تعدادی از پلی اترهای غیر حلقوی با گروههای انتهایی متفاوت و افزایش طول زنجیر برای استخراج نمک لیتیم از محیط آبی به فاز آلی مانند کلروفرم، کربن تتراکلرید، 1،2- دی کلرواتان ومطالعه اثر تغییر ساختار در مولکول استخراج کننده در انتخابگری و بهره، به کار گرفته شده اند. یونوفرهای استفاده شده عبارتند از: DEG (I), DEGDME (II), DEGMBE (III), DEGDBE (IV), DEGDB (V), EE (VI), ME (VII), Cryptofix (VIII), TEG (IX), TrEG (X). روند استخراج IV > III > I ≈ II > VI > VII > V > VIII ≈ IX ≈ X. مشخص گردید که DEGDBF مناسب ترین یونوفر برای استخراج یون لیتیم است.

در این مقاله، روش های گرماسنجی دیفرانسیلی (Differential Scanning Calorimetry) DSC، اسپکترومتری جرمی (Temperature Programmed Desorption-Mass Spectrometry) و پراکندگی نوترون ها در زاویه های کوچک (Small angle neuron scattering) برای بررسی جذب گاز CO2 به وسیله ذغال سنگ، مورد استفاده قرار گرفته است. جذب سطحی CO2 به وسیله ذغال سنگ، به وسیله DSC مورد مطالعه قرار گرفت. منحنی های گرمازا در دماهای پایین، مربوط به جذب سطحی CO2 به وسیله ذغال سنگ بوده و نشان دهنده واکنش قوی بین کربن دی اکسید و ذغال سنگ می باشند. کاهش در مقادیر منحنی های گرمازا طی برخوردهای اول و دوم CO2 با ذغال سنگ Wyodak نشان می دهد که حتی پس از گرم شدن تا دمای 200 درجه سانتی گراد مقداری از گاز CO2 به طور برگشت ناپذیر جذب ذغال سنگ شده است. نتیجه های DSC همچنین نشان می دهند که جذب سطحی CO2 روی ذغال سنگ فرایندی فعال شده بوده و به احتمال در دمای شروع منحنی های گرمازا، انرژی گرمایی کافی برای برطرف کردن انرژی فعال سازی برای جذب سطحی، موجود می باشد. فرایند جذب سطحی با نفوذ سریع اما بسیار آهسته مولکول های گاز به درون ساختار ذغال سنگ (فرایند جذب) دنبال شده است. کاهش قابل ملاحظه دمای انتقال از حالت شیشه ای به حالت لاستیکی (Glass transition temperature) در ذغال سنگ پس از جذب CO2، نشان دهنده تغییرات ساختاری بر اثر حل شدن CO2 در ساختار ذغال سنگ بوده و مقدار گاز حل شده در ساختار ذغال سنگ با افزایش فشار گاز کربن دی اکسید افزایش می یابد. نتیجه های مطالعه دفع CO2 از ساختار ذغال سنگ به وسیله TPD-MS نشان می دهند که دفع CO2 از ساختار ذغال سنگ از یک مدل سینتیکی درجه اول پیروی می کند. افزایش انرژی فعال سازی دفع CO2 با افزایش فشار CO2 جذب شده نشان می دهد که فشارهای بالا انتقال مولکول های CO2 از درون موانع را آسان تر می نمایند. بنابراین، مقدار گاز ذخیره در فشارهای بالاتر بیشتر بوده و تلاش بیشتری برای دفع مولکول های CO2 جذب شده در فشارهای بالا لازم است. بررسی ساختار ذغال سنگ تحت CO2 با فشار بالا به وسیله SANS نیز نتیجه های بالا را به خوبی تایید می نماید.

بتن یا ملات گوگردی، به مخلوط سنگدانه و گوگرد اصلاح شده گفته می شود که گوگرد اصلاح شده در آن نقش چسباننده را دارد. در این پژوهش، گوگرد مذاب در دمای 130 تا 140 درجه سانتی گراد با افزودنی اولفینی واکنش کرده، سپس با فیلر و سنگدانه های از پیش گرم شده مخلوط شد. در ادامه اثر دما و زمان واکنش روی خواص مکانیکی ملات گوگردی مورد آزمایش قرار گرفت. طرح اختلاط نمونه های ملات ساخته شده شامل 32 درصد گوگرد اصلاح شده، 10 درصد فیلر و 58 درصد سنگدانه می باشد. نمونه های ملات گوگردی با استفاده از فیلرهای نرمه سیلیس، میکا و کربن تهیه شد که در بین آنها نرمه سیلیس بوی نامناسب نمونه ها را تا حدودی کاهش داد. نمونه های ملات گوگردی دارای مقاومت فشاریkg/cm2  200-424، مقاومت کششی بیشتر از 80 kg/cm2 و مقاومت خمشی 110-120 kg/cm2 می باشند.

در این تحقیق، با استفاده از پساب یک واحد صنعتی، دو باکتری خالص که قادر به رشد در حضور MTBE بودند جداسازی، شناسایی و فعالیت آن ها بررسی شد. این دو میکرواورگانیسم قادر به رشد در محیطی بودند که MTBE تنها منبع کربن و انرژی آن بود و آن را به طور کامل به بدنه میکروبی و گاز کربنیک تجزیه می کردند. این دو میکرواورگانیسم به ترتیب باکتری گرم ـ مثبت Bacillus cereus و باکتری گرم ـ منفی Klebsiella terrigena بودند. این باکتری ها قادر به رشد در حضور 48 گرم در لیتر MTBE بوده که بالاترین غلظت MTBE در آب می باشد. هر دو باکتری قادر به تجزیه کامل 10 گرم در لیتر MTBE در کم تر از یک شبانه روز می باشند. نرخ تجزیه مخصوص MTBE در شرایط بهینه برای باکتری ها B. cereus و K. terrigena به ترتیب برابر 5.89 و 5.78 گرم بر گرم سلول در ساعت اندازه گیری شد. نرخ تجزیه مخصوص MTBE و رشد این باکتری ها در دماهای 25، 30 و 37 درجه سانتی گراد بررسی شد که بهترین نرخ در 37 درجه سانتی گراد به دست آمد. این دو باکتری، قادر به رشد و تجزیه MTBE در شرایط بی هوازی نمی باشند.

در این مطالعه، پتانسیل احتراق خود به خودی نفت سنگین در طی فرایند احتراق در جا مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس نتیجه های آزمایشگاهی از دستگاه های آنالیز حرارتی (TGA, DSC and ARC)، مطالعه سینتیکی برای نمونه های مختلف نفت سنگین در محیط های متخلخل ماسه ای و کربناته انجام شد. اثر فشار بخشی اکسیژن، فشار مخزن و رس موجود در سنگ روی شرایط احتراق خود به خودی با استفاده از نمونه های نفت سنگین مخازن جنوب غربی ایران مورد بررسی قرار گرفت. بررسی نتیجه ها نشان داد که با تزریق هوا در فشار اتمسفر، واکنش احتراق دما پایین (Low temperature combustion) که با تولید کربن مونوکسید مشخص می شود در دمای 300 درجه سانتی گراد آغاز می شود. در حالی که غنی سازی هوای تزریقی با اکسیژن باعث کاهش شروع احتراق دما پایین (LTC) به میزان 50 درجه می شود. در آزمایش هایی که با دستگاه (Accelerating calorimetric) ARC در فشار مخزن (1300psi) انجام شده اند، انرژی فعال سازی در ناحیه احتراق دمای پایین کاهش محسوسی نشان داد و در نتیجه واکنش LTC در دمای 115 درجه سانتی گراد آغاز شد. آزمایش های DSC (Differential Scanning Calorimetric) در شرایط غیر ایزوترمال نیز نشان دادند که افزایش فشار بخشی اکسیژن باعث می شود که در فرایند واکنش های احتراق، حرارت بیشتری تولید شود. وجود رس به عنوان کاتالیست و افزایش دهنده سطح به منظور جذب سوخت بیشتر، میزان انرژی فعال سازی را به مقدار قابل ملاحظه ای کاهش می دهد. براساس نتیجه های به دست آمده، احتراق خود به خودی رابطه مستقیم با فشار مخزن، میزان رس موجود در سنگ مخزن و اکسیژن موجود در هوای تزریقی دارد.

در این پژوهش، مطالعه تجربی رفتار وارونگی فازها در پراکنش های مایع-مایع، در ستون استخراج پاششی برای سامانه های شیمیایی تولوئن/آب، نرمال هگزان/آب، کربن تتراکلراید/آب، تولوئن/آب+گلیسیرین (25 درصد وزنی)، تولوئن+کربن تتراکلراید (25 درصد وزنی)/آب، و تولوئن/آب+ استیک اسید (5 درصد وزنی) به منظور بررسی تاثیر خواص فیزیکی، پدیده انتقال جرم و نوع هندسه ستون انجام شد. نتیجه ها نشان می دهد که مقدار ماندگی لازم برای وارونگی فازها در پراکنش های آلی در آبی با افزایش کشش بین سطحی افزایش می یابد، در حالی که برای پراکنش های آبی در آلی بر عکس اتفاق می افتد. هم چنین، مقدار ماندگی فاز پراکنده در نقطه وارونگی در هر نوع پراکنش با افزایش گرانروی فاز آبی کاهش می یابد. میل به وارونگی فازی در پراکنش آلی در آبی با افزایش اختلاف وزن مخصوص دو فاز بیشتر می شود. با انجام انتقال جرم، اگر جهت انتقال از قطره به فاز پیوسته باشد ماندگی فاز پراکنده در نقطه وارونگی کاهش می یابد. هم چنین، نتیجه ها نشان می دهد که ماندگی فاز پراکنده با افزایش اندازه قطره ها در نقطه وارونگی بیشتر شده، از سویی نوع هندسه ستون نیز به دلیل اثر دیواره ای نقش مهمی دارد.