زبان فارسی زبانی است به ظاهر ساده، فاقد تعقید، آسان فهم، کم دامنه، روان، گوشنواز و دلنشین. اما این وضع تا وقتی صادق است که با زبان محاوره یا شفاهی سروکار داریم زیرا که در زبان محاوره غلط و اشتباه معمولا مجاز و بخشودنی است چه غرض از آن ایجاد ارتباط مستقیم و پیام رسانی فوری است و ارتکاب غلط و اشتباه شفاهی ظاهرا آسیبی به اصل زبان نمی رساند. ولی وقتی که به زبان مکتوب می رسیم وضع به کلی فرق می کند و زبان پیچیدگیهایی پیدا می کند که گاه حل ناشدنی می نمایند، چه در اینجا با قلمروی دیگر سروکار می یابیم که «دستور زبان» نام گرفته است و از مقوله های مختلف تشکیل شده است.