زمینه و هدف: تمرکز چاره اندیشانه بر طرح واره های ناسازگار اولیه و کیفیت رابطه زوج های متعارض براساس رویکردهای ارتباط انسانی می تواند شادی را به جامعه منتقل کند. این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی طرح واره درمانی بومی با طرح واره درمانی یانگ بر طرح واره های ناسازگار اولیه و نگرش به خیانت در زوج های متعارض انجام شد. روش بررسی: این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری همراه با گروه گواه بود. جامعه پژوهش را تمامی زوجین دارای مشکل تعارض تشکیل دادند که از سال 1396 به مراکز مشاوره شهر اصفهان مراجعه کردند. از این جامعه، 48 نفر از زوجین واجد شرایط، به صورت داوطلبانه وارد مطالعه شدند و سپس به طور تصادفی در سه گروه (طرح واره درمانی بومی، طرح واره درمانی یانگ، گواه) قرار گرفتند. افراد هر سه گروه، در سه مرحله پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری توسط مقیاس طرح واره های ناسازگار اولیه (یانگ، 2005) و مقیاس نگرش به خیانت ( واتلی، 2008) ارزیابی شدند. برای گروه آزمایش اول، بسته بومی طرح واره درمانی و برای گروه آزمایش دوم، طرح واره درمانی یانگ در چهارده جلسه نوددقیقه ای اجرا شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 24 با حداقل مقدار احتمال 0٫, 05 تحلیل شد. یافته ها: تفاوت معناداری بین اثربخشی بسته بومی طرح واره درمانی با طرح واره درمانی یانگ بر کاهش نگرش به خیانت (0٫, 022=p) و انزوای اجتماعی (0٫, 048=p) وجود داشت؛ اما بین اثربخشی این دو درمان بر محرومیت هیجانی، طردشدگی، شرم، شکست، وابستگی، گرفتاری، اطاعت، ایثارگری، بازداری هیجانی، معیارهای سرسختانه، بزرگ منشی، خودانضباطی ناکافی، پذیرش جویی، منفی گرایی و تنبیه تفاوت معناداری مشاهده نشد؛ همچنین طرح واره درمانی بومی و طرح واره درمانی یانگ بر کاهش طرح واره های بی اعتمادی و آسیب پذیری به ضرر اثربخش نبودند. نتیجه گیری: براساس یافته های پژوهش، طرح واره درمانی بومی و طرح واره درمانی یانگ منجربه کاهش اغلب طرح واره های ناسازگار اولیه و نگرش به خیانت در زوج های متعارض می شوند؛ ولی روش طرحواره درمانی بومی موثرتر از طرحواره درمانی یانگ است.