با توجه به مشکلات زیست محیطی ناشی از کاربرد علف‏کش‏های شیمیایی، می‏توان برای کنترل علف‏های هرز از روش بالا رفتن دمای خاک به وسیله مالچ پلاستیکی استفاده کرد. این پژوهش در سال 1399 در شهرستان فسا انجام گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با استفاده از 2 عامل و 3 تکرار اجرا شد. عامل اول بذر4 گونه علف هرز تاج خروس وحشی (Amaranthus retroflexus)، سلمه تره (Chenopodium album)، خرفه (Portulaca oleracea) و بارهنگ (Plantago lancoelata) و عامل دوم مدت زمان پوشش مالچ پلاستیک در 3 سطح شاهد، 20 و 40 روز بود. پس از انجام زمان‏های پوشش مالچ پلاستیک، بذرها از عمق خاک بیرون آورده و مورد آزمون استاندارد جوانه‏زنی قرار گرفت. نتایج نشان داد که درصد، سرعت جوانه‏زنی، بنیه بذر و فعالیت آنزیم‏های آلفا و بتا آمیلاز با مالچ پلاستیک روند کاهشی را نشان دادند. مالچ پلاستیک 40 روزه سبب کاهش سرعت جوانه‏زنی و افزایش هدایت الکتریکی بذرها نسبت به تیمار بدون مالچ پلاستیک گردید. تیمار مالچ پلاستیک 40 روزه سبب کاهش وزن خشک گیاهچه نسبت به شاهد گردید. در بین علف‏های هرز بیشترین کاهش درصد جوانه‏زنی و بنیه بذر در سلمه‏تره مشاهده شد. از سوی دیگر تیمار مالچ پلاستیکی نتوانست تغییر معنی‏داری در جوانه زنی بذر بارهنگ داشته باشد. در مجموع نتایج این پژوهش نشان داد که مقدار پارامترهای مرتبط با جوانه زنی بذر در گونه های مختلف علف‏های هرز مورد آزمایش با زمان آفتاب‏دهی تحت پوشش مالچ پلاستیکی متفاوت بوده است؛ به‏طوری ‏که آفتاب‏دهی به مدت 40 روزه برای کنترل علف‏های هرز قابل توصیه می‏باشد.

آزمایشی با جوجه خروسهای گوشتی جهت بررسی پاسخ به رقت انرژی و پروتئین جیره انجام گرفت. این آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی در قالب آزمایش فاکتوریل با دو مرحله اعمال جیره های رقیق شده، چهار سطح جیره (صفر، 20، 30، 40 درصد جیره) و در سه تکرار انجام پذیرفت. هر تکرار به عنوان یک واحد آزمایشی حاوی 25 قطعه جوجه خروس بود. در مرحله 1 جوجه ها از 7 تا 14 روزگی با جیره های آغازین رقیق شده (2480، 2170 و 1860 کیلوکالری انرژی قابل متابولیسم در کیلوگرم، به ترتیب با 17.8، 15.6 و 13.4 درصد پروتئین خام) یا در مرحله 2 از 35 تا 42 روزه گی با جیره های رشدی رقیق شده (2480، 2370 و 1860 کیلوکالری انرژی قابل متابولیسم در کیلوگرم، به ترتیب با 15.5، 13.6 و 11.6 درصد پروتئین خام) تغذیه شدند. جوجه خروسها در سایر روزهای پرورش با جیره های آغازین، رشدی و پایانی مرسوم تغذیه گردیدند. مرحله 1؛ در دوره بازپروری جوجه هایی که جیره های رقیق شده مصرف کردند درصد افزایش وزن بالاتری نسبت به گروه شاهد داشتند. به جز جوجه هایی که جیره های 40% رقت را مصرف کردند بقیه جوجه ها توانستند در سن 56 روزگی به وزن گروه شاهد برسند. با رقیق کردن جیره درصد سینه، لاشه و ران تغییری نکرد، همچنین کاهش معنی داری در درصد چربی حفره بطنی جوجه هایی که جیره های با 30 تا 40% رقت را مصرف کردند ملاحظه گردید. در مرحله دوم؛ با افزایش رقت جیره کاهش معنی داری (P<0.05) در وزن 56 روزگی جوجه خروسها ملاحظه گردید. همچنین درصد چربی حفره بطنی جوجه هایی که جیره های 20 تا 30% رقیق شده را مصرف کردند، کاهش معنی داری (P<0.05) داشت. به طور کلی با اعمال جیره های رقیق شده در سن 56 روزگی تغییری در کل ضریب تبدیل خوراک تصحیح شده و درصد ران ایجاد نشد، ولی درصد لاشه و سینه جزئی کاهش یافت.

به منظور بررسی کشت مخلوط ذرت و لوبیا و اثر آن بر کنترل علف های هرز آزمایشی در سال 1377 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی کرج، در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با نه تیمار شامل: تک کشتی ذرت بدون وجین (MC)، تک کشتی ذرت یک بار وجین (MW1)، تک کشتی ذرت دوبار وجین (MW2)، 100 درصد تراکم اپتیمم ذرت + 50 درصد تراکم اپتیمم لوبیا (MB50)، 100 درصد تراکم اپتیمم ذرت +30 درصد تراکم اپتیمم لوبیا (MB30)، 100 درصد تراکم اپتیمم ذرت +10 درصد تراکم اپتیمم لوبیا (MB30)، 75 درصد تراکم اپتیمم ذرت +25 درصد تراکم اپتیمم لوبیا (M75B25)، 50 درصد تراکم اپتیمم ذرت + 50درصد تراکم اپتیمم  لوبیا (M50B50) و تک کشتی لوبیا (B) در چهار تکرار انجام شد. نسبت برابری زمین (LER) وزن خشک کل دو محصول و وزن خشک علف های هرز به تفکیک گونه در هنگام برداشت اندازه گیری شد. وجین باعث افزایش عملکرد بیولوژیکی و دانه ذرت گردید اما این دو صفت تحت تاثیر تیمارهای کشت مخلوط قرار نگرفت LER. (a=0.01) تیمار 100 درصد تراکم اپتیمم ذرت +50 درصد تراکم اپتیمم لوبیا (MB50) برابر 1.416 برای تیمار 100 درصد تراکم اپتیمم لوبیا (MB30) برابر 1.16 و برای بقیه تیمارها از واحد کمتر بود. کشت مخلوط تیمار 100 درصد تراکم اپتیمم ذرت +50 درصد تراکم اپتیمم لوبیا (MB50) بیشترین کاهش را بر وزن خشک علف های هرز اعمال کرد. تیمار مذکور باعث کاهش وزن خشک علف های هرز تاج خروس و تاج ریزی در مقایسه با شاهد ذرت بدون وجین گردید.

بمنظور بررسی رقابت دوعلف هرز تاج خروس ریشه قرمز و گل جالیز با سیب زمینی دو آزمایش انجام شد. آزمایش اول در گلخانه بصورت سریهای جایگزینی که سیب زمینی و تاج خروس در نسبتهای مختلف 0:4 ، 1:3 ، 2:2 ، 3:1 ، 4:0 برای تعیین عملکرد نسبی (RYT) و ضریب انبوهی (ازدحام) نسبی (RCC) کاشته شدند. RYT>1 نشان داد که تاج خروس و سیب زمینی از منابع بطور متفاوتی بهره برداری می کنند و یا به نحوی به یکدیگر سود می رسانند . ضریب انبوهی نسبی در نسبت 2:2 سیب زمینی و تاج خروس بیشتر از بقیه نسبتها بود. این نشان می دهد که سیب زمینی مهاجم تر از تاج خروس است. در آزمایش دوم، مطالعه گلخانه ای دیگری به منظور تعیین آثار مقادیر بذر گل جالیز بر عملکرد سیب زمینی انجام شد. تیمارها شامل 80, 60, 40, 20, 0 میلی گرم بذر گل جالیز در گلدان، با 3 تکرار در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی بود. با افزایش مقادیر بذر گل جالیز ، عملکرد غده سیب زمینی کاهش یافت و کمترین عملکرد از گلدانهایی با 60 و 80 میلی گرم بذر گل جالیز بدست آمد.

طرح تحقیقاتی بررسی استفاده از سطوح مختلف جو بدون پوشینه (جو برهنه) در تغذیه طیور گوشتی در دو مرحله به اجرا درآمد در مرحله اول با استفاده از 18 قطعه خروس بالغ لگهورن میزان انرژی قابل متابولیسمی جو بدون پوشینه (جو برهنه) و ذرت اندازه گیری شد. در مرحله دوم جهت تعیین ارزش غذائی جو بدون پوشینه 315 قطعه جوجه یکروزه گوشتی تحت یک طرح کاملا تصادفی در 7 تیمار و سه تکرار و در هر تکرار 15 قطعه جوجه برای مدت 8 هفته از جیره های هم ازتی که دارای مقادیر صفر، 5، 10، 15، 20، 25 و 30 درصد جو بدون پوشینه (جوبرهنه) بود تغذیه شدند نتایج آزمایش سیبالد حاکی از این بود که انرژی قابل متابولیسم جو بدون پوشینه در حد فاصل انرژی قابل متابولیسم ذرت و گندم قرار دارد. همچنین بر اساس آنالیز شیمیائی انجام شده از چند نمونه جو بدون پوشینه میزان الیاف خام آن در کمترین سطح و میزان پروتئین آن در بالاترین سطح قرار داشت. میزان مصرف جو بدون پوشینه باعث اختلاف معنی داری در میانگین وزن بدن جوجه های تغذیه شده با جیره های مختلف و جیره حاوی ذرت (شاهد) در پایان سن 21 روزگی نگردید. اختلاف وزن بدن در سنین 42 و 56 روزگی معنی دار بود (P<0.05). از نظر ضریب تبدیل غذائی در هیچکدام از دوره های سنی اختلاف معنی داری مابین جیره های هفت گانه مشاهده نگردید. اختلاف در میزان ذخیره چربی محوطه بطنی در بین گروههای مختل معنی دار بود (P<0.05)  تفاوت وزن و درصد لوزالمعده جوجه های تغذیه شده با سطوح مختلف جو بدون پوشینه معنی دار بود (P<0.05). نتایج این تحقیق حاکی از آن است که می توان از جو بدون پوشینه به عنوان یکی از منابع خوب جایگزین در جیره طیور استفاده نمود.

از مناطق مختلف چغندرکاری کرج دو ویروس که علایم موزائیک را نشان می دادند جدا و در دو گروه قرار گرفتند، دامنه میزبانی جدایه های گروه اول محدود به گیاهان خانواده اسفناج (Chenopodiaceae) و تاج خروس (Amaranthaceae) بود. عصاره گیاهی حاوی این جدایه ها مربوط به ویروس موزاییک چغندرقند (Beet Mosaic Virus) در آزمایش سرولوژیک نشت متقابل در آگار در برابر آنتی سرم واکنش مثبت نشان داد و در مطالعات میکروسکپ الکترونی پیکره های ویروس به صورت رشته های خمش پذیر به طول 740-720 نانومتر مشاهده شد. درجه حرارت بی اثر شدن ویروس در مدت 10 دقیقه 55 درجه سانتیگراد، حد نهایی رقت آن 3-10 و پایداری آن در شرایط آزمایشگاه دو روز تعیین گردید. این ویروس توسط شته سبز هلو (Myzus persicae) بعد از یک دقیقه تغذیه از گیاه آلوده با کارائی 53.3 به گیاهان سالم چغندر انتقال یافت. جدایه های گروه دوم که ار نمونه های چغندرقند مناطق شهریار و کمال آباد جدا گردید، روی لوبیا چشم بلبلی Vigna unquiculat، باقلا Vicia fabae و انواع سلمک Chenopodium spp.  لکه های موضعی به صورت نکروتیک ایجاد کرده و در گیاهانی از خانواده کدوئیان(Cucurbitaceae) و بادمجانیان (Solanaceae) سیستمیک شد. در آزمایش سرولوژیک نشت متقابل در آگار در برابر استرین تیپ ویروس موزائیک خیار Cucumber Mosaic Virus واکنش مثبت نشان داد و در مطالعات میکروسکپ الکترونی پیکره های چند وجهی آن به قطر 30-28 نانومتر مشاهده شد. درجه حرارت بی اثر شدن آن در مدت 10 دقیقه 60 درجه سانتیگراد، حد نهایی رقت آن 4-10 و پایداری آن در آزمایشگاه یک روز تعیین گردید. این ویروس بوسیله شته سبز هلو از بوته های آلوده با کارایی 11.7 درصد به بوته های سالم انتقال یافت.

تاج خروس یکی از علف های هرز غالب زراعت های مختلف منطقه مازندران است که هر ساله موجب کاهش کمی و کیفی عملکرد گیاهان زراعی بویژه سویا می گردد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین اثر تراکم های مختلف تاج خروس بر رشد عملکرد سویا (هیل) بود. این طرح در سال 1378 در زمین تحقیقاتی دانشکده علوم کشاورزی ساری دانشگاه مازندران به اجرا درآمد. آزمایش در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار و هشت تیمار انجام شد. تیمارها عبارت بودند از: صفر (شاهد) 1، 2، 4، 6، 8، 10 و 12 بوته تاج خروس در 4 متر ردیف و سویا با تراکمی ثابت و 26 بوته در مترمربع. نتایج این آزمایش نشان داد که وزن خشک سویا در 12 هفته بعد از کاشت، در تیمارهای یاد شده به ترتیب، 7، 14، 16، 18، 23، 29 و 33 درصد کاهش یافت. یک بوته تاج خروس در هر متر ردیف سویا تعداد غلاف را 21 درصد کاهش داد. پایین ترین تراکم تاج خروس 1) بوته در 4 متر ردیف) و بالاترین آن 12) بوته در 4 متر ردیف) بترتیب موجب 7 و 43 درصد کاهش در تعداد غلاف سویا گردید. عملکرد سویا در تیمار شاهد 4211 کیلوگرم در هکتار بود. تاج خروس در تراکم های 1 و 12 بوته در 4 متر ردیف بترتیب موجب 7 و 38 درصد کاهش عملکرد گردید. میزان عملکرد سویا در تراکم های 2، 4، 6، 8 و 10 بوته تاج خروس در 4 متر ردیف سویا به ترتیب 3711، 3346، 2974، 2891 و 2713 کیلوگرم در هکتار بوده است. نتایج نشان داد که تاج خروس دارای قدرت رقابتی بالایی است که حتی در تراکم های پایین قادر است باعث کاهش اقتصادی عملکرد گردد.