطر یک میلیمتر جهت قرارگیری الکترود تحریکی بر روی فیبرهای جانبی شافر و سوراخ دیگری به قطر یک میلی متر برای قرارگیری میکروالکترود ثبات بر روی ناحیه CA1 هیپوکمپ ایجاد شد. موج تحریکی از طریق الکترودهای تحریکی دو قطبی بر روی فیبرهای جانبی شافر وارد شده و پاسخ های سیناپسی از روی لایه دندریتی و یا جسم سلولی نورون های هرمی ثبت می شد. این پاسخ ها قبل از PBs و 5، 15، 30 و 60 دقیقه پس از PBs جمع آوری و پس از دریافت، تقویت و پالایش در حافظه رایانه ذخیره می شدند. یافته ها: نتایج حاصل از تجربه و تحلیل آماری نشان می دهند که 48 تا 144 ساعت پس از پایان کیندلینگ اختلاف معنی داری بین اثر PBs در ایجاد LTP در ناحیه دندریتی سلول های هرمی بین موش های کیندل و کنترل وجود ندارد و در لایه جسم سلولی، PBs در موش های کنترل سبب ایجاد LTP می گردد در حالی که در موش های کیندل شده جواب های متغیری ایجاد می کند. نتیجه گیری: به نظر می رسد که تغییر توانایی PBs در ایجاد LTP در موش های کیندل شده می تواند یکی از دلایل اختلال یادگیری مشاهده شده در این موش ها باشد.

در این تحقیق، مساله رسوب دینامیکی آسفالتین در یک فرایند جابه جایی نفت با تزریق امتزاجی گاز طبیعی در داخل محیط متخلخل به طور آزمایشگاهی مورد بررسی قرار می گیرد. دو نوع سنگ مخزن از جنس سنگ آهک و ماسه سنگ به عنوان محیط متخلخل به کار گرفته می شوند. آزمایش های دینامیکی به خوبی نشان دادند که تزریق گاز سبب افزایش میزان رسوب آسفالتین در داخل محیط متخلخل می شود. نتیجه های به دست آمده از این پژوهش نیز نشان دادند که رسوب و نشست آسفالتین در محیط متخلخل موجب گرفتگی منافذ، کاهش درجه تخلخل و نفوذپذیری مطلق سنگ مخزن می شود. اندازه گیری تغییرهای ایجاد شده در میزان آب غیرقابل کاهش نشان داد که آسفالتین نشست کرده در سطح سنگ مخزن سبب تغییر تر شوندگی آن به سوی نفت دوست بودن می شود.

در این تحقیق، مطالعه های تئوری و آزمایشگاهی روی تکنیک های مختلف ازدیاد برداشت از جمله تزریق آب (Water Flooding) و تزریق گاز (Gas Injection) و تزریق متناوب آب و گاز (WAG) روی نمونه های تهیه شده از یکی از مخازن کربناته دریایی ایران در شرایط مخزن انجام شده است. نتیجه های آزمایشگاهی برای هر یک از روش ها با نتیجه های مدل شبیه سازی آنها مقایسه شده است. در سناریوهای WF و GI دبی های تزریق cc/min 0.1, 0.2, 0.5 و برای فرایند WAG دو نسبت تزریق 1 (WAG ratios) و 2 با تعداد سیکل های 7، 7 و 10 با دبی های تزریق cc/min 0.1, 0.2, 0.5 و اجرا شد. نتیجه های به دست آمده از آزمایش ها نشان می دهد که در تمام سناریوها مقدار نفت بازیافت شده افزایش می یابد. به علاوه نتیجه ها نشان می دهد که بازیابی نفت در فرایند WAG با دبی بهینه سیالات تزریقی در مقایسه با سناریوهای WF و GI افزایش چشم گیری داشته است. در ضمن بازیابی نفت در فرایند WAG با نسبت تزریق 2 بیش از نسبت تزریق 1 است. از نمونه آب دریا و گاز متان خالص به عنوان سیالات تزریقی استفاده شده است. همچنین از این تحقیق نتیجه شده که نتیجه های آزمایشگاهی با نتیجه های شبیه ساز نفت سیاه ( (Eclipse 100همبستگی دارد.