مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر آگونیست GnRH طولانی مدت به صورت نیم دوز با فرم تزریق روزانه زیر جلدی آن در پروتکل های تحریک تخمک گذاری در IVF انجام گرفته است. طی یک کارآزمایی بالینی تصادفی 126 نفر از بیماران کاندید IVF-ICSI با سن کمتراز 35 سال بخش ناباروری پژوهشکده رویان به صورت تصادفی در 2 گروه 62 و 64 نفر قرار گرفتند. ابتدا در هر دو گروه از روز 5 سیکل ocp داده شد و در یک گروه بوسرلین از روز 21 سیکل به مقدار 5/0 میلی گرم در روز تجویز شد. (standard long protocols) و در گروه دوم دیفرلین نیم دوز، میزان نصف آمپول دیفرلین به صورت فقط یک تزریق در 21 سیکل قبلی تجویز شد. تحریک تخمدانی پس از شروع سیکل قاعدگی با استفاده از HMG و کاهش آگونیست های GnRH و در گروه II با استفاده از HMG انجام شد. بین این دو گروه مورد مطالعه از نظر سن مدت نازایی و علت نازایی با یکدیگر تفاوتی نداشتند. تعداد آمپول های مصرفی ( 25.58±12.19در مقابل 25.89±8.48) و طول مدت تحریک ( 10.32±2.03و9.95±0.91 ) در دو گروه دیفرلین و بوسرلین اختلاف معنی دار مشاهده نشد. از نظر میزان اووسیت های به دست آمده ( 12.11±6.38در مقابل 9.43±6.38) و اووسیت های متافاز 9.58±5.54) II در مقابل7.23±5.12 ) و جنین های به دست آمده (6.09±3.9 در مقابل4.73±3.45 ) اختلاف معنی دار وجود داشت. میزان حاملگی در دو گروه اختلاف معنی دار مشاهده نشد (37.1 در مقابل 37.5%) با توجه به عدم اختلاف در دو روش مورد مطالعه در بیماران زیر سن 35 سال باید از روشی استفاده شود که برای بیمار آسانتر باشد و هزینه کمتری را در برگیرد.

مطالعه فوق یک مطالعه رتروسپکتیو بوده که در مرکز تحقیقات رویان انجام گرفته است. سیکل های درمانی انجام شده از ابتدای فروردین ماه 1379 تا انتهای اسفند ماه 1380 مورد بررسی قرار گرفته است که شامل 3591 سیکل ART است. اطلاعات در مورد این سیکل ها در سال 1382 که نتیجه کلیه حاملگی ها مشخص شده بود، جمع آوری شده است. تعداد سیکل ها و روش ها و پروتکل های درمانی، حاملگی، زایمان، تولد زنده و مرده، سقط، زایمان زودرس و حاملگی چندقلو، Congenital Malformation, Still birth, IUFD، وزن، جنس جنین ها و روش زایمان و در نهایت نتیجه انجام ICSI با اسپرم غیراژاکولیت بررسی شده است. از 3591 سیکل، 2008 سیکل ICSI با%24 Pregnancy rate /retrieval ،828 سیکل IVF با %16.5 Pregnancy rate retrieval/ و 65 سیکل IVF/ICSI با %24.5 Pregnancy rate /retrieval، 65 سیکل Egg donation با%11 Pregnancy rate /retrieval ،91 سیکل Freezed ET با %8 Pregnancy rate /cycle و 9 مورد Surogacy با %11 Pregnancy rate /retrieval و 382 سیکل به علت عدم به دست آوردن اووسیت یا نداشتن اسپرم و یا عدم تشکیل جنین کنسل شده است. از 2008 سیکل ICSI،482 سیکل با اسپرماتیدهای غیراژاکولیت انجام شده است. با %14 delivery rate /cycle بدون گزارشی از مالفورماسیون جنینی با میزان سقط Stil birth, IUFD Neonatal death, prenatal mortality در IVF و ICSI در مقایسه با مطالعات اخیر در امریکا به نظر می رسد بیشتر باشد. وزن جنین ها در بچه های ICSI بیش از بچه های IVF بوده است. هر چند این اختلاف معنی دار نیست. نسبت جنس پسر به دختر در بچه های IVF و ICSI اختلاف چندانی نداشت. میزان کونژنیتال آنومالی قابل مقایسه با جمعیت زایای عمومی و دیگر مطالعات است، در %0.9 IVF و در%2.3 ICSI ، زایمان با سزارین در IVF و ICSI بیش از زایمان طبیعی انجام شده است. در 1380، سیکل های بیشتری در مقایسه با سال 1379 گزارش شده است و Success rate کلی (delivery per retrieval) نیز نسبتا افزایش داشته است. هر چند از نظر آماری اختلاف معنی داری ندارد و همچنین Pregnancy loss rate از 1379 تا 1380 تا حدودی کاهش یافته است. در طی سال ها درمان های ART به تدریج با کاهش قابل توجه در حاملگی های چندقلو و کاهش از بین رفتن حاملگی ها همراه بوده است و درمان های جدیدی برای حل مشکلات جدی اسپرم و اووسیت و مشکلات رحمی کاربرد پیدا کرده است.

مطالعه فوق یک مطالعه رتروسپکتیو بوده که در مرکزتحقیقات ناباروری رویان انجام گرفته است. بیماران منتخب مربوط به آغازسال 1377 تا اواخر سال 1379 می باشند. گروه Tubal Factor به عنوان گروه کنترل برگزیده شده اند. 33 بیمار مبتلا به PCO که قبلا حداقل 6 بار تحت تحریک تخمک گذاری با کلومیفن سیترات قرار گرفته بودند، با 76 خانم مبتلا به نازایی به دلیل عامل لوله ای، ازنظر نتایج IVF، مقایسه می شوند. در این مطالعه فقط سیکل اول IVF تحت بررسی قرار گرفته است. جهت استنباط آماری از آزمون های پارامتری Fisher’s Exact Test, K2, Anov, T. Student و درصورت نیاز از آزمون های (K.W) Non Parametrical استفاده شده است. پروتکل انتخابی: Iong Protocol (بوسرلین/ HMG) بیماران مبتلا به PCOS در این مطالعه دارای متوسط سنی کمتر (28.5±4.2 سال درمقابل 32+5.3)، مدت زمان فازفولیکولی از شروع HMG تا HCG بیشتر (12.3±2.8 در مقابل 10.9+3.2 روز)، بروز OHSS بیشتر (17.6% درمقابل 2.7%) و Pregnancy Rate/ Embryo Transfer بیشتری (20% در مقابل 1.4%) نسبت به گروه کنترل می باشند (p<0.50). اما در موارد زیر اختلاف واضحی بین دوگروه وجود ندارد: طول مدت گرفتن GnRHa تا شروع HMG (13.3 درمقابل 12.6)، وجود Cyst بعداز دریافت بوسرلین (12.1% درمقابل 23%)، درصد موارد تخلیه Cyst (3.03% درمقابل 10.5%)، تعداد آمپول HMG مصرفی (31.8 در مقابل 29.09)، تعداد Oocyte به دست آمده (7.6 در مقابل 6.7)، تعداد جنین تشکیل شده در هر فرد (5.1 در مقابل 4.6)، تعداد جنین انتقال یافته در هر نفر (2.7 درمقابل 3.06) و Cancel سیکل (0 در مقابل 5.9). دراین مطالعه، فرض 1 (برابربودن میزان P.R/ET× در دو گروه) ردشد و فرض 2 (بیشتر بودن میزان OHSS در گروه PCO نسبت به Tubal Factor) تایید گردید.

مقدمه: سلول های بنیادی جنینی، سلول هایی پرتوان و مشتق از توده سلولی داخلی بلاستوسیست هستند. اخیرا با توسعه شرایط مناسب کشت برای تمایز این سلول ها به انواع سلول های تخصص یافته، و دستکاری ژنتیکی امکان استفاده از آنها به عنوان ابزاری برای درمان بیماری ها فراهم شده است. این پژوهش برای تولید رده های جدید سلول های بنیادی جنینی موش برای دستیابی به اهداف مذکور در آینده انجام شد. مواد و روش ها: بلاستوسیست های 3.5 روزه از موش های نژاد C57BL/6 و BALB/c به دست آمدند و بر فیبروبلاست های جنین موش در محیط کشت مخصوص حاوی 1000iu و 5000iu فاکتور ممانعت کننده لوکمیایی (LIF) کشت شدند. رده های حاصل از نظر کاریوتیپ ساده، نواربندی C، واکنش زنجیره های پلی مراز ژن (SRY-PCR) SRY، آلکالین فسفاتاز، و بیان Oct-4 توسط RT-PCR بررسی شدند. نتایج: به ترتیب دو و سه رده سلولی بنیادی جنینی از C57BL/6 و BALB/c به دست آمد. دو رده سلولی بنیادی جنینی از نژاد C57BL/6 و با غلظت 1000 iu LIF و 5000 iu به دست آمد و سه رده سلول بنیادی جنینی مشتق از BALB/c تنها با غلظت 5000 iu LIF به دست آمد. اما از مجموع پنج رده حاصل، چهار رده دارای کاریوتیپ طبیعی و یک رده از نژاد BALB/C پلی پلویید بود. نواربندی C و SRY-PCR نشان داد تمام رده ها دارای ژنوتیپ نر (XY) هستند در ضمن تمام رده ها دارای فعالیت آلکالین فسفاتاز بوده و Oct-4 را بیان می کنند.

مقدمه: فتالات ها مواد شیمیایی سنتزی با حجم تولیدی بالا هستند که به علت استفاده وسیع در پلاستیک ها و مواد مصرفی دیگر، انسان ها به مقدار زیاد با آن مواجه می شوند. در این مطالعه تاثیر DEHP و MEHP بر ازسرگیری میوز، بلوغ آزمایشگاهی و تکوین جنین های حاصل از آن بررسی گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه از موش های نژاد 4-6 NMRI هفته استفاده شد. 1. جمع آوری تخمک: برای آزمایش اول موش ها به صورت خوراکی به مدت 12 روز با دوزهای مختلف 2 ml/kg bw/day و DEHP 4ml/kg bw/day و به مدت 8 روز با دوز DEHP 8ml/kg bw/day با غلظت 2.56 تیمار شدند و برای آزمایش دوم از موش های طبیعی و سالم استفاده گردید. 2. کشت تخمک های نارس: تخمک های گرفته شده از گروه های آزمایشی DEHP در محیط پایه بلوغ MEMa حاوی FCS پنج درصد،IuhCG 7.5 و mIUrhFSH 100 قرار داده شده و تخمک های گرفته شده در محیط ذکر شده به همراه غلظت های مختلف 0، 5، 100 و 400 میکرومولار MEHP قرار داده شد. تخمک های هر گروه به مدت 24ساعت در داخل انکوباتور 37 درجه سانتی گراد با 5 CO2 درصد انکوبه شد. لقاح و تکوین در محیط T4 انجام شد. یافته ها: در آزمایش اول: از سرگیری میوز در گروه های آزمایشی ml/kg bw/day2، 4bw/day Ml/gk وDEHP 8ml/kg bw/day به ترتیب 76.61، 77.04 و 70 درصد بود که نسبت به گروه کنترل (89.89%) کاهش چشم گیری داشت (P<0.001). همچنین بلوغ آزمایشگاهی در گروه های ذکر شده به ترتیب 66.13، 59.18 و 52.72 درصد بود که نسبت به گروه کنترل (74.74%) تفاوت معنی داری را نشان داد (P<0.001) تعداد جنین ها 96 ساعت پس از لقاح در گروه های آزمایشی 2ml/kg bw/day، 4ml/kg bw/day وDEHP 8ml/kg bw/day به ترتیب 27.58، 25.23 و 21.42 درصد بود که نسبت به گروه کنترل کاهش چشم گیری داشت (P<0.001) همچنین بلوغ آزمایشگاهی گروه های آزمایشی ذکر شده به ترتیب 53.23، 48.88، 42.36 و 36.76 درصد بود که نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری داشت (P<0.001). نرخ تشکیل جنین 24 ساعت پس از لقاح در گروه های آزماشی به ترتیب 61.03، 57.40، 43.85 و 27.65درصد بود که در گروه های آزمایشی دو، سه و چهار نسبت به گروه کنترل کاهش چشم گیری را نشان داد (P<0.03) نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این مطالعه نشان داد که DEHP و متابولیت فعال آن MEHP به طور منفی، از سرگیری میوز، بلوغ آزمایشگاهی و تکوین جنین های حاصل از لقاح را تحت تاثیر قرار می دهد. نتایج این مطالعه همچنین نشان داد که DEHP و MEHP تاثیرات خود را به صورت وابسته به دوز اعمال می کنند.

موج فراصوت موجی از دسته امواج مکانیکی است که با دو اثر خود بر روی سیستم های زنده و غیرزنده، یعنی اثرات گرمائی و اثرات مکانیکی، تاکنون در بسیاری از مطالعات پایه و کاربردی، مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. امروزه با توجه به کاربرد فراوان آن در تشخیص و درمان بیماری های زنان و مادران باردار، نگرانی ها در رابطه با ایمنی استفاده از آن برای بیماران، رو به افزایش است و ضرورت مطالعه بیشتر در این رابطه احساس می شود. در همین راستا در مطالعه حاضر، به بررسی اثرات مکانیکی امواج پیوسته فراصوت بر میزان لقاح و تکوین تخمک موش تا مرحله بلاستوسیست پرداخته ایم. به این منظور، عوامل تابش (شدت، فرکانس و زمان) طوری انتخاب شدند که هیچ افزایش معناداری در دمای سیستم نداشته باشیم و اثرات گرمائی را از مطالعه حذف کنیم. به این ترتیب، شدت بیشینه ای برابر با mw/cm2 و فرکانسی برابر با MHz برای مدت 5 دقیقه برای موج دهی به تخمدان موش ها انتخاب و7 گروه در قالب 3 گروه آزمایشی، 1 کنترل و 3 شم طراحی شد. تخمدان تمامی موش های بالغ مورد مطالعه به وسیله هورمون برای تخمک گذاری تحریک شد. موج دهی به تخمدان موش ها در 3 گروه آزمایشی به ترتیب 1، 2 و 3 مرتبه در حد فاصل بین تزریق HCG وPMSG در سیکل القائی موش صورت پذیرفت. صبح روز پس از تزریق HCG، در تمامی گروه ها تخمک های بالغ جمع آوری شده و با اسپرم آمیخته شدند. در این مطالعه متغیر هائی چون، میزان تخمک های نارس، تخمک های بالغ، تخمک پارتنوژنیک، تخمک های دجنره، میزان لقاح، میزان توقف در پیشروی جنین، میزان پیشروی تا بلاستوسیست و شمارش سلول های آن بررسی و با دیگر گروه ها مقایسه شد. در این بین فراصوت بر روی تعداد تخمک های پارتنوژنیک، تعداد سلول های بلاستوسیست، میزان توقف در پیشروی جنین و نیز میزان تخمک های نارس تاثیر فزاینده و بر روی تعداد کل بلاستوسیست و تخمک های MII، تاثیر کاهشی گذاشته است و بر روی متغیرهائی چون میزان لقاح و میزان دژنراسیون تخمک و جنین بی تاثیر است.

مکانیسم های مولکولی درگیر در تشکیل نورواکتودرم و سلول های عصبی در پستانداران به خوبی روشن نشده اند. سلول های بنیادی جنینی مدل آزمایشگاهی مناسبی برای مطالعه القا و تمایز سلول های عصبی می باشند. این سلول ها قادرند به انواع سلول های عصبی تمایز یابند. به دلیل ارتباط نزدیک نوتوکورد در کل دوره نورولاسیون با صفحه عصبی، بررسی نقش آن در القا و تمایز عصبی کانون تحقیقات فراوانی بوده است، با این وجود در مورد نقش آن اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد. در این مطالعه با استفاده از هم کشتی قطعات نوتوکورد با سلول های بنیادی جنینی موش به بررسی نقش نوتوکورد در القا و تمایز عصبی پرداخته شده است. به منظور تشکیل اجسام شبه رویانی (EBs)، سلول های بنیادی جنینی موش به مدت 4 روز در غیاب فاکتور مهار کنندهی لوکمیا (LIF) کشت داده شدند. سپس EBs به 4 گروه تقسیم شده اند. EBs گروه های 1 و 2 تحت تیمار با اسید رتینوئیک (RA) قرار گرفتند و EBs گروه های 3 و 4 در غیاب RA کشت داده شدند. در مرحله بعد EBs گروه های 1 و 3 با نوتوکوردهای جنین جوجه به مدت 4 روز کشت داده شدند و سپس نوع و درصد سلول های عصبی مورد ارزیابی قرار گرفت. درصد سلول های عصبی در گروه های 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 55، 42، 6 و 5 درصد بود. درصد نورون های حرکتی در گروه اول به 20.4 درصد رسید که نسبت به سایر گروه ها افزایش چشمگیری داشت. نتایج نشان داد که هم کشتی سلول های بنیادی جنینی موش با نوتوکورد باعث القای عصبی این سلول ها نشد ولی در صورتی که نوتوکورد با سلول های بنیادی جنینی موش تیمار شده با RA هم کشتی داده شوند نورون های حرکتی تشکیل می شوند.

مکانیسم های مولکولی درگیر در تشکیل نورواکتودرم و سلول های عصبی در پستانداران به خوبی روشن نشده اند. سلول های بنیادی جنینی مدل آزمایشگاهی مناسبی برای مطالعه القا و تمایز سلول های عصبی می باشند. این سلول ها قادرند به انواع سلول های عصبی تمایز یابند. به دلیل ارتباط نزدیک نوتوکورد در کل دوره نورولاسیون با صفحه عصبی، بررسی نقش آن در القا و تمایز عصبی کانون تحقیقات فراوانی بوده است، با این وجود در مورد نقش آن اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد. در این مطالعه با استفاده از هم کشتی قطعات نوتوکورد با سلول های بنیادی جنینی موش به بررسی نقش نوتوکورد در القا و تمایز عصبی پرداخته شده است. به منظور تشکیل اجسام شبه رویانی  (EBs)، سلول های بنیادی جنینی موش به مدت 4 روز در غیاب فاکتور مهار کنندهی لوکمیا (LIF) کشت داده شدند. سپس EBs به 4 گروه تقسیم شده اند. EBs گروه های 1 و 2 تحت تیمار با اسید رتینوئیک (RA) قرار گرفتند و EBs گروه های 3 و 4 در غیاب RA کشت داده شدند. در مرحله بعد EBs گروه های 1 و 3 با نوتوکوردهای جنین جوجه به مدت 4 روز کشت داده شدند و سپس نوع و درصد سلول های عصبی مورد ارزیابی قرار گرفت. درصد سلول های عصبی در گروه های 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 55، 42، 6 و 5 درصد بود. درصد نورون های حرکتی در گروه اول به 20.4 درصد رسید که نسبت به سایر گروه ها افزایش چشمگیری داشت. نتایج نشان داد که هم کشتی سلول های بنیادی جنینی موش با نوتوکورد باعث القای عصبی این سلول ها نشد ولی در صورتی که نوتوکورد با سلول های بنیادی جنینی موش تیمار شده با RA هم کشتی داده شوند نورون های حرکتی تشکیل می شوند.

مکانیسم های مولکولی درگیر در تشکیل نورواکتودرم و سلول های عصبی در پستانداران به خوبی روشن نشده اند. سلول های بنیادی جنینی مدل آزمایشگاهی مناسبی برای مطالعه القا و تمایز سلول های عصبی هستند. این سلول ها قادرند به انواع سلول های عصبی تمایز یابند. به دلیل ارتباط نزدیک نوتوکورد در کل دوره نورولاسیون با صفحه عصبی، بررسی نقش آن در القا و تمایز عصبی، کانون تحقیقات فراوانی بوده است. با این وجود در مورد نقش آن اختلاف نظرهای فراوانی وجود دارد. در این مطالعه با استفاده از همکشتی قطعات نوتوکورد با سلول های بنیادی جنینی موش به بررسی نقش نوتوکورد در القا و تمایز عصبی پرداخته شده است. به منظور تشکیل اجسام شبه رویانی (EBs)، سلول های بنیادی جنینی موش به مدت 4 روز در غیاب فاکتور مهار کننده لوکمیا (LIF) کشت داده و سپس EBs به 4 گروه تقسیم شدند. EBs گروه های 1 و 2 تحت تیمار با اسید رتینوئیک (RA) قرار گرفتند و EBs گروه های 3 و 4 در غیاب RA کشت داده شدند. در مرحله بعد EBs گروه های 1 و 3 با نوتوکوردهای جنین جوجه به مدت 4 روز کشت داده شدند و سپس نوع و درصد سلول های عصبی مورد ارزیابی قرار گرفت. در نتیجه درصد سلول های عصبی در گروه های 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 55، 42، 6 و 5 درصد بود. درصد نورون های حرکتی در گروه اول به 4.20 درصد رسید که نسبت به سایر گروه ها افزایش چشمگیری داشت. نتایج نشان داد که همکشتی سلول های بنیادی جنینی موش با نوتوکورد باعث القای عصبی این سلول ها نشد ولی در صورتی که نوتوکورد با سلول های بنیادی جنینی موش تیمار شده با RA همکشتی داده شوند نورون های حرکتی تشکیل می شوند.

میوم رحمی شایع ترین تومور در زنان است. احتمال بروز آن با افزایش سن افزایش می یابد و در 50-20 درصد زنان بالای 30 سال مشاهده می شود. میوم به عنوان یکی از علل کاهش باروری مطرح شده است اما این نظریه را پزشکان سراسر جهان نپذیرفته اند. همراهی میوم ساب موکوس با کاهش باروری کاملا شناخته شده است. اما هنوز در رابطه با نقش میوم های اینترامورال در ایجاد ناباروری و تاثیر آن بر لانه گزینی نظرات متفاوت بوده و شواهد روشن در این زمینه وجود ندارد. هدف از این مطالعه، بررسی اثر میوم های اینترامورال بر میزان لانه گزینی و نتایج سیکل های IVF و ICSI است. این مطالعه Cohort روی 94 بیمار که دارای میوم اینترامورال کوچکتر از 6 cm بودند انجام گرفت. بیماران مورد مطالعه دارای سن کمتر از 38 سال بودند و این بیماران جهت درمان ناباروری با سیکل های IVF یا ICSI از دیماه سال 1379 لغایت آذر 1381 به پژوهشکده رویان مراجعه نموده بودند. همه بیماران با میوم و میوم هایی که به آندومتر دست اندازی کرده اند از مطالعه خارج شدند. گروه کنترل شامل 92 بیمار بود. بیماران گروه مورد مطالعه و گروه کنترل از نظر سن، نوع ناباروری، مدت ناباروری، روزهای تحریک تخمک گذاری، تعداد آمپول های مصرفی، تعداد فولیکول ها و و اووسیت های به دست آمده و تعداد جنین های منتقل شده مورد بررسی قرار گرفتند (پروتکل درمانی در هر دو گروه یکسان بود). میزان بارداری در گروه دارای میوم %21.2 و در گروه کنترل %22.7 بود، که از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین تعداد سقط در گروه مطالعه (2 مورد) و در گروه کنترل نیز (2 مورد) بود. (غیرمعنی دار از نظر آماری) از بین بیماران دارای میوم %55.3 آن ها دارای میوم کوچک تر از 3 cm (حاملگی %19.2) و %44.7 دارای میوم های بزرگ تر از 2 cm (حاملگی %26.1) بودند که در این دو گروه نیز میزان بارداری از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین در گروه مورد مطالعه %71.4 دارای میوم (حاملگی %22.38) و %28.6 دارای میوم های متعدد (حاملگی %22.22) بودند (غیرمعنی دار از نظر آماری) یافته های ما نشان داد میوم های اینترامورال کوچک تر از 6 cm که به آندومتر دست اندازی نکرده اند در میزان لانه گزینی و سقط در سیکل های IVF و ICSI تاثیری ندارند.