مقدمه: کم کاری غده تیرویید عوارض متعددی به دنبال دارد که کم خونی از جمله آنهاست. کم خونی میتواند علل مختلفی داشته باشد و شکننده تر بودن گلبول های قرمز از آن جمله است. در این بررسی شکنندگی گلبولهای قرمز موشهای صحرایی با غده تیرویید کم کار مورد مطالعه قرار گرفته است.مواد و روشها: موشهای نر و ماده با وزن 5±246 گرم با استفاده از متی مازول (500 میلیگرم در هر لیتر آب آشامیدنی برای مدت 20 روز) هیپوتیرویید شدند. برای آزمون روتین شکنندگی گلبولهای قرمز، نمونه های خون از ورید کاروتید موشها روی EDTA گرداوری شد. سپس گلبول های قرمز در محیط هایی با غلظت های مختلف کلریدسدیم (9-0 گرم در هزار) قرار داده شد و میزان همولیز با استفاده از رنگ سنجی تعیین گردید. برای تعیین درصد همولیز گلبولهای قرمز در هر یک از غلظت ها، همولیز در لوله حاوی آب مقطر را صد درصد و به عنوان مبنا قرار داریم.یافته ها: بررسی هورمونی نشان داد که حیوانات هیپوتیرویید شدند و درصد همولیز گلبولهای قرمز حیوانات هیپوتیرویید در غلظتهای کلریدسدیم 5/2، 3، 4، 5/4، 5، 5/5، 6 و 7 گرم در لیتر به طور معنی دار (P<0.05) از حیوانات گروه شاهد بیشتر بود.نتیجه گیری: از این مطالعه می توان نتیجه گرفت که گلبولهای قرمز حیوانات هیپوتیرویید شکننده ترند و این اختلال میتواند از دلایل دیگر کم خونی در این حیوانات باشد.

در این تحقیق، دو فاکتور خونی هماتوکریت و هموگلوبین و تغییرات آنها نسبت به مقادیر مختلف شوری در ماهی کپور معمولی مورد مطالعه قرار گرفته اند. در 7 آکواریوم (با حجم 100 لیتر) غلظت های 0، 3، 6، 9، 12، 15 و 18 گرم در لیتر نمک طعام به آب معمولی اضافه شده و در هر کدام 16 ماهی کپور معمولی با اوزان مختلف 50 تا 90 گرم ریخته شد. در زمانهای بین 12 الی 96 ساعت، از خون ماهیان نمونه گیری بعمل آمد و فاکتورهای مزبور سنجش شدند. نتایج نشان داد که با غلظت 18 گرم در لیتر، کلیه ماهیان در کمتر از 12 ساعت تلف می شدند. در شرایط استرس، حداقل شاخص هماتوکریت 13 درصد و حداکثر آن 45 درصد بوده است و فاکتور هموگلوبین 5 تا 12.2 گرم در دسی لیتر تغییر نموده است.

در این تحقیق اثرات تنش شوری به وسیله کلریدسدیم بر ویژگیهای رشد، پتانسیل آب برگ، میزان نسبی آب برگ و میزان تولید پرولین دو رقم پیاز خوراکی قرمز ری و سفید طارم زنجان در کشت هیدروپونیک مورد مطالعه قرار گرفت. تیمارهای شوری با انجام آبیاری با محلول غذایی هوگلند 0.5 حاوی صفر، 25، 50، 75 و 100 میلی مولار نمک انجام شد. طرح آماری مورد استفاده کرتهای خرد شده بر پایه بلوکهای کامل تصادفی بود که در سه تکرار انجام گرفت. در این تحقیق رقم به عنوان عامل اصلی و غلظتهای کلریدسدیم به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. این تحقیق گلخانه ای در گلدانهایی با بستر ماسه، پرلیت به نسبت 1:3 انجام شد و رشد ارقام در شرایط کنترل شده محیطی تداوم یافت. نتایج تحقیق نشان داد که با افزایش سطوح شوری ارزش صفات ریختی و نیز پتانسیل آب برگ در دو رقم در غلظتهای مشابه تفاوت چندانی نداشتند. افزایش معنی داری تولید پرولین همگام با افزایش سطوح شوری و نقش این متابولیت در افزایش تحمل به شوری بطور معنی داری موثر بود و این نقش بطور مشهودتری در رقم قرمز ری مشاهده گردید.

تحمل به شوری در مرحله جوانی زنی بذر و مراحل اولیه رشد گیاهچه برای بقا گیاه و رشد آن در اراضی شور یا زمین هایی که استقرار گیاهان با استفاده از آب های شور انجام می گیرد، مهم است. به منظور دستیابی به ژنوتیپ های گندم نان متحمل به شوری در مرحله جوانه زنی، تعداد 38 ژنوتیپ (32 لاین امیدبخش، 3 توده بومی و 3 رقم تجارتی) در غلظت های ترکیبی املاح، صفر (شاهد)، 50، 100، 150، 200 و  250میلی مول کلریدسدیم با 7 میلی مول کلرید کلسیم در یک آزمایش فاکتوریل با طرح پایه کرت های کاملا تصادفی در سه تکرار به اجرا گذاشته شد. تیمارهای شوری روی بذور ژنوتیپ های مختلف گندم در ظروف پتری اعمال و به مدت هفت روز در دمای 25 درجه سانتی گراد در ژرمیناتور قرار داده شدند. در پایان روز هفتم درصد نهایی بذور جوانه زده، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه، غلظت Na+ و K+ موجود در ماده خشک گیاهی اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که شوری باعث کاهش درصد جوانه زنی، سرعت جوانه زنی، طول ریشه چه و ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه به ترتیب 18%، 49% ، 70%،  77%، 56% و 68% کاهش در تیمار 250 میلی مول کلرید سدیم مقدار سدیم ریشه چه و ساقه چه ژئوتیپهای مورد مطالعه به ترتیب 13.1 و 10.6 و مقدار پتاسیم 3.6 و 1.13 برابر تیمار شاهد افزایش یافته بود. ژنوتیپ های با تحمل بیشتر به شوری، دارای طول ساقه چه، وزن خشک ریشه چه و ساقه چه بیشتری نسبت به ژنوتیپ های حساس بودند و مقدار سدیم انتقال یافته به اندام هوایی در ژنوتیپ های متحمل کمتر از ژنوتیپ های حساس بود. با افزایش غلظت شوری مقدار پتاسیم ریشه چه و ساقه چه در ژنوتیپ های حساس نسبت به ژنوتیپ های متحمل افزایش بیشتری نشان دادند.

جهت بررسی اثرات شوری بر روی خصوصیات فیزیولوژیکی و میزان تبعیض ایزوتوپ کربن پایه های درختان پسته، سه پایه بادامی زرند، سرخس و قزوینی انتخاب و در گلدان های 8 لیتری در خاک کاشته شد. تیمارهای شوری در غلظت های 0، 75، 150 و 225 میلی مولار کلریدسدیم بکار برده شد. قبل از شروع تیمارها و بعد از 30 و 60 روز از شروع تیمارها، از هر واحد آزمایشی نهال ها برداشت شدند و صفات مختلف بر روی گیاهان برداشت شده، اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که میزان سرعت رشد نسبی با افزایش سطح شوری و زمان شروع تیمار کاهش یافت، از طرفی تیمارهای شوری بخصوص در غلظت های بالا باعث کاهش میزان سرعت فتوسنتز خالص گردید. همچنین نتایج مشخص نمود شوری اثری معنی دار بر روی میزان نسبت وزن برگی و پتانسیل آب برگ، میزان کلروفیل و میزان کلروفیل فلئورسانس نداشت اگر چه با افزایش میزان غلظت کلرید سدیم و زمان تیمار، میزان انباشت پرولین در برگ ها افزایش یافت و از پایه های مورد مطالعه پایه قزوینی نسبت به پایه های دیگر پرولین بیشتری در برگ ها انباشت نمود، به همین دلیل نسبت به پایه بادامی زرند و سرخس نسبت به شوری بیشتر مقاومت نشان داد. در ارتباط با میزان تبعیض ایزوتوپ کربن، نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تنش شوری میزان تبعیض ایزوتوپ کربن را هم در برگ و هم در ساقه کاهش داد اما بین پایه های مورد آزمایش اختلاف معنی داری مشاهده نشد. بنابراین مشخص شد که شاخص تبعیض ایزوتوپ کربن، شاخص مناسبی برای مشخص نمودن تنش شوری در پسته می باشد ولی شاخصی برای غربال گیری ارقام مقاوم شوری نمی تواند باشد زیرا آزمایش های گلخانه ای و آنالیز شاخص های رشد نشان داد که پایه قزوینی نسبت به دو پایه دیگر به شوری مقاوم تر است اما ترکیب تبعیض ایزوتوپ کربن این مساله را مشخص نکرد.  

اگر چه درمان های سیستمیک و موضعی مختلفی برای لیشمانیوز جلدی پیشنهاد می شود، اما ترکیب های پنج ظرفیتی آنتیموان به عنوان خط اول درمان در این بیماری به کار می رود. با توجه به افزایش نبود پاسخ به درمان و وجود عوارض جدی این ترکیبات، تلاش برای یافتن داروی مناسب تر با عوارض کم تر در درمان لیشمانیوز جلدی ادامه دارد. هدف از این مطالعه مقایسه اثر درمانی تزریق محلول کلرید سدیم هیپرتونیک با تزریق گلوکانتیم در داخل ضایعه بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی بود. روش اجرا: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی کنترل شده با روش نمونه گیری آسان صورت گرفت. 72 بیمار مبتلا به لیشمانیوز جلدی به طور تصادفی به دو گروه مساوی تفکیک شدند، یک گروه با تزریق گلوکانتیم و گروه دیگر با تزریق محلول کلرید سدیم هیپرتونیک در داخل ضایعه تحت درمان قرار گرفتند. درمان به طور هفتگی به مدت 6 تا 10 هفته صورت گرفته و پی گیری بیماران به مدت 6 ماه بعد از درمان ادامه یافت. یافته ها: بعد از 6 هفته در بیماران تحت درمان با تزریق گلوکانتیم در داخل ضایعه 33% بهبودی کامل، 45% بهبودی متوسط و 22% عدم پاسخ به درمان مشاهده شد. در حالی که در گروه درمان شده با کلریدسدیم هیپرتونیک 26% بهبودی کامل، 23% بهبودی متوسط و 51% عدم پاسخ به درمان مشاهده شد (p<0.05). در این مرحله در هر دو گروه تمام ضایعه های کوچک تر از دو سانتی متر مربع، بهبود یافتند. با تداوم درمان تا 10 هفته در ضایعه های با بهبودی متوسط و با پی گیری بیماران به مدت 6 ماه بعد از درمان، نهایتاً در گروه تحت درمان با گلوکانتیم در 15 نفر (42%) و درگروه تحت درمان با محلول کلریدسدیم هیپرتونیک در 9 نفر (26%) بهبودی کامل مشاهده شد. نتیجه گیری: ارزش درمانی تزریق محلول کلرید سدیم هیپرتونیک در داخل ضایعه در درمان لیشمانیوز جلدی کم تر از گلوکانتیم است، ولی با توجه به این که در ضایعات کوچک تر از 2 سانتی متر مربع با تزریق محلول کلرید سدیم هیپرتونیک در داخل ضایعه پاسخ خوب مشاهده شد، می توان توصیه کرد در مواردی نظیر وجود ضایعات کوچک اولیه و حساسیت به گلوکانتیم- با نظر پزشک متخصص مسوول- به عنوان یک درمان جایگزین به کار برده شود.

اثرات شوری و پتاسیم بر تشکیل ماده خشک خوشه، کاه، ریشه، وزن هزاردانه، تعداد پنجه و خوشه و مساحت برگ طی آزمایشی با چهار تیمار پتاسیم (K1=0، K2=0.25، K3=0.5 و 1=K4 گرم پتاسیم به ازای هر کیلوگرم خاک) و تیمار شوری (40 میلی مولار کلریدسدیم) در چهار تکرار با دو رقم جو ریحان و افضل به صورت طرح بلوک های کاملا تصادفی در شرایط آزمایش گل خانه ای بررسی شد نتایج نشان داد که مصرف کلرید سدیم باعث افزایش وزن خشک خوشه، تعداد خوشه، وزن هزار دانه، مساحت برگ، بیوماس کل و همچنین باعث کاهش وزن خشک ریشه، تعداد پنجه، طول دوره رشد و القای زودرسی در هر دو رقم جو ریحان و افضل می شود. علاوه بر این افزایش غلظت پتاسیم در مرحله رشد رویشی باعث افزایش معنی دار وزن خشک بخش هوایی در هر دو رقم می شود، ولی با افزایش سن گیاه در مرحله رشد زایشی و رسیدن دانه تاثیر معنی داری نداشته است. همچنین مصرف غلظت های مختلف پتاسیم توام با شوری تاثیر معنی داری بر پارامترهای ذکر شده نداشته است. علت این امر ممکن است زیاد بودن غلظت پتاسیم قابل جذب محتوی خاک باشد که در جای خود موجب افزایش وزن بخش هوایی گیاه شده است.

Dunaliella یک جلبک سبز تک سلولی می باشد. اثر کادمیوم در حضور غلظت های مختلف نمک کلریدسدیم شاهد (غلظت 1 مولار) و 1.5و 2 مولار برشاخص های رشد (تعداد سلول و میزان کلروفیل کل) در سویه ایرانی جلبک سبز D. salina به مدت 36 روز مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که افزایش در غلظت نمک موجب کاهش اثرات تخریبی کادمیوم بر تعداد سلول و میزان کلروفیل کل سلولهای D. salina می گردد. به نظر می رسد که کاهش تاثیر کادمیوم در نرخ رشد و میزان کلروفیل کل با افزایش غلظت نمک به علت تشکیل CdCl2 و جذب کمتر کادمیوم توسط سلول می باشد.

جهت بررسی اثر پرایمینگ بر جوانه زنی بذرچغندرقند آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح آماری کاملا تصادفی در 3 تکرار و هر کدام در دو نوبت در داخل پتری دیش انجام شد، که در آن فاکتور اول ارقام مختلف چغندرقند شامل: افشاری، یونیورز، اوربیس، ک.و.اس و فاکتور دوم شامل اسید کلریدریک 0.1 نرمال، اسید کلرید ریک 0.5 نرمال، پلی اتیلن گلایکول 6000، کلرید سدیم 1.5 نرمال و آب مقطر (شاهد) بود. نتایج نشان داد که استفاده از آب مقطر و اسیدکلریدریک، بیشترین درصد و سرعت جوانه زنی را در پی داشتند. ارقام ک.و.اس، یونیورس، افشاری و همچنین اوربیس به ترتیب بیشترین سرعت جوانه زنی را داشتند هر چند که از نظر درصد جوانه زنی بین آنها تفاوتی وجود نداشت. طول ریشه چه و ساقه چه در تیمارهای کلریدسدیم و پلی اتیلن گلایکول نسبت به تیمار اسیدکلریدریک کاهش یافت. ارقام افشاری، ک.و.اس، یونیورس و اوربیس به ترتیب بیشترین طول ساقه چه را داشتند.