مهم ترین عامل ارتباط بین انسان ها، توانمندی در برقراری ارتباط از روش های مختلف مانند گفتار، نوشتار و زبان اشاره می باشد. ناتوانی افراد کم شنوا و ناشنوا در برقراری ارتباط صمیمانه، هم چنین نبود آموزش مرسوم با توجه به نیازهای جامعه، باعث کنارگذاری این افراد شده است. این پژوهش به دنبال معرفی سیستمی می باشد که متن فارسی را دریافت کرده و بعد از انجام پردازش زبان طبیعی لازم، آن را به زبان اشاره فارسی تبدیل کند. برای انجام این مهم با چالش های متعددی چون کمبود حرکات اشاره به نسبت تعداد کلمات موجود در زبان فارسی و هم چنین مشکل ابهام و جناس در برخی کلمات موجود در متون فارسی مواجه هستیم، برای همین منظور معماری سیستم های مشابه قابل استفاده نمی باشد. بنابراین معماری پیشنهاد شده است که با استفاده از ارتباط بین ماژول های برطرف کردن جناس و هم چنین ماژول تبدیل متن ورودی به دنیای ناشنوایان، با استفاده از آنتولوژی طراحی شده برای آن ها، نرخ کارایی سیستم مترجم متن فارسی به زبان اشاره فارسی را بهبود بخشیده و باعث افزایش دقت و کارایی در سیستم مترجم شده است.

این مطالعه به صورت بالینی گذشته نگر بر روی پرونده های ناشنوایان 5 تا 22 ساله در مراکز آموزش استثنایی و بهزیستی شهر اصفهان در سال تحصیلی 75-74 انجام شد. از 602 مورد ناشنوا که در مراکز فوق الذکر مشغول تحصیل بودند، 525 مورد (78.2 درصد) را ناشنوایان مادرزادی و 77 مورد (12.8 درصد) غیر مادرزادی تشکیل می دادند. این ناشنوایان با 1000 دانش آموز سالم که به عنوان گروه کنترل از مدارس آموزش و پرورش از نظر: سن، جنس، مقطع تحصیلی و محل زندگی، مشابه گروه مورد جور شدند و به طور تصادفی انتخاب گردیده و با گروه مورد مقایسه شدند.از 525 مورد ناشنوایی مادرزادی، (81.7 درصد) 429 مورد هیچ گونه عامل شناخته شده دیگری بجز ازدواج فامیلی والدین در بروز کاهش شنوایی آنها موثر نبود و سابقه وجود ناشنوایی فامیلی نداشتند. از گروه کنترل نیز والدین (29.4 درصد) 294 مورد، فامیل بودند و والدین (70.6 درصد) 706 مورد فامیل نبودند که این اختلاف معنی دار بود.با توجه به نتایج به دست آمده، ازدواج فامیلی یکی از علل مهم بروز کاهش شنوایی مادرزادی است و ارزیابی میزان شنوایی از بدو تولد باید مورد توجه قرار گیرد.

آنچه در این اثر به رشته تحریر در می آید؛ حاصل مطالعه و پژوهش در قلمرو مولفه های «حرمت خود»، دفاع رزمی در قالب «کاراته»، «ناشنوایی» و تاثیر آنها بر یکدیگر می باشد. این پژوهش با دیدی تحولی، تلاشی تجربی به منظور دستیابی به راههای کاربردی آسیب شناختی در قلمرو کودکان استثنایی، بالاخص ناشنوایان می باشد. فرض بر این است که در صورت مشارکت دانش آموزان ناشنوا در فرایند آموزش کاراته، سطح «حرمت خود» آنها افزایش می یابد؛ لذا به منظور آزمون فرض مذکور از 94 نفر دانش آموز ناشنوای پسر در مقطع راهنمایی، استفاده گردیده است. ابزار اصلی پژوهش، تست «حرمت خود» کوپر اسمیت بوده است و یافته ها حکایت از این دارند که از یک سو سطح حرمت خود گروه آزمایش، نسبت به قبل از فراگیری کاراته، تفاوت یافته است و از سوی دیگر سطح حرمت خود گروه آزمایش، نسبت به گروه گواه در پس آزمون، تفاوت معنی داری را نشان می دهد. لذا نتیجه می گیریم که آموزش و ورزش رزمی کاراته بر سطح حرمت خود دانش آموزان ناشنوا، تاثیر مثبت داشته است و موجبات افزایش حرمت خود ایشان را فراهم آورده است.

پژوهش های اخیر درباره برنامه های تلفیقی نشان داده است که مهمترین فایده برنامه های یکپارچه سازی آموزشی این است که فرصت هایی را برای تعامل و تماس اجتماعی میان دانش آموزان عادی و دانش آموزان استثنایی فراهم می کند. از این رو، پژوهش حاضر به گونه ای طراحی شد که نگرش شصت نفر دانش آموز دختر شاغل به تحصیل در سه دبیرستان تلفیقی در مقایسه با نگرش شصت نفر دانش آموز دختر شاغل به تحصیل در سه دبیرستان عادی یا غیر تلفیقی نسبت به دانش آموزان ناشنوا و یکپارچه سازی آموزشی آنان مورد مقایسه قرار گرفت. در این پژوهش به منظور سنجش نگرش نسبت به دانش آموزان ناشنوا و یکپارچه سازی آموزشی آنان، پس از اعمال تغییرات و انطباق های ضروری، از مقیاس نگرش به پژوه (1991) استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که (الف) بین نگرش دانش آموزان دبیرستان های تلفیقی که تماس اجتماعی بیشتری با دانش آموزان ناشنوا داشته اند، در مقایسه با نگرش دانش آموزان دبیرستان های غیر تلفیقی (عادی) نسبت به دانش آموزان ناشنوا تفاوت معناداری وجود ندارد. (ب) نتیجه مشابهی نیز بین نگرش دو گروه مورد مطالعه نسبت به یکپارچه سازی آموزشی دانش آموزان ناشنوا به دست آمد. (ج) مقایسه میانگین نگرش دانش آموزان عادی نسبت به دانش آموزان ناشنوا و یکپارچه سازی آموزشی آنان در دبیرستان های تلفیقی بر حسب پایه تحصیلی تفاوت هایی را نشان داد که این تفاوت ها در پایه های اول و چهارم به نفع پایه اول معنادار بود.

پژوهش حاضر به منظور بررسی و مقایسه هوش غیر کلامی دانش آموزان پسر شنوا و ناشنوا (ناشنوای شدید و عمیق) مدارس استثنایی و عادی شهر اصفهان در گروه های سنی 6، 9 و 12 سال انجام شد. برای انتخاب گروه های نمونه، به طریق خوشه ای تصادفی، 60 نفر دانش آموز ناشنوای عمیق، 60 نفر دانش آموز ناشنوای شدید و 60 نفر دانش آموز شنوا (عادی) در گروه های سنی مذکور انتخاب شدند. در این مطالعه جهت سنجش هوش غیرکلامی دانش آموزان از مقیاس عملکرد بین المللی لیتر و آزمون نقاشی آدمک گودایناف استفاده شد. جهت تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه و از آزمون پی گیر شفه جهت مقایسه تفاوت میانگین ها استفاده شد و نتایج زیر به دست آمد: (الف) در گروه سنی شش سال بین دانش آموزان شنوا و ناشنوای شدید و عمیق اگر چه در نمرات هوشی آن ها تفاوت های اندکی به نفع دانش آموزان شنوا مشاهده گردید، این تفاوت ها معنادار نبودند؛ (ب) در گروه های سنی نه و دوازده سال بین دانش آموزان شنوا با دانش آموزان ناشنوای شدید و نیز دانش آموزان شنوا با دانش آموزان ناشنوای عمیق به نفع دانش آموزان شنوا در هر دو آزمون تفاوت ها معنادار بودند؛ (ج) در دو گروه سنی نه سال و دوازده سال بین دو گروه دانش آموزان ناشنوای عمیق و ناشنوای شدید تفاوت معناداری مشاهده نشد.

بروز ناشنوایی در سنین بحرانی زبان آموزی یا قبل از آن به قابلیتهای زبانی وگفتاری کودک بشدت آسیب می رساند و وی را در محدودیت و محرومیت حسی و نقص توانائیهای ارتباطی قرار می دهد و سبب انزواطلبی ، افسردگی وناهنجاریهای متعدد اجتماعی روانی وعاطفی وی می گردد . لذا ضروری است تدابیری اتخاذ نمود که کودک ناشنوا به صورت نظامدار تجربه شنوایی بدست آورد وبا سهولت بیشتری صداها را تشخیص دهد و مابین اصواتی که در یافت می کند تمایز قائل شود واین امر توسط تربیت شنوایی فراهم می شود تا فرد بتواند حداکثر استفاده مفید را از باقیمانده شنوایی خود برای دریافت و ادراک شنیداری محرکات صوتی به عمل آورد. به همین منظور این مطالعه با هدف تعیین اثرات شنوایی بر فرآیند گفتار و زبان کودکان ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان در سال 1378انجام گردید.در این پژوهش تجربی جامعه مورد مطالعه شامل 52 کودک ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان بود که در دو گروه 26 نفری آزمون وشاهد قرار گرفتند و بر اساس بهره هوشی ومیزان کم شنوایی گروه بندی شدند. متغیرهایی که دراین تحقیق اثر آنها در هر دو گروه کنترل شد عبارت بودند از : وجود کم شنوایی در محدوده 56 تا 90 دسی بل ، کم شنوایی قبل از یکسالگی، سن تقویمی زیر 7 سال ، عدم وجود معلولیت دوم، شنوا بودن والدین ودیگر اعضای خانواده، استفاده از سمعک مناسب از زمان شروع طرح و بهره هوشی 90 تا 130 . برنامه تربیت شنوایی به عنوان متغیر مستقل ومیزان ادراک شنیداری گفتار به عنوان متغیر وابسته تحقیق در نظر گرفته شد.گروه آزمون علاوه بر آشنایی با روش ارتباطی اشاره در طی جلسات تربیت شنوایی با روش ارتباط شفاهی نیز آشنا شدند،در حالیکه کودکان گروه شاهد برای برقراری ارتباط صرفا از روش ارتباط شفاهی استفاده میکردند.یافته های حاصل از این پژوهش نشان داد که استفاده از برنامه تربیت شنوایی سبب رشد گفتار و زبان در کودکان ناشنوای زیر 7 سال شهر همدان می شود و کودکانی که باقیمانده شنوایی بیشتری داشتند رشد گفتار و زبان در آنها نسبت به کودکانی که از باقیمانده شنوایی کمتری برخوردار بودند بیشتر است. همچنین بین جنس و سن این کودکان با رشد گفتار و زبان در آنها ارتباطی مشاهده نگردید.نتایج نشان داد که بعد از دریافت برنامه تربیت شنوایی قابلیت دریافت، تمایز گذاری و شناسایی اصوات گفتاری وغیر گفتاری و مهارت لبخوانی کودکان ناشنوا با استفاده از روش شفاهی به میزان قابل توجهی پیشرفت می نماید و بیشتر از کودکان گروه شاهد بود.