از نظر تاریخچه، به کارگیری آنستزی موضعی بعد از آنستزی جنرال صورت گرفته است. در سال 1860، نایمن (Niemann) برای اولین بار مشاهده کرد که زبان بر اثر استفاده از کوکائین بی حس می شود. فن آنرپ (Von Anrep) در سال 1880 متذکر شد که می توان کوکایین را برای آنستزی به کار گرفت. در سال 1884 از قطره کوکایین برای ایجاد بی حسی ملتحمه استفاده شد. آنستزی موضعی معمولا باید خصوصیات ویژه ای داشته باشد. به عنوان مثال باید از ایجاد هر گونه حساسیت موضعی به دور بوده و شروع سریع و طول مدت اثر کافی داشته باشد. داروهایی که در این سری قرار می گیرند از ترکیبات با طول اثر کوتاه تا آنستزی دهنده های موضعی طولانی مدت را شامل می شوند. در میان آنها آنچه بیشتر مشهور است لیدوکائین (Lidocaine) و بوپی واکائین (Bupivacaine) است. لیدوکائین را اولین بار لوفگرن (Lofgren) در سال 1948 به کار گرفت. این ماده، بی حسی دهنده خوبی است و حساسیت موضعی ندارد. بوپی واکائین در سال 1957 توسط ایکنستم (Ekenstem) سنتز گردید و سپس به طور وسیع کاربرد پیدا کرد. بیماری های آنورکتال که با جراحی قابل اصلاح و درمان هستند بسیار شایع اند. این بیماری ها شامل هموروئید (هموروئید داخلی، هموروئید خارجی)، فیستول آنال، فیشرآنال هستند. هر روز تعداد زیادی از بیماران مبتلا به بیماری های فوق جهت درمان به درمانگاه های جراحی مراجعه می کنند که اکثرا عمل جراحی آنان تحت بیهوشی جنرال، اسپینال و یا کودال انجام می شود. در این مطالعه تعداد 40 بیمار مبتلا به بیماری های آنورکتال مورد بررسی قرار گرفته اند.

اپیدورال آنستزی یکی از روش های رایج در بیهوشی است که در آن از داروهای بی حس کننده موضعی و اپوئیدها استفاده می شود. بوپیواکائین یکی از داروهای بی حس کننده موضعی است که در این تکنیک مورد استفاده قرار می گیرد و علی رغم این که طول اثر بلند مدتی دارد (120 تا 240 دقیقه) ولی شروع اثر آن بطئی و کند است (15 تا 20 دقیقه)، وبه همین علت گاهی اوقات علی رغم محسناتی که دارد از آن استقبال نمی شود.ما دراین مطالعه جهت کوتاه کردن زمان شروع اثر دارو و طولانی کردن اثرات آن از افزودن کتامین به بوپیواکائین استفاده کردیم؛ لذا برای شروع مطالعه که به صورت تصادفی، آینده نگر و دو سو کور است، تعداد 64 بیمار را انتخاب کرده و به صورت تصادفی به دو گروه مساوی 32 نفری تقسیم کردیم.در گروه اول از ترکیب 19.5 ml بوپیواکائین 0.5 درصد، 0.5 ml کتامین %5 و در گروه دوم از ترکیب 19.5 ml بوپیواکائین 0.5درصد و 0.5 ml آب مقطر استفاده کردیم. سپس زمان شروع آنستزی، طول مدت بی دردی، میزان اپوئید مصرفی پس از عمل و تغییرات همودینامیک حین عمل را مورد  بررسی قرار دادیم. متوسط زمان شروع آنستزی در گروه اول 6 دقیقه و در گروه دوم 15 دقیقه بود که با توجه به P=0.001 از نظر آماری معنی دار است. متوسط طول مدت زمان بی دردی در گروه اول 355 دقیقه و در گروه دوم 260 دقیقه و P=0.001 بوده که از نظر آماری معنی دار است. در گروه اول پس از عمل فقط 61% نیاز به مسکن و در گروه دوم 93% نیاز به مسکن داشتند. در ضمن از نظر همودینامیک و عوارض دیگر اختلافی بین دو گروه دیده نشد. لذا توصیه می شود برای تسریع در زمان شروع و افزایش طول مدت بی دردی بوپیواکائین از اضافه کردن کتامین به میزان 25 mg استفاده شود.

یکی از روشهای مورد استفاده در بیهوشی، بیحسی اپیدورال می باشد. هدف از این پژوهش، تعیین و مقایسه زمان شروع بیحسی در آنستزی اپیدورال با لیدوکایین- سوفنتانیل و لیدوکایین بیکربنات  می باشد. در این تحقیق 81 بیمار 65-14 ساله کاندید عمل جراحی تحت آنستزی اپیدورال در بیمارستانهای وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان در سال 1377 تحت یک مطالعه Clinical Trial و از نوع Double blind قرار گرفته و بصورت تصادفی به 3 گروه (لیدوکائین + پلاسبو، لیدوکائین + سوفنتانیل و لیدوکائین + بیکربنات) تقسیم شدند و پس از انجام روش و بدست آوردن زمانهای لازم، اطلاعات حاصله در پرسشنامه هایی جمع آوری شده و سپس با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در نرم افزار آماری EPI6 آنالیز گردید. زمان عدم احساس سرما یا Cold Sensory (بلوک سمپاتیک) در هر دو گروه لیدوکائین- بیکربنات و لیدوکائین- سوفنتانیل (5.11 دقیقه) بسیار کوتاهتر از گروه لیدوکائین + پلاسبو (10.22 دقیقه) بوده است. همچنین زمان عدم احساس سوزن یا Pinprick Loss (بلوک حسی) نیز در گروههای لیدوکائین- بیکربنات (7.92 دقیقه) و لیدوکائین- سوفنتانیل (7.29 دقیقه) کوتاهتر از گروه شاهد (11.88 دقیقه) بوده است. طول مدت بیدردی نیز در گروه لیدوکائین- سوفنتانیل بیشتر از لیدوکائین- بیکربنات و لیدوکائین- پلاسبو بوده است (350.3 دقیقه در مقابل 221.5 دقیقه و 160.6 دقیقه). اما از نظر تغییرات فشار خون سیستول- دیاستول و فشار متوسط شریانی (MAP) و ضربان قلب هیچگونه تفاوت قابل ملاحظه ای در 3 گروه مشاهده نشد. در بین عوارض مخدرها، انسیدانس 3.7% برای خارش بدست آمد اما سایر عوارض مانند تهوع، استفراغ و دپرسیون تنفسی مشاهده نشد. نتیجه اینکه می توان از سوفنتانیل بدلیل شروع سریع تر بلوک و طولانی تر بودن مدت بیدردی و انسیدانس کم عوارض آن در آنستزی اپیدورال استفاده نمود.

مقدمه: در عمل جراحی سزارین می توان از روشهای مختلف بیهوشی به منظور تامین بی دردی مورد نیاز استفاده کرد، این روشها شامل بیهوشی عمومی و رژیونال می باشند. تمامی داروهای بیهوشی اثر تضعیفی بر روی دستگاه عصبی مرکزی دارند. تقریبا تمام این داروها از جفت عبور کرده، می توانند بر جنین تاثیر منفی اعمال کنند. گاز اکسید ازت (N20) نیز از جمله داروهایی است که از جفت عبور کرده، می تواند تحت شرایطی سبب دپرسیون و هیپوکسمی در جنین گردد. آنستزی رژیونال (اسپاینال) نیز از مزایا و معایبی برخوردار است. این مطالعه به منظور مقایسه اثرات این دو روش بر روی نمره آپگار نوزادان در عمل جراحی سزارین الکتیو طراحی و اجرا گردید چرا که برخی مطالعات نشان داده اند که علیرغم میزان بالای اسیدمی نوزاد در آنستزی اسپاینال، نمره آپگار وضعیت بهتری نسبت به موارد بیهوشی عمومی داشته است. مواد و روش کار: در طی این مطالعه تجربی که از نوعRandomized Clinical Trial  می باشد مادران کاندید عمل جراحی سزارین الکتیو بین دو گروه بیهوشی عمومی و بی حسی نخاعی به صورت تصادفی تقسیم شده و نمره آپگار دقیقه اول و پنجم نوزادان ثبت گردید. در بی حسی اسپینال لیدوکائین 5 درصد از فضای بین مهره ای L3-L4  به شکل ساب آراکنوئید تزریق شد و در بی هوشی عمومی از تیوپنتال و سوکسینیل کولین برای القا و از N20 ، اکسیژن و هالوتان جهت نگهداری بیهوشی استفاده شد. نتایج: متوسط آپگار دقایق اول و پنجم کل نمونه ها به ترتیب 8.99±0.61 و 9.89±0.31 بود. این میزان ها به ترتیب در گروه بی حسی اسپینال 9.11±0.67 و 9.92±0.28 و در گروه بیهوشی عمومی 8.76±0.54 و 9.86±0.35 اندازه گیری شد. اختلاف این مقادیر در دقیقه اول بین دو گروه معنی دار بوده(p=0.01)  و در دقیقه پنجم اختلاف محسوسی با هم نداشتند (p=0.42) . بحث: از آنجا که تقریبا تمام داروهای بیهوشی اثر مضاعف بر روی دستگاه عصبی مرکزی داشته و در حین بیهوشی از جفت عبور می نمایند لذا می توانند سبب نارکوز و تخدیر در جنین گردند. در بی حسی اسپینال که چنین عواملی کمتر دخالت دارند اثرات نامطلوب نیز کمتر بوده و نمره آپگار نوزادانی که از این طریق متولد می شوند بیش از روش بیهوشی عمومی است.

هدف این مطالعه بررسی تاثیر (efficacy) و ایمنی (safty) استفاده از مپریدین 5% برای آنستزی اسپانیال در بیمارانی که تحت سزارین غیر اورژانس قرار می گیرند و مقایسه آن با لیدوکائین 5% بود. پنجاه خانم باردار فول ترم در کلاس بیهوشی II و ASA I که به دلایلی غیر اروژانس می بایست تحت عمل سزارین قرار گیرند، به طور تصادفی در دو گروه 25 نفری قرار گرفتند. به تمامی آنان 15 دقیقه پیش از ورود به اتاق عمل مقدار15ml/kg سرم رینگر تجویز و در بدو ورود به اتاق عمل نیز مقدار 10 میلی گرم متوکلوپرامید وریدی تزریق گردید. برای بلوک اسپاینال در بیماران گروه اول از مپریدین 5% به میزان 1.25 mg/kg و در بیماران گروه دوم از لیدوکایین 5% هیپرباریک به میزان 75-60 میلی گرم استفاده شد. سطح بلوک حسی ایجاد شده در تمامی بیماران به جز یک مورد در گروه مپریدین و دو مورد در گروه لیدوکایین که نیاز به سداتیو و مسکن حین عمل پیدا کردند، برای عمل سزارین کافی بود. هیچ عارضه مهمی در هیچ یک از مادران مورد مطالعه رخ نداد. انسیدانس بروز هیپوتانسیون در گروه مپریدین پایینتز از گروه لیدوکایین بود (P<0.05) تمامی نوزادان متولد شده در دو گروه، بلافاصله پس از تولد گریه کردند و امتیاز آپگار تمامی آن در دقایق اول و پنجم پس از تولد، بین 10-8 بود. میانگین طول مدت بی دردی پس از عمل در گروه مپریدین 24±371 دقیقه و در گروه لیدوکایین 7±146 دقیقه بود (P<0.001). نتیجه به دست آمده حاکی از آن بود که تزریق اینتراتکل مپریدین 5% با دوز 1.25 mg/kg بر لیدوکایین 5% هیپرباریک ارجحیت دارد. چرا که انسیدانس بروز هیپوتانسیون کمتر و طول مدت بی دردی پس از عمل به مراتب بیشتر خواهد بود و بدین منظور، مپریدین 5% به همین فرم تجارتی موجود، بدون نیاز به افزودن هر ماده دیگری قابل استفاده خواهد بود.

سابقه و هدف: بلوک زین اسبی در جراحی های آنورکتال و برخی از جراحی های ارولوژی و زنان موجب فراهم شدن شرایط مطلوب برای جراحی، بیدردی کافی و کاهش عوارض بیهوشی اسپاینال می شود. در این مطالعه به مقایسه طول بی دردی و تغییرات همودینامیک در بلوک زین اسبی با لیدوکایین (با طول اثر متوسط) و بوپیواکایین (با طول اثر زیاد) پرداخته شده است.مواد و روشها: در این مطالعه تعداد 51 بیمار ASA.Class. 1 (کلاس یک انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا ) در محدوده سنی 65-15 سال که سابقه هیچگونه بیماری زمینه ای نداشتند، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. همه بیماران قبل از شروع بلوک،  500 ccمحلول کریستالویید دریافت کردند. بی حسی زین اسبی در گروه اول (26 نفر) با لیدوکایین(1 ml) %5  و گروه دوم (25 نفر) با بوپیواکایین (1 ml) %0.5 با سوزن شماره 25، انجام شد. مدت زمان بیدردی، فشار خون سیستولی و دیاستولی 5 دقیقه قبل از بلوک (به عنوان پایه) و دقایق 5، 15، 60 بعد از بلوک اندازه گیری و ثبت شد و سپس داده ها با هم مقایسه شدند.یافته ها: در این مطالعه فشار خون سیستولی در هر دو گروه بعد از انجام بلوک، افت داشته که در گروه اول بسیار واضح تر و شدیدتر از گروه دوم بود. اختلاف فشارخون سیستولی دو گروه، فقط در 5 دقیقه اول معنی دار بوده است (p=0.047). تغییرات فشارخون دیاستولی در هر دو گروه با ثبات بیشتری همراه بوده و اختلاف آنها معنی دار نبوده است. میانگین مدت زمان بیدردی بعد از انجام بلوک در گروه لیدوکایین 197.3 دقیقه و در گروه بوپیواکایین 345.2 دقیقه می باشد، که این اختلاف معنی دار است (p<0.0001).نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه ثبات فشارخون و بخصوص مدت زمان بیدردی در بیمارانی که بوپیواکایین دریافت کرده اند نسبت به لیدوکایین بیشتر است، لذا می توان در بیهوشی بلوک زین اسبی به جای لیدوکایین از بوپیواکایین استفاده کرد.

کاهش ناگهانی فشار خون پس از بی حسی اسپاینال بطور اعم عارضه شناخته شده ای است. این عارضه در خانم های حامله قادر است خونرسانی به جنین را نیز بر حسب شدت با اشکال مواجه ساخته و آنرا را به خطر اندازد. اثرات پروفیلاکتیک حاصل از افزایش حجم داخل عروقی با سرم کریستالوئید و انفوزیون پروفیلاکتیک افدرین برای جلوگیری از افت فشار خون طی بی حسی اسپانیال با مارکائین 5 درصد در خانمهائی که تحت عمل سزارین قرار گرفته اند، مقایسه شده است. در این مطالعه، 44 خانم ترم که برای سزارین بصورت الکتیو به اطاق عمل آورده شده بودند، بطور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول یا گروه سرم پره لود سرم رینگر به میزان 15ml/kg قبل از بی حسی اسپانیال ظرف 10 تا 15 دقیقه تجویز گردید. در گروه دوم یا گروه افدرین هیچگونه حجمی قبل از بی حسی اسپاینال داده نشد و بلافاصله پس از بی حسی، انفوزیون افدرین با دوز 0.25mg/kg/3min آغاز می گردید. در هر گروه فشار خون شریانی ازدقیقه اول پس از قرار گرفتن بیمار در وضعیت خوابیده به پشت کنترل می شد.میزان افت فشار خون سیستولیک متوسط تا شدید در گروه اول شدید تر از گروه دوم بود.در این مطالعه اینچنین نتیجه گیری شد که انفوزیون پروفیلاکتیک افدرین قادر است از افت فشار خون حاصل از بی حسی اسپانیال در عمل سزارین بطور موثر ممانعت نماید.

آمنزی یکی از اهداف اصلی بیهوشی عمومی است. از نظر سایکولوژیک وجود «آگاهی» زیر بیهوشی عمومی مطلوب نبوده و از بین بردن آن ضرورت دارد. به طور کلی 1 درصد بیماران آگاهی را تجربه می کنند، این آمار تا 10 درصد یا بیشتر در بیماران می رسد. از آنجا که در رفرانس های بیهوشی، میزان آگاهی در نورولپت آنستزی کاملا مشخص نشده است، بر آن شدیم تا این تحقیق را انجام دهیم. مواد و روش کار: این پژوهش به صورت کارآزمایی بالینی آینده نگر دو سوکور بر روی 60 بیمار، 45-20 ساله، کاندید عمل جراحی ستون فقرات که کلاس ASA.I بودند و شب قبل mg 10دیازپام دریافت کرده و روز عمل با ml/kg 7سرم رینگر هیدراته شده بودند، انجام گرفت. در گروه نورولپت آنستزی برقراری بیهوشی با )تالامونال0/1  ml.kg    تیوپنتال mg/kg 5پانکرونیوم mg/kg  0.1و نگهداری با N2O)-  فنتانیل 30min /  50μg ) انجام می گیرد. در گروه شاهد اینداکشن با )فنتانیل μg/kg  1.5 تیوپنتال mg/kg 5 و پانکرونیوم mg/kg( 0.1 و نگهداری با )هالوتان 0.6% -N2O- فنتانیل 50  )  μg 30  minانجام می گیرد. فرم تحقیق یک بار در ریکاوری و یک بار روز بعد پر می شود. در طی بیهوشی موسیقی پخش می شود. با توجه به آزمون Z test، اختلاف نسبت آگاهی در دو روش، از لحاظ آماری معنی دار نبوده است. همچنین با توجه به آزمون آماری X2 بین نوع بیهوشی و تغییرات BP و HR رابطه معنی داری وجود نداشت. تمامی موارد آگاهی در سنین 45-35 سال مشاهده گردید. چون شنیدن صدا در بیماران NLA برای بیمار ناخوشایند نبوده و از طرفی، اختلاف نسبت آگاهی در دو گروه معنی دار نیست و نظر به این که نتایج حاصله، در حیطه آمار کلی قرار دارد، می توان نتیجه گرفت که NLA به راحتی می تواند به عنوان یک تکنیک با مزایای فراوان در بیماران Poor Risk و بیمارانی که نیاز به Wake up تست دارند، به کار برده شود.

مقدمه: مطالعه نحوه گسترش بیحس کننده های موضعی در فضای ساب آراکنویید، گروه تحقیق را بر آن داشت که با محدود کردن توزیع محلول و کاهش بلوک سمپاتیک در صدد کاهش عوارض همودینامیک همراه با بیحسی اسپاینال برآیند. این کار با بیحس کننده های موضعی هیپربار در وضعیت لترال دکوبیتوس قابل اجراست. مواد و روش: در این مطالعه آینده نگر و دوسوکور تعداد 70-40 ساله ASAI, II کاندید جراحی مفصل هیپ به صورت اتفاقی در دو گروه مساوی اسپاینال یک طرفه و دو طرفه تحت بیحسی اسپاینال قرار گرفتند. بعد از تعیین سطح بیحسی (T10±1) علایم حیاتی 1 و 2 و 3 و 4 و 5 و 15 و 30 و 45 دقیقه بعد از بلوک ثبت می گردید. نتایج: میانگین کاهش فشارخون در اسپاینال یک طرفه 11.91% و در اسپاینال دو طرفه 20.16% بود که از نظر آماری معنی دار است. برادیکاردی در 8.12% اسپاینال یک طرفه و 8.80% اسپاینال دو طرفه مشاهده شد که از نظر آماری معنی دار نمی باشد. بحث: محدود نمودن بلوک سمپاتیک در بیحسی اسپاینال یک طرفه سبب کاهش تغییرات همودینامیک به ویژه فشار خون می شود.

سابقه و هدف: با توجه به عوارض ناشناخته مصرف داروها با دوز بالا از جمله مارکایین و وجود گزارشاتی مبنی بر تاثیر مشابه مینی دوز مارکایین با عارضه کمتر در بیهوشی اسپاینال افراد مسن و شایع بودن عمل TURP در این گروه سنی و به منظور مقایسه تاثیر مینی دوز مارکایین فنتانیل و دوز روتین مارکایین اینتراتکال در تغییرات همودینامیک در عمل TURP، این تحقیق در بیمارستان شهدای تجریش در سال 1379 انجام گرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی روی 50 نفر افراد بالای 65 سال کاندید عمل TURP انجام شد و بیماران به روش استاندارد تحت بیهوشی اسپاینال و جراحی قرار گرفتند. بیماران به طور تصادفی به دو گروه شاهد (دوز روتین) و مورد (مینی دوز مارکایین و فنتانیل) تقسیم شدند و تاثیر این دو رژیم بر روی فشار خون و ضربان قلب و همچنین عوارض دارو بررسی شد. تغییرات همودینامیک در داخل هر گروه و بین دو گروه مورد قضاوت بالینی قرار گرفت. یافته ها: افراد در دو گروه به لحاظ سن و سایر عوامل تاثیر گذار روی شاخص های همودینامیک مشابه بودند. تغییرات دیاستولیک گروه شاهد 1.26±0.3 و گروه تجربی (N.S.) 1.74±0.5، تغییرات فشار سیستولیک به ترتیب 1.26±0.3 و 1.74±0.5 و ضربان قلب گروه شاهد (P<0.05) 2.59±1.3 و گروه مورد (P<0.05) 3.15±0.7 کاهش داشت ولی بین دو گروه اختلاف، معنی دار نبود. میزان عوارض بجز خارش در دو گروه تقریبا مشابه بود. گروه شاهد خارش نداشت و در گروه مورد 24% خارش وحود داشت (P<0.01). افت فشار و پرفشاری خون نیز مشابه بود. میزان سطح بلوک حسی در تمامی موارد گروه شاهد بیشتر از نیاز عمل بود و در گروه مینی دوز در حد نیاز بوده است (P<0.001). میزان بلوک حرکتی در گروه شاهد کامل و در گروه مورد ناقص بوده است (P<0.0001). میزان افدرین مصرفی در گروه شاهد 18.8±9.5 و در گروه مورد 12.5±6 میلی گرم بوده است (P<0.01).نتیجه گیری و توصیه ها: افت همودینامیک و عوارض آن از جمله عوارض CNS و قلبی عروقی از عوارض مهم بیهوشی اسپاینال در این گروه سنی می باشد. نتیجه تحقیق مبنی بر عدم تغییر پارامترهای همودینامیک در هر دو گروه آزمون و شاهد است و انجام بی حسی با مینی دوز مارکایین فنتانیل رابا توجه به سطح بلوک حسی و بلوک سمپاتیک و میزان بلوک حرکتی کمتر، جهت اعمال جراحی اندام تحتانی و قسمت تحتانی شکم (زیر ناف) در افراد بالای 65 سال توصیه می نماید.