در این پژوهش اثرات اعتیاد خوراکی هروئین بر جنین موشهای سوری معتاد مورد بررسی قرار گرفت. بدین طریق والدین به دنبال افزایش تدریجی غلظت هروئین در آب آشامیدنی 0.1)، 0.3 و 0.5 میلی گرم / میلی لیتر( معتاد شدند. سپس موشهای نر و ماده در گروه های مختلف طبقه بندی گردیدند. ماده ها به صورت معتاد قبل از بارداری، معتاد بعد از بارداری و معتاد قبل و بعد از بارداری و نرها در گروه های سالم و معتاد بودند. در روز 17 بارداری جنینها مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج نشان داد که هروئین باعث کاهش معنی داری در وزن و طول فرق سر - نشیمنگاهی، عدم گامت زایی، کاهش گامت زایی، کاهش فعالیتهای جنسی، طولانی شدن زمان لقاح، مرگ جنینها و والدین و همچنین ناهنجاریهایی در بافتهای مختلف (زایده انگشتی، انحراف محور بدن، عقب ماندگی رشد، خونریزیهای زیرپوستی، انحراف دم، باز بودن پلک، خمیدگیهای غیر طبیعی در ستون مهره ها و ...) می شود.

یکی از راههای قاچاق مواد مخدر، حمل درونی (از راه حفرات و سوراخهای بدن) یا Body Smuggling است. البته اسامی دیگری مانند: body packing و body stuffing , mules نیز برای این پدیده بکار می رود. برآوردی از روشهای حمل مواد، محتوای بسته ها، نحوه بسته بندی، بررسی مرگهای ناشی از body smuggling و نتایج روشهای تشخیصی و درمانی، در برنامه ریزی جهت فراهم آوردن امکانات درمانی و تشخیصی در تمام بیمارستانها و فعالیتهای پیش گیرنده از آن در سطح جامعه، می تواند نقش موثری در کاهش تعداد این افراد و اجرای قانون داشته باشد.این مطالعه از نوع Case series با نمونه گیری بصورت تصادفی است. در افراد مشکوک به بلع بسته های مواد که در بیمارستان لقمان بستری شده اند (در عرض 2 سال، 1378 و 1379) سن، جنس، وضعیت تاهل، شغل، میزان تحصیلات، تعداد وزن بسته ها، نوع ماده حمل شده و نتیجه رادیوگرافی شکم و نیاز به جراحی و اقدامات درمانی انجام شده بحث شده است و 16 مورد در سال 1379 آزمایش Thin Layer Chromatography (TLC) بر روی خون و ادرار انجام گرفته است. افراد مشکوک به بلع بسته های مواد 33 مورد بودند که 32 نفر آنها body smuggler شناخته شدند. تمامی حاملین درونی مواد (body smuggler) مرد بودند. حداکثر سن 62 سال و حداقل سن 20 سال و میانگین سنی 41 سال داشتند. حداقل وزن بسته ها یک نخود و حداکثر وزن بسته ها 1000 گرم و میانگین آن 360 گرم بود. حداقل تعداد بسته های یک عدد و حداکثر تعداد بسته ها 54 عدد و میانگین آن 10 عدد بود و محتوای بسته ها در 84 درصد تریاک و 13 درصد (4 مورد) هروئین و در 1 مورد حشیش بود و هیچ موردی از کوکائین و آمفتایین وجود نداشت. از این افراد، 81 درصد معتاد بودند، 27 درصد (7 مورد) فوت کردند و 18 درصد (6 مورد) تحت عمل جراحی قرار گرفتند که 33 درصدشان بعد از عمل فوت نمودند.

تزریق مواد مخدر گسترش وسیعی پیدا کرده و شیوع آن همراه با افزایش مصرف هروئین و کوکائین افزایش یافته است. مصرف کنندگان تزریقی مواد مخدر، افرادی هستند که فعالیتهای غیرقانونی دارند که مورد تایید اجتماع نیستند. مشخص کردن مقدار آنها و تعیین انسیدانس عوارض عفونی در این افراد میسر نیست.عوارض عفونی در یک معتاد تزریقی، بیشتر از آنکه به نوع داروی تزریق شده مربوط باشد به محیط اطراف و شیوه زندگی معتاد ارتباط دارد.خصوصیات معتاد تزریقی که ریسک عفونت را در آنها افزایش میدهد شامل: افزایش ریت ناقلین پوستی، مخاط و نازوفارنکس، تکنیکهای غیر استریل در موقع تزریق، آلودگی وسایل تزریق یا مواد مخدر با ارگانیسم ها، بهداشت بد دهان، وضعیت بد و پایین اقتصادی اجتماعی، رفتارهای دیگر همراه با تزریق مثل مصرف سیگار، الکل، و نداشتن مراقبتهای اولیه بهداشت است.

هدف: در بررسی حاضر رابطه میان شدت اختلالهای روانپزشکی و شدت وابستگی به مواد افیونی به عنوان یک پیش آگهی منفی در درمان افراد معتاد به مواد مخدر مورد بررسی قرار گرفته است. روش: این بررسی از نوع توصیفی- مقطعی است. آزمودنی های پژوهش را 240 نفر (232 مرد، 8 زن) تشکیل داده‏اند که به تصادف از میان بیماران معتاد به مواد افیونی مراجعه کننده برای درمان انتخاب شده‏اند. ابزار پژوهش، آزمون MMPI و مصاحبه روانپزشکی بوده است که به صورت انفرادی اجرا شده است. داده‏ها به کمک آزمونهای آماری خی دو، تحلیل واریانس و روش توکی تحلیل گردیده است. یافته‏ها: شایع ترین روش مصرف کشیدن تریاک با سیخ و سنگ (8/28%)، میانگین طول مدت مصرف 96/5 سال، میانگین سن شروع اعتیاد 24 سالگی و میانگین دفعات ترک 1/1 مرتبه بوده است. 4/50% نمونه دارای یک یا چند تشخیص روانپزشکی بودند و به ترتیب اختلال شخصیت ضد اجتماعی با 25%، افسردگی با 5/20% و اضطراب با 3/18% شایع ترین اختلالها بوده‏اند. این بررسی نشان داد که با افزایش شدت وابستگی به مواد شدت اختلالهای روانپزشکی بیشتر شده است. به طوری که مصرف کنندگان تریاک با وافور و سیخ و سنگ به ترتیب 5/30% و 2/39% و تدخین و تزریق کنندگان هروئین به ترتیب 7/73% و 3/92% داری تشخیص روانپزشکی بودند. نتیجه: بیمار بودن معتادان دور از واقعیت نیست در درمان باید به شدت اعتیاد و تشخیص های روانپزشکی همراه توجه داشت. شدت اعتیاد نوعی پیش آگهی منفی در ترک ناموفق و بالاتر بودن همزمانی تشخیص های روانپزشکی است.

سابقه و هدف: وابستگی به مواد مخدر افیونی، یکی از مشکلات مهم بهداشتی در کشور ما به شمار می رود. مطالعات متعدد نشان داده است اکثر بیماران وابسته به این مواد دچار اختلالات روانی همراه دیگری نیز می باشند. هدف از این مطالعه بررسی اختلالات روانی در بیماران وابسته به مواد مخدر افیونی و مقایسه این اختلالات بین دو گروه بیمار وابسته به تریاک و هروئین بود. مواد و روش ها:در این مطالعه مقطعی - توصیفی، 192 بیمار مرد وابسته به مواد مخدر افیونی که برای ترک وابستگی در بخش تشخیص دوگانه بیمارستان شهید بهشتی کرمان بستری شده بودند پس از ثبت خصوصیات جمعیت شناختی از طریق آزمون استاندارد SCL-90-R مورد ارزیابی قرار گرفتند.یافته ها: میانگین سنی جمعیت مورد مطالعه 67/7± 92/33 سال بود و در کلیه مقیاس های  SCL-90-R، بیمار و یا در وضعیت مرزی ارزیابی گردیدند. نمره مقیاس های وسواس و اجبار، اضطراب، ترس مرضی، روان پریشی، جمع علایم (PST) و ضریب کلی علایم مرضی (GSI) به صورت معنی دار در بیماران وابسته به هروئین از بیماران وابسته به تریاک بیشتر بود (P<0.05). نتیجه گیری: توصیه می شود کلیه بیماران وابسته به مواد مخدر افیونی از نظر وجود اختلالات روانی همراه بررسی گردند. بیماران وابسته به هروئین در مقایسه با بیماران وابسته به تریاک، از اختلالات روانی بیشتری رنج می برند و احتیاج به توجه بیشتری دارند.

مقدمه: ارزیابی و برنامه ریزی بر مبنای آمارها و اطلاعات غیردقیق باعث ناکامی ما در برخورد با پدیده اعتیاد خواهد شد. این پژوهش به بررسی ویژگیهای فردی و الگوهای مصرف مواد مخدر و در معتادین خودمعرف پرداخته است. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی به روش گذشته نگر، ویژگیهای معتادین خود معروف مرکز پذیرش درمان بهزیستی شهرستان الیگودرز، با بازنگری پرونده های مراجعه کنندگان به مرکز از بدو تاسیس (1377) تا نیمه اول مرداد 1380 (در مجموع 384 پرونده) مورد بررسی قرار گرفت و اطلاعات مورد نظر از پرونده ها استخراج شد. یافته ها: نتایج نشان دادکه 97.5% مراجعین مرد و میانگین سنی آنها 34.5 سال بود. 70% متاهل و دارای میانگین 2.6 فرزند بودند. از نظر میزان تحصیلات بیشترین درصد، تحصیلات راهنمایی داشتند (37.5%)93% نمونه ها سابقه استعمال دخانیات و 24.4% نمونه ها در بستگان درجه اول سابقه خانوادگی مصرف مواد افیونی داشتند. متوسط سن شروع اعتیاد 26.7 سال و میانگین طول مدت اعتیاد تا مراجعه جهت ترک 8 سال بود. 67.4% نمونه ها یک تا پنج بار سابقه ترک داشتند. 3% به استفاده از سرنگ مشترک و 4% به ارتکاب سایر جرائم (غیر از اعتیاد) معترف بودند. موارد مصرف شامل 74% تریاک، 20% هروئین و 6% مصرف تواما تریاک و هروئین بود. روش های رایج مصرف شامل: تدخین 66%، خوردن مواد 15.3%، تزریق 9.9% و مصرف توام خوراکی و تدخین 8.8% بود. بین نوع ماده مصرفی با سن، سن شروع مصرف مواد، محل تولد، دفعات مصرف روزانه و روش مصرف مواد و وضعیت تاهل رابطه معنی دار وجود داشت (p<0.05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده لزوم انجام پژوهش های مشابه جهت توصیف و تحلیل اپیدمیولوژیک دقیق تر وضعیت اعتیاد در سطح استان و شهرستانهای دیگر ضروری است.

پیش زمینه و هدف: اعتیاد یکی از بحران های امروزی جهان است. متاسفانه بعد از دهه 50 به علت افزایش حجم جمعیت کشورمان از یک طرف و بحران های اجتماعی حاصل از تنش ها از یک طرف دیگر باعث شده هم تعداد معتادان بیشتر شده و هم سن شروع و کیفیت جرم ناشی از اعتیاد آورها تغییرات غیرمنتظره ای در جامعه به وجود آورد. این تغییرات نگرانی خانواده ها و مسئولان جامعه را موجب گردیده است. لذا به منظور کمک در حل این معضل اجتماعی طرح تحقیقاتی تحت عنوان، بررسی جنبه های روانی و اجتماعی معتادان درندامتگاه شهرستان تبریز به اجرا درآمد. مواد و روش ها: جمع آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه، مصاحبه و معاینه بالینی بود. و تعداد گروه شاهد مساوی تعداد مورد 200 نفر است که از مراجعه کنندگان معمولی بیمارستان های دانشگاه می باشند و تست آماری مورد استفاده ( کای دو) است و سطح معنی دار P<0.05 تلقی شده است. یافته ها: نشان می دهد از 200 نفر معتاد زندانی 61.5 درصد زیر 25 سالگی و 12 درصد زیر 18 سالگی است. در صورتی که قبل از دهه پنجاه 80 درصد معتادان بالای 40 سالگی بودند. از طرفی قبل از دهه پنجاه 80 درصد معتادان وابسته به تریاک و فقط 20 درصد معتاد به هروئین بودند در مطالعه حاضر 60 درصد معتاد به هروئین و 33 درصد معتاد به تریاک بوده است. هشتاد و دو درصد از 200 نفر معتاد اظهار داشتند انگیزه شروع در وهله کنجکاوی و در مراحل بعدی مشکلات روانی، فشارهای زندگی، بیکاری بوده است همچنین 27 درصد معتادان مورد مطالعه ما فاقد خانواده سالم بودند و یکی از ناهنجاریهائی که در بین معتادان و گروه شاهد معنی دار بود شیوع خودکشی در بین معتادان و گروه شاهد معنی دار بود. شیوع خودکشی در بین معتادان بود که 38 درصد آنها اقدام به خودکشی ناموفق داشتند. بحث و نتیجه گیری: در آزمون هوش نیز همبستگی واضحی بین اعتیاد و عقب ماندگی ذهنی مشاهده گردید که با معاینه بالینی همخوانی نداشته است. شاید دلیل آن وجود حالت تشویش، افسردگی و خماری معتادان بوده است. این بررسی نشان می دهد ریشه آسیب های اجتماعی مثل اعتیاد و ... در بطن روابط خانوادگی و بسترهای نامناسب مانند دوست بد، محرومیت ها و عدم وجود سازگار های اجتماعی برای جوانان نهفته است.

مقدمه: وابستگی به مواد مخدر افیونی، یکی از مشکلات مهم بهداشتی در کشور ما به شمار می رود. مطالعات متعدد نشان داده است که اکثر بیماران وابسته به این مواد دچار اختلالات روانی همراه نیز می باشند. هدف از این مطالعه بررسی اختلالات روانی در بیماران وابسته به مواد مخدر افیونی و مقایسه این اختلالات بین دو گروه بیمار وابسته به تریاک و هروئین بود. روش کار: در این مطالعه مقطعی ـ توصیفی 192 بیمار مرد وابسته به مواد مخدر افیونی که برای ترک وابستگی در بیمارستان شهید بهشتی کرمان بستری شده بودند بطور تصادفی انتخاب شدند. پس از ثبت خصوصیات جمعیت شناختی نمونه مورد مطالعه، اختلالات روانی آنها از طریق آزمون استاندارد SCL-90-R مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصله با استفاده از آزمون های کای اسکوئر و آنالیز واریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و P<0.05 سطح معنی دار در نظر گرفته شد. نتایج: میانگین سنی نمونه مورد مطالعه 7.67±33.92 سال بود و در کلیه مقیاس های SCL-90-R در وضعیت بیمار و یا در وضعیت مرزی ارزیابی گردیدند. نمره مقیاس های وسواس و اجبار، اضطراب، ترس مرضی، روان پریشی، ضریب کلی علایم مرضی (GSI) و مجموع علایم مثبت مرضی (PST) به صورت معنی داری در بیماران وابسته به هروئین از بیماران وابسته به تریاک بیشتر بود (P<0.05).بحث و نتیجه گیری: توصیه می شود کلیه بیماران وابسته به مواد مخدر افیونی از نظر وجود اختلالات روانی همراه بررسی گردند. درمان اختلالات روانی همراه می تواند نتیجه درمان اعتیاد را بهبود بخشد. بیماران وابسته به هروئین به نسبت بیماران وابسته به تریاک، از سایکوپاتولوژی بیشتری رنج می برند و احتیاج به توجه بیشتری دارند.

مقدمه: هسته اکومبنس بطنیNucleus Accumbens Septi) NAS )و هسته خلفی سجافی Mucleus Raphe Dorsalis NRD از جمله مهمترین هسته های درگیر در اعتیاد می باشند. ثبت خارج سلولی از سلولهای هسته اکومبنس بطنی متعاقب تحریک الکتریکی هسته خلفی در خلال خودمصرفی هروئین در موشهای بیهوش شده با هالوتان به عمل آمد. روش بررسی: در این تحقیق تجربی، تحریکات الکتریکیA (PULSE: 30 MIN 0.5 MS ,15A,20HZ )در بخشهای قدامی ـ خلفی هسته سجافی اعمال شد. خودمصرفی هروئین در هر روز برای 2 ساعت انجام گرفت و در هر مرحله تعداد خود تزریقی و تعداد فشار دادن اهرم اندازه گیری شد. در پایان روز دهم فعالیت خودبخودی سلولهای NAS ثبت گردید. هم چنین پاسخ این سلولها متعاقبت تزریق هروئین (0.5mg/kg s.c) و سپس نالوکسان (5mg/kg s.c) ثبت گردید. یافته ها: نتایج این تحقیق نشان داد که اعمال تحریکات الکتریکی در NRD منجر به کاهش خودمصرفی هروئین و تأخیر در وابستگی به مورفین در خلال یک دوره 10 روزه شد. این نتایج کاهش معنی داری را در تعداد تزریقات در گروه تحریکی نسبت به گروه کنترل که تحریکات الکتریکی دریافت نکرده بودند نشان می دهد (0.01>P). فعالیت خودبخودی سلولهای NAS در گروه دریافت کننده هروئین نسبت به گروه شاهد کاهش یافت (0.01>P)، اما اعمال تحریکات الکتریکی در NRD از کاهش فعالیت خودبخودی سلولهای NAS جلوگیری کرد. تزریق هروئین در هنگام ثبت خارج سلولی اثرات متفاوتی گذاشت. در مجموع از 96 سلول ثبت به عمل آمد که 59 عدد بدون تغییر، 22 عدد به هنگام تزریق هروئین تحریک و 15 سلول دیگر به هنگام تزریق هروئین مهار شدند که نالوکسان این اثرات را معکوس کرد. نتیجه گیری: این تحقیق نقش تحریکات الکتریکی در NRD را در جلوگیری از اختلالات رفتاری و الکتروفیزیولوژیک تأیید می کند و از آنجا که مصرف مزمن هروئین با تنظیم کاهشی باعث تضعیف سیستم نروترانسمیتری از قبیل سروتونین و دوپامین می شود، چنین تصور می ِشود که تحریکات الکتریکی در NRD باعث تقویت سیستم نروترانسمیتری سروتونین و اوپیوئیدهای درون زا می شود که این تحریکات در نهایت منجر به تعدیل فعالیت نرونهای NAS می ِشود.