در این تحقیق، اثر جنس و ضخامت لایه میانی بر جذب انرژی ورق های فلزی الیافی (FML) با مقطع مربعی تحت بار محوری شبه استاتیکی به صورت تجربی و عددی مورد بررسی قرار گرفته است. چهار لایه میانی شیشه-اپکسی، کربن-اپکسی، فوم پلی یورتان و آلومینیوم 2024 برای ساخت نمونه ها در نظر گرفته شد. درحالی که لایه های درونی و بیرونی تمامی نمونه ها، آلومینیوم 2024 انتخاب شده است. نمونه ها با استفاده از دستگاه پرس با جابجایی و سرعت یکسان فشرده شدند و ویژگی جذب انرژی آن ها شامل نیروی بیشینه، نیروی متوسط لهیدگی، انرژی جذب شده و تعداد چین خوردگی هر مورد مطالعه و مقایسه شد. سپس، شبیه سازی عددی بر روی نمونه ها انجام و مدل عددی به وسیله آزمایش های صورت گرفته اعتبار سنجی شد. حال، به وسیله مدل عددی اعتبار سنجی شده، اثر تغییر ضخامت لایه میانی برای یافتن ضخامت بهینه، مطالعه شد. نتایج پژوهش نشان داد که نمونه ساخته شده با لایه میانی الیاف کربن، بیشترین میزان جذب انرژی و نیروی متوسط را دارا می باشد. همچنین، نمونه با لایه میانی فوم کمترین بازدهی را از خود نشان داد. سرانجام با تغییر ضخامت لایه میانی نتیجه شد که بهترین عملکرد مربوط به نمونه های است که ضخامت هر سه لایه تشکیل دهنده آن با هم برابر هستند.

زمینه و هدف: انقلاب جراحی با تهاجم اندک به عنوان یک تغییر انگاره برای حفظ جهت گیری خود نیاز به روش ها و ابزارهایی دارد که کمترین اختلال را در هوموستاز طبیعی بدن بوجود آورند. سال ها است که گاز اکسید نیترو علیرغم خنثی تر بودن نسبت به دی اکسید کربن بدلیل گزارشاتی از ایمن نبودن از چرخه استفاده روزمره خارج شده است. اخیرا در خصوص غیرایمن بودن آن تردیدهایی ظاهر شده و راه برای انجام کارآزمایی های بالینی با آن باز شده است. این مطالعه بر آن است که شواهد قابل استناد بیشتری برای قضاوت در مورد استفاده از اکسید نیترو در مقابل دی اکسید کربن فراهم نماید.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی سه سوکور بر روی بیمارانی که کاندید کله سیستکتومی لاپاروسکوپی بودند، صورت گرفت. گاز مورد استفاده برای هر بیمار، به صورت تصادفی، دی اکسید کربن و یا اکسید نیترو تعیین می شد. متغیرهای مورد مطالعه شامل ‏سرعت ‏ضربان قلب و فشار‏خون متوسط شریانی ‏حین عمل، ‏CO2‎‏ انتهای ‏بازدمی، میزان تهویه ‏دقیقه ای و اشباع ‏O2‎‏ ‏خون حین عمل، میزان مصرف ضد درد، ‏ارزیابی بصری درد توسط بیمار، وجود یا عدم وجود درد شانه، توانایی خروج از بستر، توانایی بیمار برای تحرک در ‏بستر، وجود یا عدم ‏وجود استفراغ و مصرف داروی ضد استفراغ و عوارض حین عمل و بعد از عمل بود.‏یافته ها: دو گروه 32 نفری در دو گروه کارآزمائی بالینی با هم قابل مقایسه بودند، در حالیکه پارامترهای همودینامیکی از لحاظ آماری برای هر دو یکسان بود، گاز دی اکسید کربن بازدمی در بیماران گروه CO2 بیشتر بود (32 در مقابل 27 mmHg، P<0.001، %95 CI [2.00-7.27]). هیچ تفاوتی در احساس درد و میزان حالت تهوع و استفراغ بین دو گروه وجود نداشت. کاربرد داروهای ضد درد و ضد تهوع در حین و بعد از عمل بطور آماری تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت. عارضه ای در هیچ کدام از گروه ها دیده نشد.نتیجه گیری: استفاده از گاز اکسید نیترو بر خلاف دی اکسید کربن باعث اختلال عملکرد تنفسی نمی شود. تاثیر آن بر درد و استفراغ بعد از عمل و متغیرهای همودینامیک که در برخی مطالعات متفاوت از دی اکسید کربن ذکر شده بود، در این مطالعه تفاوتی نداشت.

تعدادی از پلی اترهای غیر حلقوی با گروههای انتهایی متفاوت و افزایش طول زنجیر برای استخراج نمک لیتیم از محیط آبی به فاز آلی مانند کلروفرم، کربن تتراکلرید، 1،2- دی کلرواتان ومطالعه اثر تغییر ساختار در مولکول استخراج کننده در انتخابگری و بهره، به کار گرفته شده اند. یونوفرهای استفاده شده عبارتند از: DEG (I), DEGDME (II), DEGMBE (III), DEGDBE (IV), DEGDB (V), EE (VI), ME (VII), Cryptofix (VIII), TEG (IX), TrEG (X). روند استخراج IV > III > I ≈ II > VI > VII > V > VIII ≈ IX ≈ X. مشخص گردید که DEGDBF مناسب ترین یونوفر برای استخراج یون لیتیم است.

در این تحقیق، با استفاده از پساب یک واحد صنعتی، دو باکتری خالص که قادر به رشد در حضور MTBE بودند جداسازی، شناسایی و فعالیت آن ها بررسی شد. این دو میکرواورگانیسم قادر به رشد در محیطی بودند که MTBE تنها منبع کربن و انرژی آن بود و آن را به طور کامل به بدنه میکروبی و گاز کربنیک تجزیه می کردند. این دو میکرواورگانیسم به ترتیب باکتری گرم ـ مثبت Bacillus cereus و باکتری گرم ـ منفی Klebsiella terrigena بودند. این باکتری ها قادر به رشد در حضور 48 گرم در لیتر MTBE بوده که بالاترین غلظت MTBE در آب می باشد. هر دو باکتری قادر به تجزیه کامل 10 گرم در لیتر MTBE در کم تر از یک شبانه روز می باشند. نرخ تجزیه مخصوص MTBE در شرایط بهینه برای باکتری ها B. cereus و K. terrigena به ترتیب برابر 5.89 و 5.78 گرم بر گرم سلول در ساعت اندازه گیری شد. نرخ تجزیه مخصوص MTBE و رشد این باکتری ها در دماهای 25، 30 و 37 درجه سانتی گراد بررسی شد که بهترین نرخ در 37 درجه سانتی گراد به دست آمد. این دو باکتری، قادر به رشد و تجزیه MTBE در شرایط بی هوازی نمی باشند.

در این پژوهش، مطالعه تجربی رفتار وارونگی فازها در پراکنش های مایع-مایع، در ستون استخراج پاششی برای سامانه های شیمیایی تولوئن/آب، نرمال هگزان/آب، کربن تتراکلراید/آب، تولوئن/آب+گلیسیرین (25 درصد وزنی)، تولوئن+کربن تتراکلراید (25 درصد وزنی)/آب، و تولوئن/آب+ استیک اسید (5 درصد وزنی) به منظور بررسی تاثیر خواص فیزیکی، پدیده انتقال جرم و نوع هندسه ستون انجام شد. نتیجه ها نشان می دهد که مقدار ماندگی لازم برای وارونگی فازها در پراکنش های آلی در آبی با افزایش کشش بین سطحی افزایش می یابد، در حالی که برای پراکنش های آبی در آلی بر عکس اتفاق می افتد. هم چنین، مقدار ماندگی فاز پراکنده در نقطه وارونگی در هر نوع پراکنش با افزایش گرانروی فاز آبی کاهش می یابد. میل به وارونگی فازی در پراکنش آلی در آبی با افزایش اختلاف وزن مخصوص دو فاز بیشتر می شود. با انجام انتقال جرم، اگر جهت انتقال از قطره به فاز پیوسته باشد ماندگی فاز پراکنده در نقطه وارونگی کاهش می یابد. هم چنین، نتیجه ها نشان می دهد که ماندگی فاز پراکنده با افزایش اندازه قطره ها در نقطه وارونگی بیشتر شده، از سویی نوع هندسه ستون نیز به دلیل اثر دیواره ای نقش مهمی دارد.

در این تحقیق، 35 سویه قارچی از سبزی های فاسد شده جدا شد و برای استفاده از پلی گالاکترونیک اسید به عنوان تنها منبع کربن مورد غربال گری قرار گرفت. 25 نمونه جدا شده دارای فعالیت پلی گالاکتروناز بودند که در سنجش توسط پلیت با ایجاد یک منطقه شفاف قابل دیدن بود. سویه هایی که بیشترین تولید را داشتند، به وسیله اندازه گیری ناحیه شفاف تشکیل شده در اطراف کلنی هایی که با رنگ آمیزی اختصاصی رتنیوم رد، رنگ آمیزی شده بودند، قابل تشخیص بودند. قارچی که بیشترین خاصیت تولید آنزیم پلی گالاکتروناز را داشت، قارچ تتراکوکوسپوریوم بود که بر اساس ویژگی های مورفولوژیکی و میکروسکوپی شناسایی شد. کشت سویه انتخابی (سویه قارچی تتراکوکوسپوریوم) در محیط مایع انجام شد که در نتیجه مقدار زیادی آنزیم تولید گردید. بیشترین میزان تولید آنزیم، پس از گذشت 48 ساعت از کشت مایع می باشد. پلی گالاکتروناز تولید شده در pH برابر 5 و دمای 35 درجه سانتی گراد دارای حداکثر فعالیت می باشد.Mn2+ ، Ag3+ و دترجنت های فعال سطحی مانند توین 20 و تریتون 100-X  فعالیت پلی گالاکتروناز را تا 37 درصد افزایش داده و EDTA  فعالیت آنزیم را به 125 درصد حد معمول می رساند.