در این پژوهش، باززایی از طریق رویان زایی بدنی از قسمت های مختلف گل در نژادگان های مختلف اطلسی و تنباکوی زینتی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین اثرات سرما دهی قبل از کاشت ریزنمونه ها روی غنچه های گل و نور، تاریکی و محیط کشت با نوع و غلظت های مختلف تنظیم کننده های رشد روی در صد پینه زایی وباززایی بررسی شد. پس از گندزدایی، ریزنمونه ها شامل پرچم، تخمدان و دمگل در محیط سترون روی محیط های کشت قرار داده شدند. نتایج بدست آمده نشان داد که نژادگان و ریزنمونه های مختلف از یک نژادگان اثرهای متفاوتی را روی انگیزش پینه و باززایی داشتند. بطور کلی در اطلسی نژادگان Pc622 و در تنباکوی زینتی، نژادگان گلوتینوزا، به ترتیب با 16% و 179% بالاترین باززایی از کشت دمگل حاصل شد. محیط کشت موراشیگی و اسکوگ (MS) با 3 میلی گرم در لیتر 6 بنزیل آمینو پیورین (BAP) و 0.2 میلی گرم در لیتر نفتالن استیک اسید  (NAA) بهترین محیط کشت بود و دو نژادگان Pc622 و گلوتینوزا روی این محیط کشت به ترتیب 90 و 562 درصد باززایی از کشت دمگل داشتند. اثر تیمار سرما روی غنچه ها قبل از کاشت ریزنمونه ها نشان داد که هیچگونه باززایی، بدون تیمار سرما انجام نشده است و تیمار سرمایی 7 تا 9 روز بهترین پینه زایی و باززایی را در نژادگان های مختلف اطلسی و تنباکو سبب شدند. اثر تاریکی و نور بر در صد باززایی بستگی به ریزنمونه داشت. میزان باززایی از کشت تخمدان در نژادگان گلوتینوزا 10% در تاریکی و 2.4% در نور و برعکس میزان باززایی از کشت دمگل 226% در نور و 112.5% در تاریکی بود.

مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان شیوع بیماریهای پوستی در بین کارکنان کشتارگاه و دو بیمارستان در اهواز انجام گرفت. روش بررسی، با استفاده از پرسشنامه تنظیمی و مطالعه بالینی 375 نفر از کارکنان ثابت کشتارگاه و نیز 92 نفر از کارکنان دو بیمارستان که با منابع آلودگی انسانی در تماس بودند و 205 نفر از کارکنان اداری دو بیمارستان بعنوان گروه شاهد طی 8 ماه و در سال 1375 صورت گرفت. از 375 نفر از کارکنان کشتارگاه 190 نفر (50.66 درصد) مبتلا به انواع بیماریهای پوستی بودند. بیماریهایی شناسایی شده در افراد مبتلا پینه دستها (19 درصد)، بیماری قارچی ورسیکالر (6 درصد)، درماتیت تماسی، بیماری قارچی ورسیکالر و پینه دستها هر یک (3 درصد)، درماتیت تماسی و پینه دستها، زگیل دستها هر کدام (2 درصد)، اریتراسما، فولیکولیت، پارونیکیای کاندیدیائی و کچلی یا هر یک (1 درصد) بودند. مطالعه حاضر نشان می دهد که میزان شیوع کل بیماریهای پوستی در کارکنان کشتارگاه (50.66 درصد) در مقایسه با کارکنان بیمارستان (40.21 درصد) اختلاف معنی داری نشان نمی دهد  (P<0.1). ضمنا میزان شیوع بیماریهای پوستی کارکنان کشتارگاه با گروه شاهد (50.24 درصد) نیز هیچ گونه اختلافی ندارد (P<0.9).  به شیوع بیماریهای پوستی کارکنان بیمارستان با گروه شاهد فاقد اختلاف معنی دار است (P<0.1). به عبارت دیگر شیوع بیماریهای پوستی بین کارکنان کشتارگاه همانند کارگران بیمارستانها که با منابع آلودگی انسانی سرو کار دارند و یا مانند کارکنان اداری بیمارستانها می باشد.

به منظور دستیابی به روش مناسب القای پینه زایی و باززایی در نیشکر، اثر سه فاکتور ژنوتیپ، محیط کشت و ریز نمونه در ارقام تجاری نیشکر ایران saccharum officinarum L. در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه کاملا تصادفی با سه تکرار در دو آزمایش جداگانه مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول جهت مطالعه پینه زایی ، ریز نمونه های برگ جوان و مریستم انتهایی از سه رقم نیشکر به نام های NCO310, CP57-614, CP48-103 در چهار محیط کشت موراشیگ و اسکوگ تغییر یافته MS2-1, MS2-0, MS3-1, MS3-0 کشت گردیدند. تجزیه های آماری نشان داد که ریز نمونه برگی در مدت زمان کمتری نسبت به مریستم انتهایی شروع به پینه زایی می نماید. بهترین ارقام در ریز نمونه برگی از نظر زمان شروع پینه زایی CP48 و CP57 با میانگین 11 روز و بهترین محیط های کشت MS3-0 ، MS3-1 بودند. در مورد ریز نمونه مریستم انتهایی اثر متقابل معنی داری بین ژنوتیپ ها با محیط کشت مشاهده گردید .از نظر حجم پینه ،ریز نمونه برگی بیش از ریز نمونه مریستم انتهایی پینه تولید نمود. در آزمایش دوم به منظور باززایی گیاهچه های کامل از پینه، ارقام فوق به علاوه رقم L64-96 و محیط های کشت MS-D+SH, MS, MS5 استفاده گردید. تجزیه واریانس درصد شاخه و برگ زایی و ریشه زایی اثر متقابل معنی داری را بین ریز نمونه، رقم و محیط کشت نشان داد. به طوریکه ریزنمونه برگی رقم L62 بیشترین و رقم CP48 کمترین میزان شاخه و برگ زایی را در هر سه محیط نشان دادند.

به منظور مطالعه تنوع ژنتیکی در گیاهان باززایی شده از کشت کالوس در صنوبر پده، اقدام به تولید پایه های سوماکلون و بررسیهای سیتوژنتیکی و الکتروفورزی ایزوآنزیم (پراکسیداز) در مورد پایه های سوماکلون گردید. جهت تولید پایه های سوماکلون، پینه زایی از گل آذینهای نارس (حاوی دانه های گرده در مرحله سلول مادری) در محیط کشت MS حاوی 3 میلیگرم در لیتر IBA به همراه 0.1 میلیگرم در لیتر BAP صورت گرفت. جهت افزایش تنوع ژنتیکی، کشت طولانی مدت پینه در قالب روش سوسپانسیون سلولی به مدت 8 ماه انجام شد. بیشترین درصد متوسط باززایی گیاهچه (75.5%)، در محیط کشت MS جامد حاوی 3 میلیگرم در لیتر BAP و 0.5 میلیگرم در لیتر NAA مشاهده شد. محیط کشت MS با نصف غلظت نیترات، حاوی 0.1 میلیگرم در لیتر IBA و 0.1 میلیگرم در لیتر NAA بیشترین درصد ریشه زایی را در گیاهان باززایی شده بهمراه داشت. گیاهان باززایی شده در مزرعه، رفتارهای مورفولوژیکی (شکل ظاهری برگها، تنه ومیزان رشد آنها) متفاوتی را نسبت به کلن مبدا از خود نشان دادند. بررسیهای سیتوژنتیکی در مورد نوک ریشه تعدادی از گیاهان باززایی شده نیز بیانگر وجود گیاه هاپلوئید، دیپلوئید، پلی پلوئید و آنیوپلوئید بود. مطالعات الکتروفورزی در مورد آنزیم پراکسیداز با استفاده از ژل پلی اکریل آمید و تجزیه کلاستر درباره باندهای بدست آمده بیانگر وجود تفاوتهای ژنتیکی در گیاهان باززایی شده با والد مادری می باشد.

آزمایش هایی برای افزایش درون شیشه ای پرتقال با استفاده از ریز نمونه های رولپه به طول 5 میلی متر انجام گرفت. ریز نمونه ها از دانهال های درون شیشه ای تهیه شده و روی محیط کشت پایه موراشیگی و اسکوگ (MS) که به آن غلظت های مختلف بنزیل آدنین (BA) و نفتالن استیک اسید (NAA) افزوده شده بود، قرار گرفتند. پس از 60 روز، باززایی شاخساره از ریز نمونه ها بررسی گردید. بالاترین درصد باززایی و بیشتین تعداد شاخساره های نابجا در غلظت های 1 و 2 میلی گرم در لیتر BA حاصل شد و با افزایش غلظت BA، تولید شاخساره های نابجا کاهش یافت. غلظت های 0.5 و 1 میلی گرم در لیتر NAA، تاثیر معنی داری در باززایی و تعداد شاخساره های نابجا نداشتند، ولی در غلظت های کم BA، موجب افزایش طول شاخساره های نابجا گردیدند، به طوری که بیشترین طول شاخساره های نابجا، در غلظت 1 میلی گرم در لیتر BA به همراه 1 میلی گرم در لیتر NAA حاصل شد. برای ریشه زایی شاخساره های تولید شده، از محیط کشت پایه با نصف غلظت MS به همراه 3  درصد ساکارز، 7.5 گرم در لیتر آگار واکسین های NAA و یا ایندول بوتیریک اسید (IBA) استفاده شد. فروبری پایین شاخساره ها در محلول های 1000 میلی گرم در لیتر NAA یا IBA به مدت  ثانیه و انتقال آنها به محیط کشت پایه با نصف غلظت MS، نیز برای ریشه زایی مود بررسی قرار گرفت. در این پژوهش، بیشترین درصد ریشه زایی در محیط های حاوی IBA حاصل شد و NAA تاثیر مطلوبی در ریشه زایی نداشت. اضافه کردن NAA به محیط کشت موجب تولید پینه در پایین شاخساره ها گردید. بیشترین درصد ریشه زایی و تعداد و طول ریشه، در غلظت 10 میلی گرم در لیتر IBA به دست آمد. گیاهک ها پس از انتقال به گلدان های حاوی آمیخته 50% خاک و 50% شن، به مدت ده روز با محلول یک هشتم غلظت نمک های ms آبیاری شده و به تدریج به محیط بیرون سازگار شدند.

آزمایش هایی برای یافتن شرایط بهینه انگیزش پینه و رشد آن در ارقام رز مینیاتور 'لیتل بوکارو'، 'بیبی ماسکورید' و یک رقم محلی به نام 'صورتی' انجام شد. پس از آزمون های اولیه، ریز نمونه های برگچه از بین ریز نمونه های مختلف، برگزیده شده و روی محیط موراشیگی و اسکوگ (MS) همراه با غلظت های مختلفی از بنزیل آدنین (BA) و ایندول استیک اسید (IAA) یا ایندول بوتیریک اسید (IBA) یا نفتالن استیک اسید (NAA) کشت شدند. تیمار 0.5 میلی گرم در لیتر BA و 2 میلی گرم در لیتر NAA منتج به بهترین پینه زایی و رشد بعدی آن ها، در زیر کشت ها شد. چهل روز پس از زیر کشت، 'بیبی ماسکورید' بیشترین و 'صورتی' کمترین رشد پینه را نشان داد. کاربرد تیمارهای مختلفی از جمله استفاده از کازئین هیدرولیز شده یا عصاره مخمر، نور سرخ و تغییر شدت نور جهت باززایی شاخساره یا تشکیل ریشه در پینه ها موفقیت آمیز نبود.

با استفاده از محیط کشت (Olive medium initial) اثر غلظت های 0.5، 1، 2 و 4 میلی گرم در لیتر زآتین در القای شاخساره در قلمه های تک گروهی زیتون رقم دزفولی مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که در غلظت 2 میلی گرم در لیتر این سیتوکینین بیشترین تعداد برگ و جوانه در این رقم می تواند القا شود. در این محیط کشت در اکثر غلظت های یاد شده یک پینه فشرده در انتهای قلمه در مجاروت محیط کشت تشکیل می گردید که با انتقال این پینه به محیط کشت با 2 میلی گرم در لیتر زآتین امکان القای جوانه شاخه میسر می شد. البته استفاده از غلظت های 5، 1، 2 میلی گرم در لیتر بنزین آمینوپورتن در همان محیط کشت القا شاخساره در این رقم را در پی نداشت.

جهت بررسی پینه زایی و باززایی در ده ژنوتیپ کلزا، ریز نمونه زیر لپه حاصل از گیاهچه های (دانه رست های) 6 روزه در محیط کشت MS همراه با 2 میلی گرم در لیتر BAP و 1 میلی گرم در لیتر NAA کشت گردید. ژئوتیپ Syn1 سریعتر از بقیه ژنوتیپ ها شروع به پینه زایی کرد و بالاترین میزان پینه زایی در ژنوتیپ PF7045/91 مشاهده گردید. پینه های ژنوتیپ های Okapi , Colvert بزرگتر از بقیه بودند. واکشت قطعاتی از پینه های حاصل پینه زایی و اندام زایی را به شدت در تمامی ژنوتیپ ها کاهش داد. پس از انتقال پینه ها به دو محیط باززایی با تنظیم کننده های رشدی متفاوت، باززایی در ژنوتیپ Regent´Cobra بیشتر از بقیه ژنوتیپ ها بود. تجزیه آماری صفت حجم پینه، تفاوت معنی داری را بین ژنوتیپ ها و محیط کشت ها نشان داد، اما تفاوت رویان زایی بدنی فقط در بین ژنوتیپ ها معنی دار بود. در تمامی مراحل ژنوتیپ SLM.046 هیچ واکنشی نسبت به کشت زیر لپه نشان نداد. در کشت همجوار ریز نمونه های مختلف از ژنوتیپ Colvert در محیط کشت MS تغییر یافته با حذف پیریدوکسین -HCI و نیکوتینیک اسید، همرا با 0.4 میلی گرم در لیتر تیامین HCI- ، 2میلی گرم در لیتر BAP و 0.2 میلی گرم در لیتر NAA ترکیب لپه - زیر لپه بهترین پاسخ را از نظر پینه زایی نشان داد و تمامی پینه های حاصل رویان زا بودند، اما شاخه زایی فقط در کشت لپه مشاهده گردید. در این آزمایش همواره کشت ریشه در جوار سایر ریزنمونه ها به شدت پینه زایی و تمایز پینه های حاصل از آنها را تحت تاثیر قرار داد، احتمال می رود این اثر مربوط به وجود موادی اختصاصی در ریز نمونه های ریشه باشد. شناسایی این عوامل می تواند موجب تغییرات اپی ژنتیکی جهت دار در کشت های پینه ای گردد.

این پژوهش به منظور مطالعه اثرهای انواع مختلف کربوهیدارت (سوکروز، فروکتوز و گلوکز) با غلظت های متفاوت (20، 30 و 40 گرم در لیتر) بر افزونگری شاخساره در گردوی ایرانی (Juglans regia L.) انجام گردید. نوک شاخساره های تولید شده در شرایط درون شیشه ای از رقم “Serr” بعنوان ریز نمونه روی محیط کشت DKW دارای 1 میلی گرم در لیتر بنزیل آدنین (BA) و 0.1 میلی گرم در لیتر ایندول بوتیریک اسید (IBA) که با 2.2 گرم در لیتر فیتاجل نیمه جامد شده بود کشت شدند. تفاوت معنی داری بین کربوهیدرات های مختلف برای وزن تر شاخساره و طول ساقه اصلی مشاهده نگردید. حداکثر وزن تر پینه با استفاده از گلوکز درته شاخساره ها تشکیل شد که به طور معنی داری بیشتر از سوکروز و فروکتوز بود. ریز نمونه های کشت شده روی محیط کشت های دارای گلوکز حداکثر شاخساره های جانبی را تولید نمودند که به طور معنی داری بیشتر از تیمارهای دارای فروکتوز بودند اما با تیمارهای دارای سوکروز تفاوت معنی داری نداشتند. غلظت های مختلف کربوهیدرات تاثیر معنی داری بر وزن تر شاخساره و طول ساقه اصلی نداشتند، اما بر وزن تر پینه و تولید شاخساره های جانبی تاثیر معنی دار نشان دادند. با استفاده از 20 گرم در لیتر سوکروز بهترین شاخساره ها ایجاد شدند.

از کشت ریز نمونه های قسمت برون بر لیمو آب و میوه لیمو شیرین در محیط کشت MSI دارای تنظیم کننده های رشد 2,4-D و NAA به ترتیب 1 و 0.1 میلی گرم در لیتر و کینتین 0.25 میلی گرم در لیتر، پینه نارویان زا تولید شد. پینه های تولید شده برای بهبود رشد روی محیط کشت های مختلف زیر کشت شدند که تغییر در رشد پینه های هر دو گونه مشاهده نشد. پینه های نارویان ز ا در محیط کشت مایع روند تقسیم یاخته ای کندی را نشان دادند، در صورتی که پینه های رویان زای حاصل از تخمک های تلقیح نشده لیمو آب در محیط کشت مایع MT همراه با 1550 میلی گرم در لیتر گلوتامین و 500 میلی گرم در لیتر عصاره جو رشد و تکثیر سیگموئیدی داشتند. میانگین شمارش یاخته ای 3 نوبت زیر کشت در مرحله رکود  104×0.002±0.04 بود و با رشد تصاعدی 20 برابر پس از 21 روز به  104×0.03±0.65 رسید. از آنتی بیوتیک های استرپتومایسین و جنتامایسین برای کنترل آلودگی درون باکتریایی به دو روش تیمار ریز نمونه ها پیش از کشت و افزون آن ها به محیط کشت، استفاده شد. تیمار ریز نمونه ها با استرپتومایسین و جنتامایسین به تنهایی برای کنترل آلودگی باکتریایی کافی نبود. بهترین تیمار آنتی بیوتیکی، 1000 میکروگرم در لیتر استرپتومایسین همراه با 125 میکروگرم در لیتر جنتامایسین بود که 60% نمونه ها آلودگی نشان ندادند. هفتاد درصد نمونه ها با تیمار 500 میکروگرم در لیتر استرپتومایسین همراه با 500 میکروگرم در لیتر جنتامایسین آلودگی نداشتند ولی به دلیل غلظت بالای آنتی بیوتیک ها 50% ریز نمونه ها از بین رفتند. استفاده از آنتی بیوتیک ها در محیط کشت باعث افزایش قهوه ای شدن ریز نمونه ها گردید.