0

اریترودرمی ترمی است که برای هر بیماری التهابی که بیش از 90% سطح پوست را درگیر کند بکار می رود و با اریتم، پوسته ریزی و خارش مشخص می شود. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی، علل، جنبه های بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به اریترودرمی بستری در بخش پوست بیمارستان سینا همدان طی سالهای 76-1373 می باشد. روش کار بصورت تهیه چک لیست و استخراج اطلاعات از پرونده بیماران و سپس تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار EPI6 بود. از بین 1107 بیمار بستری شده، 48 مورد بستری (4.3%) بعلت اریترودرمی بود. بیشتر بیماران بالای سن 40 سال و نسبت مرد به زن 1.4 به 1 بود. شایعترین علت زمینه ای اریترودرمی درماتوزهای قبلی (56.3%) بودند. در این گروه شایعترین علت اگزما (27.1%) و در درجه بعد پسوریازیس (10%) بود. سایر علل زمینه ای اریترودرمی به ترتیب شیوع واکنشهای دارویی (25%)، بیماریهای لنفورتیکولر (10.4%) و ایدیوپاتیک (8.3%) بودند. شایعترین علل دارویی داروهای آنتی اپی لپتیک بودند. در بین یافته های آزمایشگاهی ائوزینوفیلی در بیش از نیمی از موارد (57.1%) در بیماران اگزمایی گزارش شد. شایعترین تشخیص پاتولوژی درماتیت مزمن بود. یافته های کلینیکی همراه با یک یا چند بیوپسی در 69.6% بیماران تشخیصی یا مطرح کننده بیماری زمینه ای بود. عود در 32.4% موارد دیده شد که شایعترین علت عود پسوریازیس بود. نتیجه نهایی اینکه فراوانی و عود اریترودرمی در جامعه مورد مطالعه نسبت به سایر مطالعات انجام شده در سایر کشورها بیشتر بود.

ویتیلیگو بیماری است که توام با اختلال و انهدام ملانوسیت های پوست بوده و علت ناشناخته ای دارد. بیماری منشا عفونی نداشته و با ماکولهای سفید شیری رنگ با حاشیه محدود همراه است. میتواند همراه اختلال عمومی و یا بدون آن باشد در هر دو جنس بطور یکسان بروز می کند. شیوع بیماری در جوامع مختلف متفاوت بوده و همه نژادها را میتواند درگیر نماید. در این مطالعه تغییرات دموگرافیک آماری تعیین شده و اثر متغیرهایی چون سن، جنس سابقه فامیلی، نوع و محل ضایعه مورد بررسی قرار گرفته است. انواع بالینی قرینه بودن یا نبودن ضایعات، پیدایش رنگدانه خود بخود (repigmentation) یا عدم پاسخ آن به درمان از متغیرهایی بودند که مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفتند. 86/26% افراد مورد مطالعه وجود بیماری مشابه را در فامیل خود ذکر می کردند. همراهی دیگر بیماریهای خود ایمنی چون ریزش موی منطقه ای در 6 نفر، پسوریازیس وهالونووس هر کدام 4 نفر ولیکن پلان را 1 نفر مشاهده گردید.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع پسوریازیس و اهمیت شناخت علل آن و عدم توافق بر نقش سلنیوم خون در بروز بیماری، تحقیق حاضر بر روی مراجعین به بیمارستان لقمان به منظور تعیین رابطه سلنیوم خون با پسوریازیس در سال 1379 انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش مورد- شاهدی روی تعداد 60 نفر شامل 30 بیمار مبتلا (گروه مورد) و 30 فرد غیر مبتلا به پسوریازیس، که به لحاظ سن و جنس مشابه هم بودند، انجام شد. از هر فرد 1 سی سی خون در لوله های هپارینه پلاستیکی گرفته شد و با استفاده از روش جذب اتمی، میزان سلنیوم خون تعیین و محدوده 35-10 میکروگرم در دسی لیتر به عنوان مقدار طبیعی در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه شاهد سی نفر در سنین 10±38 سال و در گروه مورد 30 بیمار در سنین 15±42 سال بررسی شدند. توزیع جنسی هر دو گروه یکسان و به صورت 16 زن و 14 مرد بود. میزان سلنیوم خون گروه شاهد 9.5±20.3 و در گروه مورد 20.3±10.3 میکروگرم در دسی لیتر بود83% .(NS)  گروه شاهد و مورد، سلنیوم طبیعی داشتند(NS) .نتیجه گیری و توصیه ها: میزان سلنیوم خون با پسوریازیس ارتباطی ندارد. در ضمن انجام تحقیق مشابه در سایر مناطق جغرافیایی را توصیه می کند.

خال اپیدرمال خطی عمدتا در راستای خطوط Blaschko’s سیر می کند به همین دلیل با Incontinentia Pigmenti مرحله زگیلی اشتباه می شود. معمولا نوع التهابی آن بصورت پاپول های خطی به رنگ صورتی یا قرمز روی اندام تحتانی (ناحیه باسن و ران) ظاهر می گردد که از نظر بالینی شبیه پسوریازیس یا اگزماست اما نمای آسیب شناسی آن با این دو بیماری متفاوت است. بیماری که گزارش می شود، دختر خانم 12 ساله ای است که از چهار سالگی مبتلا به ضایعه زگیلی غول پیکر روی اندام تحتانی چپ می باشد. سن استخوانی بیمار معادل 6 سال بوده و پای مبتلا نسبت به پای راست 4 سانتی متر بلندتر بود. ضایعه بیمار طی چند مرحله برداشت و گرافت شد اما مجددا در برخی نقاط رشد نمود.

مقدمه: ناخن های دست و پا در جریان بسیاری از بیماریهای پوستی و برخی از بیماری های سیستمیک در گیر می شوند، در گیری ناخن ها یکی از علائم کمک کننده به تشخیص بیماری های پوستی بوده ودر برخی موارد نیز ارزش از پیش آگهی دارند. هدف: هدف از این مطالعه تعیین فراوانی ضایعات ناخنی در بیماران سرپایی و بستری در بخش پوست بیمارستان سینای همدان در طول سال 1378 بوده است. روش اجرا: روش کار به صورت تهیه اطلاعات براساس یک چک لیست با معاینه بالینی کلیه بیمارانی که در طول سال 1378 به درمانگاه پوست بیمارستان سینا در همدان مراجعه نموده و یا در بخش پوست بستری شده بودند وثبت تغییرات ناخن ها و سپس تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار EP16 بود. یافته ها: از بین 2269 بیمار پوستی، تعداد 630 نفر (27.7%) ضایعه ناخنی داشتند. شایعترین بیماری پوستی همراه با ضایعات ناخنی اگزما (23.5%) و سپس پسوریازیس 12% بود. تعداد 55 نفر 8.7% فقط با بیماری ناخن مراجعه کرده بودند. تشدید خطوط طولی (Ridging) با میزان 35% در دستها و 42% در پاها شایعترین ضایعه ناخنی بود. نتیجه گیری: تقریبا یک سوم بیماران مراجعه کننده به کلینیک پوست بیمارستان سینا در همدان دارای ضایعات ناخنی بودند.