ارزیابی الکترودیاگنوستیک بیماران مبتلا به کمر درد با درد رادیکولار یکی از روشهای ارزشمند بررسی درگیری ریشه های کمری خاجی است که با روشهایی از قبیل CT-myelography قابل مقایسه است. برای بررسی این حالت مطالعه حاضر بر روی 151 بیمار شامل 114 مرد و 37 زن با میانگین سنی 38±11 و دامنه سنی بین 16 تا 60 سال در بیمارستان 501 دانشگاه علوم پزشکی ارتش جمهوری اسلامی ایران از تاریخ مرداد 76 لغایت شهریور 77 انجام گرفت. مطالعه شامل بررسی هدایت عصبی (NCS) و الکترومیوگرافی سوزنی بود و نتایج زیر بدست آمد. تمام بررسی های هدایت عصبی حسی طبیعی بود. میزان ارتفاع موج حرکتی Tibial و Peroneal عمقی به ترتیب در چهار و نه بیمار کاهش نشان داد رفلکس H که نشان دهنده مسیر ریشه S1 است در سی و سه بیمار مختل بود.مطالعات الکترومیوگرافی سوزنی از میوتومهای L1 تا S3 انجام گرفت که در نتیجه آن 33 درصد بیماران (48 نفر) دچار ضایعات ریشه های کمری خاجی بودند که ریشه های درگیر بر اساس شیوع درگیری شامل  S3,S4<L2,L3<L4<S1<L5<L2,L3<L4<S1براساس این مطالعه پیشنهاد می گردد، افزایش میزان Insertional Activity و موتوریونیت های چند فازی اولیه نشان دهنده تحریک ریشه محسوب شود و وجود پتانسیل های خودبخود از قبیل موج تیز مثبت و فیبریلاسیون و موتور یونیت های چند فازی با دامنه و مدت زمان طولانی نشان دهنده ضایعات ریشه ای محسوب گردد.

در تاریخ 14/4/1374 یک قلاده سگ نر از نژاد دوبرمن و سن 13 سال با علایم کج نگه داشتن سر به طرف راست، عدم تعادل، افتادن روی زمین، بی اشتهایی، استفراغ و نیستاگموس (Nystagmus) به درمانگاه دانشکده دامپزشکی دانشگاه شیراز ارجاع شد. پس از انجام معاینات فیزیکی به تورم گوش خارجی مشکوک شده و درمان گردید. در تعقیب بیمار و انجام آزمایشات هماتولوژیکی، معاینات درمانگاهی و رادیوگرافی از جمجمه، بیماری "دستگاه دهلیزی گوش در سگهای پیر" تشخیص داده شد.

به منظور ارزیابی نقش الکترولیت ها در ایجاد اریتمی های قلبی، مطالعه ای بر روی گاوان ارجاعی به درمانگاه دانشکده دامپزشکی دانشگاه ارومیه به عمل آمد. از 310 راس گاو و گوساله بیمار الکتروکاردیوگرام اخذ شد و عیار الکترولیت های سرم مشتمل بر کلسیم، فسفر، منیزیم، کلر، سدیم و پتاسیم مورد اندازه گیری قرار گرفت. نهایتا یافته های الکتروکاردیوگرافی به 13 گروه تقسیم گردیدند و میانگین عیار الکترولیت ها در گروه های مختلف با هم مقایسه شدند. همچنین فراوانی نسبی آریتمی ها در سطوح مختلف از الکترولیت های مورد نظر ارزیابی آماری قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل نتایج نشان داد که در دام های مبتلا به فیبریلاسیون بطنی عیار پتاسیم سرم به طور معنی داری (P=0.026) بیش از سایر گروه ها می باشد. همچنین مشخص شد که فراوانی نسبی آریتمی ها چه در حالت هیپوکالمیک و چه در حالت هیپرکالمیک به طور معنی داری )به ترتیب با P=0.033 و (P=0.39 بیش از زمانی است که عیار پتاسیم سرم طبیعی می باشد.

بیماریهای عملکرد تیرویید (هیپوتیروییدیسم و هیپرتیروییدیسم) نسبتا شایع است و در زنان بیشتر از مردان دیده میشود. این بیماریها اثرات قلبی ـ عروقی چشمگیری دارند و غالبا بیماریهای قلبی را تقلید میکنند، بخصوص هیپرتیروییدیسم که در ایجاد و تشدید بیماری عروق کرونر، نارسایی قلبی و فیبریلاسیون دهلیزی نقش دارد. از آنجا که علایم بالینی و نشانه های فیزیکی بیماران هیپرتیرویید مشابه علایم و نشانه های فیزیکی بیماران قلبی است، ممکن است تشخیص بالینی پرکاری تیرویید در حضور بیماری قلبی مشکل باشد. جهت تعیین شیوع بیماریهای عملکرد تیرویید در بیماران بستری در CCU، 328 بیمار ـ که در بیمارستانهای مدرس و طالقانی بستری بودند ـ مورد بررسی قرار گرفتند. پس از کسب موافقت بیماران، آزمون TRH در همه آنها انجام شد و یافته های بالینی شامل علایم، نشانه ها، تشخیص بیماری قلبی و روش تشخیصی مورد بررسی قرار گرفت. از این 382 نفر، 186 نفر (7/48%) از بیمارستان مدرس و 196 نفر (3/51%) از بیمارستان طالقانی بودند. میانگین سنی بیماران 3/11±5/60 سال و 164 نفر (9/42%) زن و 218 نفر (1/57%) مرد بودند. سابقه بیماری تیرویید در 7/10% بیماران وجود داشت که اکثر آنها (8/71%) نوع بیماری خود را نمی دانستند. 1/48% بیماران با تشخیص نهایی آنژین ناپایدار، 8/17% با تشخیص AMI و 2/15% با تشخیص CHF بستری شده بودند و این نسبت در دو بیمارستان مشابه بود. 24 نفر (3/6%) از 382 بیمار مورد بررسی، اختلال عملکرد تیرویید داشتند و شامل 9 نفر (4/2%) هیپرتیروییدیسم و 15 نفر(9/3%) هیپوتیروییدیسم بود. از ایـن تعـداد 7 نفـر (2/29%) زن و 17 نفـر (8/70%) مرد بودند و فقط 3 نفر (13%) سابقه بیماری تیرویید داشتند. از 9 بیمار (4/2%) مبتلا به پرکاری تیرویید 8 نفر در بیمارستان طالقانی (1/4% هیپرتیروییدیسم) و 1 نفر در مدرس (5/0% هیپرتیروییدیسم) بودند (P<0.02) و همه آنها مرد بودند. از 15 بیمار (9/3%) مبتلا به کم کاری تیرویید، 10 نفر در طالقانی (1/5% هیپوتیروییدیسم) و 5 نفر در مدرس (7/2% هیپوتیروییدیسم) بستری بوده اند (P<0.35) و از میان آنها 7 نفر (6/46%) زن و 8 نفـر (4/53%) مـرد بودند. شیـوع هیپوتیروییدیسـم در بیماران با سن 50 سال یا کمتر (6/9%) بیشتر از بیماران 51 تا 71 سـاله (75/3%) بـود (P<0.07) و برعکـس شیـوع هیپرتیروییدیسـم در بیماران 51 تا 71 ساله بیشتر بود (2/4% در مقابل 0%). 48 نفر (8/12%) از کل بیماران بستری بیماری غیرقلبی داشتند و شیوع بیماریهای عملکرد تیرویید در آنها 4/10%، شیوع هیپوتیروییدیسم 2/6% و هیپرتیروییدیسم 2/4% بود. این تحقیق نشان داد بیماریهای عملکرد تیرویید در بیماران بستری در CCU شیوع نسبتا بالایی دارد و در بیماران 50 ساله یا کمتر شیوع بیشتری دارد. شیوع هیپوتیروییدی بیشتر از هیپرتیروییدی بوده و هیپرتیروییدی در مردان بسیار بیشتر از زنان دیده میشود.

این مطالعه بر روی موش ماده (Rat) ویرجین با وزنی بین 200-180 گرم به شکل In vitro انجام شد. کیسه زهدان حیوان بصورت پره- پاراسیون عضلانی جدا شده مورد مطالعه قرار گرفت. در این آزمایش، اثرات آنالوگ مصنوعی ANP یعنی آترویوپپتینII (ATPII, Atriopeptin II)  در حضور شرایطی از قبیل: سیکل اوستروس دی اوستروس و تیمار از قبل با استروژن و پروژسترون و همچنین در حیواناتی که تخمدان آنها برداشته شده بود (با و بدون حضور استروژن)، بصورت In vitro مورد بررسی قرار گرفت. ATPII  اثرات شل کنندگی بارزی، در مرحله اوستروس و همچنین در تیمار از قبل با استروژن، بر روی کیسه زهدان از خود نشان داد ولی این اثرات در مرحله دی اوستروس و همچنین در تیمار از قبل با پروژسترون بسیار کم بود.ATPII  علاوه بر کاهش آمپلی تیود و فرکانس انقباض عادی زهدان، اثرات انقباضی اکسی توسین را نیز کاهش داده و این کاهش وابسته به دوز بود. در حیوانات بدون تخمدان، اثرات شل کنندگی ATPII بر روی زهدان کاهش یافته و این کاهش در حضور استروژن برگشت پذیر می باشد. نتایج این تحقیق نشان می دهد که ATPII اثرات شل کنندگی قوی در حضور استروژن از خود نشان می دهد در حالیکه این اثرات در حضور پروژسترون آنتاگونیزه خواهد شد.