هدف این تحقیق بررسی تاثیرات انجماد شیشه ای کمپلکس های تخمک–کومولوس (توده های COC) گوسفند بر بقای توده ها، بلوغ تخمک ها، بیان ژنهای بلوغ و آپوپتوزی، شیوع ناهنجاریهای کروموزومی و تغییرات فراساختاری توده ها بود. توده های COC جدا شده دارای کیفیت خوب به چهار گروه، غیرانجمادی کنترل، انجمادیConventional straw ، Cryotop و Solid Surface تقسیم شدند. در گروههای انجمادی Conventional straw و Cryotop، توده های منجمد شیشه ای شده به ترتیب در درون نی انجمادی و بر روی نوک نوارCryotop قرار گرفتند و مستقیما در نیتروژن مایع غوطه ور شدند درحالیکه در گروه انجمادی Solid Surface، توده های منجمد شیشه ای شده پس از قرار گرفتن بر رویCryotop ، ابتدا سرد و سپس به نیتروژن مایع منتقل شدند. پس از بررسی بقا، توده های COC سالم به همراه توده های تازه گروه کنترل، در شرایط آزمایشگاهی بالغ شده و وضعیت هسته ای تخمک ها ارزیابی شد. علاوه بر آن، بیان نسبی ژنهای بلوغ و آپوپتوزی با روش کمی Real-time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت و شیوع ناهنجاری کروموزومی نیز با روش کاریوتیپ بررسی شد. در آخر، تغییرات فراساختاری توده های منجمد شده و تخمک های منجمد و بالغ شده نیز بین گروههای مختلف مقایسه شد. نتایج نشان داد که میزان بقای توده های منجمد و ذوب شده در گروههای Cryotop و Solid Surface نسبت به گروه Conventional straw بالاتر بود (به ترتیب 2.85±83.84 و 1.72±78.56 در برابر 1.48±63.43%، P<0.05)، بعلاوه اگر چه در گروه Cryotop، میزان بلوغ تخمک ها شبیه به گروه کنترل بود (3.09±48.81 در برابر 3.01±51.94%) ولی در مقایسه با سایر گروههای انجمادی درصد بالاتری داشت (3.09±48.81 در برابر 1.69±36.60 و 2.51±6.09%،P<0.05 ). با وجود کاهش بیان نسبی ژنهای بلوغ (GDF9 و BMP15) پس از انجماد شیشه ای، گروه Cryotop در میان گروههای انجمادی، بیشترین بیان را به خود اختصاص داده بود. بالاترین میزان بیان گیرنده BMPRII در گروه کنترل بود، در حالیکه گیرنده ALK5 میزان بیان مشابهی را در تمام گروهها داشت. بیان ژنهای پروآپوپتوزی (بجز Bax) و ضدآپوپتوزی در گروه Cryotop در مقایسه با سایر گروههای انجمادی بیشتر بود. ژن Bax در گروه Solid Surface بیش از حد بیان شده بود. گروه Conventional straw نیز پایین ترین میزان بیان ژنهای آپوپتوزی را نشان داد. میزان شیوع ناهنجاری کروموزومی در گروه Cryotop نسبت به گروه کنترل بیشتر بود (42.5 در برابر 20%،P<0.05 ). همچنین نتایج بررسی های فراساختاری نشان داد که انجماد شیشه ای با روشهای Cryotop و Solid Surface سازمان دهی کلی اووپلاسم را حفظ کرده در حالیکه انجماد Conventional straw این سازمان دهی را بهم ریخته بود. علاوه بر آن پس از انجماد شیشه ای، تعداد واکوئل ها در اووپلاسم افزایش یافت، گروهی از این واکوئل ها به صورت جزیی یا کامل با چربی پر شده و گروهی نیز دارای داربست میکروفیلامنتی بودند. در تمام گروههای انجمادی، توزیع میتوکندریها به حالت گروه گروه در اطراف قطرات چربی در آمده بود و پس از انجماد Conventional straw، میتوکندریهای متسع و حتی پاره نیز مشاهده شدند. اتصالات فاصله دار میان تخمک و سلول های کومولوس اطراف و کمپلکس های اتصالی بین سلول های کومولوس در دو گروه انجمادی Cryotop و Solid Surface به خوبی حفظ شده در حالیکه در گروه انجمادی Conventional staw، سلول های کومولوس زوایدشان را از منطقه شفاف به عقب کشیده بودند. در تخمک های بالغ نیز از تعداد و تراکم گرانولهای قشری پس از انجماد Conventional straw و Solid Surface کاسته شده بود. در نهایت، انجماد با روش Cryotop در مقایسه با دو روش انجمادی دیگر روش مطمئنی بنظر رسیده و می تواند بقا، بلوغ پس از ذوب و میزان بیان ژنهای بلوغ را افزایش دهد و همانند گروه کنترل سبب القای مرگ سلولی از طریق مسیر آپوپتوزی گردد. بعلاوه این روش فراساختار توده های COC را نیز بخوبی حفاظت می کند ولیکن کاستی هایی در زمینه حفظ سازمان دهی کروموزومی تخمک از خود نشان می دهد.

موضوع مورد بررسی تعیین اثرات سن و علل نازایی و تعداد دفعات IUI بر میزان حاملگی در IUI و COH می باشد. این طرح به صورت آنالیز گذشته نگر اطلاعات صورت گرفت. برای انجام تحقیق، پرونده 515 سیکل IUI در 354 زوج که تحت درمان IUI/COH در سال 1379 در موسسه ناباروری رویان قرار گرفته بودند، بازنگری شد. در کل میزان بارداری بعد از %8.2 IUI/COH بود. بیشترین میزان موفقیت در رده سنی 31-35 سال بود (%9.4) و بعد از 35 سال مدرکی دال بر بارداری دیده نشد. بیمارانی که برای بار اول تحت IUI/COH قرار می گرفتند بیشترین شانس بارداری را نسبت به بیمارانی که چندین بار در سیکل قرار می گرفتند داشتند. میزان موفقیت در بار اول %16، در بار دوم %4.5 و در بار سوم %13.6 بود. پس حداکثر میزان موفقیت در طی سه سیکل IUI حاصل شد به طوری که %92.3 بیمارانی که باردار شده بودند این موفقیت را در طی سه سیکل IUI بدست آورده بودند. %25.6 بیمار باردار مشکل ناباروریشان عدم تخمک گذاری بود این افراد حداکثر بهره را از این روش درمانی بردند و بعد از آنها بیمارانی که مشکل ناباروریشان عامل مردانه (%23.1) بود در گروه موفق قرار داشتند. به طور خلاصه در این مطالعه ما دریافتیم که میزان بارداری بعد از 35 سال کاهش چشمگیری دارد. حداکثر بهره از IUI در طی سه سیکل درمانی حاصل می شود. بیشترین بیمارانی که از این روش نتیجه موفق دارند و باردار می شوند کسانی هستند که مشکل تخمدانی و بعد عامل مردانه را دارند.

موضوع مورد بررسی تعیین اثرات به کارگیری روشهای مختلف ART در ایجاد EP می باشد. این طرح به صورت آنالیز گذشته نگر اطلاعات صورت گرفت. برای انجام تحقیق، پرونده 523 بیمار باردار که طی فروردین 78 تا اردیبهشت 80 در موسسه رویان تحت ART قرار گرفته بودند، بازنگری شد. در میان این تعداد سه مورد مشکوک به EP وجود داشت. مشخصات این سه نفر به صورت زیر است: 1) خانم 30 ساله، با سابقه 5 ساله نازایی و سن ازدواج: 24 سالگی با نازایی اولیه به علت Male factor 2) خانم 31 ساله، با سابقه 6 ساله نازایی و سن ازدواج: 24 سالگی با نازایی اولیه به علت Male factor 3) خانم 40 ساله، با سابقه 15 ساله نازایی و سن ازدواج: 25 سالگی با نازایی اولیه به علت Male factor در بیشتر مراجعین، طول مدت ناباروری (9±4.8) نه سال بود. میانگین سنی کل جمعیت مورد مطالعه 30 سال بود. پس از انجام تستهای آماری مشخص شد که میزان EP به دنبال ART در بین بیماران فوق 0.75% است. نتایج: نازایی به علت فاکتور لوله ای، جراحی های شکمی مختلف در گذشته، سابقه EP قبلی، عفونت لگنی، وجود هیدروسالپنکس یا سایر علل ناباروری در زنان رابطه ای منفی با ایجاد EP دارند.

موضوع مورد بررسی، تعیین اثرات علل مذکور بر نتیجه IVF می باشد. این طرح بصورت آنالیز گذشته نگر اطلاعات صورت گرفت. برای انجام تحقیق، پرونده تمامی 580 بیماری که طی آبان 78 تا فروردین 80 در موسسه رویان تحت IVF قرار گرفته بودند، بازنگری شد. از این تعداد، علت ناباروری 334 بیمار، اندومتریوز یا نقص فاکتور مردانه یا نقص فاکتور لوله ای بود. شیوع علل فوق بین بیماران مراجعه کننده بررسی شد. علل لوله ای شایع تر از علل نقص فاکتور مردانه و اندومتریوز بود (%31.7 در برابر %20.6 و %5.17) میزان مراجعه در زنان 35-30 سال بیشتر بود. (%35.6) در بیشتر مراجعین، طول مدت ناباروری 10-5 سال بود. (%41.9) میانگین سنی کل جمعیت مورد مطالعه 31 سال و میانگین طول مدت ناباروری 9.1 سال بود. درصد حاملگی در گروه اندومتریوز %3.3،‌ در گروه نقص فاکتور مردانه 10% و در گروه نقص فاکتور لوله ای %9.2 بود. پس از انجام تست های آماری مشخص شد که میزان حاملگی به دنبال IVF در بین بیماران اندومتریوز، نقص فاکتور مردانه، نقص فاکتور لوله ای تفاوت قابل توجهی ندارد. 

در این مطالعه که به صورت آینده نگر بر روی 1009 زن تحت درمان ART در موسسه رویان در بخش نازایی و غدد در سال 1378 بعمل آمده است. پروتکل استاندارد long در تمام موارد اجرا شد. زمانی که حداقل سه فولیکول بالای 18 میلی متر دیده شد 10.000 HCG واحد عضلانی تزریق گردید و 36 ساعت بعد آسپیراسیون واژینال فولیکولی انجام شد. در کلیه بیماران bHCG در زمان تزریق HCG و 36 ساعت بعد انجام گردید. از 1009 بیمار، 874 بیمار مطالعه را به پایان رساندند، در 34 مورد (3.9%) گروه I هیچ تخمکی بدست نیامد. در 92 بیمار تعداد تخمک بدست آمده زیر 50% فولیکولها رشد یافته بود (10.5% گروه (II و در 748 (85.5%) تعداد تخمک بدست آمده بالای 50% فولیکولهای رشد یافته بود (گروه (III. متوسط سطح bHCG سرم در گروه 141.1±101 I میلی واحد / میلی متر و در گروه II (154.5±107 mIU/mL) و در گروه 156±86.5 III بود که اختلاف معنی داری وجود نداشت. از 34 بیمار گروه 10 I مورد پاسخ دهی تخمدان به گنادوتروپینها از نظر سونوگرافی و هورمونی طبیعی بودند ولی در 24 مورد پاسخ مناسب دیده نشد و تعداد فولیکولهای رشد یافته زیر 3 عدد بود. (70.5%) و این در حالی است که در گروه دارای تخمک، تعداد فولیکول رشد یافته زیر 3 عدد کمتر از 3 مورد بود (17.8%) و این اختلاف معنی دار می باشد (P=0.000). نتیجه: شیوع EFs حدودا 1% می باشد و بیشترین علت عدم دستیابی به تخمک پاسخ نامناسب تخمدان در طی سیکل فولیکولوژنز می باشد و اندازه گیری سطح سرمی bHCG پیشگویی کننده EFs نمی باشد.

در سالهای اخیر مطالعات بسیاری به منظور بهبود روشهای انجماد و ذوب جنین پستانداران انجام شده است و همزمان با جستجو برای یافتن یک روش انجمادی مناسب و ضدیخی که کمترین آسیب را به سلولها وارد کند، کوششهایی نیز در جهت پیدا کردن محیط کشت ایده آلی که بتواند با برآورده کردن نیازهای جنین، محیطی نزدیک به همزمان in vivo آن فراهم کند، صورت گرفته است. از آنجا که کشت جنین پستانداران با سلولهای پیکری باعث افزایش توان رشد و تکامل آنها می شود، پیشنهاد شده است که برای غلبه بر فشارهای وارده بر جنین پس از انجماد می توان از این روش کشت بهره جست. در عین حال محققین به دنبال بررسی عوامل دخیل دیگر در انجماد نیز بوده اند که از جمله می توان به تاثیرات انجماد بر فراساختار سلولهای جنینی و یا انتخاب مرحله تکاملی مناسب که کمترین آسیب به سلولها وارد می شود، اشاره کرد.در پژوهش حاضر سعی شده است که پس از بدست آوردن غلظت مناسبی از ضد یخ اتیلن گلیکول در انجماد شیشه ای جنین دو سلولی موش، از توان کشت همزمان با سلولهای Vero در بهبود رشد و تکوین جنینهای منجمد شده سود جست و در ضمن به بررسی تغییرات فراساختاری ایجاد شده بلافاصله پس از انجماد و ردیابی آن بعد از گذشت 24 ساعت کشت پرداخت.در مرحله اول جنینهای دو سلولی موش پس از تحریک تخمک گذاری و جفتگیری از موشهای ماده بدست آمده و با دو غلظت 10 و 40 درصد از ضد یخ اتیلن گلیکول به روش انجماد شیشه ای منجمد شدند، و پس از ذوب در حضور محلول PBI محتوی 0.5 مول ساکارز، تکامل آنها به مدت 96 ساعت در محیط کشت بررسی شد. تفاوت معنی دار آماری میان درصد زنده ماندن دو غلظت ضد یخ بکار رفته وجود نداشت، اما رشد و تکوین جنینهایی که با غلظت کمتر (10% اتیلن گلیکول) منجمد شده بودند بهتر بود (P<0.001).در مرحله دوم غلظت 10% اتیلن گلیکول انتخاب شده و پس از بدست آوردن تعدادی جنین دو سلولی به دو گروه آزمون و شاهد تقسیم شدند. گروه آزمون با غلظت 10% اتیلن گلیکول منجمد شده و پس از ذوب در محیط کشت همزمان T6+Vero به مدت 96 ساعت کشت داده شدند. نتایج نشان داد که کشت همزمان قادر است رشد و تکامل جنینهای منجمد شده را بهبود بخشیده و به گروه شاهد نزدیک کند (P<0.001).اما از آنجا که میزان درصد جنینهایی که در این سیستم کشت همزمان به مرحله خروج از زونا رسیدند، قابل قبول نبود، همه مراحل آزمایش با محیط کشت و RPMI که با سلولهای Vero همخوانی دارد تکرار شد و مشخص گشت که تفاوت آماری معنی داری میان سیستم کشت همزمان در همه T6+Vero یا به RPMI+Vero مراحل تکاملی غیر از خروج از زونا وجود ندارد، اما درصد بیشتری از جنینها توانستند در محیط کشت همزمان RPMI+Vero مرحله خروج از زونا برسند (P<0.001).نهایتا به مطالعه فراساختار جنینها پس از انجماد پرداخته شد. به این منظور تعدادی از جنینهای آماده دو سلولی زنده بلافاصله پس از ذوب انتخاب و پس از انجام ثبوت و پردازش برای مطالعه و در TEM شدند. در ضمن تعدادی از جنینهای منجمد شده که به مدت 24 ساعت کشت همزمان T6+Vero محیط کشت T6 کشت داده شده بودند نیز برای مطالعه TEM انتخاب شدند نتایج این بخش از پژوهش نشان داد که انجماد شیشه ای تغییرات شدید فراساختاری بر میکروویلی های سطح سلول جنینی و مرفولوژی و جایگاه میتوکندری ها را باعث می شود. اما پس از گذشت 24 ساعت کشت بسیاری از این تغییرات جبران شده و فراساختار این جنینها را تا اندازه ای شبیه به گروه شاهد می گردد.از یافته های پژوهش حاضر می توان دریافت که غلظت پایین تر از ضد یخ اتیلن گلیکول در انجماد شیشه ای جنین دو سلولی موش موفق تر بوده و همچنین کشت همزمان ابزار سودمندی برای افزایش تکوین جنین پستانداران در محیط کشت محسوب شده و می توانند به جنین منجمد شده برای غلبه بر فشارهای ناشی از انجماد کمک کند. درعین حال انجماد شیشه ای باعث تغییرات فراساختاری در سلولهای جنینی می شود اما پس از گذشت مدت زمانی کشت بیشتر این تغییرات از بین می رود.

ویتامین A و همه متابولیتهای آنها تنظیم کننده های رشد سلول، تشکیل ریخت جنین و تمایز در بسیاری از انواع سلولها هستند. این ترکیبات که جزء خانواده رتینوئیدها می باشند، عملکردی اساسی و بنیادی در کنترل رخدادها در طول چرخه سلولی داشته و بر روی ادامه تکثیر و تمایز سلولها در طول یک مسیر بیوشیمیایی معین نقش دارند. رتینوئیک اسید همه ترانس از جمله مهمترین رتینوئیدها در تشکیل جنین مهره داران می باشد، علاوه بر آن بقای حاملگی در پستانداران قویا به نوع همه ترانس رتینوئید ها بستگی دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر رتینوئیک اسید همه ترانس با دزهای مختلف بر از سرگیری میوز، بلوغ آزمایشگاهی تخمکهای نارس موش و تکوین جنینهای حاصل از آن می باشد. در این تحقیق تخمکهای نارس از موشهای ماده نژاد NMRI در سن 8ـ6 هفته ای در شرایط استریل از تخمدانها استخراج و به طور تصادفی در گروههای آزمون، شم وکنترل قرار داده شدند. رتینوئیک اسید همه ترانس در دزهای 0.25 (گروه آزمون 1)، 0.5 ( گروه آزمون 2)، 1 ( گروه آزمون 3) و 2 میکرومولار (گروه آزمون 4) و اِتانل مطلق (گروه شم) به عنوان حلال در دز 0.2 درصد (حجمی / حجمی) به محیط کشت بلوغ MEM-a حاوی 100 میلیIU  در میلی لیترrFSH ،7.5 IU  در میلی لیترhCG  و 5 درصدFCS  اضافه شدند. همه گروهها جهت فرآیند بلوغ به مدت 24 ساعت در داخل انکوباتور قرار داده شدند و تخمکهایی که به مرحلهMII (Metaphase II)  رسیده بودند جدا و جهت عمل لقاح درکنار اسپرم موشهای نر همان نژاد قرار گرفتند. فرایند از سرگیری میوز، بلوغ، تشکیل جنین و تکوین آن تا مرحله بلاستوسیست توسط میکروسکوپ معکوس مشاهده و نتایج حاصل با آزمون آماری  Chi-Square بررسی شد. درصد تخمکهای باقیمانده در مرحله(Germinal Vesicle) GV  در گروه کنترل، گروه شم و گروههای آزمون به ترتیب 23.6، 25.38، 15.68، 14.82، 18.1 و 9.73 بود. که نشان داد، درصد تخمکهای باقیمانده در مرحلهGV  در گروه آزمون 4 نسبت به سایر گروهها کمتر است. درصد از سرگیری میوز در گروه کنترل، گروه شم و 4 گروه آزمون به ترتیب 76.4، 74.61، 84.31، 85.17، 81.9، 90.26 و بلوغ تخمک 60.8، 60، 64.31، 65.77، 70 و 78.27 بود. نرخ از سرگیری میوز در گروه آزمون 1 (P<0.01)، در گروه آزمون 2 (P<0.001)، در گروه آزمون 3 (P<0.05) و در گروه آزمون 4 (P<0.0001) نسبت به گروه کنترل افزایـش معنی داری را نشان داد. نرخ بلوغ تخمک در گروه آزمون 3 (P<0.01) و در گروه آزمون 4 (P<0.0001) نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری را نشان داد. در گروه آزمون 4، نسبت جنینهایی که به مرحله 2 سلولی 24 ساعته(P<0.01) ،2  سلولی 48 ساعته (P<0.05)، مورولای 72 ساعته(P<0.0001) ، بلاستوسیست 96 ساعته(P<0.05)  و بلاستوسیست 120 ساعته(P<0.01)  رسیدند در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری را نشان دادند. از نتایج بدست آمده اینگونه استنباط می شود که افزودن 2 میکرومولار رتینوئیک اسید به محیط کشت بلوغ حاوی تخمک، بلوغ و تکوین تخمکهای نارس موش را در محیط آزمایشگاهی بهبود می بخشد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

ارگانیسم های پیچیده دارای تیپ های سلولی متنوعی هستند ولی یک ژنوم دارند. تنظیم بیان گروهی از ژنها بواسطه تنظیمات اپی ژنتیکی امکانپذیر میگردد. کروماتین با مکانیسم های اپی ژنتیکی مختلفی شامل: تغییرات هیستونی،تنوع هیستونی ونوآرایی کروماتین کنترل می شود. نوکلئوزوم ها بستر مناسبی برای بروز کدهای اپی ژنوم بوده و بدین ترتیب با هویت سلولی در ارتباط هستند. کروماتین در حالت بنیادینگی سلول ها و نیز در طی تمایز به بافتهای مختلف ماهیت دینامیک دارد. معمولا استیلاسیون هیستونی با ساختار یوکروماتین مرتبط می باشد و بالعکس متیلاسیون هیستونها سبب ایجاد هتروکروماتین می گردد. بین مکانیسم های اپی ژنتیکی مختلف نوعی ارتباط متقابل وجود دارد و وجود میانکنش بین مدیفیکیشن های مختلف و نیز ارتباطات متقابل بین این کدها تعیین کننده است. در این تحقیق با بکارگیری تکنیک الایزای نوکلئوزومی (Nucleosome ELISA) به مقایسه الگوی اپی ژنتیکی چند رده سلولی بنیادی جنینی، سلول های پرتوان القایی تولید شده در پژوهشگاه رویان، یک رده کارسینومای جنینی و دو رده سلولی تمایزیافته با منشأهای مختلف پرداخته شده است. واریان هیستونی H2A.Z و استیلاسیون لیزین 9 در هیستون H3 در سلول های تمایز نیافته شامل سلول های بنیادی جنینی و سلول های iPS مقادیر بالاتری از خود نشان می دهند اما در سلول های تمایز یافته شامل فیبروبلاست انسانی HDF و فیبروبلاست حاصل از تمایز RH6 مقادیر کمتری دارد. این موضوع دلالت بر ارتباط هر دوی آنها با کروماتین فعال دارد . مارک اپی ژنتیکی متیلاسیون لیزین 9 هیستون H3 درتمام رده های سلولی پرتوان اندک و در سلول های تمایزیافته مقادیر بالاتری نشان میدهد زیرا هتروکروماتین اختیاری غنی از متیلاسیون لیزین 9 است . در این مطالعه در سلول های پرتوان متیلاسیون لیزین 4 (که با کروماتین فعال درگیر است) بیشتراز متیلاسیون لیزین 27 است که در حقیقت مارک اپی ژنتیکی کروماتین خاموش می باشد اما در سلول های تمایزیافته وضعیت عکس مشاهده می شود. این مطالعه نشان می دهد که ارتباط مستقیمی بین وضعیت پرتوانی یا تمایز، میزان بیان ژنها با نوع و میزان تغییرات هیستونی و مارکهای اپی ژنتیکی مختلف وجود دارد.

افزایش تعداد زوجهای نابارور که بخشی از آن ناشی از اختلالات اسپرمی است، کم کم به یک نگرانی جهانی تبدیل شده است. در حال حاضر، با وجود تلاش های گسترده ای که توسط تیمهای تحقیقاتی مختلف برای شناسایی ژنهای دخیل در ناباروری مردان انجام شده، تنها ارتباط تعداد انگشت شماری از ژن ها (SEPT12, CATSPER1, and CATSPER2. ) با نقایص اسپرم به اثبات رسیده است. حدود 85 درصد از جهشهای بیماریزا در اختلالات مندلی، در مناطق کد کننده پروتئینها (شامل اگزونها و نواحی اسپلایسینگ) شناسایی شده اند. از طرفی این نواحی تنها حدود یک درصد از ژنوم انسانی را در بر می گیرند. توالی یابی اگزوم روشی کارآمد جهت تعیین توالی نواحی کد کننده ژنوم بشمار می آید که می توان از آن به منظور درک بهتر عواقب حاصل از تنوع موجود در توالی های ژنی، استفاده کرد. این روش این امکان را فراهم می آورد تا علاوه بر غنی سازی هدفمند ژن، تقریبا تمام اگزونهای کد کننده ژن هدف نیز تعیین توالی مجدد شوند. همچنین با کمک آن می توان تغییرات ژنتیکی را در سطح ژنوم با دقت بالا (در حد جفت باز) شناسایی و تجزیه و تحلیل کرد. مسائل مربوط به تولید و بلوغ اسپرماتوزوآ عامل اغلب ناباروریها در مردان هستند که منجر به کاهش تعداد، تغییرات مورفولوژیکی و نهایتا کاهش تحرک اسپرم می شوند. تا به حال مکانیسمهای مولکولی که با عملکرد صحیح تاژک اسپرم در ارتباطند، کاملا شناسایی نشده اند. اکثر مردان دارای اسپرمهایی با ناهنجاریهای فلاژلا (شامل فاقد دم، دم کوتاه، دم تابیده، دم خمیده، دم با شکل نامنظم، دم بی حرکت و یا ترکیبی از این اختلالات)، نابارور بوده و از طرفی شناخت دقیق و کاملی از عوامل ژنتیکی و مولکولی دخیل در ایجاد این اختلالات وجود ندارد. بدین منظور مطالعه حاضر بمنظور یافتن جایگاههای ژنی که تغییرات نوکلئوتیدی در آنها منجر به ایجاد این اختلالات شکلی دم اسپرم می شود، انجام و نهایتا ژنهای عامل این ناهنجاریهای مورفولوژیکی معرفی شد. بدین طریق که نمونه های خون (و اسپرم) افراد دارای شرایط جمع آوری شده و پس از استخراج DNA ژنومیک، توالی یابی اگزومی انجام شد. در ادامه جهت یافتن نواحی ژنی مربوطه، نتایج بدست آمده از توالی یابی، با استفاده از نرم افزار های اختصاصی (نظیر GATK software package) آنالیز شدند. نهایتا برای معرفی ژنهای کاندید شده بعنوان عوامل ایجاد اختلالات مورفولوژیکی فلاژلای اسپرم، آزمایشهای تاییدی بیشتری شامل ساخت حیوان مدل با روش CRISPR/Cas و بررسی بیان آن ژنها در سطوح ترانسکریپت و پروتئین انجام شد.