تعیین رابطه متغیرهای اسپرم در نمونه خام و آماده منی، با میزان باروری در تلقیح داخل رحمی (IUI) در درمان ناباروری مردانه، بررسی اثرات سن بیماران، مدت زمان ناباروری و نوع روش القاء تخمک گذاری بر روی میزان باروری از اهداف دیگر مطالعه بوده است. روش و محل انجام طرح بصورت گذشته نگر بر روی داده های سال 1379 در پژوهشکده رویان بود. بیماران: 412 زوج نابارور که از نظر عوامل زنانه سالم بودند، برای درمان ناباروری مردانه، 561 سیکل درمانی IUI را دریافت کرده بودند. مداخله: القاء تخمک گذاری با کلومیفن سیترات، hMG یا هر دو، آماده سازی منی خام با روش پروکول، تلقیح نمونه آماده شده منی در قعر رحم. متغیرهای اصلی اندازه گیری شده: وضعیت حاملگی بعد از درمان، درصد اسپرم های دارای شکل نرمال در نمونه خام منی. تعداد اسپرم، تعداد کل اسپرم های متحرک و درصد اسپرم های متحرک در نمونه خام و آماده منی، مدت زمان ناباروری و دفعات انجام IUI بر روی بیماران. نتایج: میزان باروری کلی بر حسب سیکل 7.84% (44/561) بود. متغیرهای اسپرم در دو گروه سیکل های درمانی حامله شده و سیکل های درمانی حامله نشده با هم مقایسه شدند، تعداد اسپرم ها و تعداد کل اسپرم های متحرک بعد از فرآوری منی، در گروه حامله شده بطور معنی داری بالاتر بود. مدت زمان ناباروری با میزان باروری رابطه معکوس داشت، به طوری که میزان باروری در زوج هایی که مدت ناباروری آنها کمتر از 5 سال بود، به طور معنی داری بالاتر از زوج هایی بود که مدت ناباروریشان بیش از 5 سال طول کشیده بود. میان دفعات انجام IUI و میزان باروری رابطه مثبت وجود داشت، به طوری که میزان باروری برای بیمارانی که اولین سیکل درمانی را تحمل می کردند، 6.9% و برای بیمارانی که چهارمین و یا پنجمین سیکل درمانی را تحمل می کردند 17.6% بدست آمد. میان بقیه متغیرهای اسپرم و سن بیماران با موفقیت IUI رابطه ای وجود نداشت. بنابراین IUI می تواند بعنوان یک روش با ارزش در درمان ناباروری مردانه به کار رود.تعداد کل اسپرم و تعداد اسپرم متحرک بالاتر در نمونه آماده و مرتبه انجام IUI و همچنین پایین بودن مدت زمان ناباروری بامیزان حاملگی رابطه مثبت دارند. یافته های ما نشان می دهد درمان با شیوه های فرآوریی که تعداد اسپرم و تعداد اسپرم متحرک بیشتری حاصل می کنند ارزش بیشتری دارد.

تعیین عوامل موثر در درمان ناباروری و ارائه مدل جهت پیش بینی احتمال باردار شدن پس از درمان تعداد 2000 زوج نابارور که برای اولین بار طی آبان ماه 1381 لغایت اسفند ماه 1382 به پژوهشکده رویان مراجعه کرده بودند، مورد پرسشگری در خصوص عوامل مطرح در پاسخ به درمان نظیر سن، نوع و مدت ناباروری، سابقه عمل جراحی شکم، EP، PID، ناباروری در فامیل درجه یک زن یا مرد و... و همچنین نتایج آزمایش های پاراکلینیکی نظیر سونوگرافی، هیستروسالپنگوگرافی، PCT، اسپرموگرام و آزمایش های هورمونی قرار گرفتند. پیگیری بیماران در دو مورد میسر نشد. بیماران در یکی از شش گروه IUI، IVF، Microinjection،IVF+Microinjection ،ICSI+PESA یا ICSI+TESE قرار گرفتند. نتیجه مورد بررسی مثبت شدن آزمایش βhCG یا مشاهده ساک حاملگی در سونوگرافی بود. برای بررسی رابطه هر یک از عوامل با موفقیت درمان از آنالیز Logistic and Linear Regression استفاده شد. آمار مورد بررسی Odds Ratio و حدود اطمینان 95 درصد آن بود.

تعیین فراساختار تکوین کاردیومیوسیت های مشتق از بن یاخته های جنینی موشی در محیط آزمایشگاهی و مقایسه آن با نمونه قلب های جنینی و نوزادی طبیعی موش هدف این طرح است. با تشکیل اجسام شبه جنینی (روز صفر) از بن یاخته های جنینی موشی رویان B1 و تمایز خودبه خود آنها کاردیومیوسیت ها تهیه شدند. کاردیومیوسیت های دارای ضربان در روزهای: 3+7، 7+7، 14+7 و 21+7 برداشته شد و جهت مطالعات ایمونوسیتوشیمی و فراساختاری پردازش شدند. کاردیومیوسیت های جنینی و نوزادی طبیعی از قلب جنین های موش نژاد NMRI 16.5 روزه و نوزاد 2 و 8 روزه نیز گرفته شد تا امکان بررسی مقایسه ای فراهم گردد. کاردیومیوسیت های ابتدایی دستجات میوفیبریلی را به صورت پراکنده و نامنظم با میوفیبریل های کم و بیش موازی نشان دادند و صفحات بینابینی در حال تکامل بودند. به تدریج دستجات میوفیبریلی نظم بیشتری یافتند و به صورت سارکومترهای مشخص ظاهر شدند. خطوط تیره Z پررنگ تر، میوفیبریل ها منظم تر و ارگانل های داخل سلولی تمایز یافته تر شدند. در روز 14+7 باندهای A و I قابل تشخیص شدند.در روز 21+7 علاوه بر صفحات بینابینی، باندهای M,H,I,A، لوله های T و شبکه سارکوپلاسمی نیز در این سلول ها دیده شد. در کاردیومیوسیت های جنینی و نوزاد دو روزه جنین های موشی باندهای H و M قابل تشخیص نبودند. اما در کاردیومیوسیت های نوزاد هشت روزه باندهای H و M مشاهده شد. نتیجه گیری طرح نشان می دهد مطالعات ایمونوسیتوشیمی و فراساختمانی کاردیومیوسیت های تمایز یافته نشان داد که بن یاخته های جنینی قادر به کاردیومیوسیت های با خواص فراساختاری عضلاتی قلبی تمایز یابند. هر چه طول دوره کشت بیشتر می شود، کاردیومیوسیت ها تکوین یافته تر می شوند.

تقریبا 15% زوجها با مشکل ناباروری مواجه هستند که 50% از علل آن را عامل مردانه تشکیل می دهد. طبق مطالعات تقریبا 10% از مردان نابارور آزواسپرمی دارند. برای بررسی بیمار آزواسپرم ابتدا FSH سرم اندازه گیری می شود. در صورتی که در محدوده نرمال یا کمتر از 32 برابر طبیعی بود، اقدام به بیوپسی بیضه می گردد. ولی اگر FSH بیش از 3-2 برابر طبیعی باشد، خصوصا اگر همراه با اتروفی بیضه نیز باشد، نشان دهنده عدم آزواسپرماتوژنز است و برخی محقیقن معتقدند در این گروه از بیماران نیاز به بیوپسی بیضه نیست. روش اجرا: بیماران نابارور آزواسپرم مراجعه کننده به موسسه رویان وارد مطالعه شده و شرح حال، معاینه فیزیکی، آزمایش هورمونی سونوگرافی بیضه ها و بیوپسی بیضه انجام گردید. از 89 نفر بیمار مراجعه کننده 55 نفر بیضه طبیعی (³15cc) و 34 نفر بیضه کوچکتر از طبیعی داشتند. 85% افرادی که بیضه نرمال داشتند، FSH آنها نرمال یا کمتر از 2 برابر طبیعی افزایش یافته بود، این درصد برای افرادی که بیضه کوچکتر از طبیعی داشتند 76.5% بود (p=0.284) این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود. 34.5% افرادی که بیضه طبیعی داشتند، در بیوپسی بیضه اسپرماتوژنز گزارش شد. این درصد برای کسانی که بیضه کوچکتر از طبیعی داشتند 11.8% بود (p=0170) این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. 27.4% افرادی که FSH نرمال یا کمتر از 2 برابر نرمال داشتند، در بیوپسی بیضه اسپرماتوژنز دیده شد. این درصد برای افرادی که FSH بیش از دو برابر طبیعی داشتند، 18.8 بود (p=0.474) این اختلاف نیز از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه: در بیماران آزواسپرم با بیضه طبیعی، نیازی به اندازه گیری هورمونی قبل از بیوپسی بیضه نیست. به عبارت دیگر، FSH عامل قابل اعتمادی برای پیش بینی اسپرماتوژنز در مردان آزواسپرم با بیضه طبیعی نیست. در حقیقت، حجم بیضه در این زمینه فاکتور قابل اعتمادتری است.

تلاش های بسیار زیادی برای مهندسی بافت، جهت بازسازی و درمان تقریبا کلیه قسمت های بدن صورت گرفته است. در این میان ترمیم ضایعات عصبی به دلیل پیچیدگی سیستم عصبی از نظر عملکرد و آناتومی و غیر موثر بودن روش های رایج درمان، از اهمیت زیادی برخوردار است. در سیستم های زنده، ماتریکس خارج سلولی نقش اساسی در کنترل رفتار سلول ها دارد. با توجه به اینکه داربست مورد استفاده در مهندسی بافت، تقلیدی از ماتریکس خارج سلولی در داخل بدن می باشد، خصوصیات داربست مورد استفاده، نقش اساسی در مهندسی بافت دارد. به دلیل تشابه داربست های نانوالیاف از نظر ابهادی به اجزای ماتریکس خارج سلولی در داخل بدن، داربست های نانوالیاف بستر مناسبی جهت چسبندگی و تکثیر سلول ها می باشند. براین اساس در این تحقیق، داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون جهت مهندسی بافت سلول های عصبی به کار گرفته شد. ابتدا به منظور بهینه کردن مرفولوژی داربست نانوالیاف، اثر خواص رئولوژیکی محلول پلی کاپرولاکتون بر مرفولوژی نانوالیاف حاصله مورد بررسی قرار گرفت. با توجه به اهمیت پارامترهای تخلخل داربست های نانوالیاف، در این تحقیق با به کارگیری پردازش تصویری، تخلخل لایه های مختلف و همچنین پیش بینی امکان نفوذ سلول های مختلف به داخل داربست نانوالیاف صورت گرفت. سپس اثر ضخامت داربست نانوالیاف بررشد، تکثیرمرفلوژی سلول ها بررسی و رفتار سلول های مختلف بر داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون بررسی گردید. در این تحقیق، خواص آبدوستی و بیولوژیکی داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون از طریق مخلوط کردن پلی کاپرولاکتون با ژلاتین و تهیه داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون/ژلاتین، هیدرولیز قلیایی داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون و پیوند کووالانسی ماتریژل به سطح داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون، بهبود و رفتار سلول های عصبی بر داربست های بهبود داده شده بررسی گردید. با توجه به خاصیت الکتریکی سلول های عصبی، در این تحقیق با استفاده از پلی آنیلین داربست نانوالیاف رسانا تهیه و تحریک الکتریکی سلول های عصبی بر داربست نانوالیاف رسانا انجام گرفت. نتایج آزمایشات انجام شده در این تحقیق نشان داد که خواص رئولوژیکی محلول پلی کاپرولاکتون بر مرفولوژی،کیفیت و یکنواختی داربست نانوالیاف حاصله تاثیر دارد. مقایسه رشد و تکثیر سلول ها بر داربست های نانوالیاف با ضخامت های متفاوت نشان داد که داربست های نانوالیاف با ضخامت بیشتر به دلیل پایداری ابعادی بیشتر، بستر مناسب تری جهت رشد و تکثیر سلول ها فراهم می کنند. بررسی رفتار سلول های مختلف بر داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون نشان داد، سلول های مختلف به دلیل ماهیت مختلف، رفتار متفاوتی بر داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون نشان می دهند. آزمایشات انجام شده در این تحقیق نشان داد که مخلوط پلی کاپرولاکتون/ژلاتین، هیدرولیز قلیایی داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون و اتصال کووالانسی ماتریژل به سطح داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون، خواص آبدوستی و بیولوژیکی داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون را بهبود بخشیده و رشد و تکثیر سلول های پیشساز عصبی و همچنین گسترش رواید نورونی بر این داربست ها بیشتر از داربست نانوالیاف پلی کاپرولاکتون بوده است. نتایج انجام آزمایشات تحریک الکتریکی نشان داد که شدت و مدت زمان تحریک الکتریکی بر رشد، تکثیر و طول رواید نورونی تاثیر و درصورتی که شدت و مدت زمان مناسبی جهت تحریک الکتریکی به کار گرفته شود، انجام این عملیات باعث افزایش رشد و تکثیر سلول های پیشساز عصبی و همچنین افزایش طول رواید نورونی می گردد.

تولید سلول های عصبی از سلول های بنیادی جنینی (ES) جهت به کارگیری در طب پیوند و مطالعه آزمایشگاه تکوین سلول های عصبی به وضعیت مطلوب تمایز این سلول ها بستگی دارد. از جمله عوامل مهم در این خصوص، سلول های گلیکال به ویژه آستروسیت ها هستند. مطالعه حاضر به بررسی خاصیت فاکتورهای مترشحه از سلول های آستروسیت در محیط کشت سوسپاتسیون در جهت دهی تمایز سلول های (ES) موش رویان B1 به سلول های عصبی می پردازد. برای تمایز سلول های ES به سلول های عصبی از Astrocyte conditioned mediumآستروسیت های هیپوکمپ جنین موش استفاده شد. نحوه تمایز سلول های ES به سلول های عصبی بر اساس تشکیل اجسام شبه جنینی (Embryoid bodies: EBS) بود. این Ebs در هفت گره با رتینوئیک اسید (RA)، فاکتوررشد فیبروبلاستی بازی (bFGF) و محیط کشت آستروسیتی (ACM) به مدت چهار روز (2+4d) تحت شرایط سوسپانسیون تیمار شدند. سپس تمایز این Ebs به مدت پنج روز (2+4 d) در وضعیت سوسپانسیون تیمار شدند. سپس تمایز این Ebs به مدت پنج روز (2+4+5 d) روی پلی L لیزین پیش برده شد. جهت آنالیز آماری درصد تمایز، Ebs تمایز یافته در هفت گروه زیر میکروسکوپ فازکنتر است شمارش شدند. خصوصیات سلول های عصبی و قلبی حاصل از سلول های ES با ایمونوسیتوشیمی و PCR-RT ارزیابی شدند. سلول های عصبی حاصل از سلول هایES نشانگر های عصبی شامل β – توبولین III، تیروزین هیدروکسیلاز(TH) و پروتئین اسیدی رشته ای گلیالی (GFAP) را بیان کردند و سلول های تمایز یافته قلبی ضربان دار بودند. آنالیز آماری درصد Ebs تمایزیافته نشان داد که تحت تاثیر ACM سلول های ES به سلول های عصبی تمایز نمی یابند و تنها از تمایز قلبی آنها کاسته می شود در حالی که تحت تاثیر RA بیش از 50% از سلول های ES با تمایز عصبی بالای 40% تمایز پیدا کردند و سلول ها ES با bFGF به سلول های قلبی تمایز یافتند. نتایج این مطالعه نشان داد ACM احتمالا در جهت دهی تمایز سلول های ES به سلول های عصبی نقشی ندارد و تنها از تمایز قلبی آنها می کاهد و RA به عنوان یک القاء کننده قوی باعث تمایز سلول های ES به سلول های عصبی می شود در حالی که Bfgf به عنوان یک فاکتور القاء کننده تمایز قلبی عمل می کند.

جنسیت در پستاندران به واسطه وجود و عدم وجود ژن SRY روی کروموزم جنسی Y تعیین می شود.بنابراین، روشی که بتواند باعث جداسازی اسپرم های حامل X,Y شود و همچنین روشی که بتواند ژن SRY را روی کروموزم Y شناسایی نماید، می تواند راهی برای انتخاب جنسیت باشد. این مساله از آنجا حائز اهمیت است که بیماری های وابسته به X روی کروموزوم Y آلل (allel) متقابل ندارند، لذا این بیماری ها در جنس مذکر شایع تر است، بر اساس این نظریه سعی بر این است با جداسازی اسپرم های Y و X و لقاح آزمایشگاهی بتوان به جنسیت مطلوب رسید تا با این روش میزان جنین های دارای بیماری های وابسته به X کاهش یابد و جنین های مذکر حامل این بیماری ها حذف شوند. به این منظور یک شیب غلظتی 8 لایه ای از 35% الی 84% با اختلاف 7% محیط جداکننده Puresperm تهیه شد و پس از قراردادن Semen بر روی اولین لایه سانتریفیوژ صورت گرفت.اسپرم های موجود در دو لایه 35% و 84% برای انجام لقاح آزمایشگاهی مورد استفاده قرار گرفتند. از آنجا که اسپرم های حامل X دارای دانسیته بیشتری نسبت به اسپرم حامل Y بودند، بیشتر در لایه 84% (تحتانی) قرار می گرفتند. بنابراین، انتظار می رفت درصد جنین های مونث بدست آمده از اسپرم های این لایه بیشتر باشد و با استفاده از روش Multiplex PCR جنسیت جنین های به دست آمده از این لایه بررسی شدند، نشان داده شد که 80% جنین ها مونث بودند و با تست X2 (p=0.0415) را نشان دادند که از لحاظ آماری معنی دار بود.با توجه به نتایج فوق، این روش می تواند قبل از PGD برای بالا بردن درصد نوزادان دختر کاربرد داشته باشد.

خارج کردن هسته تخمک های بالغ برای قرار دادن هسته اهدایی در تخمک بدون هسته از اهداف این طرح است. در این تحقیق موش های نژاد NMRI با PMSG 7.5 IU و HCG درمان شدند و تخمک های بالغ در محیط حاوی سیتوکالازین B، رنگ هوخست وسوکروز قرار داده و سپس هسته آنها با دستگاه میکرواینجکشن خارج گردید. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که 83% تخمک های گروه کنترل (بدون رنگ) با موفقیت بی هسته شده در حالی که در گروه های هوخست و سوکروزی به ترتیب 63 و 56% بی هسته شدند. نتایج ما نشان دادکه بی هسته سازی تخمک های گروه کنترل نسبت به دو گروه دیگر بهتر بود، اما این روش تا روتین شدن باید بهینه گردد.

در این تحقیق با استفاده از شیب غلظتی هشت لایه ای از Pure sperm در روی نمونه های اسپرم انسانی که شامل اسپرم نرمال، الیگواسپرمی است. (مایع سمن در صورتی نرمال است که غلظت آن 106×20 اسپرم در هر میلی لیتر باشد و تحریک پیش رونده آن 40% بوده و میزان اسپرم با مورفولوژی نرمال در آن بیش از 30 درصد باشد). از گرادیان های 35 و 84 درصد عمل جداسازی اسپرم ها صورت می گیرد و سپس با استفاده از تکنیک هیبریدکردن درجا با استفاده از مواد فلورسنس (FISH) و پروب خاص مربوط به کروموزوم X وY نوع اسپرم های جدا شده و درصد جداسازی حاصل از هرگرادیان مشخص می شود.

در این مطالعه پس از کشت و تمایز سلول های بنیادی جنینی به سلول های عضله قلب و نیز جداسازی سلول های عضله قلب از نوزاد موش، به منظور استخراج آنزیم برای مطالعات سینتیکی، سلول ها با سونیکاتور لیز گردید و بررسی مشخصات سینتیکی به کمک روش های سنجش آنزیمی انجام شد. به منظور جداسازی و شناسایی پروتئین های موجود در دو نمونه، استخراج پروتئین به کمک روش های شیمیایی انجام گرفت و پروتئین های استخراج شده بکمک الکتروفورز دو بعدی جدا شدند و لکه های پروتئینی با طیف سنجی شناسایی شد. پس از مشاهده فعالیت آنزیم ها به روش اسپکتروفوتومتری، ثابت های سینتیکی محاسبه گردید که در مورد، ldh در سلول های قلبی مشتق از سلول های بنیادی فعالیت ویژه آنزیم برابر 16.78-1.02 μmolmin-1mg-1 و KmNAD+ برابر 0.37-0.03 mM و در سلول های قلبی نوزاد موش فعالیت ویژه آنزیمμmolmin-1mg-1 29.41-1.87و KmNAD+ برابر 0.69-0.04 mM به دست آمد. PH بهینه هر دو نمونه در واکنش رفت برابر 8 بود و بیشترین میزان فعالیت ویژه آنزیم حاصل از سلول های بنیادی در دمای 65 درجه سانتی گراد و نمونه طبیعی در 60 درجه سانتی گراد به دست آمد. در مورد CK، در سلول های عضله قلبی مشتق از سلول های بنیادی فعالیت ویژه آنزیم برابر43.48-2.04 μmolmin-1mg-1 و KmcrP برابر 3.26-0.26 mM و در سلول های عضله قلبی نوزاد موش فعالیت ویژه آنزیم برابر 43.48 μmolmin-1mg-1، Kmcrp برابر 5.67-0.35 mM به دست آمد. PH. بهینه، به ترتیب برای آنزیم حاصل از سلول های قلبی مشتق از سلول های بنیادی و سلول های قلبی طبیعی برابر 7 و 5.6 بود و دمای بهینه برای آنزیم حاصل از هر دو نمونه در 45 درجه سانتی گراد به دست آمد. در مطالعه پروتئوم حاصل از دو نمونه درصد حجمی برخی از پروتئین های میتوکندریایی شناخته شده نشان داد که میزان بیان برخی از آنزیم های حاصل از سلول های قلبی مشتق از سلول های بنیادی کمتر از سلول های قلبی طبیعی است. در مجموع نتایج نشان می دهد که سلول های قلبی حاصل از سلول های بنیادی از نظر برخی ویژگی های سینتیکی آنزیمی و میزان بیان پروتئین های سلولی با سلول های قلبی طبیعی اختلاف دارند. از آنجایی که سلول های بنیادی جنینی و مشتقات آنها مدلهای بسیار خوبی برای مطالعات تکوینی محسوب می شوند محققان درصدد تولید سلول های قلبی بالغ مشابه با سلول های قلبی طبیعی هستند.