مجله دانشگاه علوم پزشکی ارتش جمهوری اسلامی ایران (annals of military and health sciences research)
سال:1386 | دوره:5 | شماره:2 (مسلسل 18) |تعداد مقالات:23

سابقه و هدف: پنومونی بیمارستانی عامل مهم مرگ میر و دومین عفونت بیمارستانی به علت عفونت های اکتسابی بیمارستانی می باشد که 48 ساعت یا بیشتر بعد از پذیرش اتفاق می افتد و همچنین شامل پنومونی وابسته به ونتیلاتور می باشد. بیماران در معرض خطر شامل دریافت کنندگان آنتی بیوتیک های داخل وریدی، بیماران با بیش از دو روز بستری، بیماران دیالیزی، رزیدنت پرستاری یا مراقبت های طولانی می باشند زیرا این بیماران در معرض خطر عفونت با ارگانیسم های مقاوم آنتی بیوتیکی می باشند.مواد و روشها: این مطالعه به صورت توصیفی- مقطعی می باشد که در مدت یک سال از ابتدای فروردین تا پایان اسفند 1384 در بیمارستان فوق تخصصی بقیه اله (عج) انجام شد. معیار بروز پنومونی بیمارستانی بروز تب بعد از 48 ساعت و سه یافته توام لکوسیتوز، افزایش ترشحات ریوی و تغییرات گرافی قفسه صدری بوده است. نمونه های بدست آمده از دستگاه تنفسی تحتانی طبق معیارهای استاندارد باکتری شناسی جداسازی و تعیین مقاومت آنتی بیوتیکی گردیدند. داده ها با نرم افزار spss 14 و با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و ضریب کاپا تجزیه و تحلیل شدند و مقادیر کمتر یا مساوی 0.05 به عنوان شاخص معنی دار بودن در نظر گرفته شد.یافته ها: در این بررسی 41.7% عفونت های بیمارستانی با مقاومت چند دارویی از نمونه های ریه ایزوله گردید. بیشترین میزان باکتری جداشده استافیلوکوکوس اورئوس (%41.4) و سودوموناس آئروژینوزا (26.7%) و از بخش مراقبت های ویژه می باشند.نتیجه گیری: در این تحقیق بیشترین میزان عفونت بیمارستانی با مقاومت چند دارویی از نمونه های تنفسی تحتانی بوده و در افراد بالای 50 سال و بخش مراقبت های ویژه بیشترین فراوانی این عفونت مشاهده گردید. اقدامات لازم جهت شناخت، جلوگیری از انتشار، ریشه کنی و بررسی مقاومت ضد میکروبی این میکرواگانیسم ها امری ضروری می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به بررسی میزان بروز بیماری حاد کوهستان (AMS=Acute Mountain Sickness) در کوهنوردان صعود کننده به قله دماوند از جبهه جنوبی، این مطالعه به منظور تعیین میزان بروز این بیماری و عوامل مرتبط با آن در جبهه های مختلف دماوند طراحی و اجرا گردید.مواد و روشها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی بوده که در 207 صعود کننده به قله دماوند در تابستان 1385 انجام شد. صعود کنندگان در دو جبهه جنوبی و شمال شرقی، در دو مرحله در ارتفاع حدود 2900 متری حین صعود در و ارتفاع 4200 متری در حین بازگشت با استفاده از سیستم درجه بندی Lake Louise مورد بررسی قرار گرفتند. داده های با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: میانگین سنی کوهنوردان 11.88±35.08 (محدوده 12 تا 69 سال) بود که 85.5% افراد مورد مطالعه مذکر بودند. میزان بروز بیماری حاد کوهستان 53.6% بود که در جبهه جنوبی 61.5% صعودکنندگان و در جبهه شمال شرقی 32.4% افراد به این بیماری دچار شدند (P=0.001). بروز بیماری با غیرحرفه ای بودن کوهنوردان (P=0.0001)، ابتلا قبلی به بیماری (P=0.031)، ساعت شروع به صعود (P=0.02)، خوابیدن در ارتفاعات (P=0.01)عفونت حاد تنفسی طی هفته اخیر قبل از صعود (P=0.017) وارتفاع محل سکونت کوهنورد (P=0.028).ارتباط معنی دار داشت. ارتباط معنی داری بین بروز بیماری و سن، جنس و سرعت بازگشت وجود نداشت (P>0.05). خطر نسبی در این مطالعه 3.34 بدست آمد. (ci 95%=1.83-6.09)نتیجه گیری: میزان بروز بیماری حاد کوهستان در کوهنوردان با تجربه کمتر، دارای سابقه قبلی بیماری و صعود کننده به دماوند در جبهه جنوبی (نسبت به جبهه شمالی شرق) بیشتر بود. این یافته (تفاوت دو جبهه) می تواند ناشی از سختی مسیر صعود یا تفاوت فاکتورهای محیطی مانند گوگرد موجود در هوای استنشاقی باشد.

سابقه و هدف: وابستگی به نیکوتین به سرعت پدید می آید و قویا تحت تاثیر شرایطی محیطی است. مصرف سیگار موجب مرگ ثانوی بر اثر تضعیف سیستم ایمنی می شود. مردانی که در نبرد و شرایط سخت شرکت داشتند 2 برابر سایرین وابستگی به نیکوتین داشتند. این مطالعه با هدف تعیین خطر نسبی خطر ابتلا به سیگار در پرسنل وظیفه پادگانهای مستقر در شهر تهران در سال 1384 طراحی شده است.مواد و روشها: این مطالعه توصیفی مقطعی (Cross Sectional) بر روی 385 نفر از سربازان وظیفه مشغول به خدمت در پادگانهای نیروی زمینی ارتش جمهوری اسلامی ایران در شهر تهران در سال 1384 انجام شد. نمونه گیری، بروش تصادفی خوشه ای (Cluster Sampling) در سه پادگان آموزشی نیروی زمینی از سطح شهر تهران به صورت نسبتی انجام گردید. در صورت نیاز به تشخیص روانپزشکی بیماریهای همراه، این امر توسط روانپزشکان و براساس آخرین معیارهای DSM-IV توسط روانپزشکان صورت می گرفت. مبنای تشخیص مصرف سیگار اظهارات خود سربازان بود.یافته ها: بیشتر افراد مورد بررسی دارای سطح تحصیلات ابتدایی (42.1%) و روستایی (50.9%) بودند. 14.3% از سربازان مورد بررسی مبتلا به سیگار و 22.1% آنها سابقه ابتلا به سیگار را نیز داشتند. 87.3% سربازان مصرف کننده سیگار، طی سربازی شروع به مصرف سیگار کرده بودند. شیوع مقطعی مصرف سیگار در زمان بلافاصله قبل از شروع خدمت (7%)، کمتر از زمان نمونه گیری در حین خدمت (14.3%) بود. شیوع دوره ای ابتلا به سیگار در زمان خدمت (19.5%) کمتر از زمان قبل از خدمت (22.1%) بود. (RR-2.02) این شیوع 7.3% در طی خدمت سربازی افزایش می یابد.نتیجه گیری: در مجموع بررسی حاضر بر روی سربازان پادگانها در این مطالعه نشان داد که خدمت در پادگانهای شهر تهران علیرغم دستورالعملها و محدودیتهای پادگانهای ارتش مبنی بر ممنوعیت مصرف سیگار خطر ابتلا به سیگار را افزایش می دهد. قوانین سختگیرانه تر، آموزش عواقب مصرف سیگار و کاهش طول دوران مدت خدمت سربازی توصیه می شود.

سابقه و هدف: بی حسی نخاعی در اعمال جراحی پایین شکم کاربرد وسیعی دارد، اما مدت زمان نسبتا کوتاه بی حسی و بی دردی یکی از محدودیتهای این روش محسوب می شود. لیدوکایین بعنوان شایعترین داروی مورد استفاده در بی حسی بیدردی نخاعی موجب بی حسی کوتاه مدت (کمتر از یک ساعت) می شود. امروزه به منظور افزایش سرعـت، شدت و حدت بیدردی در بیحسی نخاعی از داروهای مختلفی از جمله سولفات منیزیوم استفاده می شود که با مکانیسم بلوک گیرنده NMDA موجب افزایش بیدردی می شود.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی دو سویه کور تصادفی 80 بیمار کاندیدای اعمال سزارین شکم اول در بیمارستان شریعتی (دانشکده علوم پزشکی تهران از تاریخ 1384 تا 1385 (به دو روش تحت بی حسی نخاعی قرار گرفتند. در گروه شاهد لیدوکایین 2 میلی لیتر به صورت 5% (100 میلی گرم) به اضافه 0.5 میلی لیتر آب مقطر و در گروه مورد 2 میلی متر لیدوکایین 5% (100 میلی گرم) به اضافه 50 میلی گرم (5% میلی لیتر محلول 10% بدون ماده نگهدارنده) سولفات منیزیوم تزریق شد. بیماران بلافاصله به وضعیت خوابیده (با زاویه 15 درجه سرتخت بالا) تغییر وضعیت داده شدند. جهت تعیین سطح بی حسی از تست پین- پریک در خط میدکلاویل استفاده شد. طول مدت بی دردی از زمان تزریق دارو تا نیاز بیمار به داروی مسکن یا اعلام درد از طرف وی در نظر گرفته شد. سطح بی حسی بیشتر بیماران در هر دو گروه T6 بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون مجذور کای و آزمون t تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: مدت زمان بیدردی در گروه سولفات (49.1±160.8 دقیقه) و در گروه شاهد (27.3±113.3) می باشد که از نظر آماری با اهمیت است. (P=0.001)نتیجه گیری: در این مطالعه مشاهده شد که اضافه کردن منیزیم به لیدوکایین داخل نخاعی باعث افزایش طول مدت بیدردی به میزان قابل توجهی می شود (P<0.05). براساس نتایج به دست آمده عوارضی از قبیل: تهوع، استفراغ، تنگی نفس حین عمل و ریکاوری، کاهش فشارخون در گروه سولفات منیزیم کمتر از شبه دارو بوده است. اما عارضه سردرد بعد از عمل در گروه سولفات منیزیم بیشتر از گروه شاهده بوده است.

مقدمه: پولیپ های بینی توده های خوش خیم بینی میباشند که معمولا دو طرفه، پایدار، متعدد و متحرک اند که از بینی، موکوزای سینوس و دیواره خارجی بینی منشا میگیرند. از آنجا که پولیپ ها تظاهراتی از آلرژی دارند اکثرا تمایل به عود دارند. درمان پولیپ به دو صورت دارویی و جراحی صورت میگیرد که جراحی آن به دو روش جراحی متداول پولیکتومی و جراحی آندوسکوپیک می باشد. از آنجا که عدم عود مجدد از اهداف این روشهای درمانی است ما نیز در این مطالعه با هدف بررسی میزان عود پولیپ پس از جراحی متداول پولیپکتومی و جراحی آندوسکوپیک، اقدام به بررسی نتایج درمانی و پیگیری کردیم.مواد و روشها: در این مطالعه که یک مطالعه توصیفی تحلیلی بود میزان عود پولیپ بینی بعد از جراحی آندوسکوپی سینوس و جراحی متداول غیرآندوسکوپیک در طی سالهای 1380 تا 1384 در بیمارستان بقیه اله(عج) بررسی شد. در این مطالعه در مجموع 200 بیمار به طور تصادفی و براساس پرونده بستری موجود در بیمارستان انتخاب شدند که حداقل سن 3 سال و حداکثر 89 سال بود. از کل بیماران 100 مورد به روش جراحی آندوسکوپی و 100 مورد هم به روش غیرآندوسکوپی جراحی شدند.یافته ها: گروه سنی شایع در این بیماران با میانگین 40 سال بود. در این مطالعه جنس غالب مبتلایان مرد بود (72%) عود پولیپ بینی در گروه غیراندوسکوپی 75 بیمار (75%) بوده و 25 بیمار (25%) تا سال 1382 بدون عود بودند و در گروه جراحی اندوسکوپی سینوس 36 بیمار (36%) عود داشتند و 52 بیمار (52%) بدون عود بودند و در مورد 12 بیمار (12%) نیز اطلاعی در دست نبود.میانگین زمان بقای بدون عود در گروه غیر.جراحی اندوسکوپی 60 ماه و در گروه جراحی اندوسکوپی سینوس 41 ماه بود و بقای 24 ماهه 95% و بقای 36 ماهه 77.8% و بقای 60 ماهه 50% و 84 ماهه نیز 25% بوده است. 95% از بیماران جراحی شده به روش غیراندوسکوپی حداقل 12 ماه و به روش اندوسکوپی حداقل 24 ماه بدون عود باقی ماندند. 50% بیماران در روش غیرآندوسکوپی حداقل 66 ماه و در روش آندوسکوپی سینوس حداقل 72 ماه بدون عود باقی ماندند.نتیجه گیری: با توجه به یافته های به دست آمده در این مطالعه، می توان گفت که میزان عود بیماران بعد از جراحی آندوسکوپی سینوس نسبت به جراحی غیرآندوسکوپی کمتر و میزان بقا بدون عود بیشتر بوده است.

هدف: با توجه مورتالیته بالای مننژیت پنوموکک (شیوع 10 درصد هزار نفر) که دومین اتیولوژی شایع مننژیت باکتریال را در گروه سنی یک ماهه تا پانزده ساله تشکیل داده و بیشترین عوارض نرولوژیک را در بر میگیرد و با در نظر گرفتن ریسک فزاینده استرپ پنومونیه مقاوم به درمان دو دهه گذشته نیاز به بررسی بیماران از نظر درصد مقاومت به داروها و تعیین جانشینهای مناسب میباشد. هدف در این مطالعه بررسی مقاومت دارویی مننژیت پنوموکک بعد از دوران نوزادی بستری در بخش اطفال بیمارستان شهدا و امام حسین طی سالهای 1385-1380 میباشد.مواد و روشها: در این مطالعه که بصورت مجموعه موارد میباشد، 20 بیمار بعد از دوران نوزادی تا 15 سالگی مبتلا به مننژیت ظرف مدت 5 سال از فروردین 1380 لغایت فروردین 1385 بستری شده و با کشت مثبت مایع نخاع مورد بررسی قرار گرفتند. میزان تعیین حساسیت آنتی بیوتیکی جرمهای جداشده از کشت مایع مغزی نخاعی مبتلا به مننژیت باکتریال پنوموکک به روش کیفی دیسک دیفیوژن انجام گرفت.یافته ها: میزان مقاومت آنتی بیوتیکی استرپ پنوموکک جداشده از 20 مورد مننژیت باکتریال بدین صورت میباشد. مقاومت به پنی سیلین 35%، کلرامفنیکل 10%، سفالوسپورین های نسل سوم (سفتریاکسون و سفوتاکسیم) 15%، ونکومایسین صفر درصد، ریفامپین 5% دیده شد.نتیجه گیری: الگوی مقاومت دارویی مننژیت باکتریال ناشی از استرپ پنومونیه در این مطالعه با الگوی مقاومت دارویی کشورهای دیگر تا حدود زیادی مطابقت دارد. لذا بنظر میرسد انتخاب سفالوسپورین نسل سوم و ترجیحا با ونکومایسین (به علت اثر سینرژیسم) ترکیب مناسبی در درمان مننژیت پنوموکک می باشد. هم چنین بنظر میرسد با افزایش احتمال مقاومت به ونکومایسین موارد تحمل به این دارو (رشد ارگانیسم در این آنتی بیوتیک) می بایست بدنبال جایگزین های مناسبی برای این دارو باشیم.

سابقه و هدف: سرطان پستان شایع ترین بدخیمی در زنان است. از انواع مارکرهای بیولوژیک تومور در تعیین پیش آگهی و پیش بینی پاسخ بیماران به رژیم های درمانی استفاده می گردد. سیتوکراتین 7 یکی از مارکرها می باشد که یک پروتیین رشته ای حدواسط سلول های اپیتیلیالی است. هدف از این مطالعه تعیین فراوانی بیان سیتوکراتین 7 در سرطان پستان و ارتباط آن با درجه بدخیمی، مرحله تومور و در گیری گره های لنفاوی می باشد.مواد و روشها: این مطالعه به روش مقطعی روی 75 نمونه بیماران مبتلا به سرطان پستان در بیمارستان شهید مصطفی خمینی طی سالهای 1383-1379 انجام گرفت. پس از آماده سازی نمونه ها، از نمونه برش بافتی گرفته شد. یکی از برش های بافتی تومور و گره های لنفاوی با روش هماتوکسیلین و ایوزین، رنگ آمیزی گردید. لام دیگری به روش ایمونوهیستوشیمی با آنتی بادی مونوکلونال از نظر سیتوکراتین 7 بررسی شد. سپس نوع تومور، تعداد گره های لنفاوی درگیر، مرحله تومور، درجه بدخیمی تعیین گردید. تمامی لام ها توسط پاتولوژیست واحد مورد بررسی قرار گرفت. نرم افزار آماری مورد استفاده SPSS نسخه 11.5 بود که داده ها با استفاده از آزمون کای دو، من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. ملاک سطح معنی داری آماری P<0.05 بود.یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه 12.86±53.48 سال بود. براساس نتایج این مطالعه، 93.3% نمونه ها سیتوکراتین 7 مثبت بودند، 70.7% بیماران درگیری غدد لنفاوی داشتند. در این بررسی بین بیان سیتوکراتین 7 و درگیری غدد لنفاوی (P=0.002) و تعداد غدد درگیر (P=0.004)، مرحله تومور (P=0.002) ارتباط معنی داری بدست آمد. تنها بین بیان سیتوکراتین 7 و درجه بدخیمی تومور ارتباط معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: به نظر می رسد، سیتوکراتین 7 فاکتور موثر در پیش آگهی سرطان پستان می باشد که جهت بدست آوردن نتایج مقطعی و تعیین نقش سیتوکراتین 7 در پیش آگهی سرطان پستان نیاز به مطالعه کاملتر و با حجم نمونه بیشتر و پیگیری طولانی مدت دارد.

سابقه و هدف: لارنژکتومی توتال یکی از راههای درمان کانسر حنجره می باشد. شایعترین عارضه این جراحی فیستول فارنگوکوتانیوس است. شیوع این عارضه در بیمارانی که ریسک فاکتور (سابقه رادیوتراپی، دیابت و ...) ندارند، به نحوه ترمیم زخم و مدت زمان عمل جراحی بستگی دارد. برای جلوگیری از ایجاد فیستول پس از عمل لارنژکتومی توتال علاوه بر ترمیم مناسب زخم از NG tube بمدت 14-7 روز استفاده می شود. برای ترمیم زخم مخاطی روش های مختلفی ذکر شده است. به منظور کاهش شیوع عارضه فیستول در فارنگو کوتانیوس و کاهش مدت زمان بستری بیمار روش جدید ابداعی برای اولین بار توسط جراحان مرکز میلاد و طالقانی از سالهای 1382 تا 1384 انجام شد.مواد و روشها: تحقیق از نظر تجربی و کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 40 بیمار کاندیدای لارنژکتومی توتال که مبتلا به سرطان سنگفرشی حنجره با درجه 3 یا 4 بودند انجام شد. هر 40 بیمار با یک روش استاندارد تحت عمل لارنژکتومی توتال قرار گرفتند. محل زخم مخاطی حنجره در بیست بیمار (گروه شاهد) در سه لایه به روش کلاسیک و بیست نفر دیگر (گروه آزمون) با متد ابداعی جدید ترمیم شد. در روش جدید ترمیم، زخم مخاطی به صورت T به شکل ساده ترمیم گردید، سپس فشار منفی به مدت 3 روز در محل زخم بین لایه عمقی فلاپ پوستی و محل ترمیم زخم مخاطی ایجاد گردید. بیماران از نظر خونریزی، هماتوم، تروما، فیستول، زمان عمل جراحی، زمان بستری در بیمارستان بررسی و اطلاعات آنالیز آماری گردید.یافته ها: میانگین سنی گروه شاهد 7.8±59.8 سال و گروه آزمون 6.4±61.3 سال بود. در گروه شاهد طول مدت عمل جراحی 23.2±151 دقیقه و در گروه آزمون 18.7±130 دقیقه بود. طول مدت بستری در گروه شاهد 1.6±10.5 روز و در گروه آزمون 0.2±3.1 روز بود. درگروه شاهد سه مورد فیستول (15 درصد) و گروه مورد هیچ گونه فیستول دیده نشد.نتیجه گیری و توصیه ها: تمامی تحقیقات موجود در کم کردن مدت زمان بستری بیمار بصورت شروع زودتر تغذیه دهانی، تاکید دارند و با بهبود متدهای ترسیم، مدت زمان عمل جراحی را نیز کمتر کرده اند. با این حال هنوز ریسک فیستول را دارند. با این متد ترمیم جدید، علاوه بر کاهش چشمگیر زمان عمل جراحی و زمان بستری برای بیمار پس ازعمل، ریسک فیستول نیز به صفر می رسد. استفاده از این روش ساده را به تمامی همکاران پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: سرطان کولون و رکتوم شایعترین سرطان دستگاه گوارش می باشد که در زنان دومین علت شایع مرگ ناشی از سرطان و در مردان سومین سرطان کشنده از نظر شیوع بوده است. از آنجا که پیش آگهی و میزان بقا متناسب با مرحله بیماری می باشد و تشخیص زودهنگام منجر به درمان آن توسط جراحی می باشد و اندازه گیری میزان CEA یک تست آزمایشگاهی ساده و در دسترس می باشد لذا هدف از انجام این مطالعه بررسی مقدار CEA با پیشرفت مراحل بیماری و ارزیابی مرحله بیماری و میزان بقا آن می باشد.مواد و روشها: این مطالعه توصیفی آینده نگر بر روی 120 نفر بیمار مبتلا به سرطان کولورکتال که از ابتدا تا انتهای سال 1384 در بخشهای جراحی عمومی، گوارش و هماتولوژی بیمارستان آیت اله طالقانی بستری شده بودند انجام شده است. برای تمام بیماران قبل از انجام بررسیهای تشخیصی جهت تعیین مرحله بیماری، یک آزمایش خون جهت اندازه گیری میزان CEA درخواست شد. سپس در زمان ترخیص بیمار اطلاعاتن مربوط به مقدار stage, CEA بیماری، محل تومور، نوع جراحی به همراه سن و جنس بیمار توسط پرسشنامه مورد مطالعه قرار گرفت سپس داده های مورد ارزیابی آماری قرار گرفت.یافته ها: در مطالعه انجام شده مشخص شد که بیشترین رده سنی افراد مبتلا بالای 50 سال، بیشترین محل درگیری رکتوم و سپس کولون نزولی و بیشترین Stage درگیری B با %7.44 بوده است و همچنین اطلاعات بدست آمده نشان داد که در D stage در اکثریت موارد میزان CEA بیشتر از 100 نانوگرم در میلی لیتر یعنی حداقل حدود 30 برابر مقدار نرمال بوده است. ولی در سایر مراحل بیماری ارتباط معنی داری بین میزان CEA و stage وجود نداشت.نتیجه گیری: در مورد ارتباط میزان CEA با stage کانسر کولورکتال که هدف اصلی این تحقیق بوده است، اطلاعات بدست آمده نشان می دهد که در Stage D در اکثریت موارد (%6.66) میزان CEA حداقل حدود 30 برابر مقدار نرمال بوده است ولی در سایر مراحل بیماری، ارتباط مشخصی بین میزان CEA و Stage وجود نداشته است. لذا مقدار CEA به تنهایی نمی تواند بیانگر قطعی میزان پیشرفت بیماری باشد. در عین حال مقادیر بالاتر از 100 میکروگرم در میلی لیتر، به احتمال زیاد متاستاز کانسرکولورکتال از نوع Stage D را مطرح می کند.

سابقه و هدف: تالاسمی ماژور شایع ترین کم خونی ارثی در ایران محسوب می شود. در این بیماری به علت اختلال در سنتز زنجیره های گلوبینی در گلبول قرمز، این گلبولها در جریان خون عمر طبیعی نداشته و به سرعت از بین می روند. درمان این بیماری تزریق خون منظم ماهانه است که خود عوارض اجتناب ناپذیری داده که مهمترین آنها افزایش بار آهن و رسوب آهن در ارگانهای حیاتی مثل قلب، غدد درون ریز و کبد می باشد. در این مطالعه سعی شده تا میزان شیوع مشکلات اختلال رشد و عدم بلوغ را در بیماران تالاسمی کشورمان با بررسی تعداد نمونه های بیشتر به منظور تشخیص زودرس و انجام اقدامات لازم درمانی به طوردقیقتر تعیین کنیم.مواد و روشها: در این مطالعه مقطعی- توصیفی تمام بیماران تالاسمی ماژور و اینترمدیا مراجعه کننده به درمانگاه بیماران بزرگسال تالاسمی تحت پوشش سازمان انتقال خون ایران مورد بررسی قرار گرفتند. ابتدا آزمایشات غددی و برخی پارامترهای لازم از پرونده بیماران استخراج شده و در نهایت بیمارانی که پرونده آنها از نظر آزمایشات کامل نبوده برای ایشان درخواست آزمایشات تکمیلی شد. داده ها توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: در مجموع 437 بیمار، وضعیت بلوغ جنسی (Sexual Mutation Rate: SMR) در بین گروههای مختلف سنی ارزیابی گردید. در مبتلایان به تالاسمی اینترمدیا، هیچ ارتباطی میان گروههای سنی و تقسیم بندی SMR وجود نداشت (P=0.09) میانگین فریتین نیز در 5 گروه مختلف SMR تفاوت آماری معنی داری با یکدیگر نداشتند (P=0.6) در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور، ارتباط آماری معنی داری بین گروه های سنی مختلف و تقسیم بندی SMR مشاهده گردید.نتیجه گیری: آنچه که از مقایسه این مطالعه و سایر مطالعاتی که در داخل و خارج کشور در مورد مشکلات اختلال رشد و عدم بلوغ جنسی در بیماران تالاسمی صورت گرفته این است که از نظر شیوع تا حدی مشابه آمار سایر مطالعات هستیم.

سابقه و هدف: هیپرهیدروز موضعی عارضه نه چندان نادری است که بیش از 3 درصد جمعیت را گرفتار می نماید. این اختلال فرد را از نظر شغلی و اجتماعی ناتوان کرده و سبب کاهش قابل ملاحظه درکیفیت زندگی وی می گردد. لذا درمان این بیماری از اهمیت بسزایی برخوردار است.این مطالعه به منظور مقایسه اثر یونتوفورزیس با آب شهری در مقابل یونتوفورزیس با محلول آتروپین در درمان پالموپلانتار هیپرهیدروزیس انجام شده است.مواد و روشها: این کارآزمایی بالینی تصادفی یک سویه کور مقایسه ای بین دست راست و چپ بر روی 16 بیمار مبتلا به هیپرهیدروزیس پالموپلانتار مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان لقمان از اسفند 1384 تا شهریور 1385 انجام شده است. دو گروه را از نظر بهبود علایم (اثربخشی) و نیز طول مدت بدون علامت بودن پس از درمان با یونتوفورزیس با آب شهری یا یونتوفورزیس با محلول آتروپین براساس معیارهای ابژکتیو (تست ید) و سابژکتیو (گفته بیمار) مورد مقایسه قرار گرفته اند. داده ها، با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 13 و با بهره گیری از آزمون های مجذور کای، ویلکاکسون و فیشر داده های حاصل تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: میزان پاسخ درمانی پس از 5 هفته درمان با یونتوفورزیس 81.25 درصد و پس از 10 جلسه 100 درصد بود. تفاوتی بین پاسخ درمان دردو دست تحت درمان با آب شهری و تحت درمان با محلول آتروپین و نیز در تعداد روزهای بدون عرق بدنبال درمان وجود نداشت. هر چند محلول آتروپین پس از 5 هفته درمان اثر بخشی بهتری در قیاس با آب شهری داشت؛ اما این اختلاف از نظر آماری معنادار نبود (P>0.05).نتیجه گیری: اثربخشی مشابه یونتوفورزیس با آب شهری و یونتوفورزیس با محلول آتروپین می تواند ناشی از مکانیسم عمل یونتوفورزیس باشد که تداخلی با عملکرد آتروپین ندارد.

مقدمه: سینوزیت مزمن در معیارهای معرفی شده براساس وجود گروهی از علایم و نشانه ها بیماری بدون یافته های رادیولوژیک مشخص میشود. با این وجود بسیاری از پزشکان سی تی اسکن را جهت تایید تشخیص سینوزیت مزمن و تعیین شدت بیماری بکار می رود. در این مطالعه، ارتباط بین یافته های رادیولوژیک و علایم بیماران رینوسینوزیت را مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روشها: در این مطالعه که در بیمارستان میلاد و به صورت توصیفی آینده نگر انجام شد 200 بیمار تحت سی تی اسکن سینوس قرار گرفتند. بیماران با پرسشنامه ای که به طور آینده نگر طراحی شده بود براساس علایم بالینی ارزیابی شدند و سپس سی تی اسکن آنها براساس Lund-Mackay scoring system درجه بندی شدند. داده ها براساس از نرم  افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: از 198 بیمار، 111 (56.1%) بیمار دارای سی تی اسکن علامتدار بوده اند. (Lund-McKay score, >1). حساسترین علامت، احتقان بینی (78.4%) و اختصاصی ترین علامت، سرفه های مکرر (69%) بوده اند. ضریب کاپا برای احتقان بینی و ترشح از بینی 0.171 و 0.181 بوده است که نشان دهنده همگرایی ضعیف بین این علایم و سی تی اسکن مثبت می باشد. بیمارانی که از احتقان بینی و سرفه های مکرر رنج می بردند نسبت به آنها که رنج نمی بردند دارای سینوزیت شدیدتری براساس Lunk-McKay score بوده اند.بحث و نتیجه گیری: براساس این مطالعه، مشخص شد که ویژگی و ارزش پیش گویی احتقان بینی و ترشح از بینی و سرفه های مکرر، مشخص تر از دیگر علایم بوده است. اطلاعات اضافه معتبر می تواند ما را در دست یافتن به راهنمایی برای بهبود حساسیت و ویژگی ابزارهای تشخیصی براساس علایم سینوزیت یاری کند.

سابقه و هدف: جایگاه استروییدها در درمان سکته مغزی هنوز هم مورد اختلاف نظر است. با این وجود بسیاری از پزشکان به درمان چنین بیمارانی با استرویید ادامه می دهند. لذا این مطالعه در پی آن است تا در غالب یک کارآزمایی بالینی به بررسی اثر دگزامتازون بر عملکرد حرکتی بیماران مبتلا به سکته مغزی بپردازد.مواد و روشها: در یک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور و در مقایسه با گروه دریافت کننده دارونما، تعداد 80 بیمار مبتلا به همی پلژی با تشخیص بالینی سکته مغزی در دو گروه وارد مطالعه شدند و عملکرد حرکتی آنان به کمک قدرت عضلانی به مدت پنج روز مورد بررسی قرار گرفتند. در روز اول بستری همچنین عوامل خطر، قدرت عضلانی، وضعیت هوشیاری، وجود اختلالات اسفنکتری و اختلالات تکلم مورد ارزیابی بررسی شد. در روزهای دوم الی پنجم نیز بیماران از نظر قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی، مورد ارزیابی مجدد قرار می گرفتند. در پایان اطلاعات فوق توسط چک لیست استخراج و با کمک نرم افزار آماری SPSS 13 و به کمک آمار توصیفی و همچنین آزمونهای آماری x2, t test, Mann-Whitney, Friedman و repeated measure ANOVA مورد مقایسه، تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: چهار بیمار از 80 بیمار مورد بررسی، از هر دو گروه به دلیل مرگ خارج شدند. میانگین سنی شرکت کنندگان 8.84±67.93 سال و 39 بیمار مرد و 37 بیمار زن بودند. بین 38 بیمار گروه دارونما و گروه مداخله بجز جنس و مصرف سیگار اختلاف معنی داری دیگری دیده نشد. قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی در هر گروه نسبت به خود، در طی پنج روز بهبودی قابل ملاحظه ای نشان داد (P value=0.0005). اما در مقایسه با یکدیگر اختلافی معنی دار بین دو گروه دیده نشد (P value=0.59). همچنین عارضه دارویی در هیچ یک از بیماران رخ نداد.نتیجه گیری: این مطالعه شواهدی دال بر بهبود عملکرد حرکتی اندام فوقانی و تحتانی با مصرف دگزامتازون در بیماران مبتلا به سکته مغزی، یافت نکرد.

سابقه و هدف: پسوریازیس پوست سر یک بیماری چندعاملی می باشد و یکی از فرضیه های احتمالی در این زمینه نقش عوامل مخمری می باشد. لذا در این تحقیق به بررسی فراوانی مخمرها در کشت پوست سر و نیز سطح آنتی بادی های ضدمخمری در سرم افراد پسوریاتیک و مقایسه آن با جمعیت شاهد پرداخته ایم.مواد و روشها: این مطالعه یک بررسی تحلیلی مقطعی است که بر روی 80 نفر شامل دو گروه 40 نفری از بیماران دچار پسوریازیس و گروه شاهد انجام شده است. افراد مذکور به صورت تصادفی ساده از بین جمعیت مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان امام خمینی تهران در سال 1378 انتخاب شدند.یافته ها: 38 بیمار (95 درصد) در گروه پسوریاتیک و 5 بیمار (5.12 درصد) در گروه شاهد دارای نتایج کشت مثبت از نظر مخمر بودند (P=0.0001). اختلاف آماری معنی داری بین افراد پسوریاتیک و شاهد از نظر سطح آنتی بادی های ضدآنتی ژنهای کاندیدا آلبیکانس و پیتیروسپوروم اووال وجود داشت (P=0.0001).نتیجه گیری: عوامل مخمری به احتمال زیاد نقش موثری در فیزیوپاتولوژی بیماری پسوریازیس ایفا می نمایند و لذا استفاده از درمانهای ضد این گونه عوامل می تواند نقش بسزایی در درمان پسوریازیس پوست سر داشته باشد.

سابقه و هدف: پژوهشهای انجام شده در محیط های نظامی نشان داده که در میان سربازان وظیفه مشکل زاترین اختلالات روانی مربوط به اختلال شخصیت ضداجتماعی و مرزی است چرا که اختلال شخصیت مرزی احتمال خودزنی و اختلال شخصیت ضداجتماعی احتمال هرج و مرج را در یگان افزایش می دهد. لذا با توجه به اهمیت و نقش طرحواره ها در اختلالات شخصیت هدف پژوهش حاضر مقایسه طرحواره های ناسازگار اولیه در سربازان مبتلا به دسته ب اختلالات شخصیت و افراد سالم می باشد.مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی 50 بیمار به صورت نمونه در دسترس از بیمارستان 506 ارتش با تشخیص اختلالات شخصیت دسته ب پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ (YSQ-SF) را پر نمودند. سپس در مورد 60 سرباز که به روش تصادفی ساده از اداره بهداشت و درمان نزاجا انتخاب شده بودند و براساس پرسشنامه GHQ (سلامت عمومی) سالم تشخیص داده شده بودند نیز پرسشنامه طرحواره های ناسازگار یانگ اجرا شد. داده ها براساس آزمون t مستقل و با استفاده از نرم افزار SPSS مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: براساس نتایج آزمون t مستقل بین این دو گروه، گروه بیمار به استثنا طرحواره های رهاشدگی/ طرد (value P<0.086)، ایثار (value P<0.32) و معیارهای نامنعطف (value P<0.307) در سایر طرحواره های ناسازگار مطرح در این پرسشنامه نسبت به گروه سالم تفاوت معنادار نشان داد.نتیجه گیری: طرحواره های ناسازگار اولیه گوناگون آسیب پذیری خاصی را برای انواع آشفتگی های روان شناختی و آسیب شناسی شخصیتی ایجاد می کنند. براساس نتایج این پژوهش مبتلایان به دسته ب اختلالات شخصیت نسبت به افراد سالم طرحواره های ناسازگار بیشتری دارند.

سابقه و هدف: عارضه ناخوشایند بیداری در طی بیهوشی بطور بالقوه به عنوان یک نگرانی مهم و قابل توجه در بیماران محسوب می شود به گونه ای که بیش از 50 درصد بیماران از آن نگرانند. این عارضه ممکن است در شرایط مختلف بیماران و چگونگی مصرف داروهای بیهوشی فرق بکند با توجه به محدودیت های خاص برای دریافت بعضی از داروها در سزارین این مطالعه با هدف تعیین میزان بیداری در خانمهای بارداری که جهت سزارین در طی سالهای 84-85 در بیمارستان آموزشی شهدای تجریش تحت بیهوشی عمومی قرار گرفتند انجام شد.مواد و روشها: در این مطالعه cross sectional 216 بیمار بالاتر از 18 سال و ریسک یک ASA که طی سالهای 84-85 در بیمارستان آموزشی شهدای تجریش جهت جراحی سزارین تحت بیهوشی عمومی به روش کلاسیک قرار گرفته و در طی و پس از عمل فاقد هر گونه مشکل سیستمیک خاص بودند وارد شدند. 24 ساعت پس ازعمل و در حالت بیداری کامل، این بیماران تحت مصاحبه با استفاده از فرم اطلاعات که حاوی ده سوال دموگرافیک و چهارده سوال اختصاصی مرتبط با نشانه های بیداری طی عمل جراحی و بیهوشی بود قرار گرفتند داده ها با استفاده از نرم افزار Spss و با بکارگیری آزمون آماری کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: هیچ یک از بیماران صدای گریه بچه را در طی بیهوشی عمومی نشنیدند. یکی از شایع ترین موارد مربوط به بیداری در طی بیهوشی عمومی مربوط به شنیدن گفتگوی کارکنان و صدای وسایل و دستگاه ها بوده است (حدود 3%) و بیشترین وضعیت مربوط به بیداری در حین بیهوشی مربوط به احساس عدم توانایی برای حرکت کردن حین بیهوشی بوده است (حدود 8%). خواب دیدن در حین بیهوشی سزارین حدود 2.3% بوده است.نتیجه گیری: در صورتی که هر یک از وضعیت های ایجادشده مرتبط با بیداری، به عنوان بیداری طبی بیهوشی قلمداد شود محدودیت خاص ناشی از عدم مصرف بعضی از داروهای مرتبط با بیهوشی عمومی در جراحی سزارین موجب شیوع نسبتا بالای بیداری طی بیهوشی می شود.

سابقه و هدف: دوپلیکاسیون آپاندیس از آنومالی های بسیار نادر بوده و انسیدانس آن را بین 0.0004 تا 0.0009 ذکر می کنند. هر چند دوپلیکاسیون آپاندیس بسیار نادر می باشد ولی در عمل مهم بوده و جراحان حین عمل باید آن را مدنظر داشته باشند. دراین گزارش آپاندیس دوگانه از نوع B1 معرفی شده است.معرفی بیمار: بیمار خانم 34 ساله ای است که به علت فیستول مدفوعی سکوم ناشی از آپاندکتومی قبلی تحت عمل جراحی Right hemicolectomy قرار گرفته و در گزارش پاتولوژی دوم آپاندیس کامل دیگری به فاصله 7 سانتیمتر از آپاندیس قبلی و در کنار دریچه ایلوسکال گزارش شده است.نتیجه گیری: دوپلیکاسیون آپاندیس نادر بوده و احتمال اشتباه آن با دیورتیکول سکوم وجود دارد. کلاسیفیکاسیون آپاندیس دوگانه از اهمیت ویژه ای برخوردار است و در صورت عدم توجه به آن به خصوص تیپ B احتمال عواقب وخیم کلینیکی وجود دارد. آپاندیس دوگانه می تواند همراه با آنومالی های مادرزادی دیگری نیز باشد.