زمینه و هدف: یکی از مشکلات اساسی نوزادان نارس اختلال در عملکرد تنفس و اکسیژن گیری به دلیل نارس بودن سیستم تنفسی است. مطالعات مختلف نشان داده اند تحریکات شنیداری مطلوب بر میزان اکسیژن گیری نوزاد نارس از طریق منظم کردن تعداد تنفس و افزایش Saturation Pressure Oxygen (Spo2) تاثیر دارد؛ مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر موزیک لالایی بر درصد غلظت اشباع اکسیژن خون نوزادان نارس انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه تجربی که به صورت کارآزمایی بالینی شاهددار تصادفی شده انجام شد، نوزادان نارس بستری در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان بیمارستانهای امام رضا (ع) و قائم مشهد در سال 1384 مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد 40 نوزاد نارس به روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. نوزادان هر دو گروه تا 8 روز و هر روز به مدت 40 دقیقه مورد بررسی و مشاهده قرار می گرفتند. درصد اشباع اکسی‍ژن هر دقیقه از طریق دستگاه پالس اکسیمتری از طریق مشاهده ثبت گردید. نوزادان گروه شاهد مراقبتهای معمول بخش و نوزادان گروه درمان علاوه بر مراقبتهای معمول، روزانه 20 دقیقه آوای لالایی دریافت می کردند. موزیک نیز یک آهنگ لالایی سنتی ایرانی با آوای زنانه بود که با شدت 65-75 دسی بل ارایه گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمونهای کای اسکوار، تی زوجی و تی مستقل و آزمونهای مدل خطی عمومی جهت کنترل متغیرهای مداخله گر در سطح معنی داری P£0.05 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.یافته ها: متوسط تغییرات درصد غلظت اشباع اکسیژن خون در دوره مداخله نسبت به سطح پایه طی روزهای مطالعه در گروه آزمایش به طور معنی داری بیشتر از گروه شاهد بود (P=0.001) بالا بودن درصد اشباع اکسیژن خون بعد از قطع موزیک لالایی در گروه آزمایش ثبات داشت؛ به طوری که در مقایسه تغییرات Spo2 مرحله ارزیابی (بعد از پخش موزیک) نسبت به سطح پایه، اختلاف در دو گروه از نظر آماری معنی دار بود (P=0.019).نتیجه گیری: آوای لالایی یا موزیک ممکن است در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان به عنوان منبعی قابل پیش بینی و ثابت از تحریکات باشد که صدای غیر قابل پیش بینی محیط را می پوشاند؛ بنابراین سبب کاهش تنش (Stress) تجربه شده توسط نوزاد می گردد. بالا نگه داشتن Spo2 با حداقل مقدار اکسیژن دریافتی، یک هدف پزشکی مهم است؛ چنانچه مداخله ای بتواند بر کمیت و کیفیت تنفس و در نتیجه میزان Spo2 موثر باشد، کمک بزرگی به نوزادان نارس خواهد بود.

سابقه و هدف: تغییرات (درجه اشباع اکسیژن خون شریانی) Spo2 و ضربان قلب (HR) از جمله عوارضی هستند که همواره بیماران تحت عمل جراحی را تهدید می نمایند. مانیتورینگ مداوم Spo2 وHR  در تمام مراحل بیهوشی، خصوصا در هنگام اینداکشن و ریکاوری موجب تشخیص به موقع هیپوکسی در این دو مرحله حساس می گردد. همچنین فاسیکولاسیون و شیورینگ دو عارضه شایع در بیهوشی عمومی می باشند. هدف از این بررسی ، تعیین میزان تغییرات Spo2 و HR در زمان فاسیکولاسیون و شیورینگ در بیهوشی عمومی می باشد.مواد و روشها: این مطالعه بر روی 100 بیمار، II و ASA I، در محدوده سنی 60-15 سال انجام گرفت. جهت القای سریع بیهوشی برای آنها از شل کننده عضلانی ساکسنیل کولین استفاده گردید. پری مدیکاسیون و القا بیهوشی بر حسب وزن در تمام بیماران یکسان بوده و در نگهداری بیهوشی از هالوتان 1-0.5% و N2O و O2 با نسبت مساوی (50%) استفاده شده است Spo2 و HR بیماران در دقایق 1 و 3 بعد از فاسیکولاسیون و دقایق 1، 5، 10 بعد از شیورینگ اندازه گیری و ثبت شد. سپس داده ها با هم مقایسه گردیدند.یافته ها: براساس نتایج این مطالعه، تغییرات Spo2 و HR در هر دو مرحله فاسیکولاسیون و شیورینگ وجود داشته، و بیشترین تغییرات، مربوط به دقایق 1 و 3 بعد از فاسیکولاسیون و دقایق 1 و 5 بعد از شیورینگ بوده است. همچنین این تغییرات در مرحله شیورینگ از شدت بیشتری برخوردار بوده که از نظر آماری با P=0.000 معنی دار می باشد.نتیجه گیری: نتایج بدست آمده از این بررسی و مطالعات دیگر نشان می دهد که بیشترین کاهشSpo2  و افزایش HR مربوط به دقایق ابتدایی بعد از فاسیکولاسیون و شیورینگ بوده، که این تغییرات می تواند در بیماران قلبی و تنفسی مشکل آفرین باشد. بر این اساس پیشنهاد می گردد، متخصصین بیهوشی با مانیتورینگ مداومSpo2  و HR، و با اقدامات صحیح درمانی از عوارض احتمالی طی بیهوشی عمومی بکاهند.

سابقه و هدف: انسدادهای بخش فوقانی راه هوایی و بینی یکی از دلایل اصلی مراجعات مکرر بیماران به درمانگاه های گوش، حلق و بینی می باشد. افزایش حجم آدنوئید و لوزه معمولا یکی از شایع تین علل ایجاد انسداد بخش فوقانی راه هوایی بوده و موجب تغییر در حجم های ریه می شود و ممکن است تغییر گارهای خونی را ایجاد کند. هدف این مطالعه، تعیین تاثیر جراحی لوزه ها بر علایم تنفسی و اشباع اکسیژن خون شریانی بود.مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی به صورت قبل و بعد جراحی، 62 کودک 14-2 ساله، با روش نمونه گیری آسان، تحت جراحی برداشت آدنوئید و لوزه (Adenotonsilectomy) قرار گرفتند. علایم تنفسی مثل خرخر و احساس تنگی نفس و احساس گرفتگی راه هوایی، تنفس دهانی و وضعیت اشباع هموگلوبین از اکسیژن (Spo2) در مرحله قبل و یک ماه بعد از عمل، بررسی و ثبت شده است. نتایج با استفاده از آزمون تی زوج مقایسه شد.یافته ها: در مرحله قبل از جراحی بیش از 80 درصد بیماران علایم تنفس دهانی و خشکی دهان را داشتند که بعد از عمل جراحی به کم تر از 10 درصد رسید. میزان Spo2 در مرحله قبل و بعد عمل، هیچ گونه تفاوتی نداشت و به میزان طبیعی بود.استنتاج: رفع انسدادهای تنفسی ناشی از افزایش حجم آدنویید و لوزه موجب تغییری در وضعیت اکسیژن خون شریانی نمی شود. اعمال جراحی برای اصلاح این انسدادها تنها علایم بالینی تنفسی مثل خرخر و تنفس دهانی را بهبود می بخشد.

این پژوهش یک مطالعه تجربی است که با هدف بررسی تأثیر وضعیت بدنی برمیزان اشباع اکسیژن خون شریانی مصدومین شیمیایی مبتلا به COPD در سال 1379 در تهران بیمارستان بقیه الله انجام شده است. در این مطالعه 31 نفر از جانبازان شیمیایی در وضعیت های مختلف بدنی نیمه نشسته، طاقباز، خوابیده به شکم، خوابیده به پهلوی راست و خوابیده به پهلوی چپ قرار گرفته و در زمانهای 0، 5 و 15 دقیقه با استفاده از دستگاه پالس اکسی متر میزان Spo2 آنها اندازه گیری شده است. در این مطالعه از روش Cross Over استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داده که تغییر وضعیت بدنی به صورت خوابیده به سمت راست و خوابیده به سمت چپ در زمان 0 و 5 دقیقه و وضعیت خوابیده به پهلوی چپ در زمان 0 و 15 دقیقه برمیزان Spo2 مؤثر بوده است (05/0 >P) یعنی Spo2 در حالتهای فوق کاهش یافته است. در ضمن متغیر Spo2 در وضعیت های مختلف بدنی در زمانهای یکسان با یکدیگر مقایسه شده اند که تفاوت معنی داری وجود نداشت. به طور کلی بالاترین Spo2 به ترتیب در وضعیت های بدنی طاقباز، نیمه نشسته، خوابیده به شکم، خوابیده به پهلوی راست و خوابیده به پهلوی چپ بود.

سابقه و هدف ارزیابی درد بیماران بخش مراقبت ویژه یک چالش است. لذا این مطالعه با هدف تعیین تاثیر تحریک دردزا بر تعداد ضربان قلب، تنفس و Spo2 بیماران با آسیب مغزی ناشی از ضربه انجام گردیده است. مواد و روش ها این مطالعه از نوع نیمه تجربی است. 35 بیمار با آسیب مغزی ناشی از ضربه حین دو رویه دردزا و غیر دردزا مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس و میزان اشباع اکسیژن خون شریانی این بیماران یک دقیقه قبل، حین و 15 دقیقه بعد از دو رویه فوق اندازه گیری و آنالیز شد. یافته ها ارتباط معنی داری بین میانگین نمرات هر سه متغیر فیزیولوژیک مورد بررسی در دفعات اندازه گیری قبل، حین و بعد از مداخله وجود داشت. ارزش های اتای هر سه متغییر فیزیولوژیک در گروه مداخله (رویه دردزا) بیشتر از گروه کنترل (رویه غیر دردزا) بوده است. مقایسه تغییرات این متغیرها در دو موقعیت دردزا و غیر دردزا نیز نشان دهنده وجود ارتباط معنی دار متغیرهای ضربان قلب و اشباع اکسیژن خون شریانی بوده است. این رابطه برای متغیر تعداد تنفس معنی دار نبوده است (05/0p<). استنتاج یافته های این مطالعه حاکی از آن است که ایجاد تحریک دردزا در بیمارن با آسیب مغزی ناشی از ضربه می تواند سبب افزایش معنی دار تعداد ضربان قلب و کاهش معنی دار درصد اشباع اکسیژن خون شریانی گردد. لذا پرستاران بخش های مراقبت ویژه می توانند با توجه به تغییرات نشانگرهای فیزیولوژیکی فوق به عنوان روشی مفید و آسان برای ارزیابی اولیه درد در بیماران آسیب مغزی ناشی از ضربه استفاده نمایند.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین آستانه بی هوازی به وسیله کنترل تغییرات شاخص درصد Spo2 (درصد اشباع هموگلوبین از اکسیژن) و مقایسه سه روش متداول در برآورد آستانه بی هوازی به وسیله پارامترهای گازی بود. 15 مرد فعال، داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و در سه جلسه مجزا با حداقل فاصله زمانی 48 ساعت سه آزمون فزاینده را انجام دادند. آستانه بی هوازی در آزمون تجزیه و تحلیل گازهای تنفسی با روش های درصد Spo2، کنترل معادل تهویه ای اکسیژن، RER و V-Slope و در آزمون مرجع بر اساس تجمع لاکتات خون تعیین شد. در خلال انجام آزمون ها، گازهای تنفسی به طور نفس به نفس، ضربان قلب هر پنج ثانیه یک بار به طور دستی، مقدار لاکتات خون هر سه دقیقه یک بار و درصد Spo2 هر ده ثانیه یک بار اندازه گیری شد. همبستگی بین متغیرهای معادل با آستانه (ضربان قلب و سرعت دویدن) برآورد شده به وسیله روش های Spo2%، کنترل معادل تهویه ای اکسیژن، RER و V-Slope با آزمون مرجع به وسیله ضریب همبستگی پیرسون محاسبه و برای تعیین توانایی پیش بینی از آنالیز رگرسیون استفاده شد. تعیین اختلاف بین متغیرها نیز به وسیله آزمون t زوجی انجام گرفت. همبستگی معنی دار بین آستانه RER و آستانه لاکتات (P<0.01، R=0.784)، آستانه VE/VO2 و آستانه لاکتات (P<0.1، R=0.731)، آستانه V-slope و آستانه لاکتات (P<0.05 و R=0.59)، آستانه Spo2% و آستانه لاکتات (P<0.5، R=61)، به دست آمد. بررسی ها نشان داد که می توان از تغییرات شاخص Spo2% برای تعیین آستانه بی هوازی استفاده کرد. همچنین برآورد آستانه بی هوازی بر اساس نسبت تبادل تنفسی بیشترین همسبتگی با برآورد آستانه بر اساس لاکتات خون را دارد. در این پژوهش بهترین روش در برآورد آستانه بی هوازی استفاده از پارامترهای گازی است.

اهداف: شناسایی و استفاده از روش های تمرینی اثرگذار، نقش اساسی در سلامت افراد به ویژه نظامیان دارد. لذا هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین کراس فیت و اینتروال شدید با تمرینات آمادگی جسمانی بر فاکتورهای مرتبط با سلامت و عملکردی (اشباع اکسیژن سرخرگی، آمادگی قلبی و تنفسی، استقامت عضلانی، سرعت و چابکی) دانشجویان نظامی بود. مواد و روش ها: این پژوهش به صورت تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون میان دانشجویان سال دوم دانشگاه افسری در سال 1400 انجام شد. 40 دانشجو به صورت نمونه گیری در دسترس و به صورت داوطلبانه شرکت کردند. نمونه ها به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین کراس فیت (10 نفر)، تمرینات اینتروال شدید (10 نفر)، تمرینات ترکیبی کراس فیت و اینتروال شدید (10 نفر) و گروه تمرینات آمادگی جسمانی (10 نفر) تقسیم شدند. گروه تمرینی هر کدام در یک برنامه تمرینی هشت هفته ای که هر هفته شامل چهار جلسه در هفته بود، شرکت کردند. جهت برآورد فاکتورهای درصد اشباع اکسیژن خون (Spo2)، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، استقامت عضلانی، سرعت و چابکی به ترتیب با استفاده از پالس اکسی متر، آزمون پله کویین، آزمون دراز و نشست، آزمون 45 متر سرعت و چابکی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل و انجام آزمون های آماری از نرم افزار SPSS 20 در سطح معنی داری 0/05 استفاده گردید. یافته ها: نتایج درون گروهی نشان داد، حداکثر اکسیژن مصرفی، درصد اشباع اکسیژن خون، استقامت عضلانی، چابکی و سرعت در گروه های HIIT، کراس فیت و HIIT+ کراس فیت نسبت به پیش آزمون تفاوت معناداری داشت؛ به طوری که به ترتیب گروه HIIT+ کراس فیت، کراس فیت و HIIT بیشترین اثرگذاری را نسبت به تمرینات آمادگی جسمانی داشت (0/05>p). همچنین مقایسه بین گروهی نشان داد که حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه های آمادگی جسمانی با کراس فیت و آمادگی جسمانی با HIIT+ کراس فیت تفاوت معناداری داشت (0/001>p). درصد اشباع اکسیژن خون (0/006=p)، سرعت (0/024=p)، چابکی (0/001=p) و استقامت عضلانی (0/002=p) بین گروه های آمادگی جسمانی با HIIT+ کراس فیت تفاوت معناداری داشت. نتیجه گیری: به طور کلی با توجه به نتایج مطالعه حاضر، احتمالا تمرینات کراس فیت و HIIT نسبت به تمرینات رایج آمادگی جسمانی اثرگذاری بهتری بر فاکتورهای سلامت و عملکرد دانشجویان نظامی دارد.