ترس بیش از حد، غیر واقعی، غیر قابل کنترل و مرضی از افراد، اشیا و موقعیت های خاص است.اسطوره شناسی: فوبی منسوب به فوبوس (phobos) است که در اسطوره های یونانی، از فرشته های مذکر و تجسم ترس محسوب می شود.

هدف از این نوشتار مقایسه کار ارزشیابی در مدیریت اسلامی و مدیریت متداول است. به منظور نیل به این هدف، دو پرسش پژوهشی مطرح می گردد: پرسش اول – آیا در اسلام ارزشیابی وجود دارد یا خیر؟پرسش دوم – تفاوت ارزشیابی در اسلام و ارزشیابی در مدیریت متداول چیست؟برای پاسخ به دو پرسش پژوهشی مذکور، دو فرضیه عنوان می شود که عبارتند از: فرضیه اول – با استناد به دلایل مختلف، ارزشیابی در اسلام به طور جدی مطرح است. فرضیه دوم – ارزشیابی در اسلام با ارزشیابی متداول تفاوتی آشکار دارد؛ از جمله توجه به حسن فاعلی به جای توجه به حسن فعل. نوع این تحقیق (بنیادی – کتابخانه ای) و روش آن (نظری – تحلیلی) می باشد. ابتدا به منظور تأیید فرضیه اول به پنج دلیل زیر استناد می شود: دلیل اول: براساس اصول فطری و تکوینی انسان با توجه به داشتن هدف، عقل، وجدان و فطرت الهی و وجود رقیب و عتید، دو فرشته ای که در سمت راست و چپ انسان مراقب اعمال آدمی است، به طور دقیق اعمال را می نویسند؛ بنابراین انسان کارهای خود را ارزیابی می کند و به سوی خیر و کمال گام بر می دارد. دلیل دوم: با توجه به اصل اعتقادی معاد که روز حسابرسی است و با در نظر گرفتن امر به معروف و نهی از منکر که از فروع دین اسلام است، ارزشیابی عنصر جدایی ناپذیر از شریعت اسلام است. دلیل سوم: با توجه به اصل امتحان و آزمایش که سنت الهی و عامل تکامل انسان است. تمام بندگان بدون استثنا در معرض آزمایش و امتحان الهی قرار دارند و اصولاً فلسفه مرگ و زندگی، امتحان و آزمایش است.دلیل چهارم: توجه به آیات متعدد قرآن کریم و احادیث فراوان در مورد امتحان، بلا، فتنه، میزان و محاسبه که با صراحت، وجود امتحان و آزمایش اعلام گردیده است. دلیل پنجم: توجه به پیامهایی که در نهج البلاغه، در قالب خطبه ها، نامه ها و حکمت ها در مورد ارزیابی و نظارت در مدیریت اسلامی آمده است. سپس، برای تأیید فرضیه دوم، ابتدا مفاهیم مختلف ارزشیابی، اهداف و ملاکهای ارزشیابی و شیوه های آن در مدیریت متداول و اسلامی مقایسه و تفاوت آن بیان شده است. در پایان، تفاوت ارزشیابی در اسلام و ارزشیابی متداول، از نظر حسن فعل و حسن فاعل و تفاوت مفهوم علم و شناخت، هدفهای رفتاری و هدفهای غایی و محدودیتهایی که در ارزشیابی متداول از نظر (زمانی – مکانی) و تبعیت از مصالح سیاسی، اقتصادی و اجتماعی وجود دارد و پیوسته خطاهای فراوانی که در کمین شیوه ارزشیابی متداول وجود دارد ولی در ارزشیابی اسلامی وجود ندارد. مورد بررسی قرار می گیرد که نتیجه آن است که بر اساس میزان عدل الهی ارزشیابی ذره ای کم یا زیاد نمی شود در حالی که ارزشیابی های متداول، مصلحت گرایانه و سازشکارانه هستند و در بیشتر مواقع در آنها رابطه بر ضابطه حاکم است و به جای در نظر گرفتن تفاوتها، تبعیض صورت می گیرد.

شاعری نیازمند استعداد خاصی است که هرکسی از آن بهره مند نیست. تاثیر شگرف شعر بر اذهان و اندیشه ها، زمینه ساز پیدایش اسطوره ها و باورهای خاصی نسبت به شاعران شده است، به طوری که این باور در میان بسیاری از ملل به وجود آمده که سخنان شاعران از دنیای دیگری سرچشمه می گیرد و موجودات برتری این سخنان را به آنان تلقین می کنند و در حقیقت شاعر سخنگوی آن موجود برتر است. این شیوه تفکر را در اساطیر یونان و برخی ملل دیگر همچنین در اندیشه های اعراب جاهلی و شاعران پس از دوران جاهلیت می توان دید. در اساطیر یونان و روم «آپولون» فرزند زئوس رب النوع هنر و شعر به شمار می آید و «موزها» که الهه های نه گانه هنر هستند زیر نظر «آپولون» الهام کننده شعر به شاعران و راهنمای آنان در سرودن حماسه و غزل محسوب می شوند. در ایران باستان نیز مانی بر این باور بود که فرشته ای به نام «توم» یا «همزاد» سخنانی را به او الهام می کند. همچنین اعراب دوره جاهلی بر این باور بودند که هر شاعر «جن» یا «شیطانی» مخصوص به خود دارد که شعر را بر زبان شاعر تلقین می کند. در شعر فارسی نیز برخی از شاعران از «فرشته»، «جن» یا «تابعه»ای نام برده اند که شعر را به آنان تلقین یا الهام می کند.

از ابتدای پیدایش تصوف مدار طریقت بر پیر بوده است که در واقع راهنما و هدایت کننده سالکان به سوی حقیقت می باشد و در میان صوفیان از جایگاه والایی برخوردار است، تا جایی که برخی از آنان (صوفیان) برای وی مقام و مرتبه ای بالاتر از پیامبر قایل شده اند؛ چرا که معتقدند پیر، علم سرّ و درون دارد و پیامبر، علم وحی. پیر کسی است که در میان مردم و با مردم زندگی می کند، لکن دارای ویژگی هایی است که وی را از سایر افراد متمایز می سازد و آن گونه که صوفیه از وی یاد می کنند، گویا فرشته ای است که در لباس انسان درآمده است. سالک راه حق (مرید) باید هریک از مراحل طریقت (مقامات) را زیر نظر پیر طی کرده، هیچ اعتراضی بر کارها و رفتار وی نداشته باشد. در خصوص اینکه در هر دوره چه تعداد پیر وجود دارد، نظرات مختلفی وجود دارد. هر کدام از پیران به داشتن کرامت متصف اند. کرامت امر خارق العاده ای است که تنها به دست اولیا و مشایخ انجام می گیرد. از جمله این کرامات می توان به زنده کردن مردگان، راه رفتن بر روی آب، سخن گفتن با مردگان، به اطاعت واداشتن جانوران وحشی و ... یا غیره اشاره کرد.

بینش دوگانه پرستی یا دوآلیسم، نمودار جدال مستمر میان قوای دوگانه در طبیعت است. در پرتو این نمایش آیینی، همواره نیکی، روشنی، زندگی، فرشته و ... بر بدی، تاریکی، مرگ، دیو و ... پیروز می شود. اما بر مبنای عصیان و نواندیشی در شعر معاصر خصوصا در اندیشه سپهری تاریکی، مرگ، شب، مرداب، لجن و ... مقولاتی قابل ستایش هستند و همواره روشنی از دل تاریکی بر می آید و مرگ پایان حقیقت تصور نمی شود. در این مقاله این نازنین بینی و بینش عارفانه که تا اندازه ای مطابق با تفکرات بودایی است در هشت کتاب سپهری مورد بررسی و پژوهش قرار گرفته است.

سودابه ایرانی است، زیرا کردار او در برابر سیاوش بازمانده دو اسطوره ایرانی ست که هر دو با زندگی زردشت در پیوسته است. او از سویی اهورایی است، فرشته وار سیاوش را دوست می دارد، راز آفرینش او را پدیدار می کند، او را درخت پرستش می خواند و پیکرگردانی او را می داند. این گفتار و کردار او بازمانده دیدار فرشته اشی با زردشت است. و بازتاب رفتار سودابه در باربر کاوس، حماسه ای دیگر با قهرمانی دختری عاشق پیشه و فداکار به نام منیژه می سازد. کردار اهریمنی سودابه در برابر سیاوش که از راه نابکاری و گناه به سیاوش نزدیک می گردد بازمانده اسطوره برخورد ماده دیو اهریمنی با زردشت و همچنین اسطوره آریایی یم و یمی است. از دیگر رفتارهای اهریمنی او آن است که دروغ می گوید، دست به دامن جادو می گردد و سیاوش را در آتش می اندازد تا آن که سیاوش از دست او دل از ایران شهر می کند، به دامن دشمن پناه می برد و در آن جا کشته می شود.