در این مطالعه مناطقی از آبخوان میان آب شوشتر که از حساسیت بیشتری نسبت به آلودگی برخوردار است با استفاده از روشی بر پایه GIS، تعیین شده است. همچنین استفاده از مدل DRASTIC به منظور پهنه بندی آسیب پذیری آبخوان و واسنجی آن بر اساس نتایج آنالیز نمونه های آب زیرزمینی از اهداف این مطالعات می باشد.بر اساس نتایج حاصل از پهنه بندی به روشDRASTIC ، محدوده دشت میان آب در چهار گروه آسیب پذیری کم (حدود 11 درصد)، متوسط (حدود 75 درصد)، زیاد (حدود 14 درصد) و خیلی زیاد (کمتر از 0.5 درصد ) قرار می گیرد.به منظور تعیین اثر پارامتر های DRASTIC بر روی نتایج مدل اقدام به آنالیز حساسیت به دو روش تک پارامتری و حذف پارامتر شده است. بر اساس نتایج آنالیز حساسیت به روش تک پارامتری، پارامتر هدایت هیدرولیکی دارای کمترین وزن موثر و پارامتر عمق آب زیرزمینی بیشترین وزن موثر را دارد. بر اساس نتایج آنالیز حساسیت به روش حذف پارامتر، بیشترین تغییر در شاخص آسیب پذیری در حذف پارامتر عمق آب زیرزمینی با میانگین شاخص تغییر 3.3 درصد اتفاق می افتد. شاخص آسیب پذیری کمترین حساسیت را به پارامتر هدایت هیدرولیکی نشان می دهد.در 37 نقطه از محدوده نمونه برداری از آب زیرزمینی شده است و اقدام به آشکارسازی 4 نوع آفت کش شده است و بر اساس نتایج آنالیز نمونه ها اقدام به واسنجی مدل DRASTIC شده است. پس از واسنجی مدل DRASTIC محدوده دشت میان آب، در چهار گروه آسیب پذیری کم (حدود 18 درصد) ، متوسط (حدود 67 درصد)، زیاد (حدود 15 درصد ) و خیلی زیاد (کمتر از 0.5 درصد) قرار می گیرد.