آلودگی با ویروس هپاتیت B (HBV) و عوارض آن که شامل سیروز کبدی و کارسینومای هپاتوسلولار می باشند، یکی از مهمترین مشکلات بهداشتی در سراسر جهان می باشد. استراتژی سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای کنترل مؤثر عفونت HBV واکسیناسیون با آنتی ژن سطحی ویروس (HBsAg) می باشد. نتایج بسیاری از مطالعات نشان می دهند که 10-1% افراد قادر به تولید مقادیر مصونیت بخش از آنتی بادی (anti- HBs>10 IU/L) متعاقب دریافت واکسن نمی باشند. این عدم پاسخ دهی به HBsAg به عوامل متعددی از قبیل بیان آنتی ژنها و هاپلوتیپ های خاصی از سیستم HLA، نقص در خزانه لنفوسیت های T و B اختصاصی HBsAg، نقص در اعمال سلول های عرضه کنندة آنتی ژن ، تحمل ایمونولوژیک و عدم تعادل در اعمال سلول های T کمک کننده نسبت داده شده است . به علاوه عوامل ایمونیزاسیون از قبیل دوز واکسن ، نوع واکسن ، تعداد و زمان بندی تزریقات ، محل و راه تزریقات میزان پاسخ دهی به واکسن را تحت تأثیر قرار می دهند. هم چنین پاسخ ایمنی به واکسن هپاتیت B، تحت تأثیر عوامل میزبان از قبیل جنس ، سن ، وزن ، ژنتیک ، صلاحیت ایمنی افراد و سیگار کشیدن قرار می گیرد. نشان داده شده است که با افزایش زمان بعد از واکسیناسیون میزان anti- HBs کاهش می یابد. این پدیده ضرورت انجام واکسیناسیون یادآور را مطرح کرده است . در این مقاله عوامل مؤثر بر پاسخ دهی به واکسن هپاتیت B، دلایل ایمونولوژیکی عدم پاسخ دهی به واکسن و مدت زمان دوام مصونیت مورد بررسی قرار می گیرند.