این مطالعه مقطعی با رویکردی آینده نگر به منظور تعیین ارزش پیش گویی کیفیت زندگی بر بقای کلی بیماران مبتلا به سرطان پستان انجام شد. در مجموع در 167 بیمار مبتلا به سرطان پستان که طی سال تقویمی 1376 به بیمارستان امام خمینی تهران مراجعه نمودند کیفیت زندگی در دو مقطع پیش از تشخیص نهایی و انجام مراحل درمانی اندازه گیری شده و سپس این بیماران از نظر بقای 5 ساله مورد پیگیری قرار گرفتند. کیفیت زندگی با استفاده از نسخه فارسی پرسشنامه استاندارد متعلق به سازمان اروپایی تحقیق و درمان سرطان (EORTC QLQ-C30) و نیز پرسشنامه ویژه سرطان پستان (EROTC QLQ-BR 23) اندازه گرفته شد. با استفاده از تحلیل آماری Cox در مرحله پیش از تشخیص نهایی هیچ یک از عوامل وارد شده در معادله (سن، مرحله تشخیص بیماری، وضعیت تاهل، امتیاز عملکرد ECOG و کیفیت زندگی) بر میزان بقا اثر پیش گویی کننده نداشتند. با استفاده از تحلیل آماری Cox در مقطع زمانی انجام مراحل درمانی پس از همخوان نمودن متغیرهای سن در زمان تشخیص بیماری و مرحله بیماری، نتایج نشان داد که انجام درمان کمکی (Neoadjuvant therapy) به عنوان درمان اولیه و سطح پایین تر کیفیت زندگی بر میزان بقا دارای اثر پیش گویی کننده بودند. HR for neo-adjuvant therapy=12.4, CI 95%= 4.9- 31.0, p.value=0.0001 and for QOL=0.98, CI 95%=0.97-0.99, value=0.007) یافته های مطالعه نشان دهنده آن است که درمان اولیه و کیفیت زندگی بر میزان بقای بیماران مبتلا به سرطان دارای اثر پیش گویی کننده است. به نظر می رسد کاربرد دستورالعمل های مدیریتی معتبر و ارتقا کیفیت زندگی در بهبود بقا در بیماران مبتلا به سرطان پستان موثر باشد.