سابقه و هدف: طولانی شدن بارداری از جنبه های مختلف، سلامت مادر و نوزاد را تحت تاثیر قرار می دهد. اگرچه بسیاری از محققین پذیرفته اند که انجام مداخلات درمانی قبل از شروع زایمان ضروری است ولی در مورد نحوه به کارگیری و زمان آن اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد. با توجه به فراوانی حاملگی طول کشیده و به منظور تعیین و مقایسه شاخص های لیبر، این مطالعه در مورد زنان بستری شده با تشخیص حاملگی طول کشیده طی سال های 83-82 در زایشگاه دکتر شبیه خوانی کاشان صورت گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش به روش توصیفی روی کلیه 450 زن باردار که هیچ مشکل طبی و یا مامایی نداشته و حداقل سن حاملگی آنها (بر اساس LMP و یا سونوگرافی زیر 30 هفته) 40 هفته بوده و جهت ختم حاملگی بستری شده بودند، انجام شد و شاخص های لیبر (دیلاتاسیون و افاسمان موقع پذیرش، دفعات القا، طول مدت بستری تا زایمان، نوع زایمان و دیستوشی) و اطلاعات مربوط به سابقه حاملگی طول کشیده، سن مادر و تعداد پاریتی تعیین و سپس بر حسب سن حاملگی در 4 گروه (40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 40 هفته و چهار روز تا 41 هفته، 41 هفته و یک روز تا 41 هفته و سه روز و 41 هفته و 4 روز و بالاتر) با هم مقایسه شدند. نتایج با استفاده از آمارهای توصیفی، کای دو، تی زوجی، کروسکال والیس و من ـ ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج پژوهش نشان داد که 131 نفر (29.1%) از زنان در سن حاملگی بین 40 هفته تا 40 هفته و سه روز، 130 نفر (28.9%) در سن حاملگی بین 40 هفته و 4 روز تا 41 هفته، 150 نفر (3/33%) در سن حاملگی بین 41 هفته و یک روز تا 41 هفته و 3 روز و تنها 39 نفر (8.7%) در سن حاملگی بالای 5/41 هفته ختم حاملگی شده بودند که از آنان فقط 12 نفر (2.7%) سن حاملگی بیشتر از 42 هفته داشتند. دیلاتاسیون و افاسمان موقع پذیرش، نوع زایمان و دیستوشی در زنان مورد مطالعه بر حسب سنین مختلف حاملگی اختلاف معنی دار آماری نشان نداد. اما زنان از نظر طول مدت بستری، دفعات القا و علت سزارین بر حسب سن حاملگی با یکدیگر اختلاف داشتند (P<0.05) به طوری که با اقدام به ختم حاملگی در سنین کمتر طول مدت بستری و میانگین دفعات القا بیشتر شده و علت سزارین، اغلب عدم پاسخ به القا و مداخلات درمانی بود.نتیجه گیری: ختم حاملگی در سن کمتر از 41.5 هفته به خاطر ترس از ناخوشی های مادر ضرورت نداشته و توصیه می شود با سیاست انتظار ختم حاملگی در زنان با حاملگی طولانی را حداقل تا 41.5 هفته به تعویق انداخت.

نامناسب بودن سرویکس یکی از مشکلات عمده در ختم بارداریهای طول کشیده و از علل افزایش میزان سزارین در این گونه بارداریها می باشد. پروستاگلاندینها از جمله مواردی هستند که با مکانیسم های متفاوتی موجب Ripening دهانه رحم می شوند. این مطالعه با توجه به این مطلب و به صورت یک کارآزمایی بالینی و تصادفی روی 100 خانم با بارداری طول کشیده و دهانه رحم نامناسب انجام گردید و طی آن نتایج حاصل از اینداکشن با اکسی توسین در 2 گروه 50 نفری که در یکی از آنها شیاف واژینال پروستاگلاندین E2، 8 ساعت قبل از اینداکشن به کار رفته بود، مقایسه شد. بر اساس نتایج به دست آمده در گروه مورد، Bishop score از 0.75±0.69 به 2.39±0.84 افزایش یافته بود (P<0.005) و میانگین زمان شروع اینداکشن تا زایمان به میزان قابل توجهی کوتاهتر از گروه شاهد بود 574.8±28.01) دقیقه در مقابل 843.04±412.8 دقیقه) (P<0.0005). میزان سزارین در 2 گروه تفاوتی نداشت. تنها عارضه استفاده از شیاف PGE2 تهوع بود (2 مورد) که با توجه به نتایج فوق می توان گفت تجویز شیاف واژینال PGE2 اگرچه تاثیری بر روش زایمان ندارد اما موجب افزایش Bishop score سرویکس و کاهش قابل توجهی در طول مدت اینداکشن می گردد در حالی که عوارض مهمی نیز ایجاد نمی کند.

زمینه و هدف: تشخیص زودرس پیشرفت غیر طبیعی زایمان و پیشگیری از زایمان طولانی کلید اصلی کاهش مرگ و میرهای نوزادی ناشی از صدمه هایپوکسیک و ایسکمیک بافتی می باشد. یکی از راههای پیشنهادی سازمان بهداشت جهانی برای تشخیص زودرس و پیشگیری از زایمان طولانی استفاده از نمودار زایمانی می باشد. لذا این تحقیق با هدف ارزیابی خط اخطار دهنده نمودار زایمانی سازمان بهداشت جهانی به منظور بررسی امتیاز آپگار دقیقه اول بعد از تولد انجام گرفت.روش بررسی: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی - تحلیلی است که بر روی 140 مادر باردار که در بیمارستان فاطمیه شاهرود تحت مراقبت با نمودار زایمانی سازمان بهداشت جهانی قرار گرفتند، انجام شد. حداکثر از اتساع 3 سانتی متری دهانه رحم، چگونگی پیشرفت زایمان، وضعیت مادر و جنین با استفاده از نمودار زایمانی کنترل گردید. برای تصمیم گیری جهت شروع احیا از سه علامت نحوه تنفس، تعداد ضربان قلب و رنگ نوزاد طی 20 تا 30 ثانیه پس از تولد و برای بررسی وضعیت نوزاد و میزان تاثیر تلاش هایی که برای احیا وی صورت گرفته از امتیاز آپگار دقیقه اول بعد از تولد استفاده شد. داده ها با استفاده از پرسشنامه و فرم مشاهده که شامل نمودار زایمانی سازمان بهداشت جهانی و فرم ثبت موارد اجرایی گامهای احیا در بعد از تولد و معاینه بود گردآوری و برای تجزیه و تحلیل آنها از آزمون های آماری مجذور کا، t و شاخص های آماری حساسیت، ویژگی و ارزش پیشگویی مثبت و منفی استفاده گردید.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که 6/68% از افراد مورد پژوهش نمودار اتساع دهانه رحم آنها قبل و یا روی خط اخطار دهنده و 6/28% بعد از خط اخطار دهنده و 9/2% بعد یا روی خط فعال بوده است. بین آپگار دقیقه اول بعد از تولد و محل قرار گرفتن نمودار اتساع دهانه رحم ارتباط معنی داری مشاهده شد (P<0.001) ارزش خط اخطار دهنده به منظور بررسی امتیاز آپگار دقیقه اول بعد از تولد دارای حساسیت 25%، ویژگی 87/96%، ارزش پیشگویی مثبت 92/76% و ارزش پیشگویی منفی 6/75% بود.نتیجه گیری: نتایج این بررسی نشان داد که استفاده از نمودار زایمانی سازمان بهداشت جهانی در بخش زایمان می تواند باعث پیشگیری از زایمان طولانی، تشخیص به موقع زجر جنین، کاهش مرده زایی و مرگ و میر نوزاد شود.

مقدمه: با توجه به اینکه طول مدت زایمان از عوامل موثر در نتیجه بارداری است، مطالعه حاضر به منظور تعیین تاثیر پروپرانولول خوراکی بر مدت و نوع زایمان در زنان نخست زا با حاملگی طول کشیده انجام شد.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور در سال 1388 بر روی 146 زن نخست زا با سن حاملگی 42-40 هفته، نمره بیشاپ≥5، شاخص توده بدنی طبیعی، کیسه آب سالم، وزن تخمینی جنین≤4 کیلوگرم و نمایش سر مراجعه کننده به بیمارستان مصطفی خمینی ایلام انجام شد. افراد به دو گروه مداخله (دریافت کننده پروپرانولول همراه با اکسی توسین) و شاهد (اکسی توسین به تنهایی) تقسیم شدند. قبل از شروع القا زایمان، گروه مداخله 20 میلی گرم پروپرانولول خوراکی و گروه شاهد دارونما با بسته بندی مشابه دریافت و تجویز آن ها هر 8 ساعت در مدت اینداکشن تکرار شد. سپس در هر دو گروه، اینداکشن با سرعت 2 میلی واحد در دقیقه شروع و تا رسیدن به انقباضات مطلوب (3 انقباض در 10 دقیقه) و یا حداکثر 30 میلی واحد در دقیقه ادامه یافت و طول مدت و نوع زایمان ثبت شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های آماری تی و کای دو انجام شد. در آزمون های آماری 0.05>p به عنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: افراد دو گروه از نظر عوامل موثر بر مدت زایمان همسان بودند. میانگین و انحراف معیار مدت فاز فعال و مرحله دوم زایمان در روزهای اول و دوم اینداکشن در گروه مداخله، به طور معنی داری کمتر از گروه شاهد بود. میزان سزارین در گروه مداخله نسبت به گروه شاهد به طور معنی دار کاهش یافت. اما تفاوت مدت مرحله سوم زایمان و آپگار نوزادان در بین گروه ها معنی دار نبود (p=0.987).نتیجه گیری: مصرف پروپرانولول طول مدت زایمان را کوتاه تر نموده و سبب کاهش تعداد سزارین می شود.

مقدمه: پیشرفت غیرطبیعی زایمان شایعترین علت سزارین است. خوردن و آشامیدن طی زایمان یکی از سیاست ها جهت پیشگیری از زایمان سخت در زنان با حاملگی کم خطر است. امروزه اطلاعات علمی کمی در مورد اثر خوردن و آشامیدن بر پیشرفت زایمان و بهترین ماده غذایی طی زایمان موجود است. این مطالعه با هدف تعیین اثر مصرف خوراکی شربت عسل خرما در طی زایمان، بر پیشرفت زایمان در زنان نخست زا انجام شده است.روش کار: این مطالعه بصورت کارآزمایی بالینی دوسوکور بر روی 90 زن نخست زا با سن بارداری 37-42 هفته و حاملگی کم خطر مراجعه کننده به بیمارستان امام سجاد (ع) شهرستان شهریار در سال 1386 انجام شد. واجدین شرایط بطور تصادفی به سه گروه مورد (دریافت کننده شربت عسل خرما)، شاهد 1 (دریافت کننده پلاسبو) و شاهد 2 (مراقبت معمول) تقسیم شدند. از اتساع دهانه رحم 4 سانتی متر تا زایمان، گروه شربت عسل خرما و پلاسبو به ترتیب شربت عسل خرما و پلاسبو (ترکیبی از آب، سدیم ساخارین و غلظت دهنده سدیم سی ام سی دریافت کردند و خوردن و آشامیدن گروه مراقبت معمول به جرعه های آب در حد رفع تشنگی محدود شد. اطلاعات به دست آمده شامل پیشرفت طبیعی زایمان و طول مدت زایمان پس از جمع آوری در سه گروه مورد مطالعه با استفاده از آزمونهای آنالیز واریانس یک طرفه، کروسکال والیس و مجذورکای تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میزان پیشرفت طبیعی زایمان در گروه شربت عسل خرما (7/96%) بیشتر از دو گروه دیگر شامل گروه پلاسبو (7/66%) و در گروه مراقبت معمول (0/60%) بود (p<0.002)، همچنین طول زایمان در گروه شربت عسل خرما (0/351 دقیقه) کوتاهتر از دو گروه دیگر شامل در گروه پلاسبو (2/484) و در گروه مراقبت معمول (7/475) بود (p<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر مصرف خوراکی شربت عسل خرما می تواند موجب افزایش میزان پیشرفت طبیعی زایمان گردد. مصرف این نوشیدنی طی زایمان ممکن است از زایمان طولانی پیشگیری نماید اما مطالعات بیشتری در این زمینه ضروری است.

1زمینه و هدف: موفقیت القای زایمان بستگی به وضعیت سرویکس در زمان زایمان دارد. هدف این مطالعه تاثیر القای زایمان با سوند فولی داخل سرویکس همزمان با اکسی توسین درمقایسه با سوند فولی و میزوپرستول بر آماده سازی سرویکس و میزان زایمان در 24 ساعت اول پس از القا می باشد. روش بررسی: در مطالعه بالینی تصادفی سازی شده، 74 نفر از زنان باردار با بارداری تک قلویی و سن بارداری بیشتر از 40 هفته، با بیشاپ اسکور کمتر از چهار و کیسه آب سالم مراجعه کننده به بیمارستان ام البنین مشهد در سال های         1398-1397 با داشتن معیارهای ورود، وارد مطالعه شدند و به طور تصادفی در دو گروه سوند فولی و اکسی توسین (گروه 1) و یا سوند فولی و میزوپرستول (گروه 2) قرار گرفتند. یافته ها: 74 خانم باردار به طور تصادفی در دو گروه 37 نفری موردارزیابی قرار گرفتند. متغیرهای دموگرافیک در دو گروه اختلاف آماری معنادار ندارد. میزان زایمان در 24 ساعت اول اختلاف معنادار داشت و در گروه اکسی توسین بیشتر بود (009/0=P). بیشاپ اسکور پس از 24 ساعت از القا در دو گروه اختلاف معنادار نداشت. رسیدن به فاز فعال در گروه اکسی توسین به طور معنادار کوتاه تر بود (01/0=P). زمان دفع سوند در دو گروه و میزان سزارین و بروز عوارض در دو گروه نیز یکسان بود. نتیجه گیری: استفاده از اکسی توسین به همراه سوند فولی داخل سرویکس می تواند باعث تسریع آمادگی سرویکس و افزایش زایمان در 24 ساعت اول شود، اما عوارض زایمانی را تغییر نمی دهد.

مقدمه: زایمان زودرس و دیررس از مشکلات اساسی سیستم بهداشتی در کشورهای درحال توسعه است. در همه گیری بیماریهای عفونی از جمله همه گیری کووید-19، زنان باردار و جنین آنها جز جمعیت پرخطر محسوب می شوند. پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه شیوع و عوامل موثر بر زایمان های زودرس و دیررس، 6 ماهه قبل و 6 ماهه بعد از آغاز پاندمی کووید-19 انجام شد. مواد و روش کار: این پژوهش مقایسه ای قبل و بعد بر روی تعداد 36914 مادر باردار در6 ماهه قبل از پاندمی کووید-19 و تعداد 6039 مادر باردار در6 ماهه بعد از آغاز پاندمی کووید-19 انجام شد. اطلاعات از سامانه یکپارچه بهداشت کشوری وزارت بهداشت و درمان اخذ گردید و داده ها در نرم افزار  SPSS 22 تحلیل شد. یافته ها: شیوع زایمان زودرس و دیررس در این مطالعه در 6 ماهه قبل از پاندمی کووید-19 به ترتیب 8/5% و 0/7% بود و در 6 ماهه بعد از آغاز پاندمی کووید-19 به ترتیب 5/6% و 1/4% گزارش گردید. 6 ماهه قبل و بعد از (آغاز) پاندمی کووید-19، متغیرهای سن، رتبه زایمان، رتبه بارداری، شاخص توده بدنی، سقط و فاصله بارداری از عوامل موثر بر زایمان زودرس به دست آمد. متغیرهای رتبه زایمان، سطح تحصیلات در هر دو دوره با زایمان دیررس مرتبط بودند. براساس آزمون رگرسیون چنداسمی چندگانه با وجود کنترل متغیرهای تاثیرگذار بر زایمانهای زودرس و دیررس در همه گیری کووید-19، شیوع زایمان زودرس با کاهش و شیوع زایمان دیررس با افزایش مشاهده شد. نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داده که پاندمی کووید-19 بر زایمان های زودرس و دیررس، در دوره کوتاه مدت 6 ماهه در مقایسه با دوره مشابه قبل از آن تاثیر داشته و باعث کاهش زایمان زودرس و افزایش زایمان دیررس شده است.

مقدمه: زایمان یکی از منحصر به فردترین لحظات زندگی زنان است، اما در صورت طولانی شدن، روند طبیعی آن منجر به ایجاد پدیده ای غیرقابل تحمل در مادر می شود، به طوری که با عوارض نامطلوب مادری و جنینی همراه می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر ماساژ شکم توام با تکنیک های تنفسی بر طول مدت انقباضات رحمی زنان نخست زا انجام شد.روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی از مرداد تا آذر ماه سال 1389 بر روی 64 زن باردار نخست زا مراجعه کننده به بیمارستان لولاگر شهر تهران انجام شد. افراد به روش تخصیص تصادفی بلوکه شده در دو گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. در گروه آزمون (32 نفر)، ماساژ شکمی افلورج به همراه تکنیک های تنفسی طی 30 دقیقه ابتدایی فازهای فعال و انتقالی انجام شد و گروه کنترل (32 نفر) مراقبت های معمول بخش را دریافت کردند. مشخصات انقباضات رحمی و طول مدت مراحل زایمان در هر دو گروه بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 17) و آزمون های آماری کای دو، فیشر و تی مستقل انجام شد. و برای توصیف مشخصات واحدهای پژوهش از جداول توزیع فراوانی و آمار توصیفی استفاده شد. میزان p کمتر از 0.05 معنادار در نظر گرفته شد.یافته ها: میانگین طول مدت مرحله اول زایمان پس از مداخله (70±254.74 دقیقه در مقابل 311±63.05 دقیقه) به طور معناداری در گروه آزمون کمتر از گروه کنترل بود (p=0.002). طول مدت مراحل دوم (p=0.952) و سوم (p=0.672) زایمان بین دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. میانگین تعداد انقباضات رحمی در گروه مداخله بیشتر بود (p<0.001). بین دو گروه از نظر میزان سزارین، دکولمان، رحم هیپرتونیک، اپیزیاتومی، خونریزی پس از زایمان و آپگار پایین نوزاد اختلاف معنی داری مشاهده نشد (p>0.05).نتیجه گیری: ماساژ شکمی توام با تکنیک های تنفسی باعث افزایش تعداد انقباضات رحمی در لیبر می شود، در حالی که تاثیر سویی بر نتایج حاصل از زایمان ندارد. لذا پیشنهاد می شود این روش غیردارویی جایگزین روش های داروهای تقویت کننده انقباضات رحمی مانند اکسی توسین شود.