سابقه و هدف: با توجه به اهمیت استفاده از آنتی متابولیت ها در جراحی ترابکولکتومی و عوارض شناخته شده داروها و به منظور مقایسه تاثیر میتومایسین 1 صدم درصد توام با تزریق -5 فلورواوراسیل با میتومایسین 27 صدم درصد در جراحی ترابکولکتومی با خطر بالای عدم موفقیت این مطالعه انجام گرفت.مواد و روشها: این مطالعه با روش کارآزمایی بالینی بر روی 29 چشم از 29 بیمار که به علت گلوکوم غیر قابل کنترل با دارو نامزد جراحی ترابکولکتومی با استفاده از داروهای آنتی متابولیت شده بودند، صورت پذیرفت. این بیماران دارای یکی از عوامل خطر برای عدم موفقیت جراحی )آفاکی یا پسودوفاکی، جراحی ناموفق ترابکولکتومی قبلی، گلوکوم نئوواسکولار، گلوکوم همراه یوئیت و سن کمتر از 40 سال( بوده و به طور تصادفی در دو گروه درمانی قرار گرفتند. کلیه اعمال جراحی ترابکولکتومی به روش استاندارد توسط دو نفر جراح انجام گرفت. در گروه شاهد حین جراحی، میتومایسین 0.027 درصد به مدت 3 دقیقه و در گروه تجربی میتومایسین 0.01 درصد به مدت 3 دقیقه به کار رفت. و همچنین 5 تزریق 5 فلورواوراسیل، روزانه 5 میلی گرم به صورت زیر ملتحمه ای تزریق گردید.یافته ها: از 29 بیمار مورد بررسی، 15 نفر در گروه شاهد و 14 نفر در گروه مورد، مطالعه شدند. بیماران به لحاظ سن، جنس، علت گلوکوم، فشار داخل چشمی و تعداد داروهای مصرفی قبل از عمل با یکدیگر مشابه بودند. بیماران به مدت حداقل 6 ماه پی گیری شدند. فشار داخل چشم در تمام مراحل پی گیری در دو گروه با یکدیگر اختلاف معنی داری نداشتند. عوارض نشت از محل زخم و بلب و دکولمان هموراژیک کورویید، اسکلریت و ماکولوپاتی ناشی از هیپوتونی مشاهده نشد. کم عمق شدن اتاق قدامی در گروه شاهد33  درصد و در گروه تجربی وجود نداشت (P<0.02) و عوارض دکولمان سروزی کورویید و هیپوتونی در دو گروه اختلاف معنی داری نداشتند. نتیجه گیری: هر دو روش درمانی دارای اثرات درمانی مشابه بوده و از نظر عوارض حاصل نیز با توجه به اهمیت نوع آن تقریبا یکسان هستند. مطالعات با تعداد نمونه بیشتر، مدت پی گیری طولانی تر و نیز مقایسه هر دارو به تنهایی پیشنهاد می گردد.

هدف از این بررسی روند میزان کاهش فشار داخل چشمی و عوارض طولانی مدت جراحی ترابکولکتومی در مبتلایان به گلوکوم زاویه باز و بسته اولیه می باشد. تحقیق به روش توصیفی در 142 چشم از 119 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز و بسته که در این مرکز تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفته و به مدت حداقل یکسال پیگیری شده بودند صورت گرفته است. روش ترابکولکتومیLimbal base بوده فلاپ اسکلرا 3×3 میلی متر و 3× 2ازTin برداشته و پس از PI فلاپ اسکلرا و ملتحمه را با نخ نایلون 10.0 دوخته معیار جهت جراحی فشار بالاتر از 20 میلی متر جیوه با توجه به حداکثر داروئی و کاپ و میدان بینایی پیشرونده بوده است. از مجموع 142 چشم، 126 چشم (88.7%) کاهش فشار داخلی چشمی(IOP) (IOP=Intraocular Pressure)  را نشان دادند. از 125 چشم با گلوکوم زاویه باز اولیه، 109 چشم (87.2%) و از مجموع 17 چشم با گلوکوم زاویه بسته اولیه، 16 چشم (91.2%) کاهش IOP را نشان دادند. از مجموع 45 بیمار با سن 60 سال و کمتر، 33 بیمار (73%) و از مجموع 74 بیمار با سن بالاتر از 60 سال، 70 بیمار (94.5%) کاهش IOP را نشان دادند کلیه عوارض شامل پیشرفت آسیب عصب بینایی، ایجاد کاتاراکت، اندوفتالمیت،Vitreous Loss ، از دست رفتن دید مرکزی،Dellen  و گلوکوم بدخیم، بررسی شدند. عارضه جدا شدن کورویید و اتاقک قدامی مسطح، در 12 چشم (8.5%) مشاهده شد که نسبت به گزارشات قبلی (4.5%) بیشتر است اما حتی یک مورد از این 12 چشم در پیگیری یک ساله عارضه افزایش IOP را نشان ندادند. با توجه به نتایج خوب ترابکولکتومی و به دلیل عوارض ناچیز آن در درمان گلوکوم اولیه از نوع زاویه باز یا بسته، این جراحی به عنوان خط اول درمانی در بیماران با عدم تحمل یا عدم پاسخ به درمان طبی مطرح می شود. ضمنا به دلیل کسب نتایج ضعیف تر در سن 60 سال و کمتر با این روش جراحی، پیشنهاد می شود استفاده از آنتی متابولیت ها در جراحی ترابکولکتومی در سنین 60 سال و کمتر مورد توجه قرار گیرد.

هدف: میزان موفقیت طولانی مدت عمل ترابکولکتومی در کنترل فشار چشم.روش: ترابکولکتومی در 37 بیمار انجام شده که 18 بیمار بیش از یک سال و 19 بیمار برای کمتر از یک سال پیگیری شدند همه بیماران توسط یک جراح و با یک تکنیک مورد عمل قرار گرفتند.نتایج: هیچ کدام از بیماران در دو هفته اول بعد از عمل نیاز به درمان دارویی جهت کنترل فشار چشم نداشتند. حدود 10% بیماران در عرض سه ماه، 26% در عرض یک سال و تقریبا 40% در عرض سه سال بعد از عمل نیاز به دارو پیدا کردند.موفقیت کامل (فشار داخل چشم کمتر از 20 میلی متر جیوه بدون استفاده از دارو) در 60% بیماران و موفقیت نسبی (فشار داخل چشم کمتر از 20 میلی متر جیوه بدون استفاده از قطره های موضعی) در 40% بیماران وجود داشت. میزان IOP روزهای اول بعد از عمل (مخصوصا در هفته اول در صورتی که کمتر از 10 میلی متر جیوه باشد) می تواند دلیلی بر موفقیت عمل در طولانی مدت باشد.نتیجه گیری: عمل ترابکولکتومی برای بیمارانی که فشار چشم آنان با دارو کنترل نمی شود و یا بیمارانی که دارو را به طور صحیح مصرف نمی کنند توصیه می شود که پیگیری منظم بیماران بعد از عمل جراحی بسیار لازم و ضروری است و با گذشت زمان میزان موفقیت عمل نیز کاسته می شود.

سابقه و هدف: با توجه به وجود گزارش های متفاوت از نتایج درمانی و عوارض جراحی کاتاراکت در بیمارانی که قبلا ترابکولکتومی شده اند، مطالعه حاضر به منظور تعیین نتایج جراحی کاتاراکت همراه با کارگذاری لنز داخل چشمی به دو روش inferior approach و clear cornea در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان امام حسین طی سال های 1375-78 طراحی و انجام گردید. مواد و روش ها: مطالعه به روش کارآزمایی بالینی بر روی 38 چشم از 31 بیمار که بعد از عمل ترابکولکتومی دچار آب مروارید بودند، انجام گردید. فشار داخل چشم همه بیماران با یا بدون مصرف دارو کمتر از 19 میلی متر جیوه بود. چشم ها به 2 گروه 19 تایی تقسیم شدند و جراحی کاتاراکت در هر روش به شیوه استاندارد انجام گردید. در هر گروه سن، جنس، نوع گلوکوم، فاصله دو عمل، مدت پی گیری، دید قبل و بعد از عمل، استفاده یا عدم استفاده از آنتی فیبروتیک، فشار داخل چشمی قبل و بعد از عمل، تعداد داروهای ضد گلوکوم مورد مصرف قبل و بعد از عمل، دستکاری عنبیه در هنگام عمل، تشکیل چسبندگی قدامی، میزان آستیگماتیسم، نسبت کاپ به دیسک، وضعیت بلب قبل و بعد از عمل و عوارض حین و بعد از عمل بررسی گردیدند. اطلاعات به دست آمده به وسیله آماره Student T-test مورد تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: بیماران شامل 19 مرد و 12 زن با میانگین سنی 68 سال بودند. در گروه clear cornea پس از 22.2±14.1 ماه پی گیری؛ فشار داخل چشمی از 10.9±5.3 به 14.9±5.6 میلی متر جیوه (P=0.01)، تعداد داروهای ضدگلوکوم از 0.4±0.8 به 1.11±1.1 افزایش یافت (P<0.03) و میزان آستیگماتیسم در آخرین پی گیری 2.07±1.28 دیوپتر بود. در گروه inferior approach پس از 19.7±15 ماه پی گیری؛ فشار داخل چشمی از 11.9±3.4 به 14.8±3.3 میلی متر جیوه افزایش یافت (P=0.01)، تعداد داروهای ضدگلوکوم از 0.3±0.7 به 1.05±0.9 رسید (P=0.004) و میزان آستیگماتیسم در آخرین پی گیری 1.6±1.3 دیوپتر بود. دید بیماران بعد از عمل در هر دو گروه افزایش یافت. تفاوت بین دو گروه از نظر میزان فشار داخل چشمی، تعداد داروهای ضدگلوکوم و میزان آستیگماتیسم در آخرین پی گیری، از نظر آماری معنی دار نبود. نتیجه گیری: در عمل کاتاراکت بعد از ترابکولکتومی ارجحیت خاصی بین دو روش clear cornea و inferior approach وجود ندارد ولی پیشنهاد می گردد در مواردی که بلب بزرگ و نازک وجود دارد یا در مواردی که بلب به داخل قرنیه نفوذ کرده است (dissected cornea)، به علت خطر پاره شدن بلب از روش inferior approach استفاده شود.

سابقه و هدف: ترابکولکتومی شایع ترین روش جراحی گلوکوم است و گزارش های متفاوتی از میزان موفقیت و نقش عوامل مختلف در آن وجود دارد. این مطالعه به منظور تعیین نتایج عمل جراحی ترابکولکتومی در مبتلایان به گلوکوم بر روی مراجعان به این مرکز در سال های 1378-79 انجام پذیرفت. مواد و روش ها: تحقیق به روش توصیفی بر روی همه بیماران واجد شرایط مطالعه، انجام شد. ویژگی های فردی بیماران، نوع گلوکوم، تعداد و نوع داروهای دریافتی و دفعات عمل ترابکولکتومی ثبت گردید. ترابکولکتومی به روش معمول استاندارد انجام شد و بیماران حداقل یک سال پی گیری شدند. نتیجه درمان بر اساس میزان موفقیت به سه گروه؛ موفقیت کامل )فشار چشمی کم تر از 21 میلی متر جیوه بدون مصرف دارو(، موفقیت نسبی ) فشار چشمی کم تر از 21 میلی متر جیوه با مصرف دارو( و شکست (عدم کنترل فشار چشمی یا نیاز به انجام عمل جراحی مجدد) تقسیم گردید. نقش سن، نوع گلوکوم، سابقه عمل و تعداد عمل جراحی قبلی بر پیش آگهی جراحی تعیین گردید. یافته ها: طی مدت بررسی 132 چشم تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفتند که 12 چشم به علت توام بودن با جراحی کاتاراکت و 53 چشم به علت عدم مراجعه برای پی گیری، از مطالعه حذف شدند. در نتیجه تحقیق بر روی 67 چشم از 62 بیمار با سن 38.9±25.4 سال انجام شد. میزان موفقیت کامل 31.3 درصد، موفقیت نسبی 52.23 درصد و شکست 16.4 درصد بود. میزان موفقیت در بیماران بالاتر از 30 سال حدود 90 درصد (P<0.09)، در موارد بدون سابقه عمل جراحی 91.7 درصد و با سابقه عمل جراحی 74.2 درصد (P<0.06) بود. بیش ترین موفقیت مربوط به گلوکوم از نوع زاویه باز و بسته به میزان 93.3 درصد و کم ترین میزان موفقیت مربوط به گلوکوم در رابطه با یووه ایت و گلوکوم نئوواسکولار به میزان 69.2 درصد بود. نتیجه گیری: میزان موفقیت ترابکولکتومی در مرکز شهید لبافی نژاد در حد قابل قبول می باشد. انجام تحقیق برای تعیین نقش عوامل خطرساز و بررسی تجربی برای کاهش موارد عدم موفقیت توصیه می گردد.

هدف: شایع ترین علت عدم موفقیت ترابکولکتومی در طی سه ماهه اول پس از عمل، عبارتست ازEncapsulated Belb  و Need Belb Revision (NBR) روشی نسبتا غیرتهاجی در درمان موارد مقاوم آن می باشد. هدف از این مطالعه عبارتست از تعیین میزان تاثیر و بررسی عوارض روش NBR همراه با تزریق زیرملتحمه ای میتومایسین C در بیماران با Encapsulated Belb.روش بررسی: در این مطالعه Before-After، تعداد 33 بیمار با ترابکلولکتومی ناموفق به علتEncapsulated Belb  که فشار داخل چشمی آنها علیرغم ماساژ و درمان دارویی به مدت حدود دو هفته به کمتر از 21 میلیمتر جیوه نرسیده بود، تحت NBR همراه با تزریق زیرمتحمله ای 0.01 میلی لیتر میتومایسین0.4) C  میلیگرم در میلی لیتر) قرار گرفتند. زمان متوسط پیگیری بیماران 9.24±5.27 ماه (بین 1 تا 20 ماه) بود . آنالیز آماری داده ها با استفاده از آزمون Paired Two Tailed student's T Test  بر روی فشار داخل چشمی قبل و بعد از عمل وی و نیز تعداد داروهای قبل و بعد از عمل انجام شد.یافته ها: تعداد 36، NBR روی 33 چشم انجام گردید (میانگین: 1.09±0.21 در هر چشم). بیماران بین 10 تا 80 سال سن داشتند (میانگین: 45.67±22.24 سال). میانگین زمان پیگیری 9.24±5.27 ماه بود. در آخرین ویزیت انجام شده، فشار داخل چشمی از 29.06±5.03 میلیمتر جیوه به 18.21±6.76 میلیمتر جیوه کاهش یافته بود(P=0.000) . تعداد داروهای ضدگلوکوم نیز در آخرین ویزیت از 2.18±0.58 به 1.36±0.29 رسیده بود(P=0.000) . به طور کلی در 6 (18.2 درصد) مورد از 33 بیمار به موفقیت کامل و در 20 (60.6 درصد) مورد به موفقیت نسبی دست یافتیم. عوارض این عمل عبارت بودند از: خونریزی زیر ملتحمه (17مورد)، خونریزی اتاق قدامی (5 مورد)، ایجاد Button Hold در ملتحمه (2 مورد).نتیجه گیری: به نظر می رسد روش NBR همراه با میتومایسین C شیوه ای موثر و نسبتا بی خطر در درمان ترابکولکتومی ناموفق به علت Encapsulated Belb باشد.

هدف از این مطالعه بررسی نتایج درمانی گلوکوم مادرزادی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) بوده است. این مطالعه به صورت گذشته نگر ( Retrospective ) روی پرونده 38 بیمار که با تشخیص گلوکوم مادرزادی از اواخر سال 69 لغایت اواخر سال 77 مراجعه کرده و درمان طبی یا جراحی شده بودند، انجام شد. در بررسی نتایج نهایی فشار چشم، کنترل فشار چشم تا حدود زیر 21 میلمتر جیوه به عنوان موفقیت تلقی شده است. براساس نتایج حاصل از مطالعه که روی 71 چشم از 38 بیمار صورت گرفته بود، در 5 چشم (7%) تنها با درمان دارویی فشار چشم کنترل شده بود، 66 مورد (93%) نیاز به عمل جراحی پیدا کردند که از این تعدا د در 47 چشم (71%) با 1 یا چند بار عمل جراحی فشار به زیر 21 میلیمتر جیوه رسید. شایعترین عمل جراحی ترابکولوتومی بود که روی 62 چشم (94%) و بین 3ـ1 بار انجام گردید و منجر به کنترل فشار در 38 چشم (5/57%) شد. در نهایت در 52 چشم (73%) با درمان دارویی یا به وسیله اعمال مختلف جراحی، فشار چشم کنترل شده بود. در 70% چشمها تغییری در قطر افقی قرنیه و میزان CUP در مقایسه بین اولین و آخرین معاینه وجود نداشت. کدورت قرنیه در اولین معاینه 84% بود که در آخرین معاینه به 38% تقلیل یافت. بطور کلی می توان گفت که درمان گلوکوم مادرزادی بر پایه جراحی استوار بوده و ترابکولوتومی به عنوان اولین اقدام درمانی در این بیماران، روشی موثر می باشد. در صورت عدم کنترل فشار داخل چشم بعد از انجام ترابکولوتومی می توان از عمل مجدد یا انجام ترابکولوتومی همراه با ترابکولکتومی استفاده کرد.

کاربرد موضعی میتومایسین – C در چشم پژشکی، از حدود سال 1993 شروع شده است و کاربرد آن به عنوان درمان کمکی در بیماری های مختلف چشمی، رو به افزایش است. از این رو تاکنون در عمل ترابکولکتومی، جلوگیری از عود کارسینوم قرنیه و ملتحمه، کاهش عود ناخنک، عمل DCR، کاهش کدورت قرنیه بعد از PRK، کاهش کدورت کپسول خلفی، کاهش فیبروز در OCP و باخره به تازگی در درمانی ورم ملتحمه بهاره مقاوم به درمان مورد استفاده قرار گرفته است ...

سابقه و هدف: عمل کاتاراکت در بیمارانی که گلوکوم همزمان دارند در اغلب اوقات باعث افزایش فشار چشم طولانی تری نسبت به چشم های نرمال می شود که این حالت در بیمارانی که آسیب نسبتا شدید عصب بینایی دارند، باعث افت قابل ملاحظه دید و میدان بینایی می شود. در این مطالعه که در طی سال های 1376 تا 1379 در مرکز آموزشی امام حسین(ع) انجام شد، نتایج درمانی و عوارض عمل جراحی توام ECCE+PCIOL+Trabx و مجزای گلوکوم و کاتاراکت (ابتدا ترابکولکتومی و بعد از مدتی عمل کاتاراکت) بررسی گردید و نتایج بین دو گروه مقایسه شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر به روش کارآزمایی بالینی (Clinical Trial) و بر روی 38 چشم از 35 بیمار انجام شده است. 19 چشم تحت عمل توام قرار گرفتند و 19 چشم دیگر ابتدا تحت عمل ترابکولکتومی و در صورتی که فشار چشم زیر 19 میلیمتر جیوه (با یا بدون دارو) داشتند، بعد از مدتی تحت عمل کاتاراکت به روش Clear Cornea قرار گرفتند. در هر گروه سن، جنس، نوع گلوکوم، مدت پیگیری، دید قبل و بعد از عمل، فشار چشم قبل و بعد از عمل، تعداد داروهای ضد گلوکوم قبل و بعد از عمل، نسبت C/D عوارض قبل و بعد از عمل بررسی شد و یافته ها با تست آماری Student's T-test و Chi-Square و  Fisher آنالیز شد. یافته ها: پس از 18.5±12.3 ماه پیگیری در گروه توام، فشار چشم از 23.4±7 mmHg قبل از عمل به 14±4 mmHg  بعد از عمل رسید (P<0.001). در گروه Clear Cornea پس از 22.2±14 ماه پیگیری، فشار چشم از 11±5.3 mmHg قبل از عمل به 15±4 mmHg بعد از عمل رسید (P=0.01). در میزانIOP  بعد از عمل، در دو گروه، از نظر آماری اختلاف قابل توجهی وجود نداشت. در گروه توام تعداد داروها از 11.3±0.99 قبل از عمل به 0.84±0.52 بعد از عمل رسید و در گروه Clear Cornea از 0.36±0.77 قبل از عمل به 1.11±1.1 بعد از عمل رسید (P=0.02) بین دو گروه از نظر میزان دید، فشار چشم، تعداد داروهای مصرفی در آخرین F/U تفاوت معنی داری از نظر آماری وجود نداشت،P  به ترتیب 32/0، 42/0 و 34/0 بوده است. از نظر عوارض بعد از جراحی، یووییت و هایفما، در گروه توام بالاتر از گروه Clear Cornea بود که البته با درمان های روتین قابل کنترل بود. اما اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود.نتیجه گیری: مطالعه نشان داد که اختلاف قابل توجهی بین VA،IOP  و تعداد داروهای مصرفی بعد از عمل بین دو گروه در آخرین F/U وجود نداشت بنابراین در بیمارانی که امکان 2 عمل مجزا وجود ندارد بهتر است عمل توام (Combined) انجام شود.

هدف: تعیین اثر کاربرد لیزر دیود به روش تماسی در ماکولوپاتی به دنبال عمل ترابکولکتومی همراه با میتومایسین ـ C در بیماران گلوکومی، در بیماستان فارابی تهران طی سالهای 81-1379.روش پژوهش: این مجموعه موارد مداخله ای (interventional case series) بر روی بیمارانی انجام شد که به دنبال ترابکولکتومی همراه با میتومایسین ـ  C، دچار هیپوتونی (IOP<6 mmHg) به همراه کاهش بهترین دید اصلاح شده و یا سایر علایم چشمی مرتبط با هیپوتونی (ادم دیسک، چین خوردگی ماکولا، جدا شدگی مشیمیه) شدند. بیماران به مدت یک ماه پیگیری شدند و در صورت عدم رفع علایم، وارد مطالعه شدند. لیزردرمانی به وسیله پروب G (پوب گلوکوم) با لیزر دیود به صورت تماسی در سطح یا اطراف بلب انجام شد. همه بیماران حداقل به مدت دو ماه بعد از درمان پیگیری شدند و معیار پاسخ به درمان، فشار داخل چشمی 6 میلیمتر جیوه یا بیشتر به همراه بهبود یا عدم تشدید علایم ماکوماپاتی در زمان دو ماه پس از درمان در نظر گرفته شد.یافته ها: در مجموع 8 بیمار (6 مرد و 2 زن) وارد مطالعه شدند. فشار داخل چشمی بیماران قبل از درمان، 1.3±4 میلیمتر جیوه با دامه 5-1 میلیمتر جیوه و دو ماه بعد از درمان، 3.5±10.12 میلیمتر جیوه با دامنه 16-4 میلیمتر جیوه بود. یافته های فوندوس قبل و بعد از عمل، تفاوتی نداشتند. درمان در 7 بیمار (معدل 87.5 درصد) موفقیت آمیز بود (100-65 درصد: (CI%95 در هیچ مورد عوارضی از قبیل سوراخ شدن بلب، بروز آب مروارید و نشت از بلب مشاهده نشد. تنها در یک مورد جهت کنترل فشار داخل چشمی بعد از درمان، از قطره تیمولون 0.5 درصد استفاده شد.نتیجه گیری: به کارگیری لیزر دیود به روش تماسی احتمالا میتواند به عنوان روشی موثر و کم عارضه در درمان ماکولوپاتی هیپوتونی متعاقب عمل ترابکولکتومی همراه با میتومایسین ـ C استفاده شود. جهت تعیین دقیق تر میزان اثربخشی و عوارض احتمالی، انجام کارآزمایی بالینی با حجم نمونه بیشتر و پیگیری طولانی تر توصیه میگردد.